Hallo Mijn ex en ik hebben twee kinderen. Toen ik 10 weken zwanger was van de tweede is hij ineens vertrokken. Vanaf dat mijn zoon ongeveer 18 maanden was heeft ex niks meer laten horen. Ook op de geboorte van mijn dochter heeft hij nooit gereageerd. In het eerste jaar van mijn dochter heb ik een aantal keren (tevergeefs) contact gezocht omdat ik vond dat mijn kinderen het recht hebben op een vader in hun leven. Toen mijn dochter 1 jaar werd heb Ik het opgegeven. Na lange tijd is er dan toch contact gekomen en sinds eind juli ziet mijn ex de kinderen eens per twee weken. één keer per maand bij hem en eens per maand bij mij. Tijdens de bezoeken bij mij speelt hij met ze omdat ik hem in het spel betrek en hem min of meer voor het blok zet. Als we bij hem zijn doet hij soms wat met mijn zoon maar met onze dochter heeft hij weinig binding. Na 9 maanden vind ik dat op zichzelf al zorgerlijk. als mijn kinderen dorst hebben moet hij eerst zoeken of hij drinken in huis heeft, ik heb altijd een banaan voor ze in mijn tas omdat hij vaak niks voor ze in huis heeft. Er gaat niks van hem uit. Wanneer jemijn dochter vraagt wie haar vader is noemt ze de naam van mijn nichtje haar vader. ik ben het spuugzat om steeds degene te moeten zijn die het contact inhoud geeft omdat hij geen initiatief neemt. Hij houdt op zijn manier wel van de kinderen maar kan het blijkbaar niet omzetten in daden. Mijn zoon heeft een vorm van autisme en ik vermoed dat ex dit ook heeft maar hij weigert elke vorm van Hulp. Ik had bedacht dat ik de kinderen eens per maand bij hem ga brengen en ze later weer ophaal. Dan moet hij immers zijn verantwoordelijkheid wel nemen Ik stuurde hem afgesproken week een app met de vraag of we binnenkort kunnen praten over wijzigen/uitbreiden van het bezoek. Dat vond hij goed maar hij zat ergens mee. Per mei gaat hij naar het buitenland voor lange tijd en daar wil hij mijn input over. Ik snap niet dat hij dat over de app even meedeelt en ook niet hoe dit in het belang van de kinderen is. Want onze keuzes over de inrichting van ons leven zouden toch in het belang van de kinderen moeten zijn. Na een aantal dagen antwoordde hij eindelijk dat het om 1-3 maanden gaat. Ik vind 1 maand nog wel kunnen want zolang zou je ook op vakantie kunnen gaan (hij gaat klussen in het huis van een vriend). Langer niet. Ik heb de neiging om te zeggen dat als hij meer dan een maand gaat hij ons maar met rust moet laten, als de kinderen oud genoeg zijn kunnen ze zelf bepalen of ze contact willen. Hij is al eerder uit hun leven vertrokken en nu, nog geen jaar sinds er weer contact is en de band met de kinderen nog helemaal niet stabiel is wil hij weer weg. En niet omdat het moet maar omdat hij het graag wil. Ben ik onredelijk als hij maximaal een maand "mag" van mij? In en uit hun leven brengt zoveel onrust. En als hij max een maand gaat zou het dan beter zijn/kan ik dan eisen om het bezoek bijvoorbeeld onder toezicht te doen zodat professionals hem kunnen begeleiden? Ik weet niet goed hoe ik met deze situatie om moet gaan. Ik wil graag dat mijn kinderen hun vader in hun leven hebben maar niet als hij vooral onrust brengt. Wanneer de kinderen ouder worden zal hij toch ook actiever moeten zijn en dat zie ik niet gebeuren. Kunnen jullie als outsiders mij een advies/mening geven?
Mijn advies? Laat hem lekker gaan, het is heel knap dat je de omgang zo stimuleert en zoveel moeite doet om je kinderen hun vader in hun leven te houden, maar die verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij jou.ik heb ook een ex die amper naar z'n kinderen omkijkt, hij haalt ze wel op, want stel je voor dat de omgeving zou zien dat hij er niet voor z'n kinderen is, hij verzorgt ze maar doet er verder niks mee, de dage. Dat ze bij mij zijn wordt er niet gebeld, niet om ze gevraagd.Hij is onlangs voor 4mnd naar het buitenland geweest en haalde de kinderen pas na 3dagen op.na zo'n tijd zou je toch regelrech naar je kinderen willen rennen, maargoed..in het begin zat ik ook constant achter z'n kont aan, maar ik geef het op.hetmoet uit zichzelf komen, mijn taak om hem constant te sturen zit er op, ik vind het verschrikkelijk voor mijn kinderen dat zr zo'n vader hebben, maar die verantwoordelijkheid ligt nu bij hem.jij kunt je best doen om hun vader erbij te betrekken, maar als vader er weinig aan meewerkt, is dit toch zinloos..
Ik vind het ook knap dat je de omgang zo stimuleert maar heel eerlijk? Je kunt een man niet dwingen een papa te zijn als hij dat niet wil. En uit je verhaal maak ik toch op dat deze man zijn kinderen niet zo heel belangrijk vind. Mijn zoon heeft geen contact met zijn verwekker (sommige mannen zijn de titel vader echt niet waard). Ik heb er alles aan gedaan hem toch te betrekken maar hij wil gewoon niet. En soms is het dan denk ik beter om maar geen vader te hebben. Hoe rot ook. Ik zeg niet dat het in jouw situatie ook zo is, maar ik denk dat je soms niet koste wat het kost maar omgang in stand moet houden.
Ik denk dat het voor jouzelf meer rust zal geven om het wat meer los te laten. Blijf niet achter zijn kont aan lopen en laat hem maar komen. Het is makkelijk praten, want het is natuurlijk vreselijk om te merken dat de vader niet zoveel liefde voor zijn kinderen voelt als jij zelf. Maar nu zit je en met de stress en met de teleurstelling. Laat hem zelf kiezen hoe lang hij weg wilt gaan. Bij mij zelf ligt de grens bij het niet nakomen van afspraken. Als de vader van mijn zoontje niet op komt dagen op gemaakte afspraken zonder hier een goede reden voor te hebben dan is het klaar. Puur omdat ik geen kind wil hebben die zich verheugd op de komst van zijn vader en dan steeds met teleurstellingen moet leven. Misschien kan je je kinderen gewoon uitleggen dat hun vader voor een paar maanden even weg moet, maar ze daarna weer gewoon op komt zoeken zoals dat altijd al is gegaan?
Eerlijk? Hij is volwassen en kiest dus zelf hoe lang hij gaat. Maar ik zou ook niet meer gaan pushen tot contact. Laat hem zelf maar tonen dat hij iets voor zijn kinderen wil overhebben. Als dat betekent dat er de komende maanden / jaren geen of maar minimaal contact is en jij het alleen doet, dan is dat maar zo. Jij hebt genoeg moeite gedaan, nu is het aan hem. Ik zou je kinderen als ze ouder zijn nooit verbieden hun vader te zien als ze dat willen. Maar hij moet zelf maar uit zijn pijp komen. Hij weet jullie wonen (eventuele adreswijzigingen zou ik wel doorgeven), hij kent je telefoonnummer, hij weet dat hij 2 kinderen heeft ... het is aan hem. Als de kinderen oud genoeg zijn, komen ze er overigens waarschijnlijk vanzelf wel achter hoe hun vader is. Als ze hem dan nog willen zien tenminste. Het zegt overigens ook wel iets dat jij maar voor iets te eten moet zorgen en dat hij zelfs niet kan bedenken dat (zijn) kinderen die een middag langskomen wel es dorst kunnen krijgen.
Het kan heel goed zijn dat hij ook een vorm van autisme heeft maar dat is geen excuus. Mijn zoon (ook asperger) weet ook heel goed dat, als je visite krijgt, je je gasten dan wat te drinken geeft met wat lekkers erbij. Ik zou hem lekker laten gaan en de bal bij hem neer leggen
Ik wil idd de bal bij hem leggen, maar ook duidelijkheid. De huidige situatie geeft teveel onrust. Daarbij ben ik van mening dat hij ten eerste harder moet werken om inhoud te geven aan de bezoeken. De kinderen komen niet zodat hij ze kan zien, de kinderen zien hem omdat hun vader is en daar horen bepaalde verantwoordelijkheden bij. Ze zijn er niet om hem een goed gevoel te geven. Een ik vind dat hij of in hun leven is of niet, maar hij kan niet komen en gaan wanneer het hem uitkomt. Hij mag best naar het buitenland gaan maar het is handiger om dat pas te doen als de band met de kinderen stabiel is. zo'n lange periode is voor hen niet te overzien en dan beginnen we straks weer bij nul. Dat vind ik niet in het belang van de kinderen. Ook omdat de bezoeken voor hen inhoudelijk niet veel opleveren en hij nul moeite doet voor onze dochter. Op de lange termijn vind ik dat ongezond voor beide kinderen. Ik denk dat hij na zijn reis de kinderen wel mag zien maar dat er dan een stukje hulp (bij de bezoeken) aan vast moet zitten. Zodat het inhoudelijk zinvol is voor de kinderen. Wil hij die investering in de kinderen niet doen dan houdt het even op. Het belang voor de kinderen moet voorop staan.
Meneer was vanavond hier om te praten over zijn plannen. Zei dus dat hij gaat emigreren. Nou laat maar lekker oprotten dan. Eikel
Wat naar zeg! Dat moet als een klap bij je zijn binnen gekomen. Veel sterkte, hopelijk kan je het op langere termijn een plekje geven en krijgen jij en je kinderen een mooie toekomst met rust.