Ik zou graag schrijven en ervaringen delen met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. Inmiddels is mijn tweede miskraam drie weken geleden en begin ik weer aardig op de rit te komen. Mijn verhaal: Februari 2015 gestopt met de pil. In mei getrouwd en de ronde daarna zwanger. Wat een prachtcadeau was dat! Na zes weken kreeg ik een bloeding. Dag erna bleek op de echo dat het een miskraam was van een vanishing twin, de ander zat er nog met startende hartactie. Twee weken later was te zien dat het hartje niet meer klopte. Miskraam is een kleine week later opgewekt met cytotec. Daarna was mijn lijf een tijdje van slag. 4-5 weken af en aan gebloed. Ik ben weken heel erg verdrietig en emotioneel geweest. Ik kreeg wel weer mijn gewone cyclussen terug. Eerste kerstdag had ik weer een positieve test in mn handen. Helaas vanaf 6,5 week bloedverlies. Er bleek een hematoom in mn baarmoeder te zitten en er is dan kans dat je lichaam dat eruit wil werken en het vruchtje kapot maakt/ meeneemt. Ik had non stop oud bloedverlies in de weken erna. Af en toe had ik een soort van aanval met heel veel bloedverlies en dan mocht ik komen voor een echo. Steeds waren de echo's goed. Mooi hartje te zien. Wel ging het hematoom steeds meer richting mijn baarmoedermond. Uiteindelijk kreeg ik met negen weken mega veel kramp en helderrood bloed verlies. De ochtend erna was op de echo te zien dat de vruchtzak uitgerekt was en het vruchtje er niet meer in een geheel in zat. Ik zou vier dagen later weer cytotec krijgen, maar de ochtend in het ziekenhuis kwam het vruchtje er al uit voordat de pillen erin gingen. Nu weer net als na de eerste miskraam is mijn lijf weer van slag en bloed ik de meeste dagen. Emotioneel gaat het beter met mij dan na de eerste miskraam ondanks dat ik heel verdrietig ben. Soms voelt het zo oneerlijk en ben ik gefrustreerd dat mijn zwangschappen mij zijn afgenomen. Op andere momenten ben ik hoopvol en kijk ik positief naar de toekomst, terwijl soms de angst mij ook aangrijpt en ik bang ben voor een herhaling....
Hallo ik heb niet precies het zelfde verhaal als jou wat ik heel heftig vind, maar wel net een miskraam achter de rug. Dit is mijn verhaal. November 2015 gestopt met de pil mijn menstruatie gekregen zoals het hoorde na de pil. December 2015 weer mijn menstruatie gekregen wat netjes volgens de berekeningen zou moeten komen. 15 januari onder narcose geweest i.v.m. kleine ingreep. Maar mijn menstruatie bleef uit na een week een test gedaan en die was positief durfde het niet te geloven dus nog 2 testen gedaan allemaal positief. Zou op dat moment 4w+2d zwanger zijn. Vk gebeld en afspraak gemaakt voor echo met 8w+2d heb gebeld voelde me erg onzeker en kon dus echo krijgen met 7w+4d die echo zag er heel goed uit hartje klopte was alleen een weekje korter dan ik dacht. Weer nieuwe afspraak gemaakt voor 2de echo (3 week later) zou dan 10w+4d moeten zijn (volgens de eerste echo) dinsdag kreeg ik bloedverlies met afvegen zat me niet lekker dus vk gebeld kon zelfde dag nog terecht voor echo. Toen bleek het vruchtje niet meer te leven en kwam meeting uit op 6w+3d wij waren er helemaal kapot van ik heb thuis flink geschreeuwd en gehuild. Heb 2 dagen met hevige pijn rond gelopen donderdag verloor ik veel bloed en hele dikke stukken ik dacht dit is het het is eruit. Gister voelde ik echter een hele hevige druk op mijn buik ik moest maken dat ik bij de wc kwam en daar kwal het aan het vruchtje ik was het kwijt. Meteen vk gebeld kon meteen terecht voor een echo alles zag er mooi schoon en netjes uit. Dat was voor mij wem een opluchting want dat houdt in dat ik gewoon weer zwanger kan worden. Dus als dit achter de rug is en mijn cyclus weer normaal is gaan we het gewoon weer proberen
Wat verdrietig wondertje dat jij dit ook heb moeten meemaken. Hoe gaat het nu met je? Hoe ben je er emotioneel onder?