Vanaf welke leeftijd een time out?

een minuut op de gang vind ik haar eerlijk gezegd nog wat jong voor. Niet omdat het te streng ofzo is, maar je moet weten dat het dreumesbrein zo werkt dat de "regel" telt zolang degene die in het zicht is. Als jij haar vertelt dat ze niet aan de plant mag zitten en jij loopt naar de gang ofzo maar papa is er nog, zal ze het heel waarschijnlijk nog een keer doen omdat jij weg bent en papa heeft niks gezegd. Dat is hoe het brein werkt en verder snappen ze dat gewoon nog niet.

Dus als jij haar op de gang zet is ze daar al weer vergeten waarom het ging en leert ze er ook weinig van. Ik zou haar bv in de kinderstoel zetten in de kamer waar ze bv de kat geknepen heeft. En als de kat miauwt ofzo even laten zien: "kijk (naam kat) heeft pijn, auw!

Voor een time out of consequentie is ze dus niet te jong.

 

Ik deed het wel vanaf ongeveer anderhalf jaar. Niet bewust vanaf toen, maar ik liep rond die tijd tegen dezelfde dingen aan als jij. Als hij erg de grens over ging (mama slaan met een auto ofzo) probeerde ik het eerst met twee keer verbaal 'straffen' (was gewoon op strenge stem 'Nee. Niet slaan, je doet me pijn.'). Ging hij dan toch door, dan zette ik hem kort in de hoek, en ging er na een halve minuut altijd weer naar terug en dan herhaalde ik nog eens waarom hij daar stond. Daarna altijd sorry zeggen, goed maken en zand erover. Misschien is het kinderen daar nog te jong voor, maar ik wilde wel een daad stellen als hij écht de grens over ging en niet luisterde naar een verbale correctie. Hier werkt het dan ook goed.

 

Ik verwacht dat je veel reacties gaat krijgen dat ze daar nog te jong voor is en/of het toch nog niet kan snappen. Zo gaat dat namelijk meestal in topics over dit onderwerp. Mijn persoonlijke mening is echter dat ze al heel vroeg heel veel snappen! Wij zijn begonnen met time outs toen mijn dochter 1.5 jr was. Wij zetten haar echter niet op de gang. Dat doen we trouwens nog steeds niet. We vinden haar te jong om haar te isoleren. Wij zetten haar in haar kinderstoel in de hoek, bij ons in de kamer. In het begin een halve minuut. Toen we merkten dat ze het concept doorhad 1 minuut. Daarna 1 minuut voor elk jaar dat ze oud is (vuistregel van supernanny ).

Wij merkten dat ze op die leeftijd heel goed doorhad dat ze bepaalde dingen niet mocht. Ze snapte echt de betekenis van "nee". Toch deed ze het dan vaak, waarbij ze ons recht in het gezicht keek. Voor ons gevoel dus echt om te proberen. We merkten ook dat ze dingen waarvoor ze in de hoek gezet werd na een tijdje niet meer deed. Ze kon de straf dus absoluut wel koppelen aan het gedrag.

Wij zetten haar op die leeftijd overigens niet voor elk wissewasje in de hoek. Dat was echt voor situaties die heel onveilig waren (ze heeft een korte periode gehad dat ze steeds naar de kopjes hete koffie of thee greep) en inderdaad dingen als slaan.

Wij pakken het aan volgens de methode van supernanny Is vast niet zaligmakend, maar voor ons wel een heldere richtlijn, die hier ook werkt.
- Als ze iets doet dat niet mag, zeggen we eerst "nee, (...) mag niet." Vaak zeggen we er ook bij waarom niet, zeker nu ze ouder wordt.
- Als ze het dan weer doet, geven we een laatste waarschuwing, waarbij we zeggen dat ze in de hoek moet, als ze het nog een keer doet.
- Als ze het dan weer doet, zetten we haar in haar kinderstoel in de hoek. We bukken dan, zodat we met ons gezicht ter hoogte van haar gezicht zitten en zeggen: "Je moet voor straf in de hoek omdat (...)"
- Als ze eruit loopt (wat ze tegenwoordig kan) zetten we haar zonder tegen haar te praten of haar aan te kijken weer terug, net zo lang tot ze blijft zitten. Is doodvermoeiend, maar probeert ze gelukkig bijna nooit.
- Als de tijd om is, gaat degene die haar in de hoek heeft gezet weer door de kniën om met het gezicht ter hoogte van haar gezicht te komen. Dan zeggen we "R., jij moest voor straf in de hoek omdat (...), maar nu is alles weer goed." We geven dan ook meestal een knuffel/kus.

Wij vragen niet of ze voortaan zal luisteren, want dan geven we haar alleen maar een kans om "nee" te zeggen (lekker, die twee-is-nee-fase ), waarmee wij de conflictsituatie in stand houden.

Ook vragen wij haar nog niet om sorry te zeggen. Op het kinderdagverblijf doen ze dat wel en wij merkten dat ze de betekenis van sorry eigenlijk niet snapte. Ze kon ons bijv. uit het niets slaan en dan sorry zeggen en een kusje geven op de plek waar ze ons geslagen had. Als wij dan een beetje boos bleven en uit wilden leggen dat ze niet mocht slaan, bleef ze maar sorry zeggen en kusjes geven. Alsof het ok is om iets stouts/niet liefs te doen, zo lang je daarna maar sorry zegt en kusjes geeft.

 

Ik vind dat inderdaad nog te jong. Bij slaan zeg ik altijd "niet slaan, wel aaien". Met eten gooien doet ze hier niet (ze is gek op eten), maar dan zou ik gewoon het eten wegnemen. Lijkt me duidelijker voor een peuter dan straftijd.

 

Geen stomme vraag hoor en ze "moet" niks. Het is net wat jullie kiezen / prettig vinden. Wij doen dat wel. We vinden het toch wel passen bij het "straf-idee". Het komt verder natuurlijk nooit voor dat ze met haar gezicht naar de muur wordt neergezet. Dat is wel zo afwijkend van normaal, dat echt duidelijk is dat ze niet even aan de zijkant van de kamer wordt gezet ofzo. Ze kijkt toch wel om zich heen en ziet ons dan. Op supernanny zie je meestal dat ze met het gezicht naar de kamer zitten. Het kan dus beiden.

 

Ik doe het ook En mijn dochtertje is nog erg jong maar begon al met 10 maanden met dit gedrag.. En na alle "positieve en opvoedkundig correcte" regels als negeren, afleiden met iets anders, positief gedrag belonen, maar nog steeds een heel vervelend meisje besloten we het anders te doen.. Maar herken veel in het verhaal van @Janna. Ze snappen echt meer dan je denkt.. Toen ik haar met 12 maanden in de hal zette, na 1 keer waarschuwen (met half glazen deur en dus oogcontact met ons) krijste ze echt alles bij elkaar om vervolgens als ik haar weer uit de gang haalde, direct door te gaan met het "verkeerde". De link tussen oorzaak-gevolg snapte ze dus echt niet.. Heb het toen een tijdje weer op de "correcte manier" gedaan omdat ik inzag dat het kindje er niks aan kon doen en ze dit echt niet begreep.. Vorige week besloot ik het weer eens te proberen omdat ze blijkbaar rond 14 maanden ook de "oorzaak-gevolg" sprong doormaken.. Heb er niks van gemerkt maar vond het met ons meisje van bijna 15 maanden de moeite waard

En warempel ze snapt het! We waarschuwen 1 keer, daarna moet ze naar de hal, waar ze overigens nog steeds verdriet heeft (niet lang, max een minuutje) en daarna halen we haar uit de gang, lopen naar het onderwerp waar het om ging, leggen uit dat ze er niet aan mag komen en daarna knuffelen we of kussen we.

Ze doet het niet meer.. En als ze het soms even vergeten lijkt en het wel doet en ik waarschuw 1 keer met de gang.. Dan gaat ze verder met positief spelen en roept af en toe wel heel hard "nee, nee, nee!" als ze bijvoorbeeld langs de soundbar loopt waar ze niet aan mag komen maar ze zit er niet meer aan.. Ze snapt het dus echt wel..

Lang verhaal he hahaha.. Maar mijn mening is dus dat een kindje van 1,5 best veel snapt en dan niet alleen de leuke dingen maar ook de niet leuke dingen Nu is ieder kindje anders dus zal het bij de ene sneller werken dan bij de andere maar je komt er snel genoeg achter of ze het begrijpt.. Wel even volhouden natuurlijk

 

Ik denk dat het per kind verschillend is vanaf wanneer je op deze manier kunt 'straffen'. Het ene kindje snapt meer op deze leeftijd dan een ander kindje.

Ik zelf ben van mening dat je iets moet zoeken wat bij jullie past (dus ouders en kind) en je daaraan moet houden.
Niet vandaag 1x nee zeggen en direct een time out en morgen 10x nee zeggen en dan pas een time out. Dus consequent zijn in wat je doet. Net als dat ik er geen voorstander van ben om 100x nee te moeten zeggen.

De gang is misschien een minder verstandige plek als er een trap staat of omdat je haar niet in de gaten kunt houden.


Overigens heeft deze methode zowel voor- als tegenstanders.
Onze 3,5 jarige weet ondertussen prima wat wel en niet mag, mede door een 'straf-plek'. Hierdoor volstaat een waarschuwing eigenlijk altijd en zit er dus bijna nooit. Hij vindt mij nog steeds de liefste mama en kust en knuffelt graag. En liever zo dan een kindje die met 4,5 mij uitscheld als 'tr*t' en vervolgens zegt 'ik luister alleen naar x want hij/zij wordt anders boos' (ja ik ken daar een voorbeeld van )
Kinderen horen te leren dat er grenzen zijn, net zoals die er voor volwassenen zijn.

 

Wij doen het al sinds hij 1 is af en toe. Maar wij zetten hem in een hoekje bij de kast en blijven er bij zitten. Wel uitleg geven want ze begrijpen best veel. En alleen bij dingen die echt niet mogen zoals aan de tv trekken enzo. Het heeft toen wel geholpen met een paar dingen. Hij liep sinds 11 mnd enwas dus al vroeg een handenbindertje die flink gevaarlijk deed. Nu is t eigenlijk nooit meer nodig, een waarschuwing is vaak genoeg.
Maar het zal ongetwijfeld wel weer aan de orde komen.

 

Onze dochter is ook bijna 1.5.
Wij draaien de kinderstoel om als ze vervelend is tijdens het eten.
Met eten gooien, gillen e.d.
Dan is het zo over hier!
Ik vind je dochtertje dan ook niet te jong!

 

Als mijn zoon van bijna 17 maanden slaat of iets doet wat niet mag is t voldoende om hem een keer te waarschuwen en als hij t daarna nog een keer doet uit de situatie weg te halen.
Dus als hij me slaat met bijv een autootje til ik hem op en zet hem een stukje van me vandaan op de grond. Dit vind hij al vreselijk en moet huilen van boosheid en verdriet. Binnen de kortste keren pak ik hem weer en troost ik hem en zeg dat ik heel veel van hem hou,maar dat hij mama niet mocht slaan.

Hij vind t een straf als hij iets niet meer kan doen. Steeds een bepaalde la open en dicht waar geen klemmetje op kan.., ik waarschuw hem, blijft hij de la open en dicht doen haal ik hem bij de la weg of houd zelf de la dicht. Dan word hij vooral boos, maar als hij dan weer met wat anders bezig gaat is t ovee.

 

Hier niet in time out en we zijn ook niet van plan het te gaan doen

 

Ik probeer vooral gewenst gedrag bij te brengen nu door consequenties aan gedrag te verbinden. Caitlyn heeft er hier ook een handje van om de kat te meppen, na even aaien. Soms grijpt de kat zelf al in door even te happen, en dan benoem ik dat de poes slaan niet leuk vindt en haar dan even hapt.
Als ik zelf ingrijp, haal ik haar bij de kat weg met de mededeling dat ze niet bij de kat mag als ze slaat.

Zo probeer ik dat momenteel eigenlijk bij alles en ik merk dat dat wel goed werkt. Echt time-out vind ik haar ook nog wat te jong voor, en ik heb ook liever dat ze leert welk gedrag wenselijk is door inzicht te krijgen in welke gevolgen dingen gewoon hebben.
Is ze echt in een bui dat ik kan blijven roepen, dan zet ik 'r even in de kinderstoel, (is voor haar echt een enorme straf ), of iig even zodanig uit de situatie dat ze zich wel echt gestraft voelt.

 

Ik denk overigens ook wel dat er niet 1 heilige methode is en dat vooral ook elk kind verschillend is. Dus doe ook vooral wat werkt

 

Hier vanaf 1,5 af en toe op de onderste trede van de trap zitten, maar probeer vooral positief gedrag te belonen. Zit nu in een bijt-, sla- en smijtfase en dan is uit de situatie halen leuk, maar ze loopt net zo hard met een grijns weer naar iemand toe om te bijten (ook bij meermaals herhalen en weghalen) en kinderstoel wil ik geen vervelende associatie mee creëeren. Maak goed duidelijk dat het bijten/slaan/gooien niet ok is en dat als ze het nog eens doet ze op de trap moet zitten. Soms is het klaar, soms niet en dan hoef ik eigenlijk alleen maar te zeggen "... mag niet, je gaat op de trap zitten nu" en dan gaat ze daar zitten (soms huilende, soms gewoon gelaten), herhaal het nog eens, loop even weg en haal haar daarna weer. Daarna is het meestal wel even over.

 

goed dat je er over nadenkt!
wat hier nu vooral speelt is dreinen.. puur dr zin doorduwen. nog een danoontje, speen mee naar beneden, filmpjes kijken, enz enz.
meestal probeer ik de confrontatie voor te zijn, maar lukt dat niet - 1x duidelijk waarschuwen, bij de 2e keer weghalen uit de situatie, bij de 3e keer gaat ze even helemaal zelf huilen en dreinen --> uit mijn zicht iig. dat is dus of de gang, of een andere kamer. na een paar tellen ga ik er dan naar toe, omdat ze echt gaat overgeven anders.
dan troosten en het er nog even over hebben, en wat leuks doen samen.
meestal blijft ze nog lang verdrietig, daar spreek ik haar wel op aan..' zo fem, traantjes drogen nu, kusje nog em dan weer lekker spelen'. anders is ze nog een uur aan het snikken en miezemen

 

Wij ook niet. Absoluut niet effectief en het leert een kind helemaal niets waardevols.