Pff het is allemaal weer heel erg veranderd, in de zorg. Eventuele losse sessies zouden niet in aanmerking komen voor vergoeding. Nou baal ik flink, want vandaag heb ik weer zo'n dag dat ik me er wél druk om maak (wellicht omdat ik morgen weer naar de gyn moet om te kijken of mijn eierstokken tot rust zijn gekomen). Als het mee zit, mag ik weer beginnen met spuiten, maar als het tegenzit dan kijken we op dat moment hoe of wat..
Oh wat ben ik blij dit allemaal te lezen! Ik bedoel dat niet naar natuurlijk maar ik was altijd heel erg bang dat ik de enige was die dit probleem had en daarom bang ben om zwanger te zijn/worden. Ik ben er ook voor behandeld nadat het mijn leven onwijs ging beheersen. Ik at heel weinig bijv omdat ik zo bang was ziek van iets te worden,durfde niet uit eten ect Dat is gelukkig veel minder maar de angst om misselijk te worden of om te gaan spugen is er nog wel regelmatig. Soms zijn er ook momenten dat ik 'denk' misselijk te zijn maar dat denk ik dan dus ook echt alleen maar dan zeg ik ook tegen mezelf: ontspan, dit zit tussen je oren En dan ga ik ontspannings oefeningen doen. Deze moment komen vooral als ik in bed lig, in een afgesloten ruimte zit waar ik niet snel weg kan bijvoorbeeld een auto ofzo of met veel onbekende mensen waar ik ook niet zomaar weg kan.. En de periodes van buikgriep ect ga ik het liefst onder een steen zitten en vermijd ik iedereen die ziek is. Op een of andere manier kan ik het wel best goed handelen als een van onze kinderen gespuugd heeft maar meestal roep ik mijn man er wel even bij voor wat extra hulp🙈 Beide zwangerschappen heb ik geen last gehad van misselijkheid nu willen we voor een derde gaan en de angst is er nu weer heel erg. Ik denk steeds: oh twee keer is het goed graan dan zal het nu wel fout gaan.. 🙈 Ik heb alleen bij mijn zoontje gespuugd toen ik 35 weken zwanger was maar dat bleek een flinke buikgriep te zijn geweest want mijn man en dochtertje hadden die ochtend ook gespuugd. Misschien kun je ontspannings oefeningen aanleren? Dat helpt mij meestal wel heel erg op die momenten. Mijn handen en voeten beginnen dan te tintelen en daardoor schiet ik nog meer in paniek en dan werken die ontspannings oefeningen heel erg goed.
Heb je tips voor wat ontspanningsoefeningen? Ik merk zelf dat wanneer ik emotioneel wat stabieler ben, ik beter in staat ben te relativeren of mezelf bijv. te kalmeren. Als ik goed in mijn vel zit, kan ik mezelf beter onder controle houden en heb ik minder last van dingen als angst voor fobie, poetsdrang, neiging om alles onder controle te hebben etc. Hoe meer ontspannen ik ben, hoe beter ik in staat ben nóg meer te ontspannen en alles los te laten. Dat klinkt een beetje gek maar zo werkt het wel. Ik ben inmiddels weer aan het spuiten (Menopur) en als alles meezit mag ik (hopelijk volgende week) Pregnyl spuiten. Ik ben dus weer gaan googelen en dan lees ik toch weer verhalen van vrouwen die er ziek van werden. Oh oh oh, dat moet ik toch niet doen want inmiddels maak ik me weer veel te druk! :x:x:x Ik hoop dat ik er zo 1 ben die tijdens de zwangerschappen niet misselijk word, maargoed dat weet je nooit. Ik hoop in elk geval dat mocht ik me niet zo lekker voelen, ik zelf prima in staat ben mezelf gerust te stellen en het van me af te zetten.
Op de website van ggz Drenthe staan er ontspanningsoefeningen. Ik deed altijd Geleide fantasie (oef van 14 min). Moeilijk hé, leven met die fobie!
Verschrikkelijk moeilijk. Vooral nu we de herfst weer ingaan en kindjes straks weer ziek kunnen worden. Weet dat het het hele jaar kan, maar buikgriep is toch vaker in de winter. Zit er nu al over in....
Vanavond Pregnyl zetten. Maak me nu al weer druk, pfff. Maar dat moet ik helemaal niet doen. Zit ook in de agenda mijn komende uitjes door te spitten, want WAT ALS ik zwanger raak deze ronde en ik allerlei klachten heb'.. Pff, ik heb even iets opbeurends nodig dat me weer - heel nuchter - met beide benen op de grond zet.
Weet sinds vandaag dat ik zwanger ben. Tot nu toe niet misselijk maar hoop niet dat t alsnog komt....
Sophia89 gefeliciteerd!! Wow wat herkenbaar allemaal zeg! Ik heb helaas ook emetofobie. Al vanaf ik nog een kind was was ik bang voor overgevende mensen. Als er iemand in huis ziek was zat ik trillend met mijn vingers in mijn oren. In mijn puberteit kwam het besef dat ik zelf ook ziek kon worden, altijd, plotseling en overal. Hierdoor durfde ik nog maar moeilijk naar school te gaan. Ondanks dat ik niet wist wat ik nou had, en mijn omgeving dus ook niet, heb ik mijzelf gelukkig zover gekregen dat ik toch vrijwel alles bleef doen, met wat schijnveiligheidjes zoals flesjes water en pepermuntjes. In de tussentijd bleef ik heel erg bang voor buikgriep, die angst is in die jaren echt toegenomen. M.n in de wintermaanden. En toen kwam de kinderwens, een zwangerschap die ik natuurlijk direct associeerde met misselijkheid en overgeven. Gelukkig was de wens zo groot dat ik er toch voor ben gegaan. Tot het moment dat ik echt zwanger was, wat heb ik gehuild in het begin, want ineens was ik officieel de controle over mijn lijf kwijt en was er 'no way back'. Mijn leven ging drastisch veranderen en je hebt eigenlijk geen idee wat er allemaal staat te gebeuren. Dat vond ik zo eng! Ook de gedachten aan zieke kindjes maakte (nog steeds) me doodsbang. Gelukkig was ik gezegend met een zwangerschap zonder ook maar een seconde misselijk te zijn geweest en heb ik lekker door kunnen werken tot 36 weken. Maar de gedachten dat ik straks toch echt met een kindje moest dealen wat ziek kond worden hield me wel aardig bezig. Inmiddels is mijn dochter bijna 2 jaar en weet ik dat ik ermee kan dealen als ze spuugd, dit is onlangs gebeurt tgv hoesten en ik kon er gelukkig gewoon voor haar zijn. Echter was zij niet misselijk en was het geen buikgriep, en dat is nou juist hetgene wat ik zo vreselijk vind! Ik kan, tenminste, ik dwing mezelf, normaal om te gaan als iemand/mijn dochter over moet geven. Maar voor mensen met buikgriep ben ik nog steeds als de dood, gezien buikgriep krijgen voor mij echt een nachtmerrie is.. Nu de wintermaanden weer voor de deur staan ben ik dus ook weer behoorlijk gespannen/angstig. Ik was mijn handen heel erg veel en mijn antennes voor zieke mensen staan weer uit, bang om het zelf te krijgen. Heel vermoeiend.. Ik heb overigens therapie hiervoor gehad, cognitief en emdr, helaas zonder resultaat.. Nou lang verhaal. Succes voor alle meiden die zwanger willen worden, laat je angst je kinderwens niet in de weg staan. Desnoods m.b.v je ha, laat hem van te voren al weten dat je kampt met deze angst, zodat je misschien, als het nodig is, direct medicatie krijgt als dit nodig is. Die gedachten zou mij in elk geval rust geven.
Wauw wat herkenbaar. Ik heb sinds kinds af aan ( ik weet zelfs niet beter) angst voor overgeven. Ben er nu voor in therapie omdat het mijn leven echt begon te beïnvloeden. Zoals ik andere ook al hoorde zeggen, etentjes, drukke ruimtes, openbaar vervoer, afgesloten ruimtes etc vermeed/ vermijd ik het liefst. Ik werk in het basisonderwijs bij kleuters. Wilde nooit kleuters omdat die nog niet op tijd naar de wc rennen maar toen ik een baan daarin aangeboden kreeg durfde ik ook niet te weigeren. Maar voor de kinderen een groot geluk ze hoeven bij mij maar te zeggen dat ze niet lekker zijn en ik bel hun ouders en zet ze met jas en tas alvast op een stoel bij de deur om opgehaald te worden En heerst er buikgriep in de klas, dan heb ik de ene paniekaanval naar de andere. Zie ik dat iemand bleek ziet of zegt een ouder dat een kind vannacht heeft overgegeven dan vermijd ik het kind het liefst zoveel mogelijk. Ik ben dan ook heel erg bang voor misselijkheid in de zwangerschap. Ik heb kanker gehad, chemo, elke dag ziek en dat ook overleefd maar het grote verschil is dat ik toen precies wist wanneer het stopte (als de chemo stopte) had ik geen verplichtingen en wist iedereen in de ruimte dat het kon gebeuren. Bij een zwangerschap moet je gewoon werken en overgeven waar andere bij zijn vind ik echt het aller ergste. Liefst ren ik dan ook direct naar buiten wanneer ik me misselijk voel om ergens alleen te zitten paniekeren. De tip om het aan te geven bij de gynacoloog ga ik onthouden zodat ik hopelijk meteen medicijnen krijg als nodig. (beetje onsamenhangend verhaal als ik het zo terug lees, sorry)
Halloo allemaal, Wat 'fijn' om jullie verhalen te lezen... Hier ook last van emetofobie, maar wel onder controle nu, dat is helemaal anders geweest. Bij mij begon het ook al als kind in de lagere school... Was er iemand in de klas misselijk of moesten sommigen omwille van reisziekte vooraan in bus gaan zitten bij een uitstap, dan bleef ik daar liefst zo ver mogelijk van weg. Ook thuis als er iemand ziek was, zat ik met mijn handen over mijn oren en helemaal onder mijn dekbed... Doorheen de jaren is het erger geworden en tijdens mijn puberteit sloot ik mezelf thuis op op mijn kamer, ging ik niet meer naar school en durfde ik de bus niet meer op. Buiten komen was een hel, ik dacht overal dat ik misselijk was, moest overgeven of dat ik braaksel zou zien liggen op straat of dat er iemand anders in mijn buurt zou moeten overgeven. Ben dan ook in therapie gegaan en dat was wel nodig. Ik ben vooral beter geworden door het niet meer uit de weg te gaan van dingen. En ik geef toe, als iemand klaagt over misselijkheid vlakbij me, iemand die zegt dat hij buikgriep heeft of indien ik braaksel passeer of zie op tv... Dan bezorgt me dat nog altijd de kriebels, maar ik panikeer niet meer helemaal en zo is het doenbaar. Ik heb nu ook positief getest en heb al een aantal keer last gehad van misselijkheid, opwerpen van mijn maag en kokhalsneigingen... Dus ik verwacht me aan misselijkheid en braken tijdens de zwangerschap. Maar emetofoobje zoals ik ben, ben ik voorbereid en had ik al een hele lading emmers gekocht; eentje voor in de auto, eentje voor naast mijn bed, eentje voor op het toilet... Over de zorg voor de kindjes maak ik me momenteel nog geen zorgen... Denk ook dat ik erin zal groeien; melk in het begin is niet zo erg... als het later alle kleuren met brokken en geuren worden; denk ik dat het me minder zal afgaan, maar dat zien we dan wel weer!