Nou ik zal mijn bevallingsverhaal ook maar eens neerzetten. Onze dochter is op donderdag 1 december geboren met een gewicht van 3600gr en 50cm. Op de woensdag nergens last van.. De nacht van woensdag op donderdag om 01.00 kreeg ik zoals ik vaker had buikkramp omdat ik moest poepen. Maar dat lukte niet dus ben ik weer naar bed gegaan. Om 03.00 kreeg ik het weer en besloot toen het weer niet lukte maar even een warme douche te nemen in de hoop dat ik weer zou kunnen slapen. Om 04.15 heb ik mijn vriend maar eens wakker gemaakt omdat ik weer die krampjes kreeg maar nu was het alsof het kwam en weer weg ging, dus vroeg hem of hij wilde timen. Het kwam steeds om de 5,6,7, min maar hield wel al een minuut aan. Na 20 minuten was dat weer weg en zijn we weer gaan slapen. Om 05.30 voelde ik een plop en had het idee dat ik moest plassen. Toen ik in de badkamer aankwam stroomde het vruchtwater zo naar beneden. Dit was het moment dat ik dus echt dacht ja nu gaat het geloof ik toch beginnen. VK gebeld en die zou rond 10.00 langskomen tenzij er wat eerder aan de hand was. Nou ik had na het breken van de vliezen dus nergens last meer van en ben gaan douchen, mijn make-up en haar gedaan, want ja als dit nog heel lang gaat duren kan ik maar beter wat te doen hebben. Ben daarna naar beneden gegaan en heb wat gegeten omdat ik dus echt honger had. Om half 9 kreeg ik ineens weer weeen,maar deze waren niet heel heftig, wel om de 5minuten 1minuut lang. VK was er teon om half 10 en ik had toen al 4cm. Omdat ik geen heftige weeen had zei ze ik kom rond 12uur wel weer terug en misschien kunnen we dan richting ziekenhuis ( ik wilde in het ziekenhuis bevallen) Ze is om 09.45 weer weggegaan en ik moest maar even gaan douchen zodat de weeen misschien wat hefiger zouden worden. Oke dat ging ik doen om 10.30. Voordat ik onder de douhe ging kon ik dan eindelijk poepen en ook verloor ik toen bloed. Dus heb mijn vriend de VK laten bellen en ik ben onder de douche gegaan. Ik kreeg toen meteen hele heftige weeen en zei tegen mijn vriend zeg tegen de vk dat ze nu moet komen want ik houd haar niet meer binnen. Ik dacht toen echt dat ze al tussen mijn benen hing. VK was er om 11.00 en toen ze voelde had ik volledige ontsluiting. Dus in 1,5uur van 4 naar 10cm We konden niet meer naar het ziekenhuis, dus vk en mijn vriend zijn heel rap alles gaan klaarleggen. Ik moest ondertussen de boel weg zuchten pffff... Ik had helemaal niet gerekend op een thuis bevalling, bed niet op klossen geen ondersteek, maar maakte niks uit zei de vk we gaan het gewoon doen. Ik hield het niet meer en de vk zei als je wilt pers dan maar rustig mee ik hou je in de gaten.. Nou bij de eerste perswee kwam haar hoofdje al en 7 minuten later lag ze op mijn borst. Een hele vlotte bevalling.
Ik zal mijn bevallingsverhaal ook even spammen. Het is maandag 4 juli ik heb weer controle bij de gyn ik ben met 29 weken over gedragen ivm een toren hoge bloeddruk en op dat moment 34 wk en 3 dagen. Helaas word ik opgenomen ivm mijn bloeddruk die echt zijn hoogte punt bereikt heeft. Ze hebben verteld actie te ondernemen aangezien de kleine een groei achterstand gekregen heeft van 2 weken. Ik word ingeleid en wel binnen 24 uur. Dinsdag 5 juli. Er word verteld dat ze 3x per dag tabletten in gaan brengen dit omdat ik geen weke baarmoedermond etc heb. Na het tweede tablet heb ik een krappe centimeter en dacht dat gaat redelijk vlot. Elke keer moest ik voor en na het inbrengen van het tablet aan de ctg om te kijken hoe die kleine het deed. Dit was niet goed en ze konden zijn hartslag niet meer vinden even is er paniek en word met verteld dat ik rekening moet houden met een KS. Gelukkig vonden ze zijn hartslag snel weer en was dit alles van de baan. Woensdag 6 juli. Helaas nog steeds geen vorderingen en nog steeds maar een krappe centimeter. Er word verteld dat ze de volgende dag met gel gaan werken om te kijken of dat beter werkt. Donderdag 7 juli: Half 9 eerste spuit met gel word geleegd en merk gelijk dat ik mn buik wat voel rommelen. 12 uur 2e spuit met gel en mn buik gaat nog meer rommelen ik heb beginnende weeen en om 3uur 2cm. Mn vliezen mogen ze niet breken omdat ik niet gepland in de nacht mag bevallen ( tenzij alles vanzelf op gang zou komen ) Aangezien ik pas 34,6 wk zwanger ben. Ik neem een hete douche en bereid me voor op het begin van de bevalling maar helaas mn weeen zetten niet door. Vrijdag 8 juli : Ik word naar de verloskamer gebracht en om half 9 worden mijn vliezen gebroken ze gaan eerst kijken of ik zelf weeen krijg en moet dus anderhalf uur wachten. Intussen bel ik mijn moeder die ik graag bij de bevalling wilde hebben dat ze maar langzaam aan ( van Almere naar Den Haag ) Naar ons toe moest komen. Om half 11 aan de weeenopwekkers aangezien mijn lijf geen weeen maakte. Ze kwamen vrij vlot al om de 3 minuten en voor ik het wist zat ik in een weeenstorm en gingen de weeen niet meer weg. Ik wilde pijnbestrijding want dit trok ik niet meer. Gyn kwam erbij en vertelde me dat ik alleen een ruggenprik kon krijgen aangezien ik nog steeds 2cm had om half 2. Dus toch maar een ruggenprik en die zat snel om 2 uur al! Om kwart voor 3 komt er een verpleegster mij vertellen dat ik op mn zij moet liggen aangezien de hartslag van de kleine daalde tijdens mijn weeen. Dit gedaan en toen kwam die helse pijn weer! Ik dacht dat mijn ruggenprik niet goed meer zat en ben weer op mijn rug gaan liggen maar helaas dat hielp niet meer. Om kwart over 3 zei ik nog tegen mn moeder die ruggenprik zit echt niet goed meer en als ik weer gevoel in mn benen heb ga ik naar de wc want ik moet poepen. En toen gingen er bij mijn moeder alarmbellen rinkelen en drukte snel op de knop. om 5 voor half 4 komt de gyn ze toucheerd me en heb volledige ontsluiting ik mag zachtjes mee persen. Ze gaan eerst nog allemaal weg ( wisseling van dienst ) En om kwart voor 4 mag ik dan eindelijk echt gaan persen. Na 15 min word ik verdoofd ze willen gaan knippen maar 3 persweeen later was hij er al! Om 16:07 was daar onze kleine trots! Hij is met precies 35 weken geboren woog 1970 gram en was net aan 41,5 cm. Ademde zelfstandig en dronk die zelfde avond al een flesje leeg! Na een lange week en een mega vlotte bevalling zonder knip en scheur
Hoi meiden ik zal mijn bevalling ook spam en. Ik ben op 6 okt bevallen met 37+6 op 5 oktober om 3.10 braken mijn vliezen terwijl ik uit bed wou stappen om naar het toilet te gaan. Man wakker gemaakt en toch naar beneden gelopen om te plassen. Toen ik boven kwam gaan timen en had krampen in de rug, dus dacht oke het is begonnen en de krampen gaan bijhouden. Ze kwamen om de 5 min. Toen bedacht ik me ineens. Vorige week tijdens de controle zei de VK dat ze nog niet was ingedaald, dus toch maar gebeld. VK kwam meteen. Vruchtwater was helder maar had nog geen ontsluiting en had ook nog geen weeën. Dus moest nog maar wat gaan slapen, alleen lukt dit echt niet meer. Om 10 uur in de ochtend zou de VK weer komen en bleek er nog steeds niks te zijn gebeurt. Ze zou over 4 uur weer komen, maar melde er ook bij dat het nog wel erg lang kon duren. Om 13 uur belde ze er was nog een Mw. Bezig met haar bevalling en die ging nu naar het ziekenhuis en zou bellen als ze langs kon komen, maar als het erger werd qua pijn moest ik bellen. (ik ben medisch opgeleid dus vind andere soms belangrijker dan mezelf) om 16.45 begon ik echt krampen in mijn rug te krijgen als een menstruatie en mijn man vroeg zijn dit weeën. Ik zo dit heb ik al de hele dag dus ik weet het niet. Om 18 uur nog maar wat gegeten en de pijn opgevangen met ademhaling. Om 18.30 belde de VK dat ze om 19 uur bij ons zou zijn. Om 19 uur bleek ik wel 1 cm te hebben en via de pufcursus wist ik dat het nog wel even kom gaan duren. Mijn man en ik bedachten toen dit wordt een opname in het ziekenhuis want dit gaat lang duren. Dus bedenk ik me het bedje is nog niet correct opgemaakt. Dus wij naar boven en ik hem uitleggen hoe het bedje moest worden opgemaakt. En dan was nu moltonhoes puf puf puf en nu hoeslaken puf puf. Om 22 uur kwam de VK weer langs en ik had echt bijna wee op wee soms net 1 min er tussen en had al gezegd als dit zo doorgaat spuiten ze me maar plat. Zij weer op nieuw kijken om je hebt 2 cm en na overleg toch maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan ook omdat ik al zolang bezig was en ik waarschijnlijk toch naar het ziekenhuis zou moeten ivm te lang gebroken vliezen te hebben en ik daar wou bevallen. Gebeld en ik mocht komen. Tijdens het aankleden en schoenen aandoen had ik echt een weeënstorm en ik in de auto. Nog tegen mijn man gezegd niet te hard over de drempels. En zo mijn persweeen bleek uiteindelijk wegpuffen in de auto. Bij het ziekenhuis zegt mijn VK ik geef je hier af en moet weg, volgende bevalling dient zich aan. In het ziekenhuis op de verloskamer heb ik me echt op het bed laten vallen en toen nog een half uur aan de ctg. En de vp zijn wel veel weeën en kort op elkaar en ze doen niks. Ik nee volgens mij niet. Toen kwamen ze met net infuus en mocht ik nog even naar het toilet en toen zei ik tegen mijn man. Volgens mij heb ik persweeen maar dat kan niet ik heb nog maar 2cm. De klinisch VK kwam nog een keer toucheren en ik maakte me meer druk om de pleister van het infuus. Plak allergie heb ik en krijg brandwonden daarvan. En ze bleef wel heel lang binnen en bij de volgende wee, masseerde ze het laatste randje weg. Volgens mij hebben ze buiten het ziekenhuis me gehoord. Bij geen weeën heb ik een krimp gegeven behalve toen. Mijn man vloog ook uit zijn stoel, want die had ook zo iets dat gaat nog wel even duren. En terwijl ik nog bezig was met bezig was in mij hoofd met het infuus was het van begin maar met persen. Oke was mijn reactie. Benen gepakt en begonnen. Toen kwam er een andere vp binnen en zei ik heb een baby in nood kan je komen en ik had echt zo iets, ga maar ik red me nog wel en de VK zei. Nee ik kan niet weg ik zie het hoofdje al. Dus ik moest doorgaan en vlak daarna stond het hoofdje en was ze er. Binnen een kwartier lag ze op mijn buik. Beide zonder kleerscheuren. Ze woog 2715 gram en was 47 cm. En om 3.10 zaten we na douchen in de auto onderweg naar huis. Precies 24 uur later met een kleine meid. Alleen kwam bij mij het besef pas ech dat ze er was. Toen een goede vriendin belde dat ze met spoed werd opgenomen omdat het met haar meisje niet goed ging. En de zaterdag 8-10 zaten wij in het ziekenhuis met haar. Ze was erg geel geworden en hing volledig slap in mijn armen. Dus met spoed naar de ka. Maar alles was alweer aan de beterende hand en we mochten haar na een paar uur observatie weer meenemen. En nu groeit ze heel erg goed. Bij mij bleek alleen na controle de placenta niet helemaal zo te zijn als dat hij hoort. De navelstreng zat bijna op het vlies en niet in het midden, vandaar dat ze zo licht en vroeg was. Want ze had het erg goed naar haar zin bij mij binnen En ja zou het zo weer doen.
Ik heb in het gesloten topic mijn bevallingsverhaal al gezet maar omdat erover te praten of het opschrijven voor mij fijn is doe ik het nog een keertje. Let op meiden die nog moeten van hun eerste of geen horror verhalen willen lezen sla mij dan aub over! Het is inmiddels al meer dan 3 jaar geleden maar idd je vergeet het niet! Het is zaterdag 23 augustus( ik ben 28 augustus uitgerekent en de dag van te voren is de vk nog geweest omdat ik dacht dat het begonnen was maar zat nog potdicht en volgens haar voorweeen). Ik heb gek genoeg heerlijk geslapen als ik tegen 8.00 wakker wordt met wat pijn in me onderrug en het idee ongesteld te moeten worden een vreemde druk. Door omstandigheden woon ik dan weer bij mijn ouders die tegen 9.00 uur wakker worden. Om precies 9.30 sta ik aan de keukentafel als mijn vliezen breken dat was dus dat nare gevoel heel de tijd. zh gebeld en we mochten gelijk komen 9.50 daar en aan de ctg gelegd ik had al 4 cm ontsluiting schoot goed op zei de vk daar! Ik werd gek van die rugweeen maar omdat ik aan de ctg moest blijven liggen mocht ik niet van me bed af. De weeen deden goed zijn werk en ondertussen was er een electrode op mijn boefje zijn hoofdje geplakt. Er was 1 gyno die dag aanwezig en 2 assistenen (bleek later) In de kamer naast mij lag er ook een vrouw te bevallen en die gilde en kreunde uit alle macht. Om de anderhalf uur kwam er iemand bij me kijken maar waren heel snel weer weg. Om 15.00 kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen op het belletje gedrukt en een kwartier later kwam de gyno even gevoeld en ja je heb volledige ontsluiting maar je baby ligt scheef met zijn hoofd en zijn hartslag daalt gevaarlijk tijdens je weeen er wordt bloed uit zijn hoofdje genomen om te kijken hoe het ervoor staat en weg was ze... Niet veel later gaat er een alarm af wat uit de kamer naast me blijkt te komen en ik hoor geren over de gang en heel veel gegil! Ik maar mijn persweeen proberen tegen te houden jeetje wat doet dat zeer! Om 16.30 komt de gyno samen met assi spierwit me kamer in haar handen trillen ik in paniek was de uitslag van me kindjes bloed niet goed?? Ze spreekt over een spoedsectio omdat mijn kleine bijna geen hartslag meer heeft. Ik kan alleen denken tegen de tijd dat ik beneden ben op de OK sterf mijn kleintje dus begint uit alle macht te persen! De gyno roept nee maar ze merkt dat ik niet luistert en ondertussen heeft mijn lichaam het helemaal van me overgenomen. De vaciumpomp wordt erbij gehaald en om 16.55 wordt mijn zoon geboren ....Ik zie hem niet hij wordt meteen meegenomen door de kinderarts die er ineens is... Ik kom overeind en mijn placenta wordt geboren op de grond want de gyno en assi zijn ook weg! Me pa die op de gang zat te wachten wordt naar binnen gestuurd en de deur wordt gesloten. Binnen nog geen 5 minuten horen we glas sneuvelen , gillen , huilen ect ect. De vrouw naast me van antiliaanse afkomst is overleden tijdens de baring (me pa heeft dit allemaal meegekregen). Haar familie en vrienden hebben dit verschrikkelijke bericht gehoord en komen massaal naar de verloskamers boos, verdrietig en vol wanhoop maak iemand alles kapot wat hij tegenkomt in de gang. Ik bel ondertussen iedereen in mijn lijst op vol harde volume met mijn andere oor dichthoudend om het niet hoeven te horen vergeefs natuurlijk. Weet niet of mijn eigen kind nog leeft lig nog met mijn benen in de beugels te bloeden als een rund, samen met me ouders lijkt t eeuwen te duren totdat er eindelijk iemand komt. De gyno en de assi van mijn bevalling zie ik niet meer een andere gyno komt mij hechten (totaal reptuur) en krijg 2 zakken met bloed aan mijn infuus. Tijdens het hechten bevestigd hij wat me pa al hoorde en zag op de gang....2.5 uur later krijg ik een foto van mijn zoontje helemaal blauw en aan allerlei slangen en gedoe meer niet! Ik wil naar hem toe nu meteen!! Op de bel gedrukt maar niemand kwam me pa naar beneden gerent voor een rolstoel en zelf maar gegaan. De vk van de neonnatalogie schrokken zich een hoedje toen ik daar aankwam waar was de vk ?? Me mannetje lag daar mocht alleen me vinger in zijn handje leggen hij woog 2375 gr en 51cm navelstreng bleek 2 knopen gehad te hebben waarschijnlijk vanaf 30 weken zw al daardoor had hij geen voedingsstoffen of nouwelijks meer binnen gehad.Hij had een zware hersenschudding en kon zijn waardes niet goed houden ,kracht om te drinken had hij niet en kreeg sonde voeding 7 dagen is hij daar gebleven hij kreeg speciale voeding om snel aan te komen en mijn gewensde bv kon niet daardoor. Ik sliep ondertussen in het kraamhotel om 4 maal per dag vanuit daar naar het zh te gaan. (heel naar zonder je kind daar te zijn) In het kraamhotel hadden de verzorgsters gelezen dat mijn bekken (rechts) erg scheef staat (nooit wat van gemerkt) en was eigenlijk vaginaal bevallen niet mogelijk geweest grote fout van me eigen vk dat ze dit nooit opgemerkt heeft ook niet toen ik pijn daar aangaf. Me zoon bleef hier steken met zijn koppie. 6 weken later terug naar de gyno voor controle (dezelfde als de bevalling) ze begon te huilen want de vrouw was in haar armen gestorven...Ze bleek een bloedziekte te hebben gehad waardoor ze bleef bloeden nog een kindje was haar afgeraden maar ze wilde toch nog en ook geen ks dit is haar fataal geworden had iets met haar geloofsovertuiging te maken. Ik heb in de toekomst mi en met mijn zoon is alles prima een 105 cm peuter van 3 . Ik heb het nog steeds niet verwerkt maar door het van me af te schrijven helpt het me veel. Sorry voor het lange misschien warige verhaal ik doe me ogen dicht en beleef het weer. In de toekomst hoop ik nog een brusje voor me mannetje te mogen krijgen de bevalling zelf heb ik geen schrik van nu ik weet dat het een ks gaat worden.
Nog een bevalling om voor te tekenen; Dinsdag middag vliezen gebroken. Nog geen weeen. 's nacht uurtje of 3 heel licht maar ivm gebroken vliezen en zw.diabetes moest is ff met het ziekenhuis bellen zou namelijk die dag ingeleid worden. Gebeld, ik mocht rustig aan die kant op komen. Rustig nog even wat spullen gepakt. Richting ziekenhuis om half 5. Kwart voor 5 op de verlos kamer, toen begonnen de weeen wat heftiger. Kwart over 6 is mijn jongen geboren!! En om het helemaal compleet te maken??!!! 1 hechting that's it!! De rot kant van deze super snelle bevalling is dat mijn kleine jongetje blauw grijs was! Direct bij mij weggehaald aan de hartmonitoren en beademing! Verschrikkelijk!!! Maar alles is goed en hij doet het geweldig! Hij was volgens de doktoren flink geschrokken!
Onje zo wil ik ook bevallen (alleen dan roze kindje svp)...Schrok je zelf ook niet erg? 1e kindje? Hier wordt ik nou vrolijk van zulke posi verhalen!!
Op 9 september zijn om 23:45 uur mijn vliezen gebroken. Omdat het vruchtwater niet helder was zijn we doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar zijn we rond 1:00 uur aangekomen. Vanaf dat moment begonnen mijn weeen ook te komen. De weeen kwamen al snel regelmatig en werden ook behoorlijk heftig. Om 3:00 uur vroeg ik om pijnstilling met de gedachte dat ik pas op een 2cm zou zitten. De VK wilde eerst kijken hoe ver ik al was omdat ze dacht dat het wel snel zou kunnen gaan. Wat bleek, 7cm ontsluiting al. Snel werd alles klaar gezet. Om 3:40 had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Na 20 minuten persen werd onze zoon geboren! Er is wel een kleine knip gezet omdat zijn hartslag bij de persweeen flink daalde. Achteraf bleek de navelstreng om zijn nekje gezeten te hebben. Een prima snelle bevalling dus van mijn eerste kindje. Ik zou hem zo over doen!
24december 2011 ik was toen 41.3 en zou die ochtend gestript worden. Om 6uur begon me buik flink pijn te doen, om 7uur drong het door dat het weeen waren. Om 8.45 verloskundige gebeld. Vriendlief gelijk wakker gemaakt. Om 10.30 was de verloskundige en ik had 3cm. Om 13.00 deed het vreselijke pijn en ik zei tegen me vriend als de verloskundige om 13.30 terug komt en ik heb niet genoeg cm dan gaan we naar het ziekenhuis voor een ruggenprik.Ik trok het echt even niet meer. Verloskundige kwam om 13.30 en constateerde maar liefst 9cm . We konden kiezen of thuis de vliezen breken en eventueel met spoed naar het ziekenhuis gaan (de kleine had misschien in het vruchtwater gepoept).Of nu rustig aan naar het ziekenhuis en de vliezen daar breken. We gingen dus naar het ziekenhuis en in de auto kwamen de weeen behoorlijk snel.Eenmaal op de ziekenhuiskamer ging het geweldig. Ze brak mijn vliezen, de weeen werden alleen maar erger. En toen had ik 10cm, het was al over 15uur dat ik mocht persen.En nog geen 5minuten later werd Seth op mijn borst gelegd.Daar heeft hij bijna 1uur gelegen.Ondertussen hebben ze alles schoongemaakt en mij gehecht (6kleintjes) en Seth aangekleed, hij woog 4024 GR.Rond 17.00 kregen we een broodmaaltijd aangeboden.Vervolgens familie gebeld en even onder de douche gestaan.En rond 18.15 stonden we weer buiten. Seth is ons 1e kindje, de bevalling ging snel en voorspoedig. En ik zou hem dolgraag over willen doen, ik vond het een geweldige ervaring.
Op 15 augustus 2006 was ik uitgerekend van mijn zoontje.. Ik was alleenstaande moeder dus zou mijn tante bij de bevalling zijn.. Op 20 augustus 2006 werd ik sochtends wakker en had heel licht buikpijn, het was toen 6 uur ongeveer.. heb toen een tijdje in bed gelegen en de tijd opgenomen.. De weeen duurden ongeveer een minuut en kwamen om de 7 minuten.. Ik belde om 8 uur de verloskundige om te vertellen dat ik weeen had. Waarop zij zei; je klinkt nog veel te blij, bel nog maar eens terug als je het niet meer zo leuk vind!! Ik was helemaal verbaasd maar dacht ok. Inmiddels bleven de weeen zo komen en kwamen er meer familieleden op visite.. Ik vond het nog wel meevallen met de pijn dus besloot nog maar niet te bellen omdat ik het zoon rare reactie vond.. om 2 uur zei mijn moeder dat ik NU moest gaan bellen omdat ze maar om de 5 minuten bleven komen en ze ook wel heftiger werden.. De vk kwam eraan en voelde hoe ver ik was. 3cm.. Ach ik kon dat best aan want tot dan toe waren de weeen niet meer als een buikpijnaanval die ik wel vaker had voordat ik zwanger was.. Ik ben nog even snel onder de douche gegaan om alles te scheren enzo en ging toen maar weer aan de keukentafel zitten. Om 19.00 mocht ik naar het ziekenhuis komen. Eenmaal daar aangekomen vond ik het helemaal niet leuk meer.. verschrikkelijke buik en rug weeen en de vk zei dat ik anders maar even in bad moest gaan.. Toen ik eenmaal in bad zat wist ik niet hoe snel ik eruit moest komen, de weeen werden toen pas echt heftig.. Ik vroeg om pijnstilling maar dat mocht niet meer want had al 9cm ontsluiting.. niet snel daarna voelde ik persdrang en was eindelijk die scherpe pijn weg en mocht ik gaan persen.. het was toen 21.00 uur en dacht nou binnen een kwartier heb ik mijn zoontje!! Ik was 22 en helemaal niet erg voorbereid dus dacht eerder dat het persen altijd zoals op tv maar kort duurde.. Maar om 22.30 schoot het nog niet op en was ik helemaal kapot... De vk besloot eindelijk een knip te zetten en binnen 3 weeen was hij er.. heel gek om 1,5 uur te persen en het helemaal niet op te voelen schieten.. En na de knip leek het alsof er bij een wee mijn hele lijf eruit geperst werd... Kreeg ook nog een catheter tussendoor, zei tegen de vk dat ik dacht dat ik moest poepen (waarop zij antwoordde: nee hoor dat heb je net al gedaan ) en er waren 3 artsen op mijn buik aan het duwen... Om 22.56 is mijn zoontje geboren! Al met al wou ik dat ze eerder had geknipt.. Mijn zoontje had in het vruchtwater gepoept en daarom moesten we een nachtje blijven. Binnenkort de 2e bevalling en die zie ik wel positief tegemoet, toen heel onervaren onvoorbereid en jong en zonder pijnstilling alles gedaan.. Dan kan het nu alleen maar meevallen
hier het verhaal van mijn eerste bevalling. NIET geschikt voor dames die nog moeten bevallen Zaterdag 28 april Rond kwart over elf savonds werd het een beetje nat van onderen. Ik ging naar de wc en vermoedde dat het vruchtwater was. Na een verbandje in te doen en een matje op de bank te hebben gelegd zijn we weer tv gaan kijken. Henk wilde toch nog even gaan slapen omdat we toch bang waren dat het weer vals alarm was. Ik besloot ook maar een poging te wagen. Die dus gelijk mislukte. Na 20 minuten kreeg ik krampen. Nog niet zo heftig, maar wel genoeg om niet rustig in bed te liggen. Ik besloot naar beneden te gaan om tv te kijken zodat Henk lekker door kon slapen. De hele nacht heb ik wakker gelegen. Heb nog net 20 minuten geslapen. De krampen bleven aanhouden en werden langzamerhand langer en meer. Rond 9 uur sochtends kwamen ze om de 4 minuten en hielden een minuut aan. Tijd dus om de verloskundige te bellen. Hij kwam rond kwart voor tien en constateerde dat ik 1 cm ontsluiting had. Hij zou die middag nog wel even langskomen. Maar als het niet meer te houden was dan moesten we bellen. Omdat ik nog steeds niet zo goed geloofde dat het echt begonnen was had ik nog steeds zoiets van het zal wel. Dalijk trekt het vanzelf weg. Nadat hij weg was hebben we meteen mijn ouders gebeld, want die zaten op de camping. Rond kwart voor 12 waren mijn ouders er. De krampen werden al erg heftig en snel op elkaar. De verloskundige kwam rond 1 uur en na toch nog even mijn vliezen breken (voor de zekerheid) had ik 4 a 5 cm ontsluiting. Hij zei ga maar op je gemak naar het ziekenhuis. Ik wil dat je dat uiterlijk 14.00 bent. Dus na even de spullen gepakt te hebben zijn we in de auto van mijn vader gegaan. Waar ik liggend op de achterbank met Henk knielend voor mij naar het ziekenhuis ging. In het ziekenhuis mocht ik meteen plaatsnemen in de verloskamer. De weeën werden heftiger en heftiger. Rond vier uur was het niet meer uit te houden. Ondanks herhaaldelijk aangeven dat ik moest poepen riepen ze de verloskundige pas om 17.00 naar het ziekenhuis. Hij constateerde dat ik volledige ontsluiting had (waar ik niet gek van opkeek) ik mocht meteen gaan persen wat een opluchting zeg. Na een uur ophouden. Het persen ging heel erg snel want om 17.29 was Jeremy al geboren. Nadat hij lekker even geknuffeld had met ons en we hem goed hebben bewonderd bleek dat de placenta niet wou komen. Na herhaaldelijk proberen om hem uit te drijven besloten ze dat het via een operatie moest. Mede doordat ik ook al zoveel bloed verloren ben. Op dat moment werd het even hectisch. Er werden in mijn beide handen infusen ingebracht en de gynaecoloog heeft nog geprobeerd om de placenta er normaal uit te krijgen. Nadat mijn ouders en broer even bij me geweest zijn werd ik naar de ok gereden. Toen ik op de tafel gehesen werd verloor ik ook nog eens een liter bloed. ( bijelkaar dus 3 liter verloren) Ik weet nog dat ik zei tegen de gynaecoloog o laat het urine zijn. Nee zei hij dat geluk heb je helaas niet. Daarna hebben ze me geopereerd. Nadat ik bij was gekomen had ik het gevoel dat ze nog met me aan de slag moesten maar het was al klaar. Ze hebben nog bloed afgenomen omdat ik natuurlijk nieuw bloed nodig had.dit lukte niet zo goed dus na meerdere pogingen hebben ze het uit mijn lies gehaald. Toen mocht ik eindelijk terug naar mijn kamer. Waar Henk, mijn ouders en mijn broer met Jeremy zaten. Ik was nog hartstikke duf en de verpleegsters liepen af en aan. Ik merkte dat mijn ouders, Henk en mijn broer heel erg bezorgd waren, maar ik zelf had dat gevoel helemaal niet. (dit kwam later pas) Rond tien uur moesten hun weg en rond elf uur kreeg ik eindelijk nieuw bloed. Gelukkig had ik een katheder in waardoor ik niet steeds het bed uit hoefde om te plassen. Jeremy lag lekker in zijn wiegje naast me en ik heb zo duf als een konijn de hele nacht een beetje naar hem liggen kijken. 2 dagen later mochten we heerlijk naar huis. Waar bleek dat ik een totaal ruptuur had. Dit waren ze even vergeten te melden tegen mijn ondanks dat ik er herhaaldelijk naar gevraagd had hoever ik gescheurd was. Steeds kreeg ik het antwoord buiten de knip maar een beetje. Nou een totaal ruptuur noem ik niet een beetje. Terwijl mijn ouders en Henk het dus wel wisten. beetje vaag dus
en de 2e. Ook niet helemaal geschikt voor dames die nog moeten bevallen op korte termijn Op 23 Oktober begon ik rond acht uur al wat weeën te krijgen, maar omdat ik al 3 dagen last van voorweeen had dacht ik dat het dit ook was. De hele avond had ik af en toe een wee. Rond 1 uur snachts begon er ineens regelmaat in te komen. En om 2 uur kwamen ze al om de 4 minuten. Waarop ik de verloskundige belde. Ondanks dat ik bang was dat het toch voorweeen waren. Om kwart voor 3 was de verloskundige er en constateerde 1 cm ontsluiting. Maar ja daar kan je weken mee lopen. Nog was ik niet overtuigd dat het begonnen was. Ik heb Henk laten liggen omdat hij al de hele week ziek was en beter ff kon blijven slapen. Hij kon toch niets voor me doen. Tot een uur of zes bleven de weeën komen, niet super pijnlijk, maar wel aanwezig. Henk kwam rond 6 uur uit zijn bed. We besloten om half 7 de verloskundige te bellen. Ze kwam om zeven uur en besloot mijn vliezen te breken. Vanaf toen ging het heel hard. Na alle spullen verzameld te hebben voor mij en voor Jeremy hebben we Jeremy bij de crèche afgeleverd. We zijn gelijk doorgereden naar het ziekenhuis. En de weeën werden steeds pittiger. Om 8 uur waren we uiteindelijk in het ziekenhuis. Half 9 kwam de verloskundige binnen. Ze ging mijn geboorteplan bespreken met de verpleegkundige en is meteen ook ff naar de gynaecoloog geweest om het plan van aanpak te bespreken voor als mijn placenta vast bleef zitten. Om Half 10 was het echt niet meer te houden. De verloskundige werd snel teruggeroepen. Toen ze alles hadden klaargelegd mocht ik om 10.00 beginnen met persen. Na 11 minuten werd onze mooie Joshua geboren. Gelijk begon de verloskundige mijn buik te masseren in de hoop dat de placenta er vanzelf uitkwam. Maar dat mocht niet baten. Na 3 kwartier besloten ze de gynaecoloog te roepen die meteen besloot dat ik naar de ok moest. Dit gebeurde ook meteen. Om 12.00 was ik alweer uit de ok. Helaas was het zo druk op de kraamafdeling dat ik lang in de uitslaapkamer moest blijven. Ik kreeg daar ook mijn eerste zak bloed en pas nadat deze op was (rond half 3!) mocht ik pas terug naar mijn kleine en mijn man. Pffff dat was wel heftig hoor. Ik heb 2 ½ uur naar het plafond liggen staren terwijl ik nog niet eens wist hoe groot en zwaar Joshua was. Gelukkig was ik om kwart voor 3 herenigd met mijn gezin. Op zich een hele snelle bevalling. Alleen moet ik zeggen dat deze me meer is tegengevallen dan bij Jeremy. Omdat je daar nog zo onbevangen in staat. En nog niet weet wat je te wachten staat. Nu ben je daar veel bewuster van. achteraf bleek dat Joshua vast bleef zitten mijn zijn schoudertje waardoor ook zijn schouderbeen gebroken was.
In de week dat ik 38 weken zwanger was, werd ik ineens wakker met extreem dikke handen. Ik hield heel veel vocht vast. Omdat mijn zusje zwangerschapsvergiftiging heeft gehad, heb ik me hier bij de verloskundige op laten controleren. Mijn bloeddruk was niet extreem hoog, 13/80, maar was de week ervoor 130/60 dus hij was wel erg gestegen. Een urinecheck leverde een plusje op, eiwitten in mijn urine dus. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis waar ik diverse onderzoeken kreeg. Nadat ik 24 uur urine ingezameld had mocht ik zaterdag terugkomen. Hier bleek dat de eiwitten in mijn urine verwaarloosbaar waren, maar was mijn bloeddruk weer gestegen, naar 135/90. Ik werd getoucheerd en bleek 1 cm ontsluiting te hebben met een staande baarmoedermond. ’s Maandags mocht ik terugkomen voor wederom een rij onderzoeken. Wederom een gestegen bloeddruk, 140/90, maar niet extreem hoog. Ik vroeg dan ook me het verlossende antwoord te geven, toen ik zag dat de verloskundige stond te twijfelen. Mijn lichaam was echt klaar met zwanger zijn, ik was zwaar verkouden en zat er doorheen. Ik werd wederom getoucheerd en nu bleek mijn baarmoedermond al verstreken te zijn: een goed uitgangspunt voor inleiding. Hiervoor mocht ik dinsdag 20 december terugkomen, ik was toen 39 weken en een dag zwanger. Dinsdag 20 december werden we kwart over 7 in het ziekenhuis verwacht. Daar stond de dienstdoende verloskundige al klaar met een ballonkatheter, want met 1 cm ontsluiting durfde ze geen vliezen te breken. Wat een domper aangezien de verloskundige van de dag ervoor het wel aandurfde. Toen ze me echter ging toucheren bleek ik inmiddels 2 cm ontsluiting te hebben en werden om 8 uur mijn vliezen toch gebroken. Om half 9 kreeg ik een infuus met weeën-opwekkers. Tim kan heel slecht tegen naalden en ziekenhuizen, dus mijn zusje zou komen om me bij te staan. Ze moest echter tot 3 uur werken maar dat was niet erg want zo’n vaart zou het vast niet lopen. Maar toen ze het infuus hadden gezet kwam Tim naast me zitten en die werd niet goed van 3 druppels bloed op het laken. Ik heb de zuster geroepen en die heeft hem, inmiddels lijkbleek, voorzien van druivensap. Ze maakte nog een opmerking “Hoe ga je dat straks doen dan?!” maar Tim zei dat ie dat dan wel weer zou zien. Inmiddels was het 9 uur en kreeg ik mijn eerste wee. Ik denk dat deze zo’n 20 seconde duurde, maar voor mij gelijk een teken om toch mijn zusje te bellen, ook omdat Tim al bijna plat was gegaan. Ze zou haar werk afronden en naar het ziekenhuis komen. De eerste weeën heb ik in bed opgevangen, maar ik voelde dat ik naar het toilet moest. Aangezien ik geen zin had om mijn bed te bevuilen, hebben ze me op het toilet geholpen en eigenlijk zat ik daar wel prima, dus tot een uur of tien heb ik daar mijn weeën opgevangen. Ik kreeg echter last van een slapend been, dus men heeft me weer op bed gehesen. Zitten op de rand heb ik nog een kwartier weeën opgevangen. Inmiddels waren deze een minuut lang en kwamen ze ook om de minuut. Echter, tegen half 11 ging de pijn tussen de weeën in niet meer weg. De buikademhaling kon ik super goed toepassen (alhoewel ik soms in de war was en dan m’n buik juist introk bij een inademing) en ik kreeg ook steeds te horen dat ik het heel goed deed (achteraf bleek dat ze m’n ademhaling op een monitor konden volgen) maar de hoeveelheid weeën, de intensiteit ervan en het feit dat de pijn niet meer wegging maakte dat ik in m’n hoofd allen maar dacht: Watje, je wilt een ruggenprik. Ik had echter een bepaalde staat van zijn tijdens de bevalling, ik heb wel 50 keer sorry gezegd en durfde ook niet zo goed om dingen te vragen, voelde me al snel bezwaard. Ik was dus erg blij dat mijn zusje me op de man af vroeg hoe ik dacht over pijnbestrijding. 9 maanden lang heb ik geroepen het zonder ruggenprik te willen doen, maar de angst voor die prik verdween omdat de gedachte aan uren van deze pijn me vreselijker leek. Ik werd getoucheerd en had 4 cm ontsluiting. Ik werd naar boven gebracht waar ik op de verkoever een ruggenprik heb gekregen. Helaas moest er 3 keer geprikt worden, juist waar ik zo bang voor was geweest. Maar toen de prik begon te werken zwakte de pijn af, even rust… Echter, in de lift naar beneden voelde ik een drukgevoel. En in de 15 minuten daarna werd dit steeds erger. Rond kwart voor twaalf werd ik getoucheerd: 8 cm ontsluiting, dat ging lekker! De weeën waren echter zeer heftig, ookal was er geen pijn was het ontzettend moeilijk om niet mee te persen. In het half uur erna heb ik meerdere keren gezegd dat ik het hoofdje voelde, maar de verpleegster zei dat het echt nog wat verder moest zakken. Uiteindelijk heb ik gewoon gezegd dat ze de verloskundige moest halen en toen bleek ik 9,5 cm te hebben. Op een wee mocht ik licht mee persen en heeft ze met haar vingers het laatste randje weggemasseerd. Ondertussen mocht mijn man de kleertjes opzoeken: het ging nu echt gebeuren! Iets over half 1 mocht ik gaan persen en inderdaad: dit gevoel herkende ik van het trainen met de epi-no. Wat was ik blij dat ik dat gedaan had, ik voelde precies wat ik moest doen. En zo, na 33 minuten persen, kwam om 13.08 uur Stijn Cornelis Albertus na ruim 4 uur ter wereld. Wat een heerlijk, maar onwerkelijk gevoel als ze zo’n kindje op je buik leggen. Ik kreeg gelijk een goede plas van ‘m op m’n buik, haha! En gelijk stond mijn man naast me. Wat was ik trots dat hij er toch al die tijd bijgebleven was! Na wat geduw en getrek kwam na 11 minuten ook mijn placenta los. Heel mooi om dat “huisje” in het echt te zien. Stijn werd in de couveuse gelegd omdat hij wat kreunde, dan hebben ze wat zuurstof nodig om de longetjes goed op gang te laten komen. Ondertussen waren de verloskundige en verpleegster tussen m’n benen bezig. Ik bleek behoorlijk wat bloed te verliezen, dus er ontstond wat rumoer. Na wat gezoek bleek ik een inwendige scheur te hebben die erg bloedde, toen deze gehecht was, bleek ik zo’n 1,5 liter bloed verloren te zijn. Hiervoor kreeg ik een infuus met zout water en magnesium, waar ik het heel warm van kreeg. Maar toen stond de kamer ineens vol met verpleegsters en artsen, omdat ik een torenhoge bloeddruk bleek te hebben met een onderdruk van tegen de 100 en een bovendruk van rond de 200. Ik kreeg aan m’n andere arm ook een infuus, wat in eerste instantie niet wilde lukken, met een medicijn om m’n bloeddruk onder controle te krijgen. Toen dit eenmaal een beetje gelukt was, werd ik gewassen en naar een andere kamer gereden waar ik aan diverse apparatuur werd gelegd. Uiteindelijk heb ik hier een dag gelegen en mocht ik precies 24 uur na de bevalling naar de gewone kraamafdeling. Als ik nu terugkijk op de bevalling denk ik dat ik heel blij mag zijn dat ik ingeleid ben. Was ik thuis begonnen was de kans groot geweest dat ik het thuis af had moeten maken. Had ik dan dezelfde complicaties gehad, waren de gevolgen veel groter geweest. Ik genees nu enorm goed, de artsen staan verbaasd over mijn herstel. Na 4 dagen had ik al geen last meer van mijn hechtingen, zat ik alweer in kleermakerszit op bed en het gaat nu gewoon hartstikke goed met me.
Afgelopen zondag bevallen van een prachtige dochter. Kira. Precies 37 weken. Hier het verhaal. Zondagnacht bij het naar bed gaan ineens het idee dat ik mijn blaas niet meer onder controle had. En dat tot 4 x toe. Maar ging nog niet echt een lampje branden. Pas toen er ook wat krampen bijkwamen ging het lichtje branden dat het misschien gebroken vlieze konden zijn. Eerst in bed blijven liggen maar bleef vocht verliezen (had ondertussen al kraamverband ingedaan) en krampen bleven komen. Dus maar even naar beneden gegaan en op het forum rondgekeken. Ondertussen bedacht dat ik eigenlijk de ramen wilde zemen maar het echt niet kon maken om half 2 s'nachts. haha Rond half 4 deed het flink pijn en moest ik beginnen met puffen. Toen een beetje in paniek geraakt bij het idee dat het misschien toch oefenweeen konden zijn. Mijn man dus maar wakker gemaakt en onder de douche gaan zitten. Ging ondertussen ook zowat van mijn stok dus onder de douche nog vla gegeten. Weeen werden alleen erger onder de douche dus het ziekenhuis maar gebeld. Mocht meteen komen dus spullen verzameld en aangekleed. In het ziekenhuis aangekomen geinstalleerd in de verloskamer. Aan ctg gelegd. Na ongeveer 2 uur ctg mocht ik eindelijk even douchen. Helaas niet lang omdat ze toch de baby in de gaten wilde houden. (maar ging wel goed) Toen toch maar gaan voelen hoeveel ontsluiting ik had, 4 cm na ongeveer 5 uur weeen weer in paniek geraakt bij het idee dat ik nog zeker 6 uur te gaan zou hebben en het ergste nog moest komen. Ondanks mijn voornemens toch gekozen voor een ruggenprik. (wat voelde ik me een mietje maar was was een opluchting) Daarna enkele uren kunnen ontspannen. In eerste instantie voelde ik de weeen helemaal niet meer maar langzaam maar zeker begon ik ze weer te voelen. Alles onder mijn borsten voelde aan of het sliep. Geen onaangenaam gevoel. Voelde wel regelmatig aandrang om te plassen dus ze hebben regelmatig op mijn verzoek gecatheriseerd (of hoe je het ook schrijft) Na ongeveer 4 uur begonnen de weeen weer echt pijn te doen en moest ik ze weer weg puffen. Er werd dus weer gevoeld hoeveel ontsluiting in zou hebben. 8 cm. Omdat ik al zo veel persdrang had mocht ik al heeeeeel voorzichtig meedrukken. Na ongeveer een half uutje inhouden mocht ik echt meepersen. Wat een opluchting. (en een pijn, ondanks de ruggenprik) Omdat ik de weeen zo goed voelde en actief kon meepersen is op mijn verzoek de ruggenprik nog niet uitgezet. (doen ze normaal bij 8 cm ontsluiting) Wat was ik daar blij mee. Deed flink zeer. Pas toen het hoofdje stond is de ruggenprik uit gezet. Na 28 minuten persen was ze geboren. Kira. Helaas door het snelle persen wel iets uitgescheurd. (en echt je voelt er niks van) Het hechten daarentegen prima gevoeld. Meteen na de bevalling blaas weer geleegd. (op verzoek) Had al vrij snel het gevoel in mijn benen weer terug en mocht daarom na 1,5 uur al zelf naar het toilet en even douchen. In die tussen tijd ben ik gehecht en kon ik Kira aanleggen. Helaas had Kira wat opstartproblemen. Navelstreng zat flink strak rond haar net waardoor ze een beetje bleek zag. Daarom is de kinderarts erbij geweest en heeft ze even zuurstof gehad. Gelukkig bij de derde arspergetest een prima score. Na het douchen naar de kraamafdeling gereden. Helaas waren Kira haar suikers veel te laag waardoor ze ook erg suffig was. Omdat de borstvoeding helaas niet goed op gang komt heeft ze de eerste nacht op de kinderafdeling doorgebracht met een voedingssonde. Die sonde heeft ze er s'morgens uitgetrokken. Gelukkig waren toen de suiker waardes weer goed en mocht ik komen voeden. (wel dus de fles) Ondertussen aan het kolven geslagen maar dat schiet/ schoot niet echt op. We blijven borstvoeding proberen maar het komt zeer slecht op gang en ze krijgt dus ook flesvoeding omdat we zeker willen weten dat ze eet. (ze is al zo'n klein poppetje) Dit blijven we nog een paar dagen proberen in de hoop dat de borstvoeding beter gaat. Heb er helaas een hard hoofd in. Borstvoeding zou fijn zijn maar vind het belangrijker dat ze in ieder geval iets binnenkrijgt.
Mijn bevallingsverhaal van 03-01-2011 Ik had een hele heftige zwangerschap achter de rug waarvan ongeveer 2 maanden doorgebracht in het ziekenhuis. Vooral de blinde darmontsteking toen ik 30 weken zwanger was hakte er erg in. Mijn man en ik gingen op 3 januari voor controle naar de gynaecoloog. Ik was toen 39+ 3 zwanger. De gynaecoloog zei dat als ik het zou willen hij me nu meteen zou kunnen helpen omdat mijn lichaam al zoveel stress had doorstaan en ik al 2 weken 's nachts niet sliep. Ik nam het aanbod maar wat graag aan. We mochten dus meteen door naar de verloskamer. De afspraak was dat ze eerst mijn vliezen zouden breken (ik had namelijk al 2 cm) en als dat niet voldoende was gingen ze na een uur weeënopwekkers erbij doen. Ze braken mijn vliezen en mijn zus kwam er ook bij inmiddels. Ik had wat zeurende rugpijn maar niks ernstigs. De gynaecoloog kwam en vroeg of er al wat gebeurde. Ik vertelde dat ik nog niet veel voelde dus ze zei dat ze zo zou terug komen met een infuus. Mijn zus zei dat ze even naar de auto terug moest om wat op te halen en ze zou zo terug zijn. Mijn zus liep weg, ik ging even op m'n zij liggen. Ineens voel ik een rug wee opkomen die zo sterk was dat ik niet meer wist wat ik moest doen of hoe ik liggen moest. En ineens kwam daar de eerste perswee. Mijn man haalde gauw de gynaecoloog van de gang, die keek zette alles snel klaar en ik mocht weer verder meepersen. Na ongeveer 2 a 3 sterke persweeën was daar onze prachtige dochter Emily! Toen mijn zus de verloskamer binnenkwam lag ze al een poosje bij mij op de borst. We moesten allemaal even bijkomen van wat er nou allemaal in 10 min. was gebeurd!
Mijn bevalling op 17-06-2011 van Stijn: Ik ben een dag voor het begin van mijn verlof met 35w+6 opgenomen met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis. Daar heb ik van maandag tot vrijdag gelegen en mocht toen naar huis in de thuiscontrole. Wel was gezegd dat ze rond de 38 weken zouden inleiden. Dinsdag bleek ik weer eiwit in mijn urine te hebben en moest weer 24 uur sparen. Hier kregen we op woensdag uitslag van en die bleek iets hoger te zijn dan in het ziekenhuis. Toen is besloten dat ik de volgende dag om 7 uur naar de verloskamers moest bellen om te kijken of er plek was. Natuurlijk erg spannend en vind het nog steeds raar dat ik heerlijk heb geslapen. De zenuwen kwamen donderdag pas. In het ziekenhuis kreeg ik een kamer en we hadden ons voorbereid op de inbrenging van gel etc. dit had ik nl meegemaakt bij een kamergenootje toen ik met 36 weken opgenomen was. Bij haar duurde het 4 dagen voordat het begon. Ik heb ernstig overgewicht en daardoor was het altijd een uitdaging om aan de CTG te gaan. Ik wist waar ze het beste konden plaatsen zodat ze de hartslag konden meten. Maar er werd niet geluisterd. Gevolg dat ze inwendig onderzoek gedaan hebben en ik bleek 1 cm te hebben. Mijn BMM was nog helemaal niet gerijpt maar ze gingen een electrode op het hoofdje plaatsen en daarmee de vliezen breken. Ook moest ik voordat dit kon gebeuren een infuus hebben. Hier hebben ze 5!! keer misgeprikt en uiteindelijk is er op de OK door een anesthesist een infuus aangelegd . Om 10 uur in de ochtend zijn mijn vliezen gebroken en werd het infuus met weeenopwekker aangezet. Deze werd elk kwartier verhoogd. Eigenlijk meteen al begonnen de weeen te komen en vanaf 12 uur met regelmaat van elke 2 minuten. De hevigheid werd ook steeds erger maar kon ze nog wel opvangen. De VP vertelde me dat omdat mijn bmm nog niet verstreken was ik eigenlijk met een ontsluiting van - 4 begon!! Om 15.00 bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en mijn bmm was gedeeltelijk verstreken. Om 17.00 uur kwamen de weeen om de minuut en begon het wel heel hevig te worden om het goed op te kunnen vangen. Toen bleek mijn BMM helemaal verstreken te zijn en kon ik dus met de "gewone" ontsluiting verder. OM 19.00 uur bleek ik nog steeds maar 3 cm te hebben maar de weeen kreeg ik niet meer fatsoenlijk weggepufd. raakte ook paniek omdat ik er niet uit leek te komen. Toen ook verzocht om een ruggenprik. Zou wel moeilijk worden ivm mijn gewicht werd gezegd en besloten het nog een uurtje te geven. om 20.00 had ik 5 cm maar was volledig de weg kwijt en kon ook niet meer. OK werd gebeld voor de ruggeprik en om 20.30 daarnaartoe. Gelukkig is de ruggeprik in 1 keer gelukt en het was een verademing! Ik kon zelfs nog wat slapen. Had ook veel dorst en dronk veel. Met katheter werd mijn blaas regelmatig geleegd tot het moment dat er niks meer uitkwam.... Ik was ondertussen op 8 cm om 22.00 uur maar werd heel erg misselijk. Mijn man kon nog net een bakje pakken en ik heb de hele vloer onder gespuugd. Mijn armzalig beschuitje kwam eruit en al het drinken wat ik gehad had. Om 23.30 had ik volledige ontsluiting maar mijn manneke was nog niet ingedaald. Toen hebben ze de ruggeprik weer uitgezet en de weeenopwekkers weer aangezet. kon ik weer alles wegpuffen maar door de paniek van eerder die avond had ik een spiertje in mijn lies verrekt dus deed extra veel pijn. om 02.30 kreeg ik een beetje het gevoel dat ik moest poepen en mocht ik gaan persen. Ik had geen persdrang maar keek op de monitor wanneer een wee kwam en daarop perste ik. om 03.12 is onze zoon Stijn Hubertus Paulus geboren(2975 gr). Hij is op mijn buik gelegd maar daar ook weer snel vanaf gepakt omdat zijn ademhaling niet goed doorging. Toen is hij in een kamertje aan de zuurstof gelegd en mijn man was daarbij. Ik heb 2 hechtinkjes gehad ivm een scheurtje maar niet noemenswaardig. Stijn had opstartprobleempjes en erge hoofdpijn. Hij had vast gezeten in mijn geboortekanaal. Hierdoor is het borstvoeden niet goed gegaan. Ook moest ik kolven maar heeft het ZH de kolf veel te hard gezet waardoor het van binnenuit kapot getrokken werd. Doordat alles zo geforceerd is was het heel erg wennen aan het idee dat ons kindje er was.... Is wel lachen want toen we op de verloskamers binnenkwamen op donderdag werd ons verteld dat we voor het einde van de dag ons kindje hadden. We hebben uiteindelijk de vroege - dag en nachtdienst gehad Nu is hij 7 maanden en na een lastige start genieten we elke dag van ons manneke.