Zoals eerder hier geschreven kampen wij sinds 10.3 maand met een nursing strike sinds dien kolf ik trouw, maar het word steeds minder. Kolf nu gemiddeld nog maar 300-400 ml per dag max. soms nog minder. Ik hoopte dat ik het geduld op zou kunnen brengen tot de strike voorbij was, maar die is nog niet voorbij, en snachts voeden wil ik graag proberen maar ze slaapt zo onrustig buiten haar bedje dat als ik het probeer ik haar meer tot last ben met het buiten haar bedje slapen en af en toe proberen aan te leggen. Ik weet het even niet meer, wilde het gewoon van mij afschrijven, wil dolgraag afkolven tot ze 2 jaar is maar denk niet dat mijn productie dit gaat trekken (ik kolf ook niet meer snachts sinds een tijdje en dit heeft ook met de terugwerkende productie te maken ik slaap er gewoon elke keer doorheen ben gewoon zo moe). Maar of ik moet investeren in snachts proberen te voeden (wat tot nu toch nog geen succes oplevert) en hiermee haar tot last zijn omdat ze dan niet in haar eigen bedje kan slapen, of trouw doorkolven tot er niets meer komt. Gebruik de neusspray nu ook bij elke kolfbeurt. Ik WIL dus graag door blijven voeden maar ik wil eigenlijk ook dat ik haar weer terug aan de borst heb hiervoor want dit is gewoon een beetje zwaar langzamerhand.
Ik heb nooit zo lang gevoed. Het langste was 11 maanden en toen was mijn dochter en ik zelf er ook wel klaar mee. Ik heb het niet opgevat als een nursing strike met 11 maanden maar gewoon het einde van de bv-periode. Ze wer alleen maar boos als ik haar aanlegde. Plus ze had tanden en ging bijten. Toen was ik erook wel klaar mee. Waarom wil je graag tot 2 jaar voeden? Speciale reden voor? Het lijkt me zo'n druk geven voor jezelf maar ook tussen jou en je kindje. Als je zo moe bent wordt het er niet beter op. Afscheid nemen van een borstvoedingsperiode is altijd een beetje verdrietig maar wel de realiteit. Niet alle peuters hebben er zin in om zo lang borstvoeding te krijgen. Ik kan je niet zeggen wat je moet doen want ik ben jou niet. Wel denk ik dat je jezelf in acht moet nemen. En 13 maanden is toch een prestatie van wereldformaat zou ik zeggen. En helaas is het in het leven zo dat je je verwachtingen af en toe bij moet stellen omdat de realiteit je inhaalt.