Bezig met zwanger worden maar: fobie voor misselijk zijn/overgeven

Erg toch eigenlijk hé dat wij zo bang zijn voor overgeven / buikgriep. Als die angst toch niet zou bestaan dan zou het allemaal een stuk makkelijker zijn zeg..

 

Zie het maar zo, wij hebben dit en een ander heeft weer iets anders. Niemand is perfect.

 

Echte buikgriep houd je niet tegen door te stoppen met eten. Als je ziek wordt wordt je dat echt, dan spuug je alleen water en gal. Je hebt dus gelukkig mazzel!

 

Ik heb mezelf maar aangepraat dat die bijwerking altijd wordt vermeldt in een bijsluiter. Bij buikgriep heb ik het geluk dat het op mijn darmen slaat, dus ik zit wel de ganse dag op de wc, maar er komt gelukkig niks terug.
Maar meiden, please, ga (desnoods voor een 2e keer) in therapie. Dat helpt zo ontzettend!!!!!

 

Ik heb een enorme braakfobie gehad. Tijdens mijn eerste zwangerschap hoefde ik niet over te geven, maar bij de tweede dagelijks twee keer. Gek genoeg is juist daardoor die fobie overgegaan. Het was gewoon niet 'houdbaar' om zo bang te blijven ofzo

Ik hoop dat het meevalt met de misselijkheid en dat je snel zwanger zult mogen zijn!

 

Wat fijn @Marb dat je er vanaf bent! Ik gun iedereen genezing van deze fobie!

 

WoW wat veel verhalen zeg! Ik ben ook in therapie geweest en dat relativeren helpt wel. Nog steeds is er wel paniek als ik misselijk ben maar mij therapeut zei bijvoorbeeld: wat voor soort misselijkheid is het? (Bijvoorbeeld ben je ergens zenuwachtig voor oid) en heb je dit eerder gevoeld? Zo ja wat gebeurde er toen? Meestal was t antwoord dan het ging vanzelf over dus wist ik dat ik niet ging overgeven. Of in ieder geval verstandelijk haha. Ook helpen bij mij de homeopatische tabletjes Okugest heel erg goed. Die heb ik altijd bij me.

@Kegi: jeetje dat klinkt wel alsof je er nog heel veel mee bezig bent. Ook wel lastig met 2 kleintjes die uiteraard weleens ziek worden. Misschien wel goed om er een keer voor in therapie te gaan. Misschien breng je je angst anders onbewust over op je kindjes... Niet verwijtend bedoeld hoor gewoon als tip 😉. Het is echt vreselijke om dit te hebben namelijk....

 

Ik weet het wel hoor... Bij mij is het vooral het gedacht, als er niets in zit, dan kan er ook niets uitkomen. Hoewel dit helemaal niet waar is... Want ik zit evengoed de hele dag op de pot.

 

Nou, het is er niet beter op geworden sinds ik kinderen gekregen heb. Tot nu toe hebben zij er geen moeite mee. Overgeven is voor hun iets dat bij de buikgriep hoort. Ze wenen niet (meer). Van zodra ze buikpijn hebben, zeggen ze wel: ja mama, ik ga wel op het toilet zitten, want jij wil me nu niet zien. En ik vind het zo verschrikkelijk van mezelf. Het liefst zou ik bij ze willen zijn en ze troosten. Maar het gedacht alleen al... Neem dit ook helemaal niet op als een verwijt. Zou totaal niet willen dat zij dit van mij overnemen.

Het klinkt gewoon zo 'raar' om hiervoor in therapie te gaan. Buiten 1 vriendin (ook in therapie geweest hiervoor) vind iedereen dat ik me gewoon aanstel. Dat maakt het dan ook veel moeilijker om de stap te zetten. Soms denk ik dat ik misschien gewoon eens moet overgeven om in te zien dat ik niet 'dood' ga eraan.

 

Ik denk dat kinderen onbewust toch altijd wel iets mee krijgen hiervan. En in therapie hiervoor gaan is helemaal niet raar. Niet vreemder dan voor een spinnen fobie of pleinvrees. Als je leert te relativeren en anders te denken kan je misschien nog wel voor jezelf bang zijn om over te geven maar kan je er mogelijk wel voor je kinderen zijn. Je kan altijd een gesprek aangaan en daarna je alsnog bedenken als je t niks vindt.

Het is maar een tip....

 

We gaan er ook niet 'dood' aan Het is bij mij vooral het controle verlies. Je wilt iets persé niet en soms kun je het niet tegen houden, hoe hard je ook vecht. Soms lukt het ook wel en dan ben ik zo blij! Heb ik toch het gevoel dat ik een beetje de controle heb gehad. Ooit heeft een (natuur)therapeut tegen mij gezegd dat als ik misselijk zou worden ik afwisselend van links naar rechts tussen mijn neus en bovenlip moest tikken. Dit heb ik de laatste keer gedaan en de misselijkheid zakte toen wel af.

Als kind heb ik een keer mijn eigen br**ksel weer ingeslikt (heb ik van mijn moeder gehoord) en vanaf die tijd ben ik echt panisch voor spugen. Ik heb wel al EMDR therapie gehad en dit heeft me wel iets geholpen, maar in tijden van buikgriep lijkt het helemaal niets te hebben geholpen.

Mijn nichtje van 6 weet ook dat ik deze angst heb en dan zegt ze weleens tante ik ben weer beter hoor, maak je maar geen zorgen. Zo lief van haar.

 

Dat lijkt me echt vreselijk.
Niemand vind overgeven of misselijk zijn leuk maar er echt een fobie voor hebben lijkt me best zwaar. Als ik dat had had ik het nu waarschijnlijk niet overleeft. Sinds week 5 tot nu (11weken) heb ik elke dag wel overgegeven (nu alleen sochtends) misselijkheid nog wel door de dag heen. Heb soms gehad dat ik echt geen eten binnen hield en ook niet als ik water dronk. Dat ging er weer binnen 5 minuten uit. Continu bezig met overgeven was echt een hel voor mij. Maar iedere lichaam reageert anders ik lees dat sommige helemaal nergens last van hebben. Ik hoop dat dit in jou geval ook is. En voor alle zekerheid toch even contact nemen met de therapeut en dit ook aangeven bij de verloskundige of huisarts. Ik wens je heel veel succes en laat het je geluk niet in de weg staan!

Liefs

 

Soms heb je van die dagen he! Die heb ik ook weleens haha. Dat is best fijn!

 

Ik heb niet alles gelezen, maar wil even zeggen dat ik van pregnyl nooit bijwerkingen heb gehad. Alleen moeheid (al kan dat ook komen vd puregon). Misschien geeft dat hoop.

En verder, ik was ook altijd bang van overgeven. Ook in therapie paar keer over gehad, en toen wel geleerd dat ik op mn lijf moet vertrouwen (ben vooral bang om te stikken tijdens het overgeven, dat schijnt niet zo snel te gebeuren).

Nu heb ik sinds week 5/6 al last van constant misselijk zijn en gemiddeld 1 keer per dag overgeven. In het begin was het vreselijk, maar ik kan zeggen dat ik soms nu zelfs 'hoop' dat ik moet overgeven, omdat het steeds makkelijker gaat en minder eng wordt. Nog steeds niet leuk, maar geen drama meer. En het lucht soms zelfs op. Dus nouwja, wat ik vooral wil zeggen, is dat soms ook minder kan worden. En dat er doorheen (moeten) gaan mij zelfs iets geholpen heeft.
Al hoop ik alsnog voor jou dat je snel zwanger wordt en tot de gelukkigen zult horen die er niet zo veel last van heeft!

 

Lieve Nina, bij mij heeft het heel mijn leven beheerst,
Tot mijn kleine prinses werd geboren! Vroeger durfde ik niet gaan shoppen en naar de cinema en noem maar op. Ik was constant bezig met denken of ik wel niet misselijk zou worden of iemand zou zien overgeven...als ik nu ga shoppen (wat ik nu ontzettend graag doe) denk ik niet meer aan mezelf maar aan mijn prinsesje, of ze niet ververst moet worden, of ze geen honger heeft enz. Ook zwanger worden was voor mij heel angstig uit schrik om misselijk te worden en het was zelf zo erg dat ik eerst mijn kinderwens wou opgeven. Gelukkig heb ik dit niet gedaan en is zelfs alles super meegevallen!op 2 keer kokhalzen na maar ik dacht toen wel meteen dat het stom was dat ik nu daar zo bang voor was geweest. Het jaar dat ze naar de kinderopvang ging heb ik helaas 2 keer de buikgriep gekregen op 1 winter 😱 met overgeven,na zoveel jaren, en eigenlijk viel dit best mee. De laatste keer toen ik me kon herinneren als kind was het verschrikkelijk maar ik denk dat je als kind alles erger ziet dan het was. Ook het braken van mijn dochtertje valt heel goed mee. Ik had mezelf altijd wijsgemaakt dat dat voor de papa zou zijn maar helaas kan je de momenten niet kiezen en gebeurt het ook als je er alleen met bent. Je went er ook stilletjes aan want eerst is het wat melk zonder geluiden 😁 en dan komt er beetje bij beetje wat meer eten bij te pas en de geurtjes 🙊maar van je eigen kind vind je dat echt niet vies. Ik vind het enkel eng als het niet goed lukt voor haar en dat het lijkt of ze stikt. Een goede partner die respect heeft voor je fobie doet ook veel. Ik ben door mijn partner terug durven buiten komen enz. En ik kan zeggen dat ik er zo goed als vanaf ben. Maar als ik iemand zie braken dan krijg ik het nog steeds benauwd en hartkloppingen en hoor ik niet meer dat mensen tegen mij praten, maar ik ga er niet meer mee naar huis en het beheerst mijn leven niet meer.ik ga zelfs terug naar de Kermis en plopsaland enz 🙈 en ik ben nu ongeveer 5 weken zwanger en heb totaal geen bang voor wat er komt! Ik geniet meer. Heel veel succes en ik hoop dat je ooit ook kan zeggen dat je er zo goed als vanaf bent

 

Vervelend dat je een fobie hebt ervoor. Ik heb zelf geen fobie, maar hou er gewoon niet van om over te geven en ik doe ook alles om dat te voorkomen.

Maar om je gerust te stellen, zwanger worden betekend niet dat je altijd misselijk wordt en moet overgeven. Het is mogelijk, maar niet altijd zo. Ik kan eerlijk zeggen dat ik geen dag misselijk ben geweest of heb overgegeven door mijn zwangerschap.