Ik twijfel heel erg of ik nog een tweede kindje zou willen. Mijn gevoel zeg nu dat het bij een kindje Blijft. Ik kom zelf uit een groot gezin, wat een hecht gezin is, maar zelf zou ik geen groot gezin willen. Mijn man is enigst kind en zijn ouders zijn op jonge leeftijd gescheiden. Hij wil dus heel graag minimaal 2 kinderen. Hij wil het gezin wat hij nooit gehad heeft. Ach we zien wel. Ik ben nog jong genoeg.
Ik vond het idd bij mijn zusje ook fijn om het toch nog een keer van dichtbij mee te maken. Zonder zelf ziek te hoeven zijn (HG, en heb niet van mijn zwangerschap kunnen genieten). Al was het ook wel confronterend soms. Ook nemen zij veel van onze spullen over. Maar helaas is haar zwangerschap niet goed afgelopen .
Ik vind 3 kinderen echt zwaar, maar ook omdat ik zelf sinds anderhalf jaar weet dat ik CVS heb, hierdoor ben ik altijd al extreem moe en vaak prikkelbaar. Heb nu behandelingen om mijn energie beter moeten verdelen zodat ik wat reserves heb. Soms is dat met kinderen niet haalbaar, en vind ik het gewoon zwaar.
Hier blijft het ook bij 1. Dit om diverse redenen. Zwanger worden is door mijn endometriose moeilijk. Mijn zwangerschap en bevalling waren voor mij en mijn dochter moeilijk, zie er tegenop om er nog een keer voor te gaan en zijn allang blij dat we een gezond kind hebben gekregen. Mijn partner is al op een leeftijd dat hij niet nog een keer het vaderschap op zich wil nemen. Financieel is het met 1 kind nog leuk te doen voor ons, met 2 zullen we dingen moeten laten wat we dus eigenlijk niet willen opgeven. Maar soms als ik weer eens zo'n klein wezentje ziet vind ik het wel leuk. Al blijven we bij onze keuze.
Wat een fijn topic en wat staan er veel herkenbare dingen in! Ik zou het ook graag bij een kindje willen laten, man zou stiekem nog wel een tweede willen (maar over een paar jaar pas hoor). De reden waarom ik het niet wil is dat het compleet voelt zo, ik me gelukkig prijs met een gezonde dochter, we het financieel nog heerlijk hebben, ik geen baby-mens ben en vooral dat ik het zo wel prima vind... Het is soms druk, maar we zorgen meestal met z'n 2en voor haar en dat vind ik heerlijk. Als ik alleen voor twee hummeltjes moest zorgen dan zou ik mezelf voorbij rennen, alleen bij de gedachte zie ik er al tegenop. Ik ben niet altijd zo zeker van mijn zaak hoor, soms neemt hetgevoel een loopje met me... het lijkt me bijvoorbeeld best heel gaaf om nog eens zwanger te zijn (niet dat dat nou zo lekker was met bekkeninstabiliteit, maar goed), de hele periode er aan vooraf. Stoppen met de pil, spannend, dan overtijd en testen... eerste echo, allemaal zo leuk! Babykamer maken, uitzet bij elkaar kopen, naam bedenken, kaartje uitzoeken. Zelfs die bevalling (die dan evt. best sneller zou mogen gaan dan de vorige die 21 duurde) trekt ergens nog wel. Maar dan........ dan heb je een baby, een tweede. Dan krijg je het druk. Dan zijn er gebroken nachten, krampjes, sprongetjes, huiluurtjes. En natuurlijk is daar ook het eerste lachje, het gebrabbel en dat ze nog zo heerlijk bij je liggen te slapen, maar al die dingen worden voor mij overschaduwd door dat andere. En ja, dat gaat ook weer over. Dat hulpeloze mummeltje wordt een dreumes die lekker met z'n grote zus gaat spelen, die zich aan elkaar optrekken. Dat lijkt me ook zo leuk voor dochter, altijd een maatje in de buurt. Maar dan gaan die twee maatjes elkaar op een dag vast in de haren vliegen, of ze krijgen tegelijk een driftbui in de supermarkt. Of ze zetten het op een lopen in de stad terwijl mama twee zware tassen draagt... Nee. Ik vind het voorlopig wel goed zo
Naast dat karakter natuurlijk altijd een rol speelt, heeft volgens mij vooral de manier waarop je zelf met de kids omgaat, een hoop invloed op hoe zij het met elkaar kunnen vinden. Hier hebben de kids van mijn man vrijwel nooit ruzie, hebben altijd enorm goed met elkaar gespeeld, en dat is met Thirza erbij niet anders geworden. En nu met Caitlyn erbij, verwacht ik dat ook gewoon weer (Niet om je te overtuigen ofzo, maar gewoon even omdat ik dit wel vaker hoor als angst, die mij niet zo gegrond lijkt ).
Ik denk dat het gewoon je gevoel volgen is. Zolang dat kan is er al een hoop gewonnen. Hoeveel mensen zijn er niet die wel meerdere kids willen en het niet lukt of toch zwanger raken terwijl ze eigenlijk er klaar mee waren. Het vechten tegen je eigen gevoel is moeilijker (vind ik) dan de buitnwereld met haar meningen negeren. Ik ben nu zwanger van nr. 4. Heb 3 heerlijke kids, zie niet op tegen babytijd ed, maar krijg ook wel eens de opmerking, zeker omdat dit kind nu een 'achteraankomertje' is, waarom we nu de keus voor een nr. 4 gemaakt hebben. Gewoon gevoel. Ik kan er niet tegen opboxen, niet logisch beredeneren waarom ik kids wil, waarom was 3 niet genoeg? Als ik tevreden was geweest met 3 had ik nooit het verdriet van de MAs meegemaakt ed. En ondanks dat ik nu geen makkelijke zwangerschap heb, tot 20 weken misselijk. Daarna extreem moe + erg lastig bekken zit er bij mij nog een wens voor nr. 5. Manlief zegt er klaar mee te zijn. Dus zal ik me erbij neer moeten leggen. Als je zelf rust hebt en achter je 'keus' voor 1 kind kan staan is dat toch helemaal ok.
Ik zelf zou heel graag 2 kinderen willen. Ik ben nu zwanger na 4 jaar en 4 maaden van onze eerste vlak voordat we besloten hadden om de mmm uit te gaan stappen en nog 1 behandeling te doen. Ik heb nu een zwangerschap met hg wat me erg zwaar gevallen is. de kans dat hg bij een eventuele 2e zwangerschap terug zou komen is ong. 85% erg groot dus. We zullen ook weer het ziekenhuis in moeten voor vruchtbaarheidsbehandelingen. deze 2 dingen houden mij tegen om ooit voor een 2e te willen. ik zeg niet nooit, maar voor nu mogen we denk ik blij zijn dat we uberhaupt zwanger zijn geworden en 1 kindje mogen krijgen. Ik denk dat ik het te zwaar ga vinden om weer opnieuw de mmm in te stappen en opnieuw een hg zwangerschap tegemoet zal gaan mocht ik zwanger worden. dus vandaar dat ik denk dat het hier bij bewust 1 kindje blijft.
Ik ben na mijn dochters geboorte chronisch ziek geworden en de drukte van nog een kind erbij en (nogmaals) het claimende van een jong kind onder de 4.. Ik moet er echt niet aan denken. @Rozemarijke, dat is makkelijk gezegd als je eigen kind goed reageert op de situatie. Ik ken genoeg voorbeelden waarin dat niet zo is - dus veel strijd of weinig klik tussen de kinderen. En dat heeft m.i. echt met veel meer factoren dan puur de ouders te maken. Net als het karakter van 1 kind. Sowieso is een pittig karakter van 1 kind vaak al best lastig, laat staan als 2 (pittige) karakters geregeld met elkaar botsen. Kun je nog zo je best doen en alle 'trucjes' toepassen, je kunt dat niet voorkomen.
Dat ben ik met je eens hoor. Mijn neefje en nichtje hebben ook nooit ruzie, hele relaxte ouders ook. En ze hebben boevenstreken van heb ik jou daar, maar gaan tegelijkertijd ook weer zo lief met elkaar om. Maar omdat ik mezelf niet zo'n relaxte moeder vind en bang ben mezelf voorbij te lopen met twee kinderen, kan ik die rust natuurlijk ook niet naar ze overbrengen. En het laatste wat ik wil zijn is zo'n moeder met een bezweet, rood aangelopen hoofd en piekhaar de kinderen tot orde roept... of een poging doet om ze tot orde te roepen. Zolang ik dat vertrouwen nog niet in mezelf heb, durf ik het in ieder geval nog niet aan. Ik ben er van overtuigd dat kinderen vanaf de allereerste dag hun moeder haarfijn aanvoelen en dan is het volgens mij slechts een kwestie van 'what goes around, comes around'.
Hier begint de twijfel toe te slaan. Ik wilde altijd graag meerdere kinderen, maar na een pittige kraamtijd icm met mijn migraine ed, ben ik blij dat het nu allemaal wat makkelijker wordt. Ook praktisch gezien is 1 kindje gewoon erg fijn, en dat zal met een 2e toch wat meer sjouwen ed worden. Nee, ik weet t niet meer zo zeker, maar mijn gevoel zegt weer van wel haha.
Hahaha! Nou, m ik heb toen dochter tussen 1,5 en 2,5 was ook geregeld zo erbij gestaan hoor. Ze was een weglopertje. Maar hoe ouder ze wordt, hoe makkelijker ze is en ik krijg best vaak te horen dat ik zo'n relaxte moeder ben. Ehh, nou valt wel mee hoor. Maar dat zij nu een rustig en best makkelijk kind is, heeft volgens mij vooral met haarzelf te maken.
Zo wat een reacties. Dank jullie wel. Ik blijf het moeilijk vinden. Mss dat we over 2 jaar zeggen van ja. Dan ben ik 35 en wil ook niet verder in leeftijd. Ik denk dat ik van de week naar de HA ga voor anticonceptie. We gebruiken nu gewoon condooms, maar ben daar zo zat van. Aan de pil wil ik niet i.v.m. hormonen. Even afwachten wat hij te zeggen heeft.
Ik heb altijd gezegd graag maar 1 kind te willen. Ik houd van mijn 'vrijheid', wij doen graag veel leuke dingen, vond het zwanger zijn niets, lijkt me toch pittig 2 kinderen.. Toch begint het steeds vaker te knagen dat het zo jammer zou zijn als het allemaal al geweest is: de bevalling, de kraamtijd, BV, zo'n ienieminie slapend in de box. Ik vond het allemaal zo geweldig! Daarnaast hebben wij zoveel liefde en middelen, dan een tweede echt makkelijk moet kunnen. Maar wij hebben het zo goed nu, en lees/hoor regelmatig nare verhalen over moeilijke zwangerschappen/bevallingen/kraamtijd/kindjes/depressies. Ik ben zo bang dat ineens ons geluk aan de kant geschoven wordt wanneer er iets mis zou gaan. Wat ik helemaal niet begrijp is het zo snel krijgen van een tweede. Meerdere moeders om me heen hebben binnen 1,5 jaar hun tweede kindje gekregen. Mijn dochter is bijna 1,5 jaar en kan me echt niet voorstellen nu al plaats te maken voor een ander kindje. Ik ben iedere dag nog zo verrukt van haar en lijkt me moeilijk nu al zoveel tijd/aandacht aan een ander kindje te moeten geven, terwijl zij nog zoveel behoeften heeft. Mocht er nog een kindje komen zou ik dus pas over 3/4 tot 1 jaar proberen zwanger te worden. Maar het is ook erg aannemelijk dit niet meer te doen.
ja hoor ik vind het zeker herkenbaar, heel lang gedacht dat ik eigenlijk helemaal geen kinderen wilde. tot ik 25 was en zo ineens was het gevoel er. ik was 26 toen onze oudste geboren werd. en eigenlijk vonden wij het ook heel prima en fijn met 1kindje had er een goed gevoel bij, tot dat eigenlijk zo ineens weer het gevoel kwam en toen zijn we voor een 2e gegaan. ons jongste zoontje is geboren toen ik 29 was. dus wat ik zou zeggen, luister naar je gevoel [en een beetje verstand] ik denk dat je dan altijd de juiste keuzen maakt!
Ik vind het al enorm bijzonder dat ik voor het eerst een topic tegen kom waar niet meteen in de verdediging wordt geschoten door ouders van meerdere kinderen, tegenover ouders die bewust voor 1 kind kiezen. Wat fijn! Zo zie je maar weer dat we allemaal best door één deur kunnen. Ik ben zelf enigskind, mijn vriend heeft nog een broer. Nooit heb ik mezelf zielig gevonden, al stonden moeders van meerdere kinderen vaak vol medelijden naar me te kijken als ik alleen met mams naar huis liep vanuit school. Ik ben enorm gepest op de basisschool en deels op de middelbare, en de enige verklaring die zowel ouders, leraren als leerlingen konden vinden, was het feit dat ik enigskind ben. Ontzettend kwetsend, want misschien zit er een deel van waarheid in omdat ik thuis nooit zo enorm hoefde op te komen voor mezelf als een kind uit een groot gezin, maar mijn ouders hebben altijd enorm hun best gedaan. Ze probeerden me goed weerbaar te maken door me 's avonds na het eten gewoon met de andere kinderen naar buiten te sturen om mezelf te laten gelden. Heb de rust van thuis als enorm fijn en veilig ervaren. Mijn moeder had na school alle tijd voor mij, met een kopje thee. Heb mijn ouders nooit hoeven delen, maar gelukkig ben ik ook nooit verwend. Heb net als ieder ander vroeg een bijbaantje gezocht om de dingen die ik zo graag wilde zelf te kunnen bekostingen. Mede door de rust die ik gewend ben, vraag ik me af of ik überhaupt tegen de drukte van een groot gezin zou kunnen. Zelf heb ik altijd getwijfeld over hoeveel kinderen ik wilde, maar daar kwam snel een eind aan toen ik mijn vriend leerde kennen. Die riep vanaf het begin dat hij eentje genoeg zou vinden, dus ik denk dat het maar bij eentje blijft. Het enige wat mij zorgen baart voor de toekomst, is het feit dat ik straks overal alleen voor zal komen te staan. Zoals het er nu naar uit ziet is dat de zorg voor mijn ouders, wat ik overigens met alle liefde op me zal nemen. Maar ook als één van hen zal komen te overlijden, zal ik niemand hebben om het verdriet mee te delen zoals ik het voel. Ik ben immers de enige die míjn ouders, míjn ouders noemt. Ik droom daar zelfs wel eens over, kan me daar nu al best druk over maken. Misschien ook omdat ik mijn vader 5 jaar geleden bijna ben verloren. Voor mensen die twijfelen of hun enigskind zielig is: Het is maar net hoe je er zelf in staat. Mijn ouders hebben mij dat gevoel nooit gegeven, en dat is ontzettend bepalend. Ik ben ontzettend gelukkig in mijn uppie .
Mooi verwoord Sietsie. Voelt voor mij net zo. Als kind heb ik het heerlijk gehad, niet verwend maar ook niet 'zielig alleen geweest'... Maar nu mijn ouders ouder worden kan ik met niemand delen als er zorgen zijn, natuurlijk met mijn man, maar niet met iemand voor wie het óók zijn/haar ouders zijn. Of iemand met wie ik over jaaaaren nog jeugdherinneringen kan delen. Dat gevoel vind ik niet zo fijn en beangstigt me soms. Voor mij dus écht een reden dat ik niet wilde dat mijn kind alleen blijft.
Dat is bij ons nog een bijkomende factor, mijn man is inmiddels 41 en vindt zichzelf te oud worden. Bij Nick heeft het 2,5 jaar geduurd voor ik zwanger was. Dat risico wil hij niet nog eens, dan zou hij bijna 45 zijn.