Soms zitten ze er met z'n allen, zomaar ineens. IJsberen, grizzly beren, wasberen, pandaberen.. Ik zie zo vaak beren op de weg en achteraf blijk ik me 9 van de 10 keer zorgen te hebben gemaakt om niks. Ik kan ergens huizenhoog tegenop zien waardoor ik de hele kwestie maar een beetje voor me uitschuif. En als het dan voorbij is denk ik "waar heb ik me nou helemaal druk over gemaakt?" Pffft ik vind dit echt 1 van mijn meest vermoeiende eigenschappen. Komt dit iemand bekend voor? En heeft iemand misschien een gouden tip hiertegen?
Misschien wel beter dan andersom Denken dat het altijd wel prima kan en er dan keer op keer achter komen dat je iets beter na had moeten denken :-D Ik denk dat we hier in gezond evenwicht zijn. Elmo
Whahaha! Misschien is je probleem dan juist dat je GEEN evenwicht hebben tussen inpulsief zijn en die beren :-D
ik heb geen oplossing, ik ben ook van de beren en tijgers . erg vermoeiend, maar het valt gelukkig heel vaak mee. maar ik lees wel mee voor de gouden tip 8)
Ow ik blijf ook even meelezen, ik heb het ook zo erg. Gaat eindelijk het ene ding goed, maak ik me weer zorgen over wat anders. Pff.. erg vermoeiend allemaal en wil er graag vanaf. Ik zie namelijk hele dierentuinen op de weg.
ik heb het ook mijn man probeert me altijd gerust te stellen door te vragen : wat is nou het ergste dat je kan overkomen? zucht, ik weet dan altijd hele lijsten op te noemen, ik probeer wel te relativeren en te denken ach, het zijn ook mensen net als ik (zelfs vergaderingen op mijn werk zie ik tegenop, straks wordt mij iets gevraagd, waaah!) de gouden tip? ik heb hem niet, het is bij mij wel erger wanneer ik meer tijd heb om erover na te denken, als ik het heel druk heb en van het 1 in het ander val dan heb ik het bijna niet omdat ik er van te voren niet over na kan denken.
haha ja dat kan ik dus ook, hele rampscenario's bedenken. Ik had het afgelopen week. Omdat ik niet helemaal perfect door mijn zwangerschap heen kom heb ik mede op aanraden van mijn verloskundige en mijn huisarts het advies gekregen om minder te gaan werken. Maar dan het telefoontje naar mijn werk, brrr.. Ik zag er zo tegen op. Eerst heb ik mijn "gigantische probleem" bij mijn moeder en schoonmoeder neergelegd Vervolgens durf ik dan eindelijk helemaal nerveus maar gepeptalked te bellen en dan.... Is er eigenlijk alleen maar begrip van mijn werkgever Achteraf voel ik me dan zo'n muts. Maak ik weer hele volksstammen gek voor niks. Stomme beren!
Hahaha...ja, dat herken ik ook wel hoor! Je moet proberen niet voor een ander te denken, dat is vaak het euvel. Ik roep hier ook vaak: ah joh, wat kan er nou helemaal gebeuren? Het hielp! We hebben een vakantie in het buitenland geboekt! (dit hebben we nog nooit samen, laat staan met zoonlief gedaan). Nu het eenmaal vast staat...vind ie het ineens ook geweldig
Erg herkenbaar jammer genoeg. Het zit mij regelmatig in de weg, omdat ik dan compleet gek wordt van mezelf. In mijn werk of in privé loop ik daar dan in vast. En dat HAAT ik echt! Ik kan echt tegen hele simpele dingen opzien. Maar als ik al die gebeurtenissen vergelijk komt het vooral voor in situaties waarin ik een ander standpunt in moet nemen dan anderen. Dus... dat er de kans bestaat dat iemand anders mij niet aardig vindt.... oei...oei... Blijkbaar is dat voor mij het ergste wat er bestaat. Ook ga ik dan voor andere mensen denken wat zij van mij vinden en wat die mensen denken is natuurlijk nooit positief. Blegh, als ik het zo op schrijf vind ik mezelf alweer irritant . In mijn eerst baan had ik er superveel last van. Erg onzeker, ik zat mezelf helemaal in de weg. Ik heb toen een boek (ja, ja zo'n zelfhulpboek ) gekocht over RET - therapie. Dat kan je helpen je gedachten over de gebeurtenis te veranderen. Het is dus niet zo dat de gebeurtenis op zich emoties bij je oproept, maar de gedachten die je bij de gebeurtenis hebt. En die gedachten kan je veranderen. Het is wel zo dat je daarbij goed moet kijken naar je eigen emoties. Wat voel je precies? En ook... waar komt dat vandaan? Het zijn vaak ervaringen uit het verleden die ervoor zorgen hoe je tegen bepaalde gebeurtenissen aankijkt. Als je je daar bewust van wordt, kan je je gedachten beter sturen. Nu schrijf ik dit wel heel mooi op, maar ik heb gister net besloten dat ik het boek weer van zolder haal. Ik ga de beren weer van de weg af smijten 8) .
Ik herken dit ook. Ik zie al beren als ik met Fleur naar albert heyn ga...wat als ze moeilijk doet, wat als ze wil snacken of uit de wagen wil en sowieso zie ik er gewoon tegen op. En dan kom ik thuis en dan denk ik? wat stom allemaal het gaat toch altijd prima. Bij mij is het verergerd door een burnout een paar jaar geleden. En toen heb ik ook RET en cognitieve gedragstherapie gekregen en er boeken over gelezen maar het is niet eenvoudig om telkens je eigen gedachtenpatroon te analyseren en te veranderen. Succes ermee. Ik weet hoe vervelend het is. Mijn man wordt soms stapel van mijn gemiep en paniek ha ha. M.
Pfff, hier nog zo'n stresskip, hoor... Kan me echt o-ver-al zorgen om maken, en dan is het achter de rug, en dan ben ik boos op mezelf omdat ik altijd zo stom doe. Nu heb ik ook weer zoiets: vanavond moet ik mijn moeder bellen om te zeggen dat we eigenlijk zondag het liefst gewoon lekker niks hebben (ze wilde langskomen voor het één of ander), maar ik zit er ontzettend tegenaan te hikken, en alle mogelijk reacties te bedenken die ik kan krijgen, terwijl ze waarschijnlijk gewoon zegt: "prima, meissie, kom ik een andere keer." Ondanks dat ik dat rationeel gezien best weet, maak ik me toch zorgen. Idioot dat ik ben!
Helaas moet ik me ook melden, ik zit mezelf echt vreselijk in de weg, ik denk soms al aan dingen die over een jaar kunnen gebeuren, en waarschijnlijk gebeuren ze helemaal niet, maar daar zit ik me dan nu al druk over te maken, belachelijk gewoon. Ik wou dat er een 'uit-knop' op mijn hoofd zat, dat ik af en toe eens aan helemaal niets zou kunnen denken...zoals mijn vriend dat kan, heerlijk lijkt me dat! sorry ik heb ook geen gouden tip