Vraagje aan de gescheiden ouders met ervaring of iemand die raad weet? Destijds als baby zijnde in ouderschapsplan gezegd bij vakanties wordt er minmaal 1x in de week gebeld naar de andere ouder. Dat is andere jaren ook goed gegaan. Nu is onze dochter inmiddels 6 en was ze de eerste 3 weken bij ons toen gezegd deze vakantie als je papa wilt bellen mag gewoon zovaak als je wilt want nu voor eerst 3 weken achter elkaar dat deden we voorgaande jaren nog niet. En het is toch wel een tijdje en nu ook wat ouder dus als ze zelf wil kan ze dat prima aangeven. Ze heeft in de vakantie 4x gebeld soms vroeg ze het uit haar zelf en andere keer vroeg ik bijvoorbeeld wil je papa nog even bellen? En deed ze het ook. Daarnaast hebben we hebben nog 2x veel foto's doorgestuurd van haar. Na die 3 weken ging ze op maandag naar haar vader toen had ze met ophalen in het bijzijn van iedereen gezegd dat ze die woensdag zou bellen en dat is toen niet gebeurd en het werd zondag dus net binnen een week vond ik al niet zo leuk maar omdat ze toch belde was het al snel weer goed. Nu dacht ik omdat ik de hele week nog niks heb gehoord geen foto's of belletje dat zal dan wel weer zondag pas worden. Alleen is dat dus niet gebeurd. Vandaag weet ik dat ze 2 dagen gaat logeren bij opa en oma dus dan hoor ik sowieso ook niks. Ik heb een berichtje naar vader gestuurd met: hoe gaat het met...? Ik had verwacht nog wel wat van haar te horen deze week. En kreeg ik terug: Snap ik, ze heeft verder nog geen behoefte gehad om te bellen. Ze praat wel over jullie maar ze heeft geen zin om te bellen, we bieden het wel vaak aan. Wat zouden jullie doen? Er op wijzen dat er wel de minimale 1x per week nagekomen moet worden voor het ouder kind contact omdat dat gewoon belangrijk is? Dat ook al geeft hij aan dat ze het aanbieden als nog moet doen? Maar dan forceer je het wellicht? Maar tegelijkertijd zoiets van 1x per week is toch niet teveel gevraagd? Ik weet ook niet de reden waarom ze geen zin zou hebben behalve dat ze ons misschien gaat missen? Of zouden jullie het dus laten en dat ik haar volgende week terug zie en dat ze dan in 3 weken tijd maar 1x wat van haar heeft laten horen?
Hier staat het ook in het ouderschapsplan. Maar ik laat het eigenlijk zelf aan mijn kinderen over. Ik vraag het en als ze nee zeggen ga ik ze niet dwingen (en dat doet mijn ex ook niet) ik heb liever dat ze bellen omdat ze het zelf willen en verhalen vertellen als dat je een verplicht gesprekje krijgt van 10 minuten waarin je alleen maar ja, oké is goed etc te horen krijgt. Ik zou het er dan ook gewoon bij laten waarschijnlijk heeft ze gewoon heel veel plezier bij haar papa waardoor ze de behoefte niet heeft om te bellen. En zie dat als iets positiefs
Misschien vragen of je ex je wil bellen (niet texten) als ze zelf niet belt om je te vertellen hoe het gaat? Met je dochter in dezelfde ruimte is zodat ze hoort dat er met mamma gebeld wordt? Misschien dat ze dan toch even "hoi mam" zegt en je weet dat het goed gaat?
Ik zou het hierbij laten....ze heeft er geen behoefte aan schijnbaar. Dat jij er behoefte aan hebt is wat anders. Ik vind het wel goed dat jij het wel stimuleert hoor! Zucht, ik weet hoe moeilijk het geweest is, sterkte.
Je kan niet van haar vader verwachten dat hij het precies zo doet als jij. Dat jij er zo mee bezig bent wanneer je dochter bij jou is is top, maar dat haar vader er misschien anders mee omgaat is aan hem. Er moet natuurlijk wel aan gemaakte afspraken worden voldaan. Wanneer je dochter niet wilt bellen kan hij op z'n minst dat met jou communiceren met een berichtje hoe het gaat en evt een foto. Dit is idd niet zo netjes (om niks te laten horen).
Ja misschien heb ik er idd wat meer behoefte aan en vind ik het ergens jammer dat het andersom nu niet zo is. Dacht juist doordat ze haar vader wel regelmatig belde en foto's stuurde dat ze het daardoor misschien andersom ook zou doen omdat ze dat wel fijn vond. Blijkbaar verkeerd gedacht. Ik laat het dan idd maar het is niet anders.
Mijn zoon wil ook nooit bellen. Niet naar zijn vader en als hij bij hem is niet naar mij. Hij zegt als ik het vraag dat hij dan papa nog meer mist omdat hij hem dan ziet maar niet kan knuffelen. Soms belt papa spontaan even en werkt het opeens wel. Maar vaak zegt mijn zoon ‘nee ik wil echt niet bellen’ Is niet leuk maar helaas hoe het soms gaat..
Vroeger wilde ik zelf ook nooit naar mijn moeder bellen, ik had altijd het gevoel dat ik mijn stiefmoeder daarmee te kort deed. Terwijl mijn moeder toch echt primair voor mij was en de volledige zorg op zich had. Het zegt niks over jouw dat ze niet wilt bellen, waarschijnlijk voelt ze zich juist veilig genoeg bij jouw om niet te willen bellen. Althans dat had ik dus heel erg naar mijn moeder toe. Snap je wat ik bedoel?
Heb je wel het gevoel dat wat je ex zegt klopt? Dus dat je dochter echt niet wil bellen? Als dat zou is zou ik idd met je ex afspreken dat je dan bijv een appje of fotos wil ontvangen. Mocht je het idee hebben dat het niet klopt zou ik gewoon zelf een x bellen.
Ik denk wel dat het klopt. Vorige week dat we belde was het ook maar kort en zei ze ook ik wil niet meer. Ik ga idd wel vragen of hij dan wat foto's zou willen sturen. En na de vakantie misschien nog maar eens peilen waarom ze het niet wilde.
Ik zou hem vragen het even te laten weten als je dochter niet wil bellen, jammer dat ze niet wil maar zou het daarbij laten. Voor jou wel fijn om te weten waarom niet gebeld wordt. Lastige situatie zo, kan me voorstellen dat je haar mist en haar graag wil spreken
Jeetje, wat kunnen kinderen toch met veel dingen al rekening houden he? Vind het echt heel heftig om te lezen dat jij het als kind zo hebt gevoeld en ervaren. Maar dit zijn idd van die voorbeelden waar kinderen mee kunnen zitten en wat volwassenen kunnen onderschatten. <3
De oplossing is simpel. Geef dr een prepaid telefoon, gewoon een oude telefoon. Dan kan je dr zelf bellen, of gebeld worden.
Een kind van 6? Ik zou het er gewoon bij laten. Je zou een kaartje kunnen sturen zodat ze weet dat je aan haar denkt en dat je hoopt dat ze een hele fijne vakantie met pappa heeft.
Oh ja hoor. Toen ik net gescheiden was en het een drama was bij d’r vader, kreeg mijn dochter (7 jaar) een mobiel en dat was 12 jaar geleden. Met telefoonnummers in geprogrammeerd van bekenden in de buurt van d’r vader. (We wonen op 1 uur rijden afstand) In geval van nood kon ze altijd iemand op 5 min rij afstand bellen. En nu is de jongste net 7. Maar zij heeft ook al een mobiel (eigenlijk meer voor de spelletjes en filmpjes) Maar ze heeft ook zo horloge zodat ze een noodoproep kan doen. En wij kunnen zien waar ze is. (Ooit een keer gevallen bij de glijbaan, toen ze daar was spelen met vriendinnetje.)
Kind van 6 lijkt mij ook vrij vroeg! Maar zie het wel meer in dergelijke gevallen. Een kaartje sturen zou ik dan weer niet doen geloof ik, vind ik persoonlijk een beetje pushen
Dat zou niet mijn bedoeling zijn. Zou ik wel gewoon kunnen benoemen dat ik het jammer vond dat we haar graag tussendoor nog keer hadden gezien of een andere manier om te benoemen zonder haar schuldig te laten voelen? Ik kan niks zeggen uiteraard maar hoop dat er toch een manier is om iets er over te zeggen dat we haar misten?
Zeggen dat je haar gemist hebt doe je niet door te zeggen dat je het jammer vind dat ze niet gebeld heeft. Ik zou het echt laten.