Mijn derde bevalling; Week 38 van mijn zwangerschap breekt aan. Controle bij de vkmop mijn verzoek omdat ik klachten heb die horen bij een hoge bloeddruk en ja hoor, bloeddruk te hoog. Voor controle wordt ik doorgestuurd naar het ziekenhuis maar hier blijkt de bloeddruk weer iets gezakt. Wel te hoog maar niet zo dat we er direct wat mee moeten. Er wordt met me overlegt wat ik nu wil, doorlopen of laten inleiden. Dit overvalt me een beetje en ik besluit dan ook maar gewoon weer naar huis te gaan met een afspraak voor controle de volgende dag. Mijn bloeddruk lijkt de volgende dag weer wat gezakt dus ik ga weer naar huis. Weer een dag later weer symptomen en bij de Bk weer een te hoge bloeddruk. Een dag later weer controle in het ziekenhuis en ik geef aan dat ik toch graag wil dat ze me gaan inleiden omdat ik zelf super onrustig wordt van de hele situatie. Gezien mijn bloeddruk op dat moment wordt besloten dat ik dan wordt opgenomen. Er volgen wat echo’s waaruit blijkt dat de kleine nog scheef ligt en dus niet echt lekker. Ook zit alles nog potdicht. Er wordt besloten een hormoonveter te zetten om de boel wat te verweken. S’ middags om 2 uur wordt de veter geplaatst en wordt ik opgenomen. Na een poosje krijg ik toch wel serieuze weeen. Als ze de controles komen doen geef ik dit ook aan maar ze zien het niet op de ctg dus er zal wel niks aan de hand zijn. De hele nacht houd ik de krampen en zijn ze vrij regelmatig. De volgende ochtend geef ik dit weer aan maar nog steeds wordt het niet geregistreerd op de ctg. Ze controleren de ontsluiting en iedereen is verbaasd dat ik al 3 cm ontsluiting heb en de kleine goed is gaan liggen. Ze hadden verwacht dat ze nog meer moesten primen. Ze geven aan dat ze het wel aandurven mij s middags in te leiden aangezien mijn vorige bevallingen vlot verliepen. Om 16.30 worden we naar de verloskamers gebracht en worden mijn vliezen doorgeprikt. Nog steeds 3cm ontsluiting en de weeenopwekkers worden aangesloten en dan gaat het snel. Na 50 min heb ik persdrang en 7 cm ontsluiting. 5 min later 10cm en mag ik gaan persen. Na nog eens 3 min is onze dochter geboren. Een snelle bevalling zonder weeeenstorm, zo’n bevalling gun ik iedereen
Mijn eerste bevalling: Met 40+5 word ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging (mild, geen last van). En de volgende dag volgt een inleiding. Het verplegend personeel legt me uit hoe dat gaat, elk uur 1 cm enz. En in de ochtend krijg ik eerst antibiotica via het infuus vanwege gbs. Rond 11 uur werd ik naar een verloskamer gereden. Even later breken ze mijn vliezen en word ik aangesloten op de weeenopwekkers. Mijn man gaat dan snel nog even eten kopen bij de supermarkt, ik kreeg een beschuitje vh personeel. Maar het gaat meteen bizar hard, ik kan binnen 10 minuten na het aansluiten niet meer op bed liggen vanwege de vreselijke rugweeen. Ik beland in een vreselijke weeenstorm van rugweeen en ik kan niet meer praten vd pijn. Het personeel doet niets en kijkt me aan alsof ik gek ben. Mijn man doet ook niks want ik kan niet zeggen wat hij moet doen. Ik heb een uur over een stalen prullenbak gehangen en kon 1x “ruggenprik” uitbrengen. Dit vond de arts-assistent nogal belachelijk want ze had me pas net aan de weeenopwekkers gezet. Ze geloofde me niet en zou om 1 uur terugkomen om te kijken hoe het ging. Ik heb eerder op de bel gedrukt want ik voelde persdrang. De arts ging meteen toucheren en ja, meteen al 10 cm. Er stond nog niets op de kamer klaar dus in allerijl werd allesklaar gezet. De arts “o dus je had dus echt veel pijn”... Ik heb 2 uur lang mijn kind er proberen uit te persen, maar dat lukte niet. Hij floepte telkens met zijn hoofdje bijna eruit maar ik kreeg hem niet over het randje. Daardoor had hij een heel raar punthoofd bij de geboorte en dat voel je nog steeds aan zijn hoofd, zijn schedel is er misvormd van geraakt. Uiteindelijk heeft de arts maar een knip gezet en toen kwam hij eindelijk. Omdat ik zelf mijn benen 2 uur zo moest vasthouden, had ik ook mijn schouder zo erg geblesseerd dat ik de eerste week mijn zoon niet zelf kon oppakken of vasthouden. Ik weet inmiddels dat ik gewoon bizar weinig spierkracht heb, mijn jongste had ik ook nooit zonder knip eruit kunnen krijgen. Maar ik neem het de arts kwalijk dat ze na mijn vliezen te hebben geprikt meteen heeft aangesloten op weeenopwekkers. Ik had al wat ontsluiting en het breken vd vliezen had genoeg kunnen doen om de bevalling op gang te brengen. En dat ze niet eerder een knip heeft gezet, ze zag prima dat het niet lukte om dat laatste zetje te geven waardoor mijn zoon de hele tijd heen en weer floepte. Nu heb ik onnodig geleden eigenlijk en een traumatische bevalling voor mijn gevoel omdat de pijn zo hevig was dat ik alleen nog maar dood wilde. De tweede bevalling was heel anders. Ik was met 39+1 wakker vanaf 2 uur s nachts. Ik wilde zo graag bevallen, had er echt geen zin meer in. Om 5 uur s ochtends ging ik naar de wc en had diarree. Ik bleef even zitten en voelde toen ineens soort van samentrekkingen, weeen dus! Ik ging nog even op bed zitten, ja het waren weeen. Toen heb ik het even gemeten, de weeen kwamen direct al om de minuut en duurden ook een minuut ongeveer. Ik ben even gaan douchen om te kijken of het zakte of bleef, het bleef. Om 6 uur maakte ik mijn man wakker “het is begonnen”. Ik belde daarna de verloskundige en ze zei dat ze aan mijn stem al hoorde dat het menens was, ik vond zelf het allemaal nog meevallen, echt pijn deed het nog niet, het waren wel weer rugweeen maar nog prima te doen. De vk kwam langs maar ze was al bezig met een andere bevalling. Zij heeft wel alles klaargezet voor een thuisbevalling en getoucheerd, ik zat op 5-6 cm. De kraamzorg werd gebeld. Daarna kwam haar collega en was kraamzorg + stagiaire er. De komst vd stagiaire kreeg ik minder goed mee, ik zat toen al in de bubbel vd pijn opvangen. Van half 8 tot 8 deed het erg zeer. Om 8 uur zat ik op 10 cm en ging ik persen. Maar zijn hartslag viel toen weg, de vk heeft snel geknipt en mijn zoontje werd direct geboren met de navelstreng om zijn nek, vandaar dat de hartslag wegviel bij het persen. Die paar persweeen die ik deed, heb ik wel gigantisch gegild, heel anders dan bij de eerste waar ik geen woord kon uitbrengen. Helaas bleef mijn zoontje onder temperatuur, hij heeft zijn eerste nacht in het ziekenhuis doorgebracht zonder ons erbij. Was een beetje vreemd gegaan want ineens halverwege de nacht zag ik op de webcam dat hij een sonde in had enz, uiteindelijk was er niks mis met hem maar hadden ze hem wel lek geprikt maar zijn bloed was zo dik vd kou dat dat niet lukte, heel sneu. Ook vreemd dat wij niet konden blijven bij hem. Alleen kon ik er zelf ook minder goed heen want bij het overeind komen na de bevalling viel ik al flauw in bed, dus de trap af had ik ook niet aangedurfd, maar toch.
Tweelingbevalling: Ik ben met 35 weken savonds naar het ziekenhuis gegaan ivm verminderd leven voelen van een van mijn tweeling. Ctg was niet goed, hij dipte regelmatig en de echo liet zien dat ze verminderd vruchtwater hadden en een van de twee inderdaad niet bewoog. Ik werd opgenomen (had ook 3cm ontsluiting) en moest tot de bevalling blijven. Antibiotica via het infuus (ivm streptokokken infectie bij de eerste wordt gestart). snachts kwamen ze vertellen dat ik ongeleid zou worden als de ctg niet beter werd. Na een paar uur slaap werd ik wakker van een wee en een knap van mijn vliezen die braken. Ik heb op de bel gedrukt, had 6 cm (zonder weeën) en ben gaan plassen. Toen ik net op het verlosbed lag kreeg ik persdrang, dit was nog geen half uur na de eerste wee! En jawel, 10cm. Na 4 minuten persen was de eerste er. Baby 2 lag dwars en werd gedraaid, het wachten was op de gyn. Zijn hartslag daalde enorm en herstelde niet, maar zijn handje lag voor zijn dus zij moest die weghalen voordat de vacuüm erop kon. Verkeerde arts was gebeld, na een kwartier was de gyn er, ze kwam met de vacuüm in haar hand aan. Ondertussen wee opwekkers voluit. Ik wilde bijkomen maar ik moest persen. Met een knip en de vacuüm is hij, zonder perswee, 25 minuten na zijn broer geboren. Hij was klein, mager, wit en slap, er zat een knoop in de navelstreng die om zijn nek zat. Na een aantal keer beademen kwam hij bij en had hij weer kleur. Na de bevalling ging mijn vriend met ze mee naar de neonatologie. Ik voelde me verschrikkelijk alleen. De gyn. was erg lief tijdens het hechten. Alles was binnen 5 kwartier gebeurd. Ik werd gehecht en stortte helemaal in. Na wat extra zuurstof en pijnstilling belde ik hem huilend op of hij naar mij wilde komen. Ik heb mijn zoontjes pas in de ochtend weer gezien. Ik ben tot op de dag van vandaag verschrikkelijk blij en dankbaar dat ik naar mijn instinct heb geluisterd en naar het ziekenhuis ben gegaan, en dat de dienstdoende verloskundige me heeft laten blijven en antibiotica heeft gestart omdat ze het niet vertrouwde.
Bevalling oudste: Met 39+4 word ik wakker met continu vochtverlies. Verder geen activiteit maar toch de vk gebeld. Het blijkt vruchtwater te zijn. De volgende dag nog geen weeen oid dus ik word ingeleid. Dmv vaginale tabletjes wordt geprobeerd ontsluiting te maken. Gelukkig werkt het eerste tabletje meteen. Anderhalf uur later kan ik aan de weeopwekkers. Na 2 uur heb ik 4 cm. Omdat ze zeggen dat het nog wel een dag kan duren vraag ik een ruggenprik. Na de ruggenprik gaat het snel. Ik spuug na elk slokje drinken maar kan tussendoor slapen. Ik krijg hoge koorts dus preventief antibiotica. Even lijk ik een torenhoge bloeddruk te hebben. Het hele team wordt opgeroepen, wij in de stress, ik omdat ik bang ben voor een keizersnede, partner omdat hij bang is dat ik doodga. De gyn. die binnenkomt zegt: deze dame is niet ziek, heeft iemand handmatig al de bloeddruk gecheckt? Blijkt de digitale meter kapot te zijn. Al gauw blijkt dat ik 10 cm heb, ik mag persen maar heb/voel geen weeën. Na 40 minuten proberen daalt hartslag zoontje zo erg dat hij met knip en vacuüm gehaald wordt. 10 uur na de start van de inleiding is hij er. Helaas bleek hij geïnfecteerd met streptokokken B. Na 9 dagen ziekenhuis mochten we naar huis.
Oké, ik probeer het kort te houden. Hahaha. Met 38+1 inleiding gepland omdat ze vermoedde dat het kindje groot was. Ma-avond stond het gepland, maar in de middag telefoon. Het werd verzet ivm topdrukte. Di-avond nieuwe poging, dus naar het zkh. Ballonkatheter gekregen en slapen. Wo ochtend controle. Het had gewerkt, 3cm ontsluiting! Om 07.30 hebben ze de vliezen gebroken en even afgewacht. Meteen kwamen er sterke weeën. Ik heb vooral op de rand van het bed gezeten en even in bad. We hadden continue zorg van kraamverzorgster dus die kwam er meteen bij. Om 13.00 u kreeg ik opeens persweeën. Ik bleek 8cm ontsluiting te hebben, met hulp van arts en zacht persen werd dit 10cm. Toen persen, dit ging wat moeizaam. Knip gezet. Uiteindelijk nog net zonder tang of pomp gelukt na bijna 2 uur persen. Om14.50 is onze zoon geboren. Al met al een hele fijne bevalling. Geen pijnstilling of ingrepen, heel snel en ik had telkens het gevoel dat ik het aankon.
Ik ben bij de oudste met 41+3 ingeleid. Dinsdagavond naar het ziekenhuis voor een ballon te plaatsen. Een uur voor de geplande afspraak kreeg ik bloedverlies. Toch maar even gebeld en kon al eerder komen. Ze hebben me gecontroleerd en zagen dat ik 2cm ontsluiting had. Het plaatsen van de ballon was dan ook niet meer nodig. Nog een uurtje inhet ziekenhuis gebleven om het bloedverlies in de gaten te houden. Bloedverlies was verder minimaal en nog geen weeen te bekennen. Gewoon weer naar huis en de volgende ochtend terug om de inleiding te starten. Die nacht hele lichte weeen gehad maar opzich nog wel redelijk kunnen slapen. ‘S ochtends om 09.00 uur zijn mijn vliezen gebroken en werd er een uurtje gewacht of de weeen vanzelf op gang kwamen. Dit was niet het geval dus om 10.00 uur aan de weeenopwekkers. Dit ging opzich prima maar toch om 12.00 uur een ruggenprik gevraagd. Hierna echt niets meer gevoeld (hemel!!) en in mijn gedachten heel de middag zelfs geslapen (partner zegt dat dat niet het geval was maar dat zegt al genoeg over het feit dat ik de weeen niet meer heb gevoeld Haha). Om half 6 kreeg ik een enorme persbelangstelling en bleek dat ik inderdaad op 10cm zat. Ik mocht voorzichtig beginnen met persen. Ook al voelde het persen als een enorme opluchting, door de ruggenprik waren de weeen niet zo sterk en lukte het persen niet met zoveel kracht. Uiteindelijk na 45 minuten persen een knip gezet en toe is onze dochter geboren. Vanaf moment van vliezen breken tot geboorte heeft de bevalling ongeveer 9 uur geduurd. Heb het als een super fijne bevalling ervaren. Inmiddels 40+2 zwanger van de tweede dus hoop weer op een soortgelijke bevalling (alleen dan hopelijk op natuurlijke wijze ipv inleiding )
Mijn bevallingsverhaal van de jongste: Afgelopen zaterdag na een slapeloze nacht misselijk en mezelf echt ellendig voelend opgestaan. In de loop van de voormiddag ook koorts en overgeven maar dacht dat ik de buikgriep van zoontje overgekregen had. In de namiddag een dutje gedaan en om kwart voor 4 wakker geworden van een pijnlijke harde buik. Rond 4u het idee dat ze toch wel regelmatig komen en voor de zekerheid een weeëntimer geïnstalleerd waarop ze effectief om de 7 minuten kwamen. Tegen half 5 was dit om de 5 minuten en heeft vriendlief toch maar eens naar het ziekenhuis gebeld, zeker met die koorts (en had een week ervoor al 2 à 3 cm ontsluiting). Zij wouden dat we langskwamen voor een check dus vriend ons zoontje bij mijn ouders achtergelaten en snel terug naar huis om mij op te pikken. Tegen kwart voor 5 kwamen ze al elke 1,5 minuut en tegen dat we vertrokken rond kwart na 5 was dit nog steeds zo (of sneller maar niet meer getimed). Onderweg naar het ziekenhuis mijn water gebroken en ik voelde dat het niet meer lang ging duren... Vriend teruggebeld naar ziekenhuis en we moesten langs spoed binnenkomen. Daar aangekomen voelde ik al persdrang dus toen ze me uit de auto haalden toch al wat paniek bij de verpleegkundigen dus snel materniteit gebeld en mij op een bed gelegd. Ik voelde echt persdrang en moest persweeën beginnen wegpuffen. Snelle controle door de vroedvrouwen en inderdaad volledige ontsluiting dus snel naar boven naar de verloskamers en onderweg persweeën blijven wegpuffen ook al werd dit moeilijker. In de verloskamer is om iets voor 6 ons zoontje geboren, een kwartiertje nadat we in het ziekenhuis waren aangekomen en 2 uur na de eerste weeën Gynaecoloog kwam ook toe nadat ik ons zoontje al eventjes vast had en kon alleen de “schade” nog maar herstellen
Haha oeps,foute autocorrectie voor persdrang Inmiddels ook bevallen van mijn tweede dus ook deze ervaring kan ik nu delen; Opnieuw met 41.3 weken ingeleid.. mocht weer de avond voor de inleiding langs komen voor het plaatsen van een ballon. Ditmaal zat ik nog helemaal dicht dus werd de ballon geplaatst (met eendenbek).. was voorbereid op een erge pijn maar heb totaal niets gevoeld. Ook toen de ballon eenmaal zat heb ik geen last gehad. Het voelde wel raar met lopen maar verder niets. Mocht die nacht gewoon thuis slapen en voelde s nachts al wel wat krampen, ongeveer om de 10 minuten maar kon er opzich wel doorheen slapen. De volgende ochtend mochten we om 8 uur ons melden in het ziekenhuis. Het was op dat moment enorm druk en er was geen verloskamer vrij. We moesten dan ook nog even wachten tot de inleiding echt kon beginnen. Inmiddels hadden ze wel al mij ontsluiting gecontroleerd en ik had een krappe 3cm. Genoeg om in ieder geval de vliezen te breken en de bevalling te starren. Ondertussen had ik al wel wat lichte weeen (rond de 80 op de ctg). Om half 11 was er een verloskamer vrij en werd ik opnieuw gecontroleerd, nu een goede 3cm en de vliezen werden gebroken. De weeen kwamen na een klein half uur vanzelf op gang en vanaf toen ging het snel. 2u15 minuten later is onze zoon geboren. 2 uur weeen en 15 minuten persen. De weeen waren hels, ze kwamen snel en waren heftig. Op het moment dat ik het echt niet meer trok en eigenlijk een ruggenprik of pijnpompje wou had ik 8cm en schatte ze in dat ik binnen een half uur mn baby op Mn buik zou hebben.. dus uiteindelijk zonder pijnbestrijding bevallen. Dit keer gelukkig geen knip maar kreeg wel een kleine hechting. Snelle bevalling dus maar gelukkig wel alles helemaal ok verlopen..
Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad. Alleen de laatste weken braken op. Ik had jeuk, sliep niet meer, was altijd moe en kon niet meer vooruit. Op 30 september 2019 ben ik met 39+4 gestript om 16.00. Ik moest toen even een half uurtje rondlopen, eten en in bad gaan liggen van de vk. Zo gezegd, zo gedaan. Om 17.45 lag ik goed en wel in bad. Maar: om 18.00 kwam er uit het niets een enorme weeënstorm opzetten die ik niet op kon vangen. Ik heb daarna vanuit het bad mijn man (die was beneden) gebeld met het verzoek om direct de vk te bellen. Dit heeft hij gedaan en om 18.20 was de vk bij ons (ondertussen heb ik het voor elkaar gebokst om even te plassen en op bed te gaan liggen). De vk gaf al direct aan dat het erg en ging, want ik zat al op 6cm! ... we hebben dus niet lang gewacht en zijn snel naar het ziekenhuis gegaan. Normaal een ritje van nog geen 5 minuten voor ons. Maar dit waren 5 heeeeele lange minuten. Ik weet nog dat ik heb geschreeuwd om een ruggenprik. Eenmaal in de kraamsuite (18.50 ofzo) bleek dat de baby al had gepoept (vruchtwater was thuis gebroken, ranzigste gevoel ever, en in het ziekenhuis was deze groen). Ik werd dus overgedragen aan de vk van het ziekenhuis. Hij gaf aan dat ik al op 8cm ontsluiting zat en dat een ruggenprik er niet meer in zat. Morfinepomp kon hij nog wel overleggen. Echter, nadat dat te sprake was gekomen, zat ik al op 10cm en kreeg ik persdrang. Ik moest het dus op eigen kracht doen. Dit begon om 19.45. Na enige tijd gaf de vk aan dat het wel heel snel ging en dat ik opgeknipt moest worden. Dit is dan ook gedaan (niks van gemerkt). Na het inknippen was het nog 1 of 2x persen en kwam meneer te wereld om 20.07. Een flinke heer van 3865 gram. Dus dat alles in een hele korte tijd. . Toen ik eenmaal gehecht was, kon ik ongeveer een half uur na de bevalling lekker douchen en heb ook meteen kunnen plassen. Ik ben nog een nachtje gebleven, dat is daar normaal als je in de avond bevalt. Mijn man sliep bij mij op de kamer. Die nacht niet geslapen, want zat nog onder de adrenaline, haha... Eenmaal bevallen en alles heb ik een goed herstel gehad: halve dag stuwing (geef flesvoeding), geen naweeën, wond genas snel, kon al gauw weer alles op de bloedingen na (deze hielden 4 weken aan). Voor ik het wist liep ik al buiten rond. Ik heb echt veel geluk met alles gehad wat dat betreft. Denk dat veel dames met mij zouden willen ruilen als het om mijn bevalling en herstel zou gaan. Nu heb ik een heerlijk ventje van 5 maanden die me altijd weer aan het lachen maakt. Sliep al na 6 weken de hele nacht door dus ook daar mag ik absoluut niet over klagen. Groeit goed, drinkt goed, eet goed.
Mooie verhalen allemaal om te lezen dames. Ik heb vier totaal verschillende bevallingen gehad en dat wordt een beetje teveel om op te schrijven, maar ik geniet van jullie verhalen.
Ok ok ik ook! Met 41+5 opgenomen in het ziekenhuis voor een inleiding: VK had al 2x geprobeerd te strippen maar het zat allemaal nog potdicht daar beneden, dus strippen ging niet eens. Geloof me, als ze dat tegen je zeggen als je de 41 weken gepasseerd bent, is dat Zo Niet Leuk. Inmiddels had ik het idee dat er geen baby, maar een dreumes met volledig melkgebit uit zou komen, dus vrijwillig gekozen voor een inleiding. Ze gaven ook aan dat het een paar dagen kon duren, doordat m'n baarmoedermond niet rijp was. Ik had het al jaren over een badbevalling, ik wilde zo super graag in bad bevallen, maar dat was daarmee van de baan. Wel zou ik als alles goed ging, de weeën in bad mogen opvangen. Omdat ik nog potdicht zat, moesten ze beginnen met cytotec (pillen) om de baarmoedermond te verweken. Om 8:00 dosis 1 en CTG 1. Daarna lekker in het zonnetje koffie gaat drinken. Om 12:00 een CTG en daarna dosis 2 (cytotec) en hopelijk zouden ze om 17:00 mijn vliezen kunnen breken, want mijn lichaam reageerde er goed op. Om 17:00 CTG 3 en de mededeling dat de vliezen nog niet gebroken zouden worden, daarvoor had ik nog te weinig ontsluiting (een krappe cm). Er werd gekozen voor een ballonnetje en dan kon deze in de nacht z'n werk doen en zouden we de volgende dag verder gaan. Om 18:00 zat de ballon er in en eigenlijk begonnen direct de weeën, toen nog op het niveau van menstruatiekrampen maar ze kwamen erg snel achter elkaar en al snel kreeg ik ze niet meer opgevangen op m'n rug (lag weer aan de CTG). De eerste 2,5 uur was de pijn dragelijk, ondanks dat ze snel achter elkaar kwamen (op dat punt 10 tot 30 seconden tussen de weeën) en ik gaf na 2 uur aan dat ik graag in bad wilde. Er moest eerst een goede CTG zijn en die kwam niet omdat mijn dochter lag te slapen... Toen ze eindelijk toestemming gaven om naar het bad te verplaatsen, viel mijn ballon uit. Dus ik moest direct terug op bed om te toucheren: 4 cm: de bevalling was officieel begonnen en ik moest naar de verloskamers. 21:30 was het toen. De weeën werden steeds heftiger en er zat meestal maar 10 seconden tussen, waardoor ik het niet meer opgevangen kreeg. Mijn infuus moest nog geprikt worden (voor als mijn baarmoeder te heftig zou samentrekken: mijn dochters hartslag was niet helemaal ok door de kracht van de weeën) en dat was flink lastig met weeën die elkaar zo snel opvolgen hehe Maar in bad opvangen was van de baan: ik moest continue aan de CTG en ik vond het vreselijk om de weeën op m'n rug op te moeten vangen. Ik wilde van te voren echt GEEN ruggenprik, maar ik was inmiddels aan het brullen van de pijn zoals in TLC (ik heb altijd zo gedacht dat dat aanstelleritis was, maar zuchten? Ik blies alsof ik een orkaan na deed ), dus ik vroeg om een ruggenprik. Helaas... De OK's waren vol, wachttijd was 1,5 uur! Op dat moment raakte ik echt in paniek... Het 'worst case scenario' plan (als het écht niet gaat, kan ik altijd nog een ruggenprik krijgen) was van de baan. Ik raakte op dat punt best in paniek en de weeën bleven maar achter elkaar komen. Doordat ik niet kon ontspannen (er zat nauwelijks tijd tussen), vorderde de ontsluiting ook niet en bleef ik op 5 cm zitten. Ze kwamen met het idee om een morfinepompje te geven, alleen zat ik volgens hen op schema 'één cm per uur' en dan zou ik net niet uitkomen want dat pompje krijg je maar voor 4 uur. Het zou mij worst zijn op dat moment: ik wilde dat pompje. Ze moesten dan eerst mijn vliezen breken, zodat ze mijn dochter via een electrode op haar hoofd aan de hartbewaking konden leggen. Als ik dan 30 minuten een goede CTG had, kon ik de morfine krijgen. Het halve uur dat volgde waren de meest erge van de bevalling, door het breken van de vliezen, werden de weeën nog heftiger. Uiteindelijk kreeg ik om 0:20 EINDELIJK mijn morfinepompje. Dank u, God. Het verlicht de scherpe randjes iets en ik viel tussendoor weg. Mijn vriend moest af en toe tegen me zeggen dat ik adem moest halen en ik had weer wat praatjes tussen de weeën door Ik gaf aan dat de VK zo'n smerig beroep had, met bloed, poep, kots, vruchtwater, etc. Dat ik in de horeca had gewerkt en ik alles ook wel kon hebben, maar geen kots. Mijn vriend herinnert me tot op de dag van vandaag aan dit top staaltje stonede gespreksvoering Volgende keer vraag ik er wel tape bij, of een krantenprop ofzo Anyway, toen ik om 0:20 het morfinepompje kreeg met 5 cm, zat ik om 01:00 op 10 cm. Een stortbevalling, noemden ze het. Voordat ik mocht gaan persen (nog steeds zo stoned als een garnaal) heb ik ze nog verteld dat ik het niet wilde weten als ze moesten knippen In 2 of 3 persweeën stond haar hoofdje al (ik herinner me nog dat die kraamvrouw na de tweede wee in een la begon te rommelen: ik dacht dat ze een schaar ging pakken dus ik perste voor m'n leven, maar ze was gewoon de geboorte aan het voorbereiden Ook zei de gyn op een gegeven moment: ik kan de haartjes al zien! Waarop ik erg enthousiast riep: heeft ze haar?! ik hoopte dat ze niet kaal was, haha) en om 1:17 is ze geboren. Persen en persweeën als totaal niet pijnlijk ervaren vergeleken met de ontsluitingsweeën, ondanks de inwendige hechtingen (mevrouw had haar armpje langs haar gezicht). Wat ik het ergste vond aan het persen, was dat het geluid van de CTG zo hard stond en ik haar hartslag hoorde dippen, vreselijk, dat vergeet ik nooit. Het gaf wel enorme kracht om haar er zsm uit te persen, ik was me ontzettend bewust van dat geluid, echt niet leuk... Maargoed we hebben een kerngezonde, prachtige, fantastische dochter: daar gaat het om!
Aangezien iedereen me waarschuwde dat een eerste vaak overtijd gaat, was ik met 38 weken nog helemaal niet ingesteld op een bevalling. Toch werd ik met 38+1 rond 5 uur s'morgens wakker van een natte onderbroek. In de badkamer verloor ik nog wat water en ik wist zeker dat mijn vliezen gebroken waren, vandaag gingen we onze baby ontmoeten dat wist ik gewoon! Man sliep nog even verder ("het kan nog wel een dag ofzo duren toch?") en ik ben wat tv gaan kijken. Rond een uur of 8 kreeg ik last van wat menstruatieachtige krampen, niet heel pijnlijk maar ik heb wel mijn man wakker gemaakt. Ik kon alleen nog geen weeen herkennen totdat ik een half uur later ineens dubbel op de bank lag. Het klopt wat ze zeggen, als het "echte en productieve" weeen zijn, dan merk je het wel! De rit naar het ziekenhuis was behoorlijk oncomfortabel en dat was logisch want eenmaal aangekomen bleek ik al 8cm ontsluiting te hebben. Op de verloskamer kreeg ik al snel persdrang en rond 10:30 is onze dochter geboren! Helemaal gezond en behoorlijk groot (3.9kg) voor haar termijn. Een naam kreeg ze pas twee dagen later
Het was tijd voor mijn tweede bevalling. Mijn eerste ingeleide bevalling kan je omschrijven met "traumatisch" en dat is een understatement. Na 7mnd opgehikt te hebben naar deze dag, was het zover: ik werd "weer" ingeleid (37wk). Vandaag moest het gebeuren. Mijn tweede en tevens laatste bevalling. Ik moest en zou een "normale" bevalling hebben, dan had ik iig de eerste keer niet voor niets geleden. Ookal was de schatting dat het ruim 9 pond moest worden. Stevig bevalplan, ander ziekenhuis en 7mnd lang gesprekken met de vk over vandaag. Ballonnetje gehad de dag ervoor, dus we konden vliezen breken toen ik smorgens in het ziekenhuis aankwam. De weeën kwamen nog niet zo op gang. fitnessbal, lekker douchen, en nog even een serie kijken. Het hielp niet. Terloops kwam de gyn kennis maken en vroeg wat "we" met mijn diabetes gingen doen, en ik gaf aan niet het protocol te willen volgen (plus plan wat dan wel). Na een paar uur toch de weeopwekkers voorzichtig aan, in overleg. Wauw, al 5cm ontsluiting en ik kan nog ademen tussen de weeën door. Lekker staan, bewegen etc. Op een gegeven moment toch om remifentanil gevraagd. Heerlijk spul, jammer dat ik op m'n bed moest gaan liggen. ik kreeg een afstandsbediening en drukte 17x op het knopje. Haha. Daarna was ik zo in mezelf gekeerd dat de verpleegkundige naast me op het knopje moest drukken, ik was er niet toe in staat maar had het wel nodig. "Knopje" commandeerde ik steeds. De vk kwam en had 7cm gevoeld. Ze liep de kamer uit, er volgde een helse 3min waarin ik niet wist waar ik het moest zoeken. "Ik moet poepen". VK terug .In 3min dus 3cm, want het was opeens 10cm! Ik wilde geen afscheid nemen van de remifentanil, en smeekte de vk om hem niet af te koppelen haha. Na 1x persen zei de vk "ik zie de haartjes", waarop mijn reactie was "je liegt!" (Met in het achterhoofd mijn eerste bevalling). Na 3x persen en 1 overslaande perswee (precies toen het hoofdje stond auw auw auw) werd het hoofdje geboren (en zeiden ze niets over de navelstreng om de nek). Bij de volgende perswee had zijn lijfje geboren moeten worden (dat flubberende gevoel dat de rest komt). Maar ik perste en er gebeurde niets. VK: "druk op de noodknop" en binnen 3 seconde kwamen er 6 extra witte jassen de kamer in. Ik bleef rustig, ik had een goed gesprek gehad over schouderdystocie die week ervoor! Het ging snel. Ik lag op m'n rug, voeteneind van het bed afgehaald. Er werd gevraagd of ik op all fours kon gaan zitten (met baby hoofd tussen m'n benen). Ik zei dat ik dat kon. Maar eerst nog een andere handeling, met 2 verpleegkundigen mijn benen strekken en weer buigen, en op m'n buik duwen bij het schaambeen. Hij kwam al los!! En de rest werd ook geboren. Hij werd op me gelegd, blauw en grijs, slap en hij huilde niet. Vlak voordat ze hem bij mij weg wilde pakken, begon hij toch te huilen gelukkig!! Er is nog ergens bloed uit de navelstreng afgenomen omdat ze bloedgassen wilde checken op mogelijke hersenschade (?) ivm zuurstoftekort tijdens de bevalling. Mentaal brak ik pas later, toen ik onder de douche stond. Ik heb 7 weken lang geroepen dat ik een week eerder ingeleid wilde worden ivm grootte (wetende hoe randprematuur dat zou zijn), en nu was hij dus eigenlijk idd te groot voor een normale bevalling, machteloos want IK ZEI HET TOCH. Gelukkig bleek al snel dat er geen aanwijzingen waren voor hersenschade, en ook zijn arm was in tact. (Doordat hij zoveel bloeduitstorting had dat zijn hele hoofd blauwer was dan mijn donkere spijkerbroek, en hij zo randprematuur was, moest hij nog een week onder de UVlamp) Hij is nu 1 en alles is goed gekomen hoor . Tis nog steeds een groot mannetje. Dus eerste bevalling, traumatisch maar baby was prima en mocht meteen mee naar huis, en de tweede bevalling andersom, voor mij "normaal" maar voor de baby best spannend. Fysiek voor mij had alleen de scheur niet gehoeven, verder zou ik het zo nog een keertje doen.
Laatste bevalling hier een kort verhaal haha. Naar ziekenhuis savonds voor een ctg scan omdat ik slaapmedicatie wilde en dat een vereiste was, tijdens de ctg braken mn vliezen en na een paar weeën was t tijd om te persen en had ik mn dochtertje binnen een uur in mn handen. Mn eigen verloskundige was net op tijd.