Ook ik zal mijn verhaal maar eens posten. Mijn uitgerekende datum was 30 november 2011, maar blijkbaar zat ons mannetje nog lekker warm. De nacht van 4 op 5 december kreeg ik wat lichte krampen en harde buiken. Later in de nacht ben ik de boel gaan bijhouden en ze kwamen om de 7 minuten. Toch maar even het ziekenhuis gebeld en we mochten wel langs komen. CTG controle was prima, maar de weeen waren niet sterk genoeg en ook nog geen ontsluiting e.d. Slaappil gekregen en terug naar huis! Helaas bleven de krampen om de 7 minuten komen, en dat betekende dat ik gewoon geen slaap had. Dinsdag 6 december had ik controle bij de gyn en ben daar in huilen uitgebarsten, omdat ik al ruim 48u niet geslapen had en dood en dood moe was van de weeen. We hadden afgesproken dat ik 7 december ingeleid zou worden en moest me om 06:30 melden. In de nacht van 6 op 7 december werden de weeen veel sterker en kwamen ook om de 3 minuten. Ik had last van rug en been weeen, dus wegpuffen dat ging helaas niet! Om half 6 in de ochtend hebben we besloten gewoon naar het ziekenhuis te gaan en daar bleek dat ik 3 cm ontsluiting had, dus inleiden was niet nodig! Kort daarna heb ik gesmeekt om pijnbestrijding, omdat ik even rust wilde. Ik had al vanaf de nacht 4 op 5 december niet meer geslapen. Ik kreeg een prik in mn bil en was binnen 10 min in een geweldige roes! De weeen voelde ik nog steeds, dus daarvoor heeft het helaas niet geholpen, maar die roes was fantastisch en heb toen ook niet zo veel mee gekregen. Rond een uur of 12 kreeg ik ineens persweeen, maar helaas had ik nog maar 5 cm ontsluiting. De persweeen kwamen omdat mn zoontje een sterrekijkertje was, dit veroorzaakte de drang voor het persen. Ik moest op handen en knieen draaien, in de hoop dat hij zou draaien! En dat deed hij gelukkig, maar het was een hel om die persweeen op te vangen. Om 14:00u had ik eindelijk volledige ontsluiting en mocht ik mee persen, maar helaas verdwenen mn weeen ineens! Ze kwamen niet meer regelmatig. Ik kreeg infuus en tot 3x!! toe hebben ze me moeten prikken, omdat ik niet prikbaar was Na bijna 1uur persen hebben ze me in moeten knippen, omdat het niet vorderde. En om 4 minuten voor 3 is onze prachtige zoon geboren! Helaas ben ik wel meer als 1 liter bloed verloren, dus was erg verslapt en hebben we 1 nachtje moeten blijven in het ziekenhuis, maar ondanks alles vond ik het achteraf een geweldige ervaring. Tijdens de weeen en de bevalling heb ik zovaak geroepen dat ik dit niet kan en ook nooit meer wil, maar die pijn die ben je direct vergeten nadat je, je wondertje in je armen hebt.
Wat naar dat het zo lang duurde, van dat weinig slapen raak je behoorlijk uitgeput, waarom wachten ze hier in nl zo lang ? Als je de 6e al aangaf dat je t niet meer trok, sturen ze je naar huis voor nog een nacht. Fijndat het goed verlopen is maar wanneer ze beter naar moeders zelf luisteren kan t een stuk beter. Gefeliciteerd meid, je baby maakt gelukkig alles goed en je hebt er hard voor gewerkt
Ja, ik was echt dood en dood moe! Gelukkig heeft het roesje wel een beetje geholpen, maar de moeheid overheersde alles. Tijdens het persen heb ik geschreeuwd tegen mijn man en mijn moeder dat ze mijn benen vast moesten houden, want zelf had ik dit kracht niet meer... maar ondanks alles een geweldige ervaring en ik zou het zo weer opnieuw willen mee maken!
Ik zal mijn verhaal ook eens posten.. (heftig bevallingsverhaal) Vrijdag 27 januari was ik bij de verloskundige van het ziekenhuis geweest. Ze wilde een poging tot strippen doen (40+ zwanger). Dit lukte niet. De baarmoeder was nog maar voor de helft verstreken. Als ik dat weekend nog wilde bevallen moest er een wonder gebeuren. Zaterdag 28 januari om 4 uur wordt ik wakker van de weeen. Ik had nog geen voorwee o.i.d. gehad. Al snel kwamen ze om de 10 minuten. Om 7 uur om de 5 minuten. Om 8 uur ziekenhuis gebeld. Ik mocht komen, maar mocht ook nog even aankijken. Uiteindelijk was ik er om half 11. Om 12 uur had ik 4-5 cm ontsluiting. Om 13.00 uur werden de weeen heel sterk. Niet te houden, ik was enorm misselijk. Maar ik had 5-6 cm ontsluiting. Uiteindelijk een ruggenprik gehad. Helaas wilde de ontsluiting hierna niet echt meer vlotten. Kind lag veel te hoog in de buik. Om 15.00 uur zijn de vliezen gebroken. Er werd flink op mijn buik gedrukt, om de baby te laten zakken. (lang leve de ruggenprik op dat moment) Ook kreeg ik weeopwekkers. Om 17.30 uur had ik nog steeds 5-6 cm ontsluiting. Omdat ik de vorige een keizersnee heb gehad, besloot de gyn dat het weer een keizersnee werd. Nu was ik nog fit en wilden ze mij niet langer laten wachten. Om 18.00 uur werd ik naar de ok gebracht. In de lift werd ik naar. Enorm misselijk, draaierig. Ook een raar gevoel rechts in mijn buik. Net of er weer een zware wee zat, maar dan alleen rechts in mijn buik. Ik werd de ok opgereden. De anasthesist die mij 's-ochtends een ruggenprik had gegeven, had nog steeds dienst. Hij vertrouwde het niet. Alles draaide en ik zakte weg. Dus moest ik onder narcose. Ik kon nog net zeggen dat ik het daar niet mee eens was. ik wilde erbij zijn...Ik hoorde nog slaap lekker. Manlief ook even vloeken. Hij mocht de ok niet meer op, en kon ook niets zien... Tijdens de keizersnee kwamen ze erachter waarom ik zo naar was. Onze dochter had zelf al de baarmoeder opengemaakt. Haar schouder lag er al buiten. Ik had dus al vruchtwater etc ik mijn buik zitten. Dat deed zo'n pijn. De oude wond was dus opengesprongen. De hele dag lag ik aan de ctg en een draadje op het hoofd van mijn kind. Maar in de lift dus een niet. De artsen waren er dus net op tijd bij.. Als ze nog langer hadden gewacht, was onze dochter er misschien wel niet meer geweest, of had een hele andere start gehad... Nu had ze een score van 9 en 10. Ben toch blij dat ik in dit deel van de wereld woon. Op andere plekken waren mijn dochter en ik er niet meer geweest. Sorry voor het lange verhaal. Ik kan het hier een keer lekker van me afschrijven.. Gelukkig is alles goed gekomen.We zijn nu lekker aan het genieten van elkaar. Niet bang zijn als je zelf al een keer een keizersnee hebt gehad. Mijn verhaal komt zeer zelden voor..
Wat een mooi topic! En wat hebben sommige dames heftige bevallingen gehad zeg.... Mijn verhaal Mijn uitgerekende datum was 1 oktober maar ik heb zelf altijd gezegd dat ik de 8e zou bevallen. 1 oktober ging inderdaad zonder bevalling voorbij en de dagen erna ook. De 7e moest ik voor controle naar vk. Alles was goed maar ze ging me strippen omdat ik 41 weken was. Die middag kreeg ik wat rugpijn. Had al wel voorweeen gehad en dacht er verder niet bij na. Begin van de avond besefte ik me dat, als ik ongesteld werd, ik ook altijd last van mijn rug had. Ik ging de tijd wat in de gaten houden en samen met manlief kwam ik tot de conclusie dat het toch wel (rug) weeen zijn. Er zat een rustige opbouw in. Rond 23.00 naar bed gegaan in de hoop nog wat slaap te pakken. Rond 1.30 wakker. Kon niet meer liggen als ik een wee had. Manlief nog even laten liggen in bed en onder de douche gegaan. Rond 2.15 had ik door dat het menens was dus manlief wakker gemaakt. Vanaf dat moment de weeen bijgehouden. Er kwam alleen weinig regelmaat in. Dan weer 4 min ertussen, de volgende pas weer 9 min later enz. Rond 5.30 vk gebeld. Zij gaf het advies nog even aan te kijken tot er echt regelmatig inzat. Nou, die kwam daarna helemaal niet meer. Rond 6 uur schoonmoeder gebeld die als kraamverzorgster bij ons kwam. Heerlijk dat zij er was, iemand die weet wat me te wachten staat! Om 8.30 belde vk zelf terug. Ze had gedacht dat we weer zouden bellen. In overleg met manlief besproken dat haar collega (die om 9 uurde dienst overnam) als eerste bij ons zou komen. Ze was er om 10.30. Ik bleek op 6 cm te zitten. Geen regelmaat in die weeen maar wel resultaat! Vk ging weer en zou om 12.30 terug komen. Nadat ze weg was, ging het snel. Ik had alleen maar rugweeen en die namen flink toe. Toen vk terug was, bleek ik al bijna 10 cm te hebben. Ruim een uur laten mocht ik gaan persen en weer en uur later was onze zoon er! En op 8 oktober geboren zoals ik zelf al voorspelde. Wat een geweldig, mooi en dankbaar moment; moeder worden! Volgens vk was dit een bevalling uit het boekje. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook met een goed gevoel op terugkijk. Heerlijk thuis, in mijn eigen gegeven. Blij dat het allemaal zo kon gaan!
Het blijft leuk om bevallingsverhalen te lezen, elk verhaal is uniek en bijzonder!! Daarom kom ik mijn (eerste) bevallingsverhaal ook doen. De tweede bevalling zal over ca 2 maand komen . Zondagmiddag 19 september 2010 (13 sept was de uitgerekende datum) zijn mijn vriend en ik even naar een nabijgelegen stadje geweest, het was namelijk koopzondag en we verveelden ons (al een tijdje haha). Toen we rond 15.30 uur terugreden had ik wat 'buikkrampen' en had ze stiekem al even getimed op de klok in de auto (want je weet tenslotte maar nooit). Ze kwamen om de 5 a 8 min maar er ging niet direct een belletje rinkelen omdat ik nauwelijks hoefde te puffen ofzo. Thuis bleven ze komen, toen kreeg mijn vriend het ook in de gaten. Die is gaan timen. Ze kwamen wel onregelmatig maar wel steeds sneller. Ben toen in bad gegaan, om te kijken of het nou voorweeen waren (had nog steeds geen moeite met wegpuffen) of dat het misschien toch echte weeen zouden zijn. Eenmaal uit bad kreeg ik het iets lastiger en kwamen ze om de 1, 2 a 3 min. Dus ik had mijn vriend de opdracht gegeven te gaan bellen met de vk want volgens mij kon dat nu wel haha. In het weekend kun je normaal gesproken wel thuis bevallen, want dan doet een vk uit het zh de bevalling. Deze was echter ziek, dus wij moesten toch naar het zh. De jongeman/arts aan de telefoon zei dat we maar naar het zh moesten komen omdat het hem wel 'serieus' in de oren klonk. In het zh ben ik nog lopend naar de verloskamer gegaan, ik vond dat ik me nog niet moest aanstellen, het ging immers nog best goed. In de verloskamer moesten we wachten tot die arts bij ons langs zou komen. In die 15 min kreeg ik het wel zwaar en wist ik eigenlijk niet meer waar ik het moest zoeken en hoe ik moest zitten/lopen/staan etc. Dus op een gegeven moment dacht ik: wat the fuck, ik druk NU op dat knopje, ze moeten komen! Een paar min later was daar eindelijk de arts en hij heeft gekeken hoever is was. Ik bleek toen al volledige ontsluiting te hebben!! Oeps! Dus hij bracht alles in gereedheid, waarbij mijn vriend nog geassisteerd heeft door het openen van zakjes van slangetjes etc, hahaha. Het was nml super druk op de verlos-afdeling. Ondertussen heeft de arts de vliezen doorgeprikt en toen bleek dat zoonlief in het vruchtwater had gepoept. Gelukkig dat we al in het zh waren! Maar ik mocht toen dus een beetje gaan mee persen. Pfff.... tering zeg. Dat persen vond ik echt niet cool! Ik geloof dat ik behoorlijk wat gevloekt heb. Ook die overgang van weeen wegzuchten naar persen vond ik lastig. Had ook het idee dat ik het niet goed deed, zag al het doemscenario voorbij komen van alsnog een keizersnee. Maar na dik een uur persen stond eindelijk het hoofdje (AUW AUW PIJN PIJN), een perswee later was het hoofdje er uit en nog een perswee later floepte daar onze zoon uit mijn buik, het was toen 19.40 uur!!!! Oh, wat was ik blij dat het voorbij was!! En wat waren we gelukkig dat we eindelijk onze zoon mochten knuffelen!!!!! Hopelijk mag de tweede bevalling net zo soepeltjes verlopen (heel veel soepelere hoeft niet hihi), maar dan hoop ik wel gewoon thuis te kunnen bevallen. We gaan het beleven !
Maandag 30-01-2012 om 11.00 uur kreeg ik ineens weeen ik was even op internet en voelde een pijn in mijn buik die onregelmatig om 2 minuten soms om 10 minuten kwam. Mijn man had om 14.00 uur belangrijk afspraak tegen 12.00 uur werd de weeen beetje krachtig en dit keer kwam het van mijn rug naar mijn buik toe dus heb ik naar de ziekenhuis gebeld en vertelde mijn situatie ik moest langskomen voor controle. Dus heb ik mijn zoontje van 2 jaar aangekleed en bij mijn moeder afgezet en mijn man bracht mij naar ziekenhuis en zei dat hij zo snel mogelijk kwam na de afspraak. Ik ben naar verloskamer gelopen, maar ik begon een beetje te puffen de weeen werden sterker. Toen ik op de verloskamer was ben ik even naar wc gegaan en mijn maandverband was heel vochtig dit had ik al 3 dagen geleden ik dacht zelf gewoon zweet. Ik ben naar verloskamer gegaan meteen op de ctg scan om te kijken of het echt weeen waren ik heb aan de verloskundige gezegt dat mijn maandverband laatst 3 dagen heel vochtig was en dit keer was mijn hele onderkant vochtig dus zei pakte een watten stokje en nam beetje van de vocht deed in een potje en ja hoor ik verloor beetje voor beetje vruchtwater. Omdat ik vruchtwater verloor heeft de verloskundige naar mijn ontsluiting gekeken ik had al 2 cm ontsluiting, de weeen werden iets sterker intussen is mijn schoonzus gekomen en intussen plons de vliezen vanzelf gebroken om mij te ondersteunen tot dat mijn mannetje kwam. Rond 15.30 kon ik niet meer tegen de weeen vroeg om ruggenprik en kreeg het rond 16.30 uur wat een opluchting om 18.00 uur had ik al volledig ontsluiting maar jammer genoeg was de baby niet gezakt dus moest ik op mijn zij liggen, en dames ondertussen dronk ik veel water en duurde niet lang dat alles weer uitgekots was. Nou rond 21.00 uur was de baby er eindelijk gezakt mijn mannetje was erbij, en de ruggenprik werkt nog steeds heerlijk gevoel de gynecoloog zei dat ik mocht gaan persen en ik voelde de persdrang heel goed en heb goed meegeperst. Om 21.13 was mijn zoontje geboren en woog 4 kilo ik heb er een klein hechting gekregen omdat ik een beetje was ingescheurd. Ik vond de bevalling meevallen alleen last van rugpijn maar voel mij goed, de borstvoeding is niet op gang gekomen dus ik geef nu flesvoeding. Meiden zet het op nu zijn jullie aan de beurt! hoop dat jullie ook een fijn bevalling krijgen.
Hoi Meiden, Hier helaas niet zo een fijne bevalling gehad.. Maar ik wil toch mijn verhaal delen... Ik liep al een tijdje met verhoogde eiwit in mijn urine en verhoogde ontstekingswaardes in mijn bloed. Ik werd om de paar dagen geprikt en in de gaten gehouden. Net voor kerst vertrouwde mijn arts het niet, en heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier kreeg ik weer urine en bloedonderzoeken, en niks, nakkes nada! Heel vreemd, sochtends vroeg eiwit in mijn urine, en verhoogde ontstekingswaarde, en smiddags niks! In de nacht van 9 op 10 januari heb ik weeen gehad. Ik ging ze klokken met lief samen, maar ze waren heel onregelmatig... Uiteindelijk viel ik in slaap, en de ochtend erna waren ze verdwenen... Wel verloor ik op de weecee een gedeelte van mijn slijmprop, oww wat wat ik blij, nu was er iets gaande! De dag erna verloor ik weer een gedeelte van mijn slijmprop, maar hij had ineens een heel andere kleur, hij was namelijk groen! Ik vertrouwde het niet, en heb het ziekenhuis gebeld, ik kon direct langskomen. Ik werd nagekeken, etc.. CTG was mooi, echo wat minder, want ik bleek nog maar 1 depot met vruchtwater te hebben, en die was ca 5cm. De gyneacoloog stuurde me naar huis, maar als de bloeduitslagen niet in orde waren zou hij nog even bellen. Een anderhalf uur later ging de telefoon, ik werd opgenomen, omdat mijn ontstekingswaardes te hoog waren, en hij het niet vertrouwde. Na een nachtje mocht ik weer naar huis, de waardes die daalden gelukkig. Maandag 16 januari had ik een afspraak bij de gyneacoloog staan, omdat hij me in de gaten wilde houden. Na alle onderzoeken bleek mijn vruchtwater depot van 5cm naar 3cm te zijn gegaan, en dat baarde toch zorgen. De gyneacoloog besloot om me de dag erna in te leiden. Ze moesten nog even wat overleggen over de opname, en toen ze terugkwamen kwamen ze met nog heuglijker nieuws... Ik werd direct ingeleid!!!! Okee, ja, is goed! Ik had inmiddels 1cm ontsluiting... Alles werd in orde gemaakt, en ik moest aan de ctg. De gel en de veter werden ingebracht en het was 12 uur afwachten geblazen.. De hele dag door heb ik lichte weeen gehad, maar niet echt noemenswaardig.. Ik heb zelfs nog mijn leesboek uitgelezen hihi! Om 21uur werd de veter eruit gehaald, en bleek dat ik nu nog maar 3 cm ontsluiting had.. niet veel dus... Dinsdag 17 januari gingen ze verder met inleiden. Dit keer kreeg ik weeenopwekkers via een infuus. Hij begon op 4mg per uur.. Ik had wel weeen, maar niet erg sterk... Een paar uur later werd het infuus verhoogd naar 6mg per uur... Dit zette ook geen zoden aan de dijk en het werd verhoogd naar 8mg per uur. Na een tijdje werd het infuus uitgezet... Ik had nog steeds 3cm ontsluiting, en de weeen namen direct af. Tsja, wat nu... Ik kon kiezen om de dag erna weer ingeleid te worden, of een dagje rust, maar mijn gevoel zei dat ik er klaar mee was... Dus ik opperde iets heel anders.. Ik wil een keizersnee! Het voelt niet goed, en ik wil dat de kleine snel komt! Dat was even schrikken voor de gyneacoloog, maar ze stemde in! Ik zou de ochtend erna eindelijk mamma zijn! Woensdag 18 januari werd ik om 06 uur wakker gemaakt, en klaargemaakt voor de ok. Ik werd om half 7 opgehaald, en naar de etage gereden waar de ok plaatsvond. Eerst nog aan de CTG, hartfilmpje, katheter, bloedprikken, etc.. Om kwart voor 8 werd ik naar de ok gereden voor de ruggeprik. De anesthesist heeft geprikt, en geprikt, maar na 5 keer prikken kwamen ze nog steeds niet tussen mijn wervel.. Inmiddels werd ik niet helemaal lekker, en ging de hartslag van Lukas ook omlaag... Ik kan me herinneren dat ik achterover werd gekiept, een kapje om mijn mond en neus kreeg en that's it! Om 10.30 uur deed ik mijn ogen open in de verkoeverkamer. Boven mijn hoofd hing een foto van mijn twee schatten! Mijn allerliefste en de kleine Lukas! Ik kreeg het niet allemaal mee helaas... Op een gegeven moment zag ik mijn twee schatten binnenkomen! Omdat ik alleen in de verkoeverkamer lag, mocht lief me snel even laten kennismaken met Lukas! Wat een geschenk! Uiteindelijk was ik rond een uur of 12 weer volledig bij kennis, en werd ik naar beneden gebracht.... Daar werd Lukas op mijn borst gelegd, en natuurlijk direct aangelegd... Uiteindelijk bleek mijn slechte gevoel goed te zijn. Lukas had in het beetje vruchtwater gepoept wat er nog was... Ik ben bij de bevalling ruim een liter bloed verloren, en daardoor was/ben ik nog steeds een slappe vaatdoek.. Maar elke dag een stapje beter!
Om 16:48 krijg ik mijn eerste echte wee van 20 seconden. Daarna voel ik niks noemenswaardigs tot ongeveer kwart voor acht. We zitten bij mijn schoonouders om te gourmetten en cadeautjes uit te pakken voor sinterklaas. Ik heb een weeën-timer op mijn telefoon geïnstalleerd en neem daarmee de tijd van elke wee en van elke rust op. Dit laat ik steeds stiekem aan mijn man zien. Zijn ouders hebben niks door. De weeën variëren van 10 seconden tot twee minuten en komen om de 1 minuut tot 9 minuten. Niet echt regelmatig dus ik geloof het nog steeds niet. Dit bleef zo doorgaan tot een uur of 12 's nachts, toen had ik weeën van ongeveer een minuut, meestal iets minder en tussendoor had ik soms een paar seconden rust, soms een minuutje rust en heel soms een paar minuutjes. Maar omdat de weeën steeds geen minuut duurden dacht ik nog steeds dat het voorweeën zouden kunnen zijn en mocht mijn man de verloskundige niet bellen van mij. Ondertussen moest ik wel erg naar de wc, ik ben gegaan en het deed heel erg zeer wanneer ik kracht zette. Ik denk dat het hoofdje toen ook een beetje meegeperst werd en dat ik dat voelde. Bij het afvegen vond ik op het wc papier een stuk doorzichtig slijm met bruine draadjes erin, dat moet de slijmprop geweest zijn. Ik had mijn telefoon bij om de weeën te timen dus ik heb er maar een foto van gemaakt . Ik verloor ook een beetje bloed. Ik ging weer naar boven en ben in de badkamer gaan staan omdat ik daar wat privacy had. Ik kon er niet tegen wanneer mijn man of wie dan ook naar me keek terwijl ik pijn had. Hangend over de wasbak heb ik de rest van de weeën opgevangen. Ondertussen verloor ik steeds slijm met bloed en dat veegde ik af met washandjes want dat vond ik vies. Ik kreeg ook last van mijn darmen, waarschijnlijk omdat het hoofdje eroverheen duwde. Daarom zette ik maar een raampje open, de verloskundige lachte hier later nog om . Rond twee uur riep mijn man dat hij toch de verloskundige ging bellen. Mijn gekreun was ook veranderd in gegrom en eigenlijk voelde ik het hoofdje al duwen dus ik was wel blij dat hij belde. De verloskundige moest eerst een bevalling afmaken en zou dan even komen kijken. Ze moest wel helemaal door de sneeuw want het was echt winterweer. Toen ze er eindelijk was stond ik al te rillen (wat meestal gebeurt bij 8 cm ontsluiting) en met mijn ogen dicht te grommen van de pijn. De verloskundige wilde me laten puffen maar ik wilde alleen grommen. Na die wee zijn we naar de slaapkamer gegaan en heeft ze mijn ontsluiting gecontroleerd. Ik had al 7-8 centimeter dus ze is niet meer weggegaan maar heeft meteen mijn vliezen gebroken. Ik voelde een klein scheutje warm water tussen mijn benen door vloeien. Hierna kreeg ik nog een paar weeën en ik weet nog dat ik een beetje misselijk werd. Ik keek opzij om te kijken waar ik kon kotsen en daar stond de tas van de verloskundige. Dat leek me toch niet zon goed plan en ik hoopte dat het niet hoefde, maar daar kwam alweer een wee waardoor ik afgeleid werd. Daarna was ik iets minder misselijk. De verloskundige en mijn man lieten me toen alleen om in de babykamer alles klaar te zetten en spulletjes uit het kraampakket te pakken voor de bevalling. Ze hebben toen ook de kraamhulp gebeld, zij was er net 10 minuutjes voordat mijn ventje geboren was. Terwijl ze weg waren om vanalles te pakken kreeg ik me toch een wee, echt wat een oerkracht. En helaas ook flinke kracht op mijn darmen zodat ik een enorme knetterwind liet L. Gelukkig was ik alleen in de kamer maar ik schaamde me wel want ze zouden zo terugkomen en echt lekker rook het niet.. Toen de verloskundige terugkwam mocht ik mijn benen optillen en meepersen. Meteen bij de eerste wee voelde ik al dat er ook ontlasting mee zou komen en ik stopte met persen. Toen werd de verloskundige boos en zei dat ze dat al heel vaak gezien had, en dat dat beetje van mij er ook nog wel bij kon. Ik hield het sowieso niet meer dus ik zette mijn schaamte opzij en perste zo hard als ik kon. Ze zei dat ik het heel goed deed maar ik voelde nog geen hoofdje bewegen dus ik dacht dat ik het niet goed deed. Bij de volgende wee voelde ik het hoofdje al wel een klein beetje en de verloskundige en mijn man begonnen te roepen dat ze haartjes zagen. Maar na elke wee zakten de haartjes weer weg.
Mijn man duwde mijn hoofd steeds op mijn borst en hield één been mee omhoog. Ik hield zelf mijn andere been omhoog met hulp van de verloskundige. Ze zette ook mijn voet nog een keer in haar zij maar ik wilde niet meer J. Ik was heel moe en wilde eigenlijk slapen. Als er een perswee kwam vroeg de verloskundige of er weer één kwam en dan zei ik dat ik dat niet wist, maar ondertussen perste mijn buik al vanzelf en greep ik toch al naar mijn been. Tussen de weeën door lag ik maar wat achterover te suffen. Mijn man heeft tussen twee weeën door nog een mot gevangen die op de één of andere manier in de kamer gekomen was. Ik heb niet eens gemerkt dat hij weg was, zo suf was ik. Het hoofdje kwam elke wee verder en de verloskundige voelde met haar vinger tussen het hoofdje en mij, dat was een ellendig gevoel. En tussen de weeën door luisterde ze op mijn buik naar het hartje met een doppler en dat deed pijn. Tijdens het persen had ik ook steeds last van maagzuur. Ik wilde hiervoor een rennie vragen aan mijn man maar ik kon niet praten. Ik pakte allebei mijn voeten aan de onderkant vast en trok mijn knieën mijn oksels in. Dat zal er raar uitgezien hebben J. Het werkte wel, na twee persweeën stond het hoofdje bijna. Ik moest mijn voeten neerzetten en mijn bovenbenen vastpakken. Toen bij de volgende wee het hoofdje bijna stond knipte de verloskundige me in en meteen floepte het hoofdje eruit. Na nog een beetje trekken kwam de rest van het lijfje ook en toen lag daar om 03:40 ineens een echte baby tussen mijn benen. Een beetje grijs blauw nog, en gorgelend van het vruchtwater maar helemaal compleet. Een jongen! Wat een verrassing We hebben een zoon! Hij poepte meteen en dat scheelde later 30 gram in het geboortegewicht J. Nadat hij uitgezogen was werd hij op mijn borst gelegd. Hij voelde zwaar en warm en nat en hij bewoog een beetje en schreeuwde heel erg hard. Ik was nog heel suf maar superblij. Ik kreeg meteen een gemene prik in mijn rechterbeen om de placenta te laten komen. Die zag ik niet aankomen en het deed best pijn. Dan ben je net bevallen en dan miepen over een prikje, haha. Vrij snel daarna kwam inderdaad de placenta en de verloskundige liet die aan ons zien. Ik was nog steeds suf en een beetje misselijk dus ik heb niet goed geluisterd. Mijn man mocht nu de navelstreng doorknippen, hier heb ik ook niks van gemerkt of gezien. Ik heb een paar hechtingen gekregen. De verdovingsspuit voelde ik wel maar was niet echt pijnlijk. Het hechten voelde ik door de verdoving bijna niet maar soms voelde ik een prikje omdat ze van binnenuit niet kon verdoven. Maar het was goed te doen, ik was toch nog helemaal de weg kwijt van de bevalling. De kraamhulp en de verloskundige hebben toen opgeruimd en mij een beetje gewassen. Er zat zelfs meconium op mijn hand. Daarna werd ons ventje aangelegd door de kraamhulp maar hij en ik vielen gewoon in slaap. Ze gaf het al snel op en nam mijn ventje mee om aan te kleden. Ze gaf hem daarna aan mijn man en hij liet hem niet meer los J. Ik heb erg veel last gehad van naweeën, vooral bij de borstvoeding maar sowieso de eerste dagen na de bevalling.
Ook ik zal jullie mijn bevallings verhaal vertellen! Ik was uitgerekend voor 26-12-11 maar ben precies 1 week later bevallen op 02-01-2012. Ben tussentijds 2x gestript maar zonder effect.. Op oudjaarsdag in de ochtend nog lopen poetsen en opruimen (de kerstboom moest en zou weg zijn die dag haha) Waarna ik romd 12u ging douchen, eenmaal weer beneden begon ik war buikpijntjes te krijgen (ik dacht voorweeen). Mijn man en ik dus gewoon naar de nieuwjaarsborrel bij mijn familie geweest en hebben daar tot 17u gezeten. Buikpijn was inmiddels erger geworden maar nog niet dat ik het weeen durfde noemen.. Manlief vond echter in de auto terug dat die pijntjes van mij wel erg regelmatig kwamen en besloot thuis om deze eens te timen. En ja hoor de pijntjes kwamen om de 3/4 min en hielden inmiddels ook wel even aan. Ik had nog steeds niet het gevoel van; Dit is een wee.. Toch de vk gebeld en die kwam om 20u even kijken; Ja hoor ik was bezig,had 4cm ontsluiting!! Ik wilde in het geboortehotel bevallen dus ben rond 22u die kant op gegaan met mn man (eerst nog even gedouched etc.) Vk zou mij daar om 23u weer zien. Vk was wat later en inmiddels waren mn buikpijntjes wel verranderd in weeen (23.30) Ik had inmiddels 6/7cm ontsluiting, er werdt afgesproken dat ik nog ff kreeg en dat anders om middernacht/0.30 mn vliezen doorgeprikt zouden worden. Ontsluiting vorderde niet verder dus inderdaad hierna mn vliezen laten breken, en jeetje wat een geweld brak er toen los! Rugweeen niet normaal,wat deed dat zeer zeg! Kon geen boe of bah meer zeggen.. Maar goed om 1.30u had ik 10cm en had ik heftige persweeen ik mocht dus gaan persen,jippie! Wat vond ik dat fijn in het begin,eindelijk wat kunnen doen met die pijn ipv wachten. Alleen wist ik toen nog niet dat ik dat persen 2,5uur lang zou gaan doen!! Ik was kapot maar uiteindelijk naar 2,5 lange uren was daar onze kerngezonde zoon!! Wat bleek; Ons mannetje lag met een opgeslagen handje naast zn hoofdje en is zo geboren,vandaar dat ik hem er bijna niet uit kreeg! Schade een totaalruptuur tot aan de spier, dus na een redelijke bevalling met wel uim bloedverlies door naar de o.k om gehecht te worden onder narcose. (hadden me niet geknipt grrr) Moest dus snel weg bij mn mannen en ook 1 nachtje blijven. Maar goed ik had mijn kindje en wat was/ben ik gelukkig!! En achteraf gezien vond ik mn bevalling echt wel meevallen, maar o wat baal ik van die totaalruptuur.. Maar hoe cliche; Het is alles dubbel en dwars waard!!
Donderdag 24 februari 2011 tegen 3.00 uur word ik wakker van een droom waarin ik buikpijn heb. Ik ben dan 39 weken en 2 dagen zwanger. Toen ik wakker werd had ik direct het gevoel dat de bevalling was begonnen. Ik ga meteen timen en de krampen blijken om de 7 minuten te komen. Rond 5.00 uur maak ik vriend wakker. We bellen even naar het ziekenhuis en ze raden me aan om in bad te gaan. Eenmaal in bad komen de weeën om de 5 minuten. Het is allemaal nog goed te doen. Mijn moeder gebeld, die op zoolief komt passen. Tegen 8.30h zijn we in het ziekenhuis. Hoewel ik al een aantal uren weeen heb, blijk ik pas 1cm ontsluiting te hebben. Inmiddels heeft men mijn bloed geprikt en blijk ik tóch beginnend Hellp-syndroom te hebben; mijn leverwaarden zijn niet goed. Mijn lijf heeft dit dus goed aangevoeld en is uit zichzelf de bevalling begonnen. Om 9.30h breken spontaan mijn vliezen. Daarna worden de weeën wat heftiger. Rond 11.30h blijk ik echter nog maar 2 centimeter ontsluiting te hebben. Maar na een inwendig onderzoek worden de weeën behoorlijk flink. Rond 14h zit ik er redelijk doorheen: ik kan niet meer ontspannen en weet me totaal geen houding te geven van de pijn. Toch nog maar 3cm, terwijl ik al bijna 12 uur weeën heb. Ik krijg gelukkig een ruggenprik. En dat valt niet mee zeg, stil moeten zitten als je zulke pijnen hebt! Ik heb mijn vriend volgens mij flink fijngeknepen. Ongeveer 30-45 minuten na het zetten van de ruggenprik worden de weeën minder en kan ik weer ontspannen. Maar dan valt alle weeenactiviteit ineens weg . Even afgewacht . Rond 17.30h krijg ik een infuus met wee-opwekkers. Ik heb dan al echt in mijn hoofd dat het weer een keizersnee wordt. Het infuus doet na ongeveer 1,5 uur flink zijn best: ik zie op de monitor dat ik echt goede weeën heb om de 2 minuten, maar ben blij dat ik er weinig last van heb. Hulde aan de ruggenprik! Om 19.30h 5 centimeter ontsluiting, het begint dus wat te vlotten. Om 20.30h zegt mijn vriend dat hij even een luchtje gaat scheppen. Op het moment dat hij dat zegt voel ik flinke steken van onder, het doet goed zeer. Ik denk dat de ruggenprik op is en vraag mijn vriend om de verloskundige te sturen als hij naar buiten loopt. Die komt, en de ruggenprik begint op dat moment te piepen dat hij inderdaad leeg raakt. Ze vraagt of ik ook een druk voel. Nou nee. Maar zodra zij de nieuwe epidurale vloeistof heeft aangesloten voel ik ineens wél drang. Dit tijdsbestek is misschien 5 minuten geweest. Ze kijkt voor alle zekerheid even: volledige ontsluiting!!!! Dus er is in een uur 5 centimeter bijgekomen! Ik mijn vriend meteen gebeld die naar boven komt gerend. De vk roept door de gang: mensen, TIEN!! en dan komen de co-assistent en mijn gyn binnen. Ik moet nog even wachten met persen omdat het hoofdje nog wat moet zakken en de epidurale wordt uitgezet. Ik raak op dat moment in paniek; ik denk dat ik het niet kan, ben bang, etc. Ik word gelukkig goed gecoacht. Tegen 20.50 uur hou ik het niet meer en mag ik gaan persen, ook al is de ruggenprik nog niet uitgewerkt. Drie persweeën later zie ik een verdovingsspuit en een schaar langskomen; ik vind alles best, ik weet dat dit betekent dat ze snel geboren wordt. Volgens mij gil ik behoorlijk wat bij elkaar, maar iedereen blijft zeggen dat ik het goed doe en dat was wel heel fijn. Na de knip en na nog 1x persen wordt het hoofdje geboren met een handje ernaast en dan is het zuchten .. en dan wordt onze dochter geboren! Wat een apart gevoel! Ze huilt direct en heeft een mooie roze kleur. Vijf minuten later wordt de placenta geboren. Een heel kleine placenta en een heel dunne navelstreng! Vlak daarna word ik helemaal niet lekker, heb het gevoel flauw te gaan vallen maar ik lig al .dochter wordt weggepakt en verzorgd. Ik krijg het erg benauwd. Zuurstof helpt niet, heel eng. Ik heb mega dorst en voel me wegzakken en wil alleen maar slapen en ik weet dat dit geen goed teken is. Mijn vriend en de verloskundige tikken tegen mijn wangen en zeggen dat ik erbij moet blijven. Ik kan nog wel mijn ogen openen maar niet meer praten. Ik hoor iemand zeggen dat mijn bloeddruk 70/40 is. Ik heb het zo benauwd dat ik bang ben om te stikken, heel eng! Ze proberen een infuus aan te leggen maar mijn aderen werken niet mee. Ik kan mijn armen en benen niet meer bewegen. Na drie pogingen lukt het toch en enkele minuten later kom ik langzaam weer boven water .. De gyn is inmiddels aan het hechten geslagen. Ik ben van binnen ingescheurd en heb een flinke knip tot in mijn bil. De gyn is 3 kwartier bezig geweest met hechten. Hoe veel hechtingen heb ik? vraag ik. Veel, antwoordt hij. Durf je niet te zeggen hoe veel? vraag ik. Nou, hou het maar op meer dan 15, zegt hij. Meer hoef ik ook niet te weten. Ze hebben het over mijn bloedverlies, dat alleen al is gekomen door het slagveld daar beneden. Twee? vraagt de verloskundige aan de gyn. Maak er maar 2,5 van, zegt hij. Ik vraag wat hij bedoelt. Je bent 2,5 liter bloed verloren, zegt hij. Ze trekken me mijn sokken uit en laten die aan mij zien. Die hoef je vast niet meer terug he? vraagt de verloskundige. Ze zijn helemaal bloeddoorweekt . Die krijg ik toch niet meer schoon. Het bloedverlies is ook de reden dat ik bijna wegraakte. Ik lig een uurtje of wat bij te komen en bel intussen mijn ouders. Rond 23.30h word ik gewassen en mag ik naar de afdeling. Tja . Als je het zo leest lijkt het een mega heftige ervaring. Als je van te voren tegen mij had gezegd dat het er zo aan toe zou gaan, had ik waarschijnlijk gekozen voor wederom een geplande keizersnede. Maar als je er zelf in zit, overkomt het je en ga je dóór. Nu ik erop terugkijk ben ik heel blij dat ik het heb mogen meemaken. Ik heb tijdens de bevalling eigenlijk geen moment gedacht doe mij maar een keizersnee. En daar ben ik heel blij om!