Partner met ASS, ervaringen?

Discussie in 'Mama en gezin' gestart door Boelie88, 14 jun 2020.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Boelie88

    Boelie88 Actief lid

    2 mrt 2016
    453
    123
    43
    Vrouw
    NULL
    NULL
    Hoi allemaal..

    Even mijn ei kwijt, is het vooral, en hopen dat ik niet de enige ben die het zo lastig vind ermee om te gaan.

    ik heb mijn partner 7 jaar geleden leren kennen, en we hadden leuke klik, allemaal leuk en wel, en ja ik merkte wel ‘bijzondere’ dingen, maar niks ergs, ieder mens is tenslotte anders.
    Bijv erg weinig sociale contacten. En moeilijk contact kunnen leggen.
    Nou ja, prima. Zoals ik al zei, ieder mens is anders.
    uiteindelijk 5 jaar geleden gaan samenwonen en 3,5 jaar geleden is ons oudste zoontje geboren. Uiteindelijk bleek rond zijn 2,5e dat mijn zoontje ASS heeft. Was wel enigszins te zien, kwam niet uit de lucht vallen iig. Partner heeft zich afgelopen winter ook laten testen en begin dit jaar bleek ook hij ASS te hebben.
    Ook niet helemaal uit de lucht natuurlijk. Hij kampte daarnaast ook nog eens al jaren met een soort sudderende depressie. Hij werkte wel gewoon, maar nergens echt gelukkig mee, ons huis niet, kind vraagt veel van hem qua energie. En 2 jaar geleden kwam er nog een 2e bij. En vanaf daar ging het helemaal bergafwaarts en kon hij het niet meer bijbenen. Don’t get me wrong, hij doet enorm zijn best voor ons allemaal. En speelt megaleuk met onze jongens, doet veel moeite en probeert zijn best te doen in het huishouden. Maar pfoe... ik werk dus met mensen met oa autisme (en andere psychiatrische beelden), maar ik merk dat ik het nu wel zwaar begin te vinden... vooral dat hij zo weinig overzicht kan hebben, Niet kan plannen, de humor nu compleet mist het luchtig te houden, de sociale dingen niet kan regelen, ik alle afspraken af moet handelen, omdat hem dat niet goed afgaat qua onthouden etc, ik alle zakelijke dingen moet regelen...allemaal logisch hoor, maar nu ff zwaar
    ik zit nu het laatste half jaar niet lekker in mijn, veel te verwerken gehad, zorgen omtrent beide zoontjes en mezelf, en de afgelopen 2 jaar zo enorm geleefd dat ik amper stil kon staan.
    Zeker nu ik dus zelf niet lekker in mijn vel zit, wil ik soms zo graag gillen: ZOEK HET FF ZELF UIT, WIL JE?!
    Ik weet dat hij er niks aan kan doen... maar ik vind het megazwaar nu dat ik voor mijn gevoel nu geen vent heb die echt de kar kan trekken ofzo...

    Hoe ervaren andere dames dit met partner met ASS? Hebben jullie wel eens soortgelijke ervaringen en goe gaan jullie ermee om?
    Zeker het stukje humor mis ik nu zo heftig. Oke dat was er ooit wat meer, maar sinds onze kids er zijn, lijkt dat helemaal verdwenen te zijn bij hem...
    Ik wil het soms zo graag ontkennen, alle ASS hier en gewoon doen of er niks aan de hand is..
    Ik zoek dus een beetje tips, ervaringen... dat soort dingen.. gekke is dus dat ik ondanks mijn werk zelf dus gewoon vastloop...

    Kom maar door met dingen. Ik hoor het graag.
     
  2. citroenrasp

    citroenrasp VIP lid

    12 mrt 2017
    13.979
    18.679
    113
    Ik heb zelf ASS maar herken er weinig van, zoals het stukje humor en dingen regelen.
    Wellicht dat hij gewoon andere humor heeft? De autisten die ik ken hebben júist veel humor, maar wel een andere soort humor dan de gemiddelde neurotypische vrouw. Het kan natuurlijk ook door zijn depressie komen.

    Zou het kunnen dat er naast ASS nog meer speelt, autisten zijn juist erg van het plannen. Vind dit toch wel apart eigenlijk, ik ken heel wat mensen met ASS, maar eigenlijk niemand is zoals in deze beschrijving. Het komt op mij over als gemakzucht in combinatie met een depressie.
     
  3. olleke

    olleke Fanatiek lid

    8 mrt 2012
    4.577
    3.804
    113
    Kijk eens op Facebook. Daar zijn allerlei groepen voor oa partners van autisten. Daar kan je vast wat mee.
    @citroenrasp er zijn ook zat autisten die wel problemen hebben met plannen.
    Zoveel autisten als er zijn, zoveel verschillende varianten;)
     
  4. citroenrasp

    citroenrasp VIP lid

    12 mrt 2017
    13.979
    18.679
    113
    Ik heb ook niet gezegd dat ze niet bestaan en, zoals ik al aangaf, had ik het over de autisten die ikzelf ken. Maar alsnog blijf ik er bij dat ik denk dat er naast ASS andere dingen kunnen spelen die gewoonweg nog niet gediagnosticeerd zijn.
     
  5. Iertje81

    Iertje81 VIP lid

    31 dec 2015
    17.624
    32.956
    113
    Nou ik kan het niet meer met je eens zijn! Ik las het stukje en dacht ook bij alle dingen die jij noemt; hè? Juist het tegenovergestelde.
     
    citroenrasp vindt dit leuk.
  6. Bloem2310

    Bloem2310 Fanatiek lid

    6 aug 2016
    2.534
    1.885
    113
    Mijn moeder heeft waarschijnlijk ass. Humor kan ze zeker wel hebben maar ondanks dat zij ontzettend van het plannen is, kan het juist chaotisch voor haar worden op momenten dat ze een soort meltdown heeft. Ze laat dan alles vallen, duikt haar bed in en sluit zich van alles af. Ik denk echt wel dat het een teken van ass kan zijn maar dan vooral op het moment dat het niet goed gaat.

    Mijn moeder kan wel emoties hebben over onderwerpen of dingen die niet in verhouding staan met het 'probleem'. Voorbeeld: een kleine discussie over het avondeten kan er bij haar voor zorgen dat ze echt letterlijk een week boos blijft. Ze kan slecht tegen onrecht maar kan dit niet goed in perspectief plaatsen, bijv: ik ben op een date geweest met een man en heb haar dat niet vertelt. Als zij zoiets ontdekt voelt ze zich vreselijk voorgelogen en ben ik één grote leugenaar.

    Mijn moeder heeft (achteraf gezien) altijd wel trekjes gehad maar na de geboorte van mijn dochter is zij tegen veel meer dingen aan gaan lopen. Mensen met ass zijn erg van de structuur, zo weinig mogelijk veranderingen. Het krijgen van een kind is zo ongeveer één van de meest ingrijpende gebeurtenissen die er zijn.

    Ik heb nog steeds moeite om er mee te dealen maar start binnenkort met therapie. Ook probeer ik veel te lezen over ass, het helpt mij echt beter te begrijpen en relativeren.
     
  7. Eppo82

    Eppo82 VIP lid

    25 jun 2007
    14.982
    5.815
    113
    Het klinkt of ie eerder last heeft van die depressie dan zijn ASS, maar ik ben geen dokter/psycholoog.
    Is hij of zijn jullie in therapie gegaan na de diagnose, om handvatten te krijgen zeg maar?
    Er komt ook wel heel veel op je bordje zo. Als hij er voor open staat zou ik dat zeker proberen.

    Ik heb wel ervaring met een partner met depressie (wisselende periodes). Ik ben eerder degene die binnen het spectrum kan vallen als ik het qua karakter bekijk. (Niet gediagnosticeerd, zoon heeft wel de diagnose ASS en hij lijkt als 2 druppels water op mij ;)) Maar ik ben degene die hier de toko draaiende houdt met 4 kids en alle afspraken enzo.
    Mijn man is als ie in een depressieve periode zit ook vergeetachtig en plannen lukt niet goed. Dus ik herken dus eerder de klachten vanuit depressie dan per se vanuit de ASS zeg maar.
     
  8. Boelie88

    Boelie88 Actief lid

    2 mrt 2016
    453
    123
    43
    Vrouw
    NULL
    NULL
    Depressie is ook geconstateerd, dus wellicht dat het Niet-overzicht-houden van de laatste jaren ook daaruit komt. Ik bedoel vooral het plannen omtrent inpakken voor vakantie bijv. Hij weet bepaalde dingen wel, maar lukt hem dan toch niet. Zoals ik zei, wellicht ook vanuit depressie.

    En over autisme en plannen: ja afspraken plannen lukt wel, maar omtrent die afspraken het overzicht houden lukt niet bij veel mensen met autisme, althans dat is wat ik terugzie in de praktijk van mijn werk. Verliezen zich sneller in bijzaken etc.
    Denk dat ik dat vooral bedoel met plannen.
     
  9. Boelie88

    Boelie88 Actief lid

    2 mrt 2016
    453
    123
    43
    Vrouw
    NULL
    NULL
    Hij krijgt wel therapie voor handvatten en gaat ook thuistraining krijgen gelukkig.
    Ik ben zelf helemaal niet zo van alles structureren dus dat ik daarin nu de kar moet trekken in een periode dat ik ook niet megalekker in mijn vel zit, valt me heel zwaar helaas.
     
  10. pippa26

    pippa26 Fanatiek lid

    14 mrt 2015
    3.030
    2.030
    113
    Krijgt hij ook medicijnen? Of staat hij er voor open?

    Hier ook een zoon die met 3 diagnose ASS heeft gekregen. En met mijn man ging het ook al een tijd niet lekker, door alles bij elkaar heeft hij nu ook psychiatrische hulp. Geen diagnose ASS maar eerst wel ADHD. Maar wat het nou is, is nog beetje ongrijpbaar. In iede geval heeft hij een druk hoofd en krijgt hij soms (hij voelt ook echt dat het door een stofje teveel/te weinig is) en soort somberheid over zich als eea zich teveel opstapelt in zijn hoofd.
    Maar iig hier wel medicijnen ipv therapie.
    Bij jouw man klinkt het ook beetje als ADD - dat heeft mijn broer (denk ik) en daar moet je ook zo alles “uit trekken”.
     
    Boelie88 vindt dit leuk.
  11. Boelie88

    Boelie88 Actief lid

    2 mrt 2016
    453
    123
    43
    Vrouw
    NULL
    NULL
    Ja hij krijgt pipamperon om de prikkels te dempen.
    Klinkt iig herkenbaar bij jou. Hoe ervaar jij dat als partner zijnde?
     
  12. pippa26

    pippa26 Fanatiek lid

    14 mrt 2015
    3.030
    2.030
    113
    Ah oke, dat ken ik niet. Werkt dat goed?

    Voor mij als partner.. tja eigenlijk valt het hier qua ‘last’ heel erg mee. Mijn man is mijn collega en hij zorgt 80% vd tijd zeker voor onze kinderen, kookt, wast, boodschappen en is ook echt aardig en attent. Maar soms gaat hij ineens in de tegenstand, of is boos omdat het teveel wordt. Maar hij weet alles heel goed te verbergen eigenlijk...
     
  13. Loesje1988

    Loesje1988 Fanatiek lid

    24 nov 2019
    1.525
    1.563
    113
    Vrouw
    Klinkt als mijn man. Als hij zo reageert weet ik dat er iets teveel is geworden in de omgeving/in zn hoofd/dagplanning wat ie niet voorzien had.

    Hij kan soms dingen niet loslaten,het blijft in zn hoofd zitten, hij kan er soms zelfs niet door slapen. En dan heb ik het bv over een dakgoot die overstroomd bij noodweer.

    Bepaalde activiteiten kan k wel spontaan voorstellen om te doen, dagelijkse dingen of dingen die hij kent.
    Maar meestal bereid ik hem de dag ervoor of dagen ervoor al op voor, dat ik bv op donderdag naar de babywinkel wil. Of dat we op zondag naar het nieuwe huis van vrienden gaan kijken en daar blijven eten. En dan blijft ie toch daarover denken.
    Als we een drukke periode hebben, moet ik veel met lijstjes werken,zodat mn man het overzicht houd wat er gedaan moet worden.
    Ondanks dat,heeft ie nog vaak dat ie vastloopt,of dat zn hoofd een error heeft,zoals ie zelf zegt.
     
  14. pippa26

    pippa26 Fanatiek lid

    14 mrt 2015
    3.030
    2.030
    113

    Haha ja een deel is wel herkenbaar! Maar denk ook wel: mensen die alles doen op dag zonder planning of plan in hun hoofd, raken die daar ook niet gestrest van?

    (Ken ook veel mensen die doen alsof ze spontaan overal met vrienden afspreken enz, die krijgen dan een burn out. )

    Maar idd, mijn man moet ik ook voorbereiden op plannen ipv zaterdagochtend zeggen dat ik naar de winkel vertrek haha. Maar hij blijft gelukkig weinig “malen” hier om dingen. Zijn probleem is ook dat hij té veel plannen heeft, té enthousiast en dan daarin vastloopt. Hij kreeg ook dexamfetamine omdat zijn energie weg was door onze huilbaby, maar dat liep dus helemaal verkeerd want dat is in feite speed. Als je altijd al veel plannen hebt, dan ga je dus met dat spul helemaal over the top. Dat zou ik niemand aanraden :|
     
  15. Kache

    Kache VIP lid

    11 jan 2012
    6.136
    1.058
    113
    Je hoort vaak dat mensen met ASS vastlopen als er kinderen in het spel komen, juist omdat die veel tijd/energie vragen, onvoorspelbaar zijn en behoorlijk wat flexibiliteit en inlevingsvermogen vragen. Als je chronisch overbelast wordt dan kun je mentaal niet meer alles wat je voorheen wel kon. Vooral geheugen, overzicht en 'positieve' gevoelens etc hebben hier snel onder te lijden. Het klinkt alsof je man veel energie kwijt is met werk en kinderen en dan weinig meer over heeft voor de rest. En zaken als plannen, initiatief nemen, organiseren gaan de meeste mensen met ASS niet makkelijk af.

    We hebben hier heftige tropenjaren gehad, deels door alle moeilijkheden met de kinderen, maar ook deels omdat mijn man de kar niet kon trekken en veel aansturing en bevestiging nodig had, wat bij mij tot een burn-out heeft geleid. Ik noem mezelf altijd de gezinsmanager, ik delegeer specifieke (duidelijk omschreven) taken aan mijn man, maar ik ben degene die het overzicht heeft en veel dingen regelt.

    In het verleden ben ik daar veel boos en gefrustreerd over geweest, waarom hij niet gewoon...? Nu weet ik dat hij dat niet kan en dat sommige 'gewone' verwachtingen simpelweg niet reëel zijn. Ik ben dingen gaan loslaten en dagelijkse gang van zaken zodanig gaan inrichten dat ik er minder last van had als hij zijn stukje niet voor elkaar kreeg. Ik heb ook geleerd om duidelijker aan te geven wat ik verwacht, duidelijke expliciete communicatie werd dat in cursus genoemd.

    Mijn man is zelf nu ruim een jaar in behandeling waarbij ik geen grote dingen merk, maar wel vooruitgang, meer inzicht in zichzelf (herkennen van eigen overprikkeling bijvoorbeeld en daar actie op ondernemen) en gestaag betere keuzes maken voor zichzelf (zelfzorg) en zo ook meer energie heeft om in het gezin mee te draaien. Het is mijn hoop (en verwachting) dat deze lijn van langzame verbeteringen door zal zetten.

    Het is zwaar om een kar alleen te trekken, dus ik zou ook hulp vragen. Voor jezelf, om meer in balans te komen en beter om te kunnen gaan met autisme in je gezin, en je man kan gericht hulp krijgen, bijvoorbeeld op het gebied van plannen, strategieën om beter staande te houden in sociale situaties etc. Ook kritisch kijken naar zijn werk (wat hij dus niet gecombineerd krijgt met gezinsleven), of dat wel geschikt is, of daar misschien veranderingen kunnen worden doorgevoerd waardoor het minder energie kost, of minder uren gaan werken.

    (ik heb overigens geen ervaring met depressie, mijn man is duidelijk veel overbelast geweest, maar nooit echt depressief)
     
    pippa26 en Boelie88 vinden dit leuk.
  16. Boelie88

    Boelie88 Actief lid

    2 mrt 2016
    453
    123
    43
    Vrouw
    NULL
    NULL
    @Kache ik herken heel veel in jouw verhaal. Heel fijn dat ik dit lees. Ik zit zelf nog wel in die weerstandsfase, ik weet ook dat ik het daarmee enorm moeilijk voor mezelf maak. Lukt me nog niet helemaal te accepteren dat ik de gezinsmanager moet zijn. Voelt nu (zeker nu ik zelf niet lekker in mijn vel zit) als te zwaar, en zet ik me nog tegen af. Ondertussen doe ik het wel ,maar het accepteren is een ander verhaal nog.
    Wat heeft jou vooral geholpen in dit proces?
     
  17. Kache

    Kache VIP lid

    11 jan 2012
    6.136
    1.058
    113
    Het begon met de therapeut die mij op de man af vroeg: hou je van hem? Wil je bij hem blijven? Ja? Dan zul je moeten leren om te gaan met zijn autistische trekjes. Je kunt hem niet veranderen, alleen hoe je er zelf mee om gaat.
    Ze heeft me daarbij ook tips gegeven etc. Daarnaast heeft ze me ook 'gedwongen' na te denken over waarom ik voor hem gevallen was, wat vond ik aantrekkelijk, prettig en was dat nu echt allemaal weg? Nee. Dat was het niet.

    Veel leren over autisme en samen met mijn man het erover hebben hoe dit zich bij hem uit, waar hij het meeste last van heeft en hoe ik daar het beste mee om kan gaan, heeft het toen verder geholpen.

    En ik heb 'gerouwd' om de man die hij niet was, afscheid genomen van bepaalde verwachtingen die ik onbewust toch had. En daarna gefocust op de sterke punten, in de relatie, in zijn rol als vader etc.

    Blijven praten en blijven werken aan de connectie onderling (knuffelen/intimiteit, af en toe samen zonder kinderen erop uit, e.d.) en je realiseren dat jullie samen nog midden in tropen jaren zitten (kleine kinderen, waarvan er 1 met diagnose) en dat heel veel stellen dat pittig/zwaar vinden. Sommige dingen worden makkelijker als kinderen groter/zelfstandiger worden.
     
    pippa26 en Boelie88 vinden dit leuk.
  18. Boelie88

    Boelie88 Actief lid

    2 mrt 2016
    453
    123
    43
    Vrouw
    NULL
    NULL
    @Kache dankjewel voor je reactie, mooi proces zijn jullie doorgegaan. Knap dat je doorgezet hebt. Ik zit er middenin en ben benieuwd waar ik eindig. Voor nu schouders eronder, maar het is zwaar.
    En idd, wie weet waar we zijn als de kinderen weer wat groter worden.
     
  19. Narcisje

    Narcisje VIP lid

    17 mrt 2016
    11.312
    6.891
    113
    Vrouw
    Mijn vrouw heeft autisme. Ze was 20 toen ze de diagnose kreeg en toen waren we een jaar samen. Ik wist vanaf het begin dat we samen waren al dat er iets was en de diagnose heeft ons veel gebracht. We kennen haar sterke punten en dingen waar ze moeite mee heeft en we accepteren dat dat zo is en altijd zo zal blijven.
    Ik merk wel dat ik (onbewust) veel voor haar doe om haar te ontlasten. Dit zorgt er natuurlijk bij mij voor dat ik soms teveel doe dan goed voor me is en haar belangen boven die van mezelf zet. Dat is lastig maar in de loop der jaren zo ontstaan. Ik ben nu in therapie om onder andere met dit soort dingen om te leren gaan en ook naar mijn eigen grenzen te kijken.
     
    Boelie88 en Kolibrie2 vinden dit leuk.
  20. MamaChantal

    MamaChantal VIP lid

    14 okt 2010
    16.182
    2.833
    113
    Mijn man heeft kenmerken ervan, ik geloof ook dat hij het heeft maar wilt zich niet laten testen.
    Wilt ook geen hulp ofzo ervoor helaas waardoor alles op mij aankomt.
    We hebben 3 kids waarvan 2 met ass en 1 met kenmerken ervan.
     

Deel Deze Pagina