bewust niet terug na verlof

Hear hear
Mijn man kan absoluut niet minder gaan werken en mag zelfs geen ouderschapsverlof opnemen bij zijn huidige baas. Het is een klein, zeer gespecialiseerd IT bedrijfje (7 werknemers), hij is de enige op zijn "afdeling" en zijn werk kan niet zomaar even worden overgenomen door iemand van buitenaf. Volgens de regelgeving mag een bedrijf in die situatie ouderschapsverlof weigeren.

Mijn man zal er echter ook geen moment moeilijk over doen. Hij heeft het enorm naar zijn zin daar, en wil gewoon geen trammelant of slechtere werksfeer. Daarnaast verdient hij 2x zoveel als wat ik verdien, dus zijn salaris missen hakt er een stuk harder in.

Ik zou het wel fijn vinden als hij 2 dagen verlof op kon nemen, en ik ook. Dan konden we - met een dagje thuiswerken erbij - beiden blijven werken en zou het kind niet naar het KDV (of in ons geval: gastouder) hoeven.
Ik vind dat de overheid een verschrikkelijk slecht beleid voert op dit vlak. Van de ene kant moeten vrouwen aan het werk gaan/blijven, van de andere kant zijn er gewoon te weinig goede flexibele voorzieningen voor mensen die ouder/werknemer willen balanceren. Parttime werken is in lang niet alle sectoren makkelijk te realiseren, zowel bij mijn man als bij mij willen de werkgevers dat niet (bij mij mag het gelukkig niet geweigerd worden). Thuiswerken idem dito.

Ik ben niet iemand om fulltime thuisblijfmoeder te zijn. Dat is een loeizware baan en ik heb andere kwaliteiten Toch wil ik dan liever in eerste instantie thuis blijven, om er voor mijn kind te zijn, en later weer herintetreden.

 

Ik weet dat het inderdaad vaak zo is dat de man meer verdient, en dan is het ook veel handiger natuurlijk dat hij meer blijft werken. Ik weet dat 1 reden daarvoor is dat mannen meestal een paar jaar ouder zijn en dus meer werkervaring hebben.
En er zijn nou eenmaal meer vrouwen die al parttime werken voordat ze kinderen krijgen en daardoor minder verdienen. Dus ik snap iedereen die het grootste salaris behoudt. Eigenlijk zou de maatschappij ander ingericht moeten worden, we zijn nog lang niet zo geemancipeerd als we soms denken qua inkomen. Maargoed, dat is een hele nieuwe discussie.
Ik kies er bewust voor om te blijven werken, oa door mijn opleiding (universiteit, ben nu aan het promoveren) en omdat m'n man graag minder wil werken, hij is niet zo'n carrieretijger als ik. Beetje geven en nemen dus! Maar als het kan en je denkt het te willen, lekker doen!

 

Ook helemaal mee eens, vooral die opmerking over gelijkheid in inkomen. Vrouwen verdienen nog altijd (voor dezelfde banen, zelfd eopleiding en ervaring, enz.) een stuk minder dan mannen.

Mijn man is trouwens jonger dan ik en verdient toch een stuk meer maar ja, hij heeft een eigen bedrijf en ik werk bij de overheid dus dat is een oneerlijke vergelijking Maar ik vind het wel tof van hem dat hij bereid is om wat loon in te leveren om samen de verantwoordelijkheid voor ons kindje te dragen.

 

Meis, het is dat ik moet blijven werken maar als ik de financiele middelen had, dan was ik ook na mijn verlof niet terug gaan werken.

 

Nou, het is me nu zeker wel duidelijk (na goed lezen hoor, toch niet voor niks 5 jaar studie en ik-weet-niet-hoeveel-jaren werkervaring) dat ik niet kan lezen en foei dat ik, op een forum nota bene, een mening geef die afwijkt van wat je wil horen. Hiervoor uiteraard 1000 maal excuus, ik zal je niet meer lastig vallen met mijn feministisch gel*l.

O, ff een want stel je voor dat je denkt dat ik me erger aan deze kortzichtigheid.

 

Hier nog iemand die het helemaal met jullie eens is hoor Wat ik me buiten dit alles af vraag. Hoe denken die mensen er over die wel helemaal stoppen met werken over het feit dat ze zelf geen geld meer hebben? Je moet altijd je handje ophouden. En stél: je gaat er natuurlijk niet vanuit en laten we het ook hopen van niet, maar je kerel is er flauw van en zegt adios...en dan? Geen baan, geen inkomen, geen pensioen opgebouwd?

 

Hoe denken buitenshuis werkende mensen over het handje ophouden bij hun baas? In deze onzekere tijd worden mensen er zo uitgegooid en dan kunnen ze als ze *geluk* hebben hun handje ophouden voor de WW
Binnens- of buitenshuis werken en daarvoor een loon krijgen, wat is het verschil. Vergis je niet, fulltime moeder zijn is een verschrikkelijk zware baan die zeker in het begin 24/7 doorgaat. Geen vakantiedagen, geen "na werktijd uren".
Als je een beetje partner hebt, hoef je net zo min om je geld te bedelen als bij een externe werkgever. Die zorgt gewoon dat je geld maandelijks overgemaakt wordt.
Er is minder geld, want er is een inkomen minder. Maar bedenk wel dat je partner alleen fulltime kan werken en het inkomen kan hebben wat hij/zij verdient *doordat* jij thuis bent.

Ik vind het altijd zo jammer dat er zo laatdunkend over fulltime moederschap gedaan wordt. Mijn roeping is het niet, ik heb er waarschijnlijk de kwaliteiten niet voor. Ik wil het de eerste jaren doen voor mijn kind, daarna weer gaan werken. Maar ik heb diep respect voor mensen die bewust kiezen voor de moeilijkste en ondankbaarste baan (door volwassenen gezien dan, want je krijgt er van je kinderen uiteindelijk zoveel voor terug) die er is.

Dat er geen WW mogelijkheid is, ziektekosten volledig opgehoest moeten worden en geen pensioen opgebouwd kan worden vind ik een schande. Pensioen is er trouwens wel als de partner gewoon werkt. Dat heet partner pensioen. En dat heet uiteindelijk ook - als je het goed gedaan hebt - kinderen die je later nog steeds waarderen, bepaalde waarden hebben meegekregen (zorgzaamheid - die ze overigens ook zonder thuisblijfmoeder/vader kunnen meekrijgen hoor!) en goede mantelzorgers zullen zijn. Want laten we wel wezen, onze kinderen zijn onze toekomst, met een overheid die meer en meer beknibbelt op zorg, ook ouderenzorg.
Een geldelijk pensioen hebben is met het gespeculeer (en verlies) van pensioenfondsen en de babyboomers die zo massaal met pensioen gaan geen vanzelfsprekendheid meer.

Wat ik wellicht niet diplomatiek genoeg probeer te zeggen is: er is geen zekerheid in een baan, in een partner, in een pensioen of zelfs maar AOW op je oude dag. Dat je nu stopt met werken wil ook lang niet altijd zeggen dat je nooit meer werkt.

 

Geekess ik ben het met je eens. Fulltime moeder zijn is een hele dankbare en volledige baan.

Ik ben blij dat ik die keuze kan maken.

Robin77, hoe bedoel je handje ophouden? In een gezamenlijk huishouden is iedereen gelijkwaardig. Mijn man werkt buitenshuis en ik werk binnenshuis. Ik zorg dat het gezamenlijk gezinsinkomen fatsoenlijk wordt verdeeld, er kan worden gespaard et cetera. Het managen van het privé leven noem ik het.

Zo kan iedereen rustig leven. Thuis is op orde en werken is op orde. Goed verdeeld nu de "kinderen" kleiner zijn.

Zo verdien ik het geld dat mijn man verdiend bij zijn baas net zo goed als dat hij het verdiend. Ik zie het dan ook niet als handje ophouden. Ik zou het andersom ook doen.

Je bent een gezin en geen individu op dat gebied.

 

Precies! Wij zien het geld wat binnenkomt niet als zijn geld, maar als ons geld, ik heb er net zoveel recht op als hij, ik 'werk' hier en hij buitenshuis. Nee, werkelijk, daar heb ik me nog nooit druk om gemaakt.

 

Hm, handje ophouden is misschien wat cru uitgedrukt, maar ze heeft zeker (los van wel/geen waardering voor het werk van thuisblijfmoeders) een goed punt wat betreft je financiële zelfstandigheid als vrouw. Het is wel heel cynisch om te zeggen dat niks zekerheid biedt als argument om niet buitenshuis te werken.

Maar het is een gegeven: vrouwen zijn financieel vaak heel slecht voorbereid op het ergste. Een scheiding of, god verhoede, het overlijden van je partner. Daar zit je dan met je kinderen in een bijstanduitkering waar het HEEL moeilijk is om uit te komen. Ik werk niet om het geld en dat zou niet eens hoeven geloof ik, maar ik werk onder andere zodat ik weet dat mocht er iets gebeuren met mijn partner, IK financieel onafhankelijk ben. En dat vind ik echt heel erg belangrijk, het geeft MIJ in ieder geval een gevoel van eigenwaarde.

 

Tja het is maar net hoe je het ziet.

Ik heb gestudeerd en een fijne achterban. Ik zou nooit in de bijstand hoeven als er "iets" gebeurt.

Laat ik het zo zeggen:

Toen mijn vader overleed is mijn moeder gewoon na een jaar gaan werken. Niks aan de hand. Gewoon in ons mooie huis blijven wonen en verder geen verandering.

( je krijgt eerst nog doorbetaald van je man, pensioen en weduwen uitkering et cetera)

Mijn moeder had een sportopleiding. Heeft zich om laten scholen en nu 16 jaar verder heeft ze een hoge functie ( senior adviseur) bij een groot commercieel bedrijf.

En dat allemaal nadat ze heerlijk thuis is gebleven tot mijn broertje 6 a 7 jaar was. Ik was inmiddels 14 jaar. Dus na haar 34e a 35e nog een hele loopbaan opgebouwd.

Miepie74 ik denk dat je niet realistisch bent op dit vlak. Mensen die moeilijk uit de bijstand komen hebben inderdaad misschien een mindere opleiding. Maar ik denk dat het voor de TS zeker niet opgaat.

Maar goed, voor vrouwen die er nog niet over na hebben gedacht is het misschien een idee om een noodplan te hebben,

 

Nee wat ik juist bedoel is dat noch buitenshuis werken noch thuiswerken zekerheid biedt.

Mee eens. Veel vrouwen die thuis blijven voor de kinderen doen in mijn ogen daar te weinig mee. Dat kan een keuze zijn, of gewoon naïviteit. Thuisblijfmoeder worden betekent wat mij betreft niet "je hersens in de kelder zetten".
Het ligt natuurlijk ook aan je leeftijd, opleidingsniveau en het werk dat je deed voor je stopte. Iemand met wat gespecialiseerdere kennis (en die die bijhoudt!) zal na een paar jaar prima weer aan de slag kunnen in dat vakgebied. Tenzij er dingen drastisch veranderen, maar daar is het bijhouden voor. En een caissiere zal ook altijd wel werk vinden.
Daarnaast is de vergrijzing een issue. Werkgelegenheid is nu in een aantal sectoren bar slecht, maar wacht 10 jaar en het beeld gaat veranderen.
Wanneer je je zinnen op een leven als thuisblijfmoeder hebt gezet en je man zet je onverwachts op straat, dan heb je nog altijd rechten. Je kunt bij de pakken gaan neerzitten, de bijstand in gaan, treuren. Of je kunt jezelf een schop onder je kont geven, en gaan werken. Ik ken veel vrouwen die alleenstaande moeders zijn en in de bijstand gezeten hebben, of zitten. Wat ik daar zie is toch echt dat je houding heel erg bepalend is voor of je er uit komt of niet. Ja het is hard werken, ja het is rot en geen vetpot. Maar als je jezelf niet verwaarloosd hebt (je hersens, je talenten), als je je schouders er onder zet, heb je een kans. Dit geldt echter ook voor mannen waarvan de vrouw er vandoor gaat of overlijdt en de kinderen achter laat. Veel mannen zijn echter wat pragmatischer dan vrouwen en zullen daardoor zichzelf *misschien* wat minder snel wegcijferen/verwaarlozen en wat nuchterder de zaken aanpakken als ze toch aan het werk moeten.

Hier heb je een heel erg belangrijk punt. Dat is wat zou moeten bepalen of je thuis blijft bij de kinderen of dat je werkt. Ik haal ook voldoening en eigenwaarde uit het feit dat ik werk. Ik weet dat ik ook eigenwaarde kan halen uit het feit dat ik thuis zou zijn bij de kinderen en ze daardoor een rotsvaste basis zou meegeven. Het gaat om maar één ding: wat voor jou werkt.
Okee, helaas gaat het nog meer om een ander ding: wat is financiëel haalbaar. Dát vind ik zo jammer. Ik heb de keuze, sommige andere mensen de keuze maar heel veel mensen hebben geen keuze en worden gedwongen door hun financiële situatie om te werken terwijl ze bij de kinderen willen blijven. Of worden door sociale status/peer-pressure gedwongen. Want in mijn accademische kringen word je toch echt wat met de nek aangekeken als je zegt een paar jaar thuis te willen blijven bij je kind.

Niet alles wat je doet is in geld uit te drukken. Als je thuis blijft zijn er veel dingen die je daarvoor terugkrijgt, die je misschien niet krijgt wanneer je werkt. Zolang je maar je hoofd erbij houdt en ook thuis het maximale uit jezelf blijft halen.

Wanneer iemand serieus nadenkt over het thuisblijven voor haar kind en de voors en tegens daarover afweegt dan moet dat gerespecteerd worden. Maar ook wanneer iemand er voor kiest om dit niet te doen.

 

Ik vind dat er nog wel erg "ouderwets" wordt gedacht over het thuisblijven van de vrouw. We leven niet meer in de jaren 50 toen de vrouw nog werd "onderdrukt" maar ook niet meer in de jaren 70 en 80 waar de vrouw zo verschrikkelijk zelfstandig moest zijn dat geen enkele man het meer goed kon doen.

Ik denk dat het niet een kwestie is van hoe de "maatschappij" tegenover het thuisblijven staat maar hoe jij daar als thuisblijfmoeder zelf mee om gaat.

Ik zal mezelf blijven ontwikkelen. Studeren of cursussen volgen. Daarnaast zal ik zelf actief mijn eigen kind opvoeden en onderwijzen over het leven.

Op dit moment vind ik het belangrijk dat ik dat zelf kan doen en niet een ander.

Maar inderdaad, een gevolg van de vergrijzing is misschien dat een vrouw wel helemaal geen keuze meer heeft om thuis te blijven en wel zou moeten werken of onze economie draaiende te houden.

 

Misschien had ik er even bij moeten zeggen dat ik helemaal niet neer kijk op thuisblijfmoeders. Ik vraag me gewoon af hoe jullie daar tegen aan kijken. Tegen het niet zelf opbouwen van bepaalde voorzieningen en dergelijke. Ik ben van mening dat iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Persoonlijk zou ik echter niet 'afhankelijk' willen zijn van mijn partner. Nu zou het geen enkel probleem zijn, maar stel dat het ooit verkeerd zou gaan dan wil ik zeker weten dat ik mijn eigen inkomen en voorzieningen heb!

Dus nogmaals: dit was absoluut niet bedoeld als laagdunkend verhaal over moeders die thuis blijven!!!

 

Hhmm, nogmaals: iedereen moet zijn eigen beslissing nemen...maar ik vind dit wel erg kortzichtig!

 

Ik zit hier ook heel erg over te dubben, dus ik lees mee.

Wij hebben 2 dochters 1 van 2 jaar en 1 van 4 maanden. Ik werk 4 dagen omdat minder niet kan bij mijn huidige werkgever. Zou graag minder willen werken, maar financieel zit dat er even niet in. Nu zijn we aan het twijfelen om te verhuizen naar een goedkopere woning zodat ik wel minder kan gaan werken.

Maar... mijn man is heel veel thuis (hij werkt maar 2 of 3 dagen per week) en dus veel bij onze dochters, dat gaat heel goed. En ik vind mijn werk wel leuk en ben erg gehecht aan ons huis.

Twijfel twijfel dus hier... En dan heb je nog geen zekerheid van werk natuurlijk... Maarja, die kleintjes worden zo snel groot, ik wil ook niet teveel missen!

 

Hai meiden,

Ook ik stop met werken na mijn verlof.. en ondanks dat ik een hele leuke baan heb, zie ik er nu al naar uit! In mijn opinie is een mamma die thuis is één van de mooiste dingen die je je (jonge) kind kunt geven.

Het valt me trouwens op dat heel veel hier die ervoor kiezen te blijven werken na het verlof (wat ik trouwens helemaal niet veroordeel, iedereen maakt zijn keuzes op basis van wat in zijn/haar ogen het beste is in de situatie), heel vaak als argument aandragen dat ze hun identiteit vinden in hun werk?
Je bent toch meer dan een werknemer? Leuke collega?
Ik zou zeggen, haal je identiteit uit wie je bent, niet uit wat je doet!

Allemaal succes met keuzes maken, want dat zijn er nogal wat these days, haha.

Liefs, BarbaBeer