Ik vind het afhankelijk van meer dan de vraag of het financieel kan. Er zijn mensen, die hebben gewoon een hoop pech en dan denk ik: liever een instantie die bijspringt en zij een kindje of een kindje erbij, (want geen kinderen kunnen krijgen of niet een broertje of zusje voor een kindje erbij, enkel omdat je dat financieel niet kunt dragen op dat moment, vind ik nogal wat). Maar dan ga ik er dus wel van uit dat mensen de mogelijkheden hebben om, als de kansen zich weer wat keren, wel zichzelf te bedruipen. Mensen zoals je vriendin, dat vind ik echt vreselijk. Zeker als het dan om een derde kindje gaat, want dan heb je er twee en die hebben elkaar ook, dus dan vallen argumenten als helemaal geen kinderen kunnen krijgen of een kind dat alleen blijft vanwege financiele krapte dus gewoon af. Als je er twee hebt en meer is financieel niet haalbaar, dan is dat dus jammer en blijft het daarbij. Ik kan echt kotsen van de instelling dat er altijd wel ergens een instantie is die te hulp schiet: mensen die echt dat als basis hebben voor hun keuzes, nemen zelden verantwoordelijkheid voor hun eigen daden en dan kan een ander dus financieel opdraaien voor hun keuzes... Dat je het even nodig hebt, is anders: ik zit nu ook in de WW en ben blij met dat vangnet. Maar er gewoon op rekenen en bewust op gaan leunen, omdat het er toch wel is, dat vind ik echt niet OK.
aan TS: heb je al aan gastouder gedacht? Ikzelf kom ook uit de kinderopvang en door bezuinigingen eruit gewipt. Binnen drie maanden had ik weer twee gezinnen bij waar ik nu 40 uur werk ( straks als ons kleintje geboren is 30) ik verdien daar erg goed mee vind ik zelf. 1700 pm netto ongeveer. Voordelen: kosteloos eigen kind mee, en dus geen kosten kinderopvang. Wel moet jeje eigen verzekeringen regelen. Je mag me een pb sturen als je meer info Wilt. Mar op deze manier zou je dus wel aan een tweede kindje kunnen. en voor je vriendin: neem zelf eens je verantwoordlijkheid om voor jezelf te zorgen. En laat het niet de overheid en andere instanties oplossen.
Helemaal mee eens! Onbegrijpelijk hoe mensen ervan uit gaan dat het wel opgelost wordt door de staat of door mensen om hen heen. Waar is je verantwoordelijkheidsgevoel dan? Hele belabberde houding vind ik dat. Ik kan er geen respect voor opbrengen. Dus voor mij zou het zeker een reden zijn om ervoor te kiezen geen of niet meer kinderen te krijgen. Je wilt ze toch zeker ook wat kunnen bieden?
Eens met rozemarijke. OOk wij hebben het krap, en hopen volgend jaar wel voor een 2e te gaan. We redden het nu meestal wel, soms niet. Dat halen we van de spaar. Wel vind ik het belangrijk om wel kleding en schoenen normaal te kunnen kopen. IK werk nu niet, kan geen werk vinden, maar blijf wel solliciteren. Ik vind het nogal wat om mijn kinderwens te negeren omdat we het nu krap hebben. Straks gaat misschien wel beter, je weet t niet. Wanneer je afhankelijk bent van voedselbank ed is het een ander verhaal, in zon situatie kun je geen grote keuzes maken.
Als je de keuze hebt zou ik het NIET doen! Mijn 1e dochter was niet gepland was nog aan het studeren ik heb alles aan elkaar kunnen knopen maar leuk is anders. Nu is het zo dat wij onze kinderen alles kunnen geven en dat vind ik zelf een stuk prettiger moederen. Als er iets nodig is word het gehaald punt. Ik vraag mij sowieso af hoe mensen het doen van de minima als ik alleen al kijk wat Luca kost per maand!! Even goed wel petje af.
Ik vind dat heel persoonlijk.. Ik zelf zou niet voor een 2de gaan, omdat ik mijn kinderen wil geven wat ze nodig hebben en zelf ook nog een beetje een leven. Ik vind niet alleen mijn kinderen belangrijk maar ook mezelf. Haal jij genoeg vrede uit 2/3/4 etc. kinderen en zelf dan geen cent overhouden om buiten eten en kleding nog iets te kunnen kopen dan moet je je vooral niet tegen laten houden door de financiën. Ik zelf ben blij met de kinderbijslag maar zou van de toeslagen nooit afhankelijk willen zijn om mijn kinderen te eten te kunnen geven. Ik zou dus op basis van toeslagen geen kindje erbij nemen. Is je situatie tijdelijk (dus met een baan zou je weer genoeg verdienen bijv) dan zou ik me niet laten remmen, maar wel de wens even uitstellen bijvoorbeeld. Zoals ik als zei; heel persoonlijk..
lastig... ik zou denk ik gezien de leeftijd van je man en andere kinderen er wel voor gaan. ik zou dan voor een paar extra krantenwijken gaan/ thuiswerk/ gastouder/ schoonmaak adresjes maar zou zeker niet mijn hand op houden.
Ik heb eens iemand gesproken die 2 schoolgaande kinderen had en een schuld van 70.000,00 Enorme schuld dus. Eerst begon ze er al mee dat ze zwart bij werkte. En in plaats van dat ze dat geld gebruikte voor schuld, besloot ze daar lekker van op vakantie te gaan. Ook gevraagd of ze dan wel met een goed gevoel op vakantie gingen. Ja, was geen probleem, hadden er echt zin in. Toen kwam het volgende, ze wilden er een 3e bij. Aan mij de vraag of ik dat zou doen. Mijn antwoord: Nee. Ik heb gezegd dat ik het eerst allemaal weer op een rijtje zou willen hebben voordat ik dat zou doen. Ze ging het toch maar doen, want kinderen kosten niet zoveel geld zei ze. Dus ik zo van huh? Wat denk je alleen al van luiers? Ach, die koop ik dan gewoon bij het Kruidvat. Euhmm... Ook daar kosten ze geld, wat je niet hebt... Ach zei ze, als het kind maar liefde heeft, dat is meer dan genoeg. Er zijn uiteraard nog veel meer dingen gezegd. Ik heb nog niet zoveel domheid meegemaakt. Ik vind niet dat je rijk moet zijn voor een kind, maar ik vind het wel belangrijk dat je je kind kan voorzien in de dagelijkse behoefte.
Tja ik zit er tussenin. De tijd van kinderen krijgen is maar beperkt, als het al mag lukken. Wanneer je echt tot in je nek in de schulden zit zou ik zeggen: nee. Maar krap zitten zou voor mij geen reden zijn om niet voor een kindje te gaan. Bovendien heeft half Nederland het momenteel moeilijk, ik geloof niet dat dit iets voor eeuwig is. Ik zou niet op mn 50ste spijt willen hebben dat ik niet voor een tweede ben gegaan bijv.
tja....mijn moeder wilde alles aanpakken, ook lagere functies, maar ze werd niet aangenomen omdat ze te ervaren was... voor haar 10 anderen met minder opleiding en ervaring, en die dus goedkoper zijn, ookal zei mn moeder dat t haar niet uitmaakte dat ze minder zou verdienen.... dus het gaat 2 kanten op.....1 mensen moeten open staan voor lagere functies dan waar ze voor opgeleid zijn, maar 2 ook bedrijven moeten openstaan voor hoger opgeleidde mensen op een lagere functie...mjaah helaas hebben bedrijven de mensen voor t uitkiezen op t moment....dus die hebben daar natuurlijk niet direct baat bij... vind je reactie daarom wel beetje kort door de bocht dat je je het niet voor kan stellen, maar misschien moet je t eerst "ervaren" hebben om er feeling mee te hebben.... TS, heb je al gedacht aan omscholing?? kinderopvang lijkt me eigenlijk een langzaam doodbloedend iets, de ene opvang na de ander moet sluiten... of heb je al eens gekeken naar mogelijkheden om als gastouder aan de gang te gaan? weet niet of dat nu meer/minder in trek is, maar neem aan dat je er in elk geval voor gekwalificeerd bent.
En sommige mensen vind ik ook wel wat overdreven wat betreft kosten voor een kind. Mijn zus is ondertussen 32 en blijft maar uitstellen omdat de financiële situatie wellicht nog niet helemaal goed is en het misschien nog wel minder wordt bladiebla. Ze weet het allemaal niet, misschien dan maar over een paar jaar..
Wij hebben juist bewust besloten voor een derde te gaan toen ik werkloos was. Ik had zelf ontslag genomen in de hoop snel op mijn eigen terrein aan het werk te kunnen, dus een uitkering kreeg ik niet en omdat solliciteren niet veel opleverde dachten we op deze manier mooi de eerste slapeloze maanden gehad te hebben tegen de tijd dat ik aan het werk zou gaan. Na een jaar werd ik gevraagd ergens te komen werken en hebben we de wens voor een derde weer aan de kant gezet (met een tijdelijk contract durfden we het niet aan). Tot ik een jaar later, geheel onverwacht, toch zwanger bleek te zijn. Mijn contract is inmiddels voor onbepaalde tijd verlengd, dus alles komt in ons geval goed, maar ik heb 'm wel even flink geknepen toen ik moest vertellen dat ik zwanger was. Spijt heb ik echter nooit gehad, er is nooit een goed moment en zekerheid krijg je niet. Het enige dat ik in mijn achterhoofd hield is dat het toch mogelijk moest zijn om op redelijke termijn werk te vinden waarmee ik genoeg zou verdienen om weer normaal te kunnen leven. Dus als je denkt dat je wel weer aan het werk komt te zijner tijd, dan zou ik er voor gaan. Als je straks een baan gevonden hebt, durf je het wellicht niet vanwege het jaarcontract en als je pech hebt verlengen ze dat drie keer en ben je zomaar drie jaar verder....
Wij hebben er ondanks velen schulden toch voor gekozen. Mijn man is ontzettend ziek geweest en ook een stuk ouder dan ik. Twee keer hebben de doktoren mij gevraagd om afscheid te nemen omdat het alles behalve zeker was dat hij de volgende dag zou halen. Toen ging er bij mij een knopje om en heb ik mijn hart gevolgd Mijn kinderen hebben te eten, gaan beide zo naar het kinderdagverblijf voor hun sociale contacten, hebben schone nette kleding aan en krijgen zoveel liefde die in geld niet uit te drukken valt. Wij leven van een k^t bedrag per week maar mijn droom onze wens was te groot. Het leven is echt te kort en soms heel soms moet je echt je hart volgen in plaats van je verstand.
Kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend. Daar weet ik helaas alles van! Dus ik zou het wel doen, ik heb wel geleerd dat veel in het leven beter is dan straks " would have, should have, could have! " Meestal wordt gezegd "niet doen" door mensen die of al een of meerdere kinderen hebben of goed bij kas zitten of nog jong zijn en denken dat er nog genoeg tijd is om kinderen te krijgen. Ooit dacht ik ook zo. Silly me... Godzijdank hebben we nu een gezonde zoon maar zou nooit meer zo stom zijn om me te laten leiden door financiën. Dat id allemaal maar betrekkelijk en in verhouding zo onbelangrijk met het krijgen van een wonder. Maar dat is mijn ervaring en mening.
Jeetje wat heftig! Ben het helemaal met je eens. Zoals ik al schreef, geld valt bij sommige dingen totaal in het niet!
Ik ken zelfs iemand die zwanger is terwijl ze niet eens voor d'r enige kind kan zorgen. Ze staat onder toezicht van Jeugdzorg, dàt vind ik pas bizar. Ik ben trouwens van mening dat een baby niet zo heel veel hoeft te kosten. Als je maar creatief bent. Ik heb wel zo'n 5000 uitgegeven aan mijn kleintje, maar het kon ook 4000 minder.
Het bedrijf van mijn man kwam in zwaar weer toen ik zwanger was van de derde. Nu houden we na aftrek van alle kosten 40£ per week over voor boodschappen, kleding en andere dingen. Hier redden wij het (makkelijk) mee. Af en toe klus ik wat extra's bij waar we een dagje weg van gaan (en dat kan heel simpel een wandeling door Hydepark zijn, of een gratis museum met daarna een happymeal) Bij ons komt er geen vierde meer, maar dat is niet omdat we het niet zouden redden, want dat kunnen we zeker wel (de wasbare luiers van onze dochter hadden nog een ronde meegekund, kleding had ik ook nog voor zowel jongen als meisje) Mijn 3 kinderen kosten niet meer dan 50£ per maand, kleding en eten inclusief. Ja, ze dragen tweedehands kleding, maar duur hoeft het dus niet te zijn.
ik ken mensen waarvan de vrouw in de bijstand zit en partner is 50% afgekeurd. ze hebben een dochter van 6 en een baby. de baby is er ondanks geld zorgen gekomen en de voornaamste reden voor een kind was voor hun dat ze dan nog even 4 jaar thuis kon zitten omdat ze dan geen sollicitatie plicht had. schrok daar echt van. ze moeten voor de oudste alles regelen via stichting leergeld en kinderfeestjes kunnen ze niet geven zelfs niet thuis want ze hebben geen geld voor de extra, kinderbijslag gaat naar rekeningen en het ziet er niet naar uit dat de situatie snel gaat veranderen. toch hebben ze dus bewust een 2e kindje gekregen en dan denk ik wrm. je kunt niet eens voor nr 1 zorgen maar er komt wel een nr 2. toen wij onze 2e kregen hadden we het financieel niet slecht. bijde vaste baan, zon 800 per maand voor boodschappen en de extras dus zat wel goed. ondertussen nu afgekeurd en nog maar 90 euro per week om boodschappen van te doen en alle extras. vind het erg zwaar maar redden het wel. had ik 5 jaar terug in deze situatie gezeten had ik er niet een over nagedacht om een 2e kindje te laten komen.
Ik zou er ook voor gaan gezien de leeftijd van je man, maar dan idd eerst een baantje zoeken waardoor je niet nóg minder overhoud om rond te komen. Als gastouder verdien je best goed en dat kan je gewoon in combinatie met je andere kinderen doen. Geen oppas nodig e.d. Als je echt zo graag een 2e kindje wil dan heb je het er ook wel voor over om een ander baantje te zoeken wat iets minder betaald. Toen ik zwanger was had ik geen werk meer, gelukkig heeft mijn man een goedbetaalde baan maar we moesten wel opletten met uitgeven. Nu gaat het goed en heb ik weer werk, maar wie zegt dat dat zo blijft? Ik kan altijd mijn werk weer verliezen... die zekerheid heb je (bijna) nooit. Maar ik vind dat niet persé een reden om geen 2e/3e kindje te krijgen. Of je zou door omstandigheden écht geen ander werk kunnen doen.