hallo ik ben nieuw op dit forum. ik ben een meid van bijna 18 jaar. ik heb eerst 2 jaar met mijn vriend gehad, maar het is een tijdje terug ongeveer 2 maanden uitgeweest. nu heb ik weer een relatie met hem. we kunnen elkaar niet missen en we houden veel van elkaar. ik woonde al samen met mn vriend maar nu weer thuis. ik heb 2 miskramen gehad van mijn vriend. de tweede miskraam was in januari. we hebben nu goed alles uitgepraat en alles gaat weer helemaal goed tussen ons. nu willen wij allebij heel erg graag aan een kind beginnen. alleen ik zit er heel erg mee dat mijn ouders verbieden dat ik een relatie met hem heb. ze vragen constant is het al uit. en ze zeggen je moet hem maar vergeten. en kan ik daar van op aan gaan. ik kan misschien wel begrijpen dat ze het niet leuk vinden, maar ik ben bijna 18, dan vind ik dat ze het niet kunnen verbieden. als ik bv 14 was wel. graag zou ik willen weten hoe jullie erover denken en ik zou ook heel erg graag met jullie willen praten, want ik kan niet goed met mijn ouders praten.ik heb ook werk en een diploma. ik hoop op reactie's groeten
moeilijke situatie meid ....weet je , ouders zijn bezorgt omdat ze van je houden , ze hebben je misschien wel ongelukkig gezien met hem , dus ze proberen je waarschijnlijk te beschermen .. ik heb ook niet echt een oplossing voor je , maar misschien is het een goed idee om een keer met je vriend bij je ouders te gaan praten , en laten zien dat jullie happy zijn...suc6 meis asjuh
Hoi, Hoe lang heb je nu al wat met je vriend? Volgens mij nog niet zo lang of wel? Mag ik vragen waarom je ouders het niet goed vinden dat jullie een relatie hebben? Over het algemeen hebben ouders het beste met je voor en zullen ze niet zomaar een relatie met iemand verbieden. Gezien je leeftijd brengen ze het waarschijnlijk verbiedend maar bedoelen ze het adviserend. Lotte
Om eerlijk te zijn klinkt het niet als een stabiele relatie. Ik zou eerst weer eens een tijdje gaan samenwonen en kijken hoe het dan gaat. Tenslotte woon je nu weer thuis en dat is iets heel anders dan samenwonen. Bovendien zet een kindje vaak nog extra druk op je relatie. Ik zou er nog maar eens goed over na denken.
hallo bedankt voor jullie reactie's ik kan helaas niet met mijn ouders praten, dan lopen ze weg of ze schreeuwen, maar ik kan niet normaal met ze praten ze willen ook niet naar mij luisteren als ik wat wil vertellen. mijn ouders en mn vriend hebben nooit problemen gehad. sinds het uit is praten ze vaak negatief over hem. gr
hallo anoniempje , ik snap erg goed wat je bedoelt ik heb een soort gelijke ervaring net als jij gehad het is heel erg moeilijk om te zeggen wat je moet doen mijn vorige relatie van 6 1/2 jaar met een jongen die mijn moeder vooral op t laatst goed kon schieten en ik was verliefd dus ik wilde daar niks van weten ook al behandelde hij mij niet normaal niet in de zin van mishandelen ofzo maar t was eigenlijk geen leuke relatie dan ging t uit dan weer aan en ouders krijgen dan ook zo iets van ja hallo hij gebruikt je gewoon ik persoonlijk als ik jou situatie zo lees zou nog niet aan kinderen beginnen ook al hebben jullie het uitgepraat ik zou het even allemaal z'n beloop laten en eventueel weer samen gaan wonen met hem dat een tijd aan kijken hoe dat gaat en dan als alles goed gaat weer beginnen om zwanger te worden en met je ouders tja das echt moeilijk maar vergget niet dat ze heel veel van je houden en ze hebben gezien dat hij je verdriet heeft gedaan en ze zijn natuurlijk erg bang dat dat weer gaat gebeuren en ze denken ook wat als er een kleintje komt en ze gaan uit elkaar dat zijn allemaal dingen die daar in mee spelen en als je van elkaar houdt komt het allemaal goed aleen zie jij t nu nog even niet zoals je ouders het zien en misschien andersom en dat vindt ik heel begrijpelijk als je verliefd bent en je houdt van hem maar laat het z'n beloop even gaan hoe moeilijk het ook is en alles als dat het lot is zal ik maar zeggen komt goed lang verhaal maar ik hoop dat je er wat aan hebt als je er over wil praten weet je me te vinden meid veel succes en liefs mieke
beste anoniempje.. het lijkt mij het beste dat je eerst weer even samen gaat wonen en de relatie weer goed op de rit krijgt... misschien dat je ouders dan vanzelf wel zien dat het goed zit. kijk uitgaan kan het altijd.. maakt niet uit hoe lang je bij elkaar bent... maar neem geen overhaaste beslissingen je bent nog heel jong.... de drang naar een kindje kan heel groot zijn maar hou er ook rekening mee wat voor inpact dat op je realtie kan hebben... is jullie relatie daar sterk genoeg voor... zorg anders eerst dat het helemaal lekker zit tussen jou en je vriend en tussen jou en je ouders... als je dan zwanger raakt kan je er meer van genieten en het met je ouders delen.. vaak is het voor ouders ook moeilijk om te zien dat hun kleine meid groot wordt en ze willen je alle verdriet besparen.hou dat in je achter hoofd... mijn advies is geniet nog even lekker en zorg voor een stabiele ondergrond wat belangrijk is voor jou en je toekomstige kindje... veel succes met je ouders en je vriend ik hoop dat het allemaal snel goed komt voor je.
Ik denk dat het verstandig is om kindjes even uit jullie hoofd te zetten. Persoonlijk vind ik het heel belangrijk dat de relaties minstens stabiel is. Daarnaast is het ook zo dat als je ouders je vriend kennelijk niet kunnen luchten, het misschien nog weleens heel lastig en moeilijk kan worden voor je als mama. Hoe was je relatie met je ouders voro je vriend in de picture kwam?? Ook zeg ik eerlijk dat ik "nog geen 18" wel jong vind om dan al zeker te weten dat je dit nu al wilt, dat dit de man is van je leven, en dat je de toekomst al helemaal voor ogen hebt. Maar moet er ook eerlijk bij zeggen. Ik wilde geen kindjes tot mijn 27ste.. dus dat vormt mijn oordeel ook wel een beetje Het feit dat je werkt en een diploma hebt, is heel fijn, maar dat zegt natuurlijk verder niets of je er klaar voor bent. Bovenal.. vraag ik me af of jullie samen wonen? Dat kan ik nog niet echt opmaken namelijk. Ik heb de indruk dat je nog thuis woont namelijk. En dat is naar mijn mening zeker geen goede basis voor een stabiele relatie met een kindje. Evengoed hoop ik natuurlijk dat je er voor jezelf en met je ouders er uit komt. Want het is toch wel fijn om terug te kunnen vallen op je ouders als het eens nodig is..
hallo bedankt voor jullie berichten net was ik met mn vriend aan de telefoon. en mijn moeder vroeg:nu wil ik een eerlijk antwoord heb je nog met hem? ik zei nee ik ga alleen met hem om.mijn ma zo ja en je weet hoe wij erover denken, maar ik wil wel met hem samenwonen het liefste nu al maar dat kan nog niet. en ik mag dat nu ook niet want mijn ouders verbieden de relatie tussen ons, dus dan kan ik moeilijk gaan samenwonen. als ik 18 ben dan ga ik wel bij hem wonen dan mag ik het wel zelf weten van de wet.maar weet je wat het is:als mijn ouders ons geen kans geven dan kunnen wij ook niet laten zien dat het nu wel erg goed tussen ons gaat. gr
Misschien heb je een kans gemist om het toch eens rustig alleen met je moeder te bespreken. Dat je toch nog wel gevoelens voor hem hebt. Met liegen los je het probleem ook niet op. Wil je weer een relatie omdat je een kindje wil, of wil je echt een relatie met deze jongen?
hoi, Ik heb precies hetzelfde als jij! ben ook bijna 18 en wil ook geaag een kindje. Ik heb pas 8 maanden met mijn vriend en we wonen zo´n beetje samen in mijn huis, dus ook met ouders. Hij is er zo ongeveer bij komen wonen. Heb ook in miskraam gehad in februari. Mijn mail is Jardez_Tessa@hotmail.com.... zou het leuk vinden met je te praten. Groetjes Tessa
ik ben zelf ook nog jong ik ben 21, ik weet ook dat ik een kindje wil, alleen is er een groot verschil... ik heb dik 6 jaar een relatie en we hebben een eigen huis... Als ik jou verhaal zo lees, geeft het mij het gevoel dat je relatie niet erg stabiel is! Probeer dit eerst op een rijtje te zetten! Een kindje geeft je veel verantwoordelijkheden enz! het zal veel veranderen. Echter, zoals hierboven ook al vermeld, is liegen niet goed! ben eerlijk ook al keuren je ouders het af! Sorr als ik een beetje bot klink maar je zult eerst een serieuze relatie moeten creeëren en een goede basis moeten hebben en dan voor een kindje gaan.... Ik zeg niet dat je miljoenen moet hebben een top baan en een relatie van 30 jaar! Dat niet, maar een beetje stabiel, ja das toch wel handig! Probeer het nog ff voor je uit te schuiven! je bent nog jong! Ik herken me in het feit dat ik op me 18e ook wel een kind wilde.... maar ik realiseerde me ook dat dat gewoon weg niet ging! Zelfs nu heb ik getwijfeld want ik ben nog maar 21, maar ik weet zeker dat ik wel een stabiele realtie heb... enz enz... Sorry als dit niet aardig klinkt, zo bedoel ik het niet! Maar ik hoop dat je aan me verhaaltje wat hebt.
Hey Anoniem1988, Hier een bezorgde dertiger... Ik wil niet herhalen wat de anderen allemaal al gezegd hebben, ik denk dat je het wel begrijpt. Ik wil je alleen het volgende ter overweging geven: Toen ik 17 was, wist ik absoluut zeker dat ik een tattoo wilde. Ik wist ook waar hij moest komen te staan, ik wist alleen niet hoe hij eruit moest zien. Maar omdat een tattoo voor de rest van je leven is, heb ik een paar jaar gewacht totdat ik het perfecte ontwerp had gemaakt. Ik was 22 toen ik m'n eerste tattoo liet zetten, en ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van. Maar ik ben wel blij dat ik de tijd heb genomen, omdat ik op mijn 17e nog heel anders was dan op mijn 22e. Als je een keuze maakt voor de rest van je leven, dan moet je niet over één nacht ijs gaan, dan moet je heel, heel zeker weten wat je doet. Nou is dit een tattoo. Als ik daar spijt van had gekregen, dan had ik alleen mezelf er maar mee gehad. Liep ik voor de rest van mijn leven voor schut. Jammer, maar eigen schuld. Probeer je nu eens in te denken dat ik op mijn 17e impulsief zwanger was geraakt, en dat ik daar een paar jaar later spijt van had gekregen. Dan was niet ik het slachtoffer geweest, maar mijn kind. Had ik met een kleuter gezeten waar ik verantwoordelijk voor was geweest, die ik zelf moest opvoeden tot een leuk mens, maar waar ik eigenlijk nog helemaal niet aan toe was. Misschien was mijn vriend er inmiddels vandoor gegaan, had ik van een uitkering rond moeten komen, en dan nog een kind erbij... Anoniem, kan jij echt nu al garanderen dat je de komende 18 jaar je kind op de eerste plaats kunt zetten, ook als je er misschien alleen voor komt te staan? Bedenk je dat je ouders niet achter je relatie staan, wat misschien wel betekent dat je niet op opa en oma hoeft te rekenen om af en toe eens op te passen of bij te springen. Het wordt jouw verantwoordelijkheid, en als je mazzel hebt blijft je vriend bij je en deelt hij de verantwoordelijkheid, maar als je pech hebt... Belle, voorstander van de voorzichtige aanpak.
hallo bedankt voor jullie berichten, ik wilde er nog wel even bijzeggen als mijn vriend en ik gaan samenwonen, zijn we wel van plan om een huis te kopen en trouwen.maar ik weet ook echt wel dat kinderen vervelend kunnen zijn ik heb zelf een grote familie met neefjes en nichtjes en ook een paar vriendinnen met kinderen, ik zie niet een lief klein babytje zoals de meeste jonge meiden ik weet ook dat het niet altijd rozengeur en manenschijn is en dat ze ook strontvervelend kunnen zijn.maar dat is later ook.en ik weet dat ik wel wat kan hebben want ik heb zelf ook eens een half uur met een huil baby in mijn armen gezeten en bleef toch rustig. ik kan er gewoon niks aan doen.ik ben echt een kindergek en kan zo goed met ze omgaan.ik weet ook gewoon zeker dat mijn vriend mij nooit zal laten gaan, want hij is zo blij dat ik terug ben, en ik weet dat ik hem kan vertrouwen en dat hij zijn kinderen nooit in de steek zal laten.ik geef gewoon zoveel om deze jongen en het gaat zo goed tussen ons, we praten veel meer, en we hebben hele goede afspraken gemaakt.ik wil niet zeggen dat ik alles zo perfect heb, maar ik ga voor mijn gezin kiezen, en ik ga ook gewoon tegen mijn ouders zeggen dat ik nog met hem heb.en als ik naar hem toe ga dan zeg ik dat ook gewoon.ze moeten er maar aan wennen hoe moeilijk dat ook is.als ik met hem verder wil moeten ze dat maar accepteren of in ieder geval een kans geven zodat wij kunnen bewijzen dat het weer goed gaat.het is gewoon zo na die tweede miskraam hebben we veel ruzie gehad en ging het even niet zo lekker.maar 2 miskramen op een jonge leeftijd is ook niet zo makkelijk vooral als je het zo graag wil, en er ook slechte mensen op de wereld zijn voor hun kinderen.ik weet zeker dat ik een hele lieve moeder zal zijn, en mn vriend een lieve vader.maar ook zullen er regels zijn maar dat is maar normaal. groetjes
Hoi annoniem, Ik wil niet vervelend zijn, maar wat ga je doen als: jij je ouders zo erg heb gekwetst door achter hun rug om zulke belangrijke beslissingen te nemen en je ouders daardoor geen contact meer met je willen hebben.... Of misschien wel contact, maar niet jouw gratis kinderopvang of extra spaarpotje willen zijn.... En wat dan als je in die situatie zit en je vriend maakt het uit en laat jou met je zwangere buik of baby zitten.... Er zijn veel vrouwen die geen allimentatie betaald krijgen (ondanks dat ze er recht op hebben).... Ben jij dan in staat om zelf een baan te hebben, een huis te huren, voor gas/water/licht te zorgen (heb je al uitgezocht wat dat kost), belasting te betalen en boven alles.... helemaal alleen een kind op te voeden, spelletjes doen en van te houden??? Mij lijkt een half uurtje met een huilende baby geen goede maat voor of je er klaar voor bent of niet. Waarom stel je jezelf en je vriend niet eens op de proef en nodig je 2 of 3 jonge neefjes en nichtjes uit (liefst een jonger dan 2 jaar) voor een lang weekend of een week, zonder enige hulp! Dan stel je gelijk je relatie op de proef en weet je of jij en je vriend er al aan toe zijn.... Groet, Sjaak
ik zal mijn ouders heel erg kwetsen maar ik heb hun toestemming dus echt niet nodig om er voor te kiezen om een kind te krijgen. en mijn ouders zullen me nooit laten barsten want toen ik samenwoonde met mn vriend konden ze me ook niet missen. mijn vriend kan hartstikke goed met kinderen om gaan en we hebben al veel leuke dingen gedaan met de kids uit de familie. en weet 100 % zeker dat hij me nooit zal laten gaan, ik ben nog geen eens zwanger en hij loopt al over mn buikje te vrijven!en ik wil ook helemaal niet zeggen met dat half uurtje gejank dat ik er al klaar voor ben ik wilde er alleen maar mee zeggen dat ik er tegen zou kunnen.mijn ouders zullen nooit voor mijn kids hoeven te betalen tenzij ze zelf eens een keer wat willen kopen, maar dat doen iedere opa en oma wel. en ik zal mijn kinderen ook nooit naar een kinderdagverblijf brengen want ik vind dat niks. ik heb er niks op tegen voor andere ieder zijn eigen mening!maar ik zorg er liever zelf voor ik vind t zielig dat die kinderen van sochtens tot savonds daar zijn. wat heb je dan aan je kind je ziet je kind maar hooguit 4 uur op een dag.maar zo denk ik erover. en natuurlijk heb je gelijk ik weet echt wel wat de huur van een woning is en gas water licht etc. ik heb op mezelf gewoond dus heb er echt wel mee te maken gehad. ik wil niet lullig zijn voor jou maar ik heb al zoveel dingen meegemaakt en ik weet hoe het leven is en kan zijn maar voor een meid van 17 heb ik overal al veel ervaring mee. groetjes
Meid, je bent nog zo jong. Je weet niet hoeveel tijd en energie je kwijt bent met het opvoeden van een baby. Ik weet dat het allemaal zo leuk eruit ziet, maar vergeet niet dat je leven in één klap omdraait. Je bent nog jong zat om een paar jaartjes te wachten en eerst nog eens lekker te genieten van het leven waarin je kan doen en laten wat je wil, dat gaat niet meer als je een baby hebt. Tuurlijk is het prachtig om een kleintje van jezelf te hebben, maar jouw tijd komt heus nog wel! Het lijkt me ook niet verstandig om in zo'n onstabiele relatie te beginnen aan kinderen, je weet niet hoe je realtie zal gaan verlopen en zeg nooit nooit... Het is ook geen excuus om je vriend bij je te houden door een kind van hem te krijgen. Meid, denk goed na hoor voor je aan zo'n grote stap begint, je bent nog jong en jouw tijd komt echt nog wel hoor! Ik bedoel het goed hoor meid! Succes met het maken van je keuzes.
hey selma bedankt voor je berichtje ik begrijp dat jullie het goed bedoelen allemaal. maar ik wil mijn vriend niet bij me houden om een kind. nee ik heb hem terug genomen omdat ik niet zonder hem kan. maar genieten van mijn leven doe ik al.ik ga niet meer uit, want ik vind daar niks meer aan.alleen soms ga ik wel het dorp in met de kermis ofzo gewoon ff kijken maar meestal is dat ook niet zo gezellig.als ik maar lekker een keer naar de stad kan gaan om iets leuks te kopen ben ik al tevreden. ik bedoel het niet lullig dit bericht maar ik geef daar echt allemaal niks om.ik weet dat het tijd en energie kost het opvoeden van een kind, heb zelf ook 2 vriendinnen met kids.en ik weet wel een beetje hoe dat leventje is.pff ik kan er gewoon niks aan doen dat ik al lang moedergevoelens heb.ik bedoel vanaf mijn 14e wilde ik het al, maar ik realiseerde me wel heel goed dat ik niks maar dan ook niks had.als het nu zou gebeuren maakt het niet uit.ik heb diploma,s en nog werk(maar daar ga ik dan wel mee stoppen)mn vriend heeft een goede baan.maar we gaan wel samen een huis kopen.we hebben al een woning gezien op internet die we willen gaan bezichtigen. hoe oud was jij dan toen je je eerste kreeg liefs
Ik was 23 toen ik zwanger raakte en 24 toen ik ons zoontje kreeg, ik word in september 26. Ik had ook wel gevoelens voor een kindje toen ik 18 was, maar ik realiseerde mij dat ik nog een paar jaartjes wilde wachten om nog lekker samen op vakantie te gaan en wat meer levens ervaring op te doen. Ik kan je zeggen dat ik al veel levens ervaring had op mijn 18e, maar toen ik de 20 voorbij was was ik weer heel veel ervaringen rijker waardoor ik anders op het leven ben gaan kijken. Ik ben blij dat we nog een paar jaartjes hebben gewacht, ik kan mijn zoontje nu veel meer bieden. Mijn man en ik zijn nu al 9,5 jaar samen en toen wij begonnen aan ons kindje waren we ruim 7,5 jaar samen. We hebben leuk kunnen sparen en ik ben gestopt met buitenshuis werken en ik werk nu thuis als gastouder. Heb geen haast met het krijgen van kinderen; je bent qua leeftijd zelf nog eigenlijk een kind (dat bedoel ik niet verkeerd hoor). Mijn advies: ga eerst nog eens lekker genieten met je vriend en kijk of hij écht de ware is. Ga lekker op vakantie en ga goed sparen, want het kost echt veel geld. Ik lees dat jullie een huis willen gaan kopen, dan heb je elke maand best veel geld nodig om rond te kunnen komen. Kunnen jullie niet beter eerst gaan huren en goed gaan sparen? Dan hou je ook meer geld over om apart te zetten voor jullie toekomstige kinderen. Ik kom misschien wel een beetje moederig over, maar ik gun je het beste.
hoi, ik ben ook bijna 18 en waarom o waarom vinden mensen het zo erg als je jong een kindje krijgt? Ik heb ook een miskraam gehad en toen ''volwassen'' mensen daarover hoorden begonnen ze ook gelijk jaa maar je bent zo jong! je hebt ook verstandige jonge mensen! Ik heb een vriendin die op haar 16de een kindje kreeg en nu samenwoont en gelukkig is met de pappa erbij. Ook bij ouderen gaan relaties stuk als ze een kind hebben of meer. Hoe vaak hoor je niet over gescheiden ouders? Lijkt tegenwoordig wel heel normaal te zijn om te scheiden. Bij jonge en oudere mensen. Dus anoniem, ik zou het wel doen. Als jullie er beiden achter staan en hij al een huisje heeft waar je bij kan wonen. Echt hoor. Veel geluk Tessa