jij vraagt je af waarom bosi generaliseerd , maar jouw opmerking :*duikt weg* vindt ik ook prikkelend. Het is maar net hoe je het opvat. Het blijft gewoon een onderwerp wat bepaalde reacties oproept en uitlokt.
Bij de eerste ben ik thuis komen te lopen met 5 maanden zwangerschap uiteindelijk weer aan de slag gegaan toen hij 13 maanden was toen was ik eindelijk hersteld, maar wat viel het tegen, ik had het niet meer naar mijn zin was met mijn gedachten thuis, uiteindelijk was het werk wat ik deed ook niet zo dat ik super betaald kreeg (was daarvoor ook al) maar we hielden niet zoveel over van wat ik verdiende na aftrek kinderopvang en kosten 2e auto. Uiteindelijk b en ik gestopt met werken, wat een opluchting ik werd relaxt heb genoten van de tijd thuis met mijn kleine man, we hebben de keuze gemaakt voor een 2e kindje die is nu 2 maanden oud en ik merk dat ik zo blij ben dat ik thuis ben en ook mijn man is er dolblij mee, hij komt thuis en is klaar met werken heeft dan echt vrij en ook hij kan dan van de kids genieten. Hier is het de bedoeling dat ik thuis blijf tot de kids naar de middelbare school gaan ongeveer!
Ik werk nu 20 uur in de nacht in gehandicapten zorg. Dat is de drie weken twee nachten en een week 3 nachten. Ik vind t pittig. Zou dolgraag tbm willen zijn.. Maar helaas niet mogelijke financieelz.
Ik had nooit gedacht dat ik dit eens zou roepen, maar wauw!! Wat heerlijk om tbm te zijn!! Vroeger moest ik er niet aan denken. Toen ik zwanger was ging ik al op zoek naar opvang. Hier in Duitsland is dat een enorm probleem. Als je een opvang voor je kindje krijgt zodra hij/zij 1 jaar is heb je veel geluk. Dus heb ik er bijna verplicht voor gekozen om tbm te zijn tot dochterlief 3 jaar is en naar de 'kita' kan. Tot nu toe vind ik het heerlijk. Het huis is altijd schoon, het eten gekookt, de 'administratie perfect in orde en ik heb nu tijd om verder te studeren. Ik verveel me geen moment. Ik leer zelfs weer mensen kennen doordat ik in de speeltuin ben. Werken kan ik altijd nog. Nu wil ik van de tijd samen met dochter (en hopelijk binnenkort een tweede) genieten tot ze naar de 'kita' gaan.
Mijn contract werd na mijn zwangerschap (waarin ik vanaf wk 6 thuiszat/lag door HG) niet verlengd. Maar ik vond dat ook niet zo heel erg. Ik zou wel zien wanneer ik weer zou beginnen, eerst genieten. Het eerste jaar wilde ik ook absoluut mijn dochter niet naar een opvang oid brengen. Oma's zou ik evt nog wel gewild hebben, maar die wonen 100km verderop. Maar het liefst deed ik t allemaal zelf en had ook totaal geen behoefte aan werk. Toen ze 1,5 was had ik wel weer iets willen gaan doen, maar werd ik chronisch ziek en daardoor ging het ook lange tijd niet om een vaste baan te hebben. Vanaf dat ze 2,5 was heb ik wel vanuit huis wat klusjes gedaan. Toen ze naar de basisschool ging ben ik weer gaan werken, voor het bedrijf van mijn vriend en dit (naast het feit dat dochter niet meer zoveel thuis was) voelde voor mij wel als een opluchting. Ondanks dat ik het altijd wel heel fijn heb gevonden dat ik die eerste jaren zoveel van haar heb meegemaakt, vond ik het ook wel pittig, met name in de zin van saai om haar altijd maar te moeten vermaken (want dat kon ze slecht) Nu werk ik overigens 2 dagen op kantoor en de rest van de week werk ik onder schooltijd en 's avonds thuis. Ik plan mijn eigen tijd in, ben heel flexibel en zo kan ik als t moet 40 uur werken en er toch veel thuis zijn. Ideaal. Ik heb t overigens nooit als een probleem gezien 'wat als...' Qua overlijden hebben we t wel geregeld en bij uit elkaar gaan weet ik eigenlijk ook wel zeker dat mijn vriend iig zal zorgen dat mijn dochter niets tekort komt. Tja, als ik me daar zorgen over zou moeten maken. Is ook een beetje de instelling die je hebt. Sommigen willen altijd alles 100% afgedekt hebben, anderen nemen wat meer risico.
Het is jammer om te lezen dat sommige moeders geen voldoening krijgen van het opvoeden van je bloedeigen kinderen. (bedoel ik niet zoals het waarschijnlijk klinkt) Het is namelijk de meest uitdagende, belonende 'baan' die ik ooit heb gehad. Ja, de dagen kunnen soms saai zijn, maar die dagen had ik op mn werk ook! Ik probeer zo veel mogelijk in mijn eigen ritme te blijven. Ik sta om 6 uur op (soms eerder), zodat ik even dat uurtje voor mezelf heb om te tutten, sporten of lezen. Als mn zoontje in de middag op bed lig, heb ik tijd voor huishouden, hobby's of sporten. Zodra mn zoontje naar school gaat, wil ik daar helpen en zal ik weer een heel netwerk bouwen. Momenteel werk ik 1 dag thuis en breng ik mijn zoontje naar oma en opa. Maar ik vind het heerlijk om die 6 dagen bij hem te zijn. Ik mis niets van hem en hij krijgt mijn volle aandacht, wat hij vooral nu met doorkomende tandjes, zo nodig heeft Wij hebben de mazzel dat mijn man een goede baan heeft en onze vaste lasten laag zijn.
Nee? O ik ken misschien dan alleen mensen die dat wel doen Natuurlijk zijn er mensen die verschrikkelijk veel voldoening halen uit hun werk. Ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld wetenschappers elke dag fluitend naar hun werk kunnen gaan.
ik ben sinds geboorte van de oudste thuis. wilde het 1e jaar van mn zoontje thuis zijn, niks van hem missen en het opgroeien door mijzelf laten doen ipv 5dagen in de week bij een oppas die zijn 1e stapje zou zien, zijn 1e lache, 1e keer zitten enz enz. nu zijn zusje erbij is ben ik nog steeds thuis. nooit meer aan het werk gegaan, bevalt me goed! zoals iemand al beschreef aant begin, ik kom gewoon tijd te kort. vanaf de ochtend is het al rennen en vliegen. eind middag dan komt oudste weer uit school en die is dan vaak hyper door zn klasgenootjes avondeten zien te maken en dan het er ook nog in zien te krijgen bij de kids haha nee hoor, ik verveel mij zelden. nooit eigenlijk. soms wil ik graag even dagje kindloos, gewoon even verstand op 0, bijtanken (want uitslapen ken je ondertussen niet meer)
Ik heb wel een van maat neem altijd mijn kinderen mee. Dus ik mis niets aan ze en ben toch even uit de sleur. Ik vind het heerlijk om nietd te missen. De jongste is nu een jaar en ik geniet. Maar soms vind ik het saai ondanks dat ik elke dag tijd te kort kom. Komend weekend begin ik met een baan erbij omdat ik graag collega s wilde en even ergens anders over praten dan mijn kinderen. Is het niets en geeft het met stress dan dat het energie oplevert hou ik er mee op
Mensen die zich prive voorstellen met hun titel??? Haha, nou dat heb ik nog nooit meegemaakt! Of bedoel je als er gevraagd wordt, vertel eens iets over jezelf. En wat een onzin dat je alleen als 'wetenschapper ofzo' voldoening uit je werk kan halen. Dat slaat natuurlijk ook nergens op.
Niet helemaal vrijwillig hier. Eerlijk? Ik verveel me soms rot haha. Dochter kan goed en graag alleen spelen dus soms weet ik van gekkigheid niet wat ik moet doen. We gaan soms wel naar de speeltuin maar daar heb ik t na een uurtje wel wat gezien hoor. Verder werkt iedereen ft. Oh nee welgeteld 1 vriendin die in de zorg werkt en dus onregelmatig. Als die dingen anders zouden zijn, er wat meer te doen in t dorp en wat meer mensen thuis, dan zou het er al anders uitzien. Ik ben aan t denken om een cursus te doen oid, alleen geld is een probleem. Goed dit klinkt wel negatief maar ik kan gelukkig ook erg van m'n meid genieten, samen bouwen, lezen, knutselen en stoeien
TS als ik je verhaal lees is het volgens mij heel simpel. Je vindt je werk niet leuk, je vraagt je af hoe het is om tbm te zijn en het is financieel mogelijk. Er is maar één manier om erachter te komen hoe het is en dat is door het doen. Als je het niet doet, blijf je je altijd afvragen hoe het zou zijn als..... Ik heb het geprobeerd (al was dat geen vrijwillige keuze) en vond het niks, maar ik ben wel blij dat ik de ervaring heb. Het heeft me geleerd wat voor mij belangrijk is in een baan en in het thuis zijn. Er zitten namelijk ook zeker voordelen aan het thuis zijn en dat wilde ik wel graag zo houden. Echter dan wel gecombineerd met de voordelen van werken.
Lezen is niet je sterkste punt? Je spreekt ook wel met hele leuke overdrijvingen: Nooit, onzin, nergens Als je goed hebt gelezen...al mijn berichten had je gezien dat ik me best kan voorstellen dat mensen voldoening halen uit werk...bijvoorbeeld wetenschappers.... Verder bedoelde ik niet met voorstellen dat mensen letterlijk zeggen: hoi ik ben Bo en ik ben tuinman... Nee ik doelde meer op formulieren van instanties of op tv ( mensen hun naam en beroep wordt vermeld. Let maar eens op) alsof dat mensen dan ineens in een duidelijk perspectief plaatst. Zo van: oja die is tuinman....
Eh, nee ik heb niet alles gelezen, heb wel wat beters te doen Maar zo raar vind ik het niet als op tv ofzo wordt vermeld wat iemand voor werk doet. Ik vind dat best interessant en geeft toch enigszins een beeld waar iemand een groot deel van zijn tijd aan besteedt en heerlijk om direct een mening over te vormen . Wat iemand dan verder aan hobby's heeft, wat ook nog wel eens wordt vermeld bij van die suffe spelprogramma's of seniorenprogramma's vind ik dan meestal weer overbodig .
Duidelijk perspectief nee, maar wel richtinggevend. Voor mijn werk is het relevante informatie en ik vraag het daarom standaard op formulieren. Het zal vast niet overal nuttige informatie voor zijn, maar vaak ook wel. Daardoor vind ik de vraag ook niet raar. Ook privé vraag ik het vaak. Het interesseert mij wat iemand in het dagelijks leven doet en werk maakt daar vaak deel van uit. Het geeft vaak aanleiding voor verder gesprek. Vind jij het storend als dit gevraagd wordt? Ik ben er benieuwd naar, omdat ik er nog nooit zo over nagedacht heb en ik het standaard vraag.
Niet perse storend.. Ik vind het alleen heel eenzijdig. Want wat weet je nu eigenlijk echt van iemand...werk is ook alleen maar werk... Maar goed, ik heb sowieso een heel ander wereldbeeld dan de meeste mensen. En...ik houd me niet echt bezig wat anderen doen. Ik vind het wel leuk..maar verder niet. Dus wat jij interessant vindt...vind ik juist het minst interessant
Ik volg je wel..ik merk het ook heel vaak dat wanneer je mensen ontmoet op een verjaardag oid..dat binnen 5 minuten op het gesprek komt: goh en wat doe jij?? Nou lekker interessant. Het lijkt dus soms idd alsof werkende mensen zich achter die werkidentiteit verschuilen ofzo.
Ja, je volgt me Ja zoiets. Misschien niet bewust..maar daar gaat het wel vaak over. Natuurlijk ook wel ergens logisch omdat dit zo'n groot deel van je leven bepaald.