Hallo dames, Ten eerste wil ik even zeggen, dat ik onwijs veel respect heb voor het feit hoe jullie het allemaal doen! Ik las hier verhalen, petje af! Mn vriend en ik hebben besloten om er samen voor te gaan, ben inmiddels ook al 3 maand van de pil af. Ik ben 19 en mijn vriend 23 zijn nu bijna drie jaar samen en wonen 2,5 jaar samen. Zelf ben ik nu nog bezig met mijn studie, maar over een klein half jaartje heb ik mijn diploma op zak! Mijn vriend werkt fulltime met een inkomen van 1800 in de maand, prima te doen als ik straks ook nog een x aantal uur ga werken! Wij wonen niet super groot, we hebben een bovenwoning in het centrum! We hebben dus ook maar één slaapkamer, maar die willen we gaan opsplitsen. Zijn er meer dames die hun kindje ook een aantal jaar op de slaapkamer hadden? Zoja hoe beviel dat, daar ben ik zelf wel nieuwsschierig na. We zijn wel opzoek naar wat anders, maar das wel lastig. Voordat je hier een woning heb via de woningbouw ben je 4 jaar verder, we willen niet vier jaar wachten tot er een ukkie is. Niets is mooier dan zo'n kleine in je armen te hebben en al zijn eerste dingen mee te maken. Zn nee fase, zn stapjes e.d.
Mijn kleintjes lagen ook bij mij en straks de 3e uk weer In t begin wel lastig als ze uiteindelijk dan toch een eigen kamer krijgen, maar dat trekt vanzelf bij vind ik. Althans bij mijn dochter wel Ze slapen liever in eigen bed dan bij mij haha Ik was zelf trouwens ook 19 bij de eerste
Ik vind het ook wel een mooie leeftijd, mits je natuurlijk goed hebt nagedacht! Tenzij het niet geplant is, maar als je er voor wilt gaan is 19 een mooie leeftijd. Ik heb altijd jong moeder willen worden. Op mijn 16e wil ik het al zo graag, maar wilde liever eerst een stabiele relatie en finaniceel stabiel zijn en eigen woning etc. Alleen ik zie er wel erg tegen op om 't mijn moeder te moeten vertellen, als het raak is. Aangezien ik momenteel nog studeer en mijn moeder nog al negatief kan zijn. Uit eindelijk draait ze vaak wel bij, maar toen ik wilde samen wonen, terwijl we nog geen half jaar samen waren, was ze negatief ingesteld. Zo van: Dat moet ik eerst nog maar zien en dat kan jij niet volhouden! Het is denk ik meer beschermend bedoeld, dan echt negatief. Maar nu zit ik dus al te bedenken moet ik haar de waarheid zeggen of ... zal ik zeggen dat het een ongelukje was en later de waarheid, als ze een beetje aan het idee is gewent.
Ik zou zelf vooral niet liegen, maar wel eerlijk zijn. Ouders denken er vaak anders over, zien t liever anders etc. Maar toch is het jouw leven, en als jij denkt dat je het kan, dat is dat voldoende! Succes!
Ik was ook 19 toen ik zwanger raakte, we hadden 3 maanden een relatie en hadden het net over kinderen... we besloten even te wachten omdat we nog niet lang een relatie hadden, geen eigen huis e.d. .... En toen bleek ik ineens zwanger, wij superblij! Inmiddels zijn we getrouwd... en ondanks dat we nu maar 1 jaar bij elkaar zijn (en het kindje er bijna is) zijn wij nog nooit zo gelukkig geweest! Ik wens je heel veel suc6 en hoop dat het snel lukt voor jullie!
Ik hoop dat het bij ons ook snel zo zou mogen zijn! Ach, en ik heb nog even om er over na te denken, hoe en wat ik zou vertellen tegen die tijd. Misschien duurt het nog wel een half jaar, dan zou ik al klaar zijn met mijn studie, maar hoop dat het niet zolang duurt. Had al tegen mijn vriend gezegd, k heb al een goede voornemen voor 2009. Wat dan zegt hij. Ik zeg: Zwanger worden Noatje, dan heb je 't geluk nu zeker wel gevonden! Zie dat je bijna uitgerekend ben, geniet van alles!
Zijn er meer dames die hun kindje ook een aantal jaar op de slaapkamer hadden? Zoja hoe beviel dat, wél , mijn zoontje is byna 11 maand en hij slaapt nog bij ons op de kamer , in hetzelfde bed zelfs ... ik vind het heeerlijk zo. Ik ben nu zo'n 6 maand in verwachting , en ik hoop tegen de tijd dat m'n andere beeb er is dat de oudste in zijn eige bed gaat slapen , en jongste bij mij in bed ... maar dat is ons persoonlijke keus , niet iedereen zou zich erbij goed voelen. veel succes nog verder
Hallo dames, Wij hadden onze oudste zoon gelijk in zijn eigen bedje en kamertje, ook inverband geen ruimte voor het wiegje op onze kamer. Onze jongste zoon heeft met zijn wiegje wel geteld 4 dagen op onze slaapkamer geslapen, mijn man werd van elk geluidje die hij maakte wakker... Ruben maakt nog al wat geluid in zijn slaap Nu slapen ze bijde op hun eigen kamer, als ze ziek zijn en niet kunnen slapen mogen ze altijd bij ons liggen, hoewel de oudste dan juist voor geen meter gaat slapen Liefs
Of je de kleine op je eigen slaapkamer wil is heel persoonlijk. Ik moet er zelf niet aandenken en volgens mij kan het ook nog moeilijk worden om aan te leren om op een eigen kamer te slapen als ze het zolang gewend zijn. Maar als je er zelf geen problemen mee hebt dan is het natuurlijk een prima oplossing. Bedenk wel goed dat de stress van afstuderen erg zwaar kan zijn bij een zwangerschap. Niet dat je het daarom niet moet doen hoor, was zelf 6 maanden zwanger toen ik afstudeerde
Urmomma Dat zou ik niet willen, dat het kindje bij ons in bed zou komen te liggen. Dan zou ik denk ik een stukje intimiteit gaan missen met mn vriend. Knuffelen etc. Onze slaapkamer is redelijk groot ruim geschat 20 m4, dus dat willen we opsplitsen met een scherm o.i.d. Dreames Ik moet nu nog een half jaar en dan heb ik mijn studie afgerond. Dus mocht het eind dit jaar nog " raak " zijn, dan zou ik ook rond de 6 maand zitten. 'T zal wel zwaar zijn, maar denk dat er overal wel een mouw aan te pas kan komen. Verwacht zelf qwa leren dat het niet zwaar zal zijn. Heb namelijk maar 2 halve dagen school en daarnaast 6 uurtjes op een dag stage. Waarvan ik veel opdrachten thuis kan doen i.p.v. op school. Maar denk dat het ook een kwestie is van plannen, hoe je alles gaat regelen ( niet dat, dat mijn sterkste punt is ) Anyhow, we gaan er lekker voor en laat het lekker op me afkomen. Uit eindelijk wil ik toch een thuis mama worden, die 's avonds een aantal uren werkt. Maar meningen verschillen.
Leg jij m altijd bij je in bed? Ik heb een wiegje voor de kleine, maar k moet eerlijk toegeven, als hij midden in de nacht ligt te huilen leg ik m ook wel es bij ons in bed... Alleen de kraamverzorgster enzo waren er fel op tegen, die zeiden dat de kans op wiegendood dan veel groter wordt en er gevaar is dat de baby stikt. Maarja, als hij net een sprongetje heeft en heel verdrietig is, is bij ons leggen de enige manier om hem te troosten... En om de vraag van dit topic te beantwoorden... Wij wonen nu nog met zijn 3en op 1 kamer, we hebben dus niet een 1 slaapkamer... Dat is niet echt handig nee.... (gelukkig gaan we over 2 maanden verhuizen) Maar het is wel handig dat we op dezelfde kamer als de baby sliepen. De eerste weken is het haast niet anders te doen. Als je zooo vaak eruit moet s'nachts... Ik denk dat een kind het eerste jaar best bij de ouders op de kamer kan slapen. Erna vind ik het zelf wat minder, in verband met privacy enzo. Groetjes, Cossy
ja, altijd bij mij in bed .. ik begrijp niet waarom de verpleegsters je het afraadden , mij hadden ze het ook verteld maar ik weet zelf wel beter hoe m'n kindje beter slaapt.Samen slapen zou iegendood ook verminderen,baby zou jou ademhalingsritme overnemen etc.. als je googelt samen slapen met je baby kan je er veel over vinden. trouwens vroeger sliepen veel vrouwen/koppels samen met hun baby's/peuters.. spijtig dat dit de laatste jaren mindert.. maarja ieders eige keuze natuurlijk
mijn dochter slaapt nog steeds bij ons in de kamer ze is nu anderhalf jaar. we hebben nu een ander huis, nog even klussen en dan is haar kamer klaar. in februari krijgt ze een groot bed en dan gaat ze naar haar kamer. ben benieuwd hoe dat gaat.
Ja ik geloof dat ze dat afraden omdat de kans op wiegendood dan groter zou zijn, omdat je zelf ook onder een dekbed slaapt waar het kindje niet door kan ademen. Maarja, ik laat hem toch maar gewoon soms bij ons slapen, beter dan de hele nacht wakker en baby overstuur. Maar als hij een peuter is moet hij altijd in zijn eigen bed slapen. Ik vind het wel gezellig samen hoor, daar niet van, maar ik wil ook nog een beetje privacy, en dat wordt lastig met een peuter in je bed!
ze raden dat af omdat je als mens regelmatig woelt in je slaap en je dus kanshebt om op je kindje te gaan liggen. Daarbij komt ook nog dta je soms de dekens over je hoofd heen kunt trekken dan kan het kindje stikken omdat de kans groot is dat je de dekens ook over je kindje heen doet
Je gaat toch ook niet op je partner liggen? Ik weet zeker dat je het als moeder goed aanvoelt... Ik lag in een 1persoonsbed met de 2 meiden samen
Klopt, ik zou ook nooit op m'n baby gaan liggen. Helaas geldt dat niet voor mannen... M'n vriend zou 'm echt binnen 5 minuten hebben geplet! Ik heb de baby 1 keer tussen ons in gelegd, toen schrok ik ne een paar minuten wakker van een keihard huilende baby. Had m'n vriend zijn elleboog op z'n hoofdje gelegd... Schrok me dood, gelukkig hield hij meteen op met huilen toen de elleboog weg was, dus volgens mij had hij zich niet pijn gedaan. Maar sindsdien ga ik dus zelf in het midden liggen als de baby bij ons in bed ligt... En met de dekens moet je uitkijken inderdaad. Maar ik doe de baby gewoon een slaapzakje aan en leg hem dan hoger als mijzelf. En ik trek heus niet de deken over mijn eigen gezicht, dus dan komt het ook niet over zijn gezichtje.
Ik lig zelf doodstil als Dayenne naast em in bed ligt, maar ik lig wel zo dat M. er neit aan kan komen, en anders krijgt ie wel een schop van Dayenne JE zou idd zeggen dat doe je niet, maar ik wil neit tekeken voor degene die dat wel doen en soms ga ik heus op mijn vrien dliggenhoor