Mijn verhaal.. (let op: Lang & warrig verhaal)

Om privacy redenen hou ik bepaalde dingen achterwege of verander ik tijden/plaatsen.

Azadi betekent vrijheid.Zo voel ik me namelijk al een beetje..vrij,verlost.

Het begon allemaal ongeveer 4 jaar geleden.Door verkeerde keuzes en doordat ik heel erg in de knoop zat met mezelf heb ik eigenlijk een beetje onder druk de grootste fout van mijn leven gemaakt.Ik ben getrouwd met een man die ik amper kende.Hij beloofde mij een toekomst waar ik alleen maar van kon dromen.

Tijdens onze verlovingsperiode die ongeveer 5 maanden duurde, hadden we al talloze keren hoogoplopende ruzies gehad. Bij mezelf dacht ik dat het allemaal door de stress van de bruiloft kwam.
Omdat mijn man nog thuis woonde, mochten wij voor onbepaalde tijd bij mijn schoonmoeder wonen, die weer op haar beurt bij mijn schoonvader ging wonen. (op papier waren ze uit elkaar, maar in werkelijkheid niet).2 weken na de bruiloft kregen we weer ruzie. Mijn man zei dat ik mijn ouders maar moest bellen en vertrekken.

Al snel raakte ik zwanger van ons 1e kind.Naarmate de zwangerschap vorderde, liepen de irritaties en ruzies op. Hij kon niet omgaan met mijn hormonen en ik leerde een totáál andere man kennen.Hij was (verbaal) agressief, ongeïnteresseerd, super ongeduldig,etc.
En meneer had geen werk.We betaalden de vaste lasten aan mijn schoonmoeder, deden de boodschappen en wat overbleef ging op aan zijn wiet. Ik weet dat ik NÉÉ had moeten roepen, schreeuwen, maar deed het niet om ruzies te voorkomen. Als hij had geblowd was hij tenminste kalm. Op een gegeven moment ging meneer steeds meer blowen, en werden er steeds minder boodschappen gedaan. Ik heb werkelijk waar dagen honger geleden, omdat er niks in huis was.Dit is niet 1x gebeurd, maar zó vaak.Ik voelde mij zo schuldig tegenover mijn ongeboren kindje en nu nog steeds.

Man zou zogenaamd werk zoeken,maar al snel merkte ik dat hij niet eens wilde werken.Zijn woorden: Waarom zou ik werken en belasting betalen als ik ook een uitkering kan krijgen, waar ik nog meer van overhou?
De babykamer en de meeste spullen voor de baby hebben mijn ouders gekocht. Andere dingen heb ik van mijn vakantiegeld gekocht, terwijl ik nog geen maand later ben bevallen van ons kindje.

Mijn kraamweek was een hel.Meneer vond het maar niks dat er een kraamverzorgster in huis was en dat mijn moeder was gekomen om me te helpen. Hij was brutaal en onbeschoft. Op een ochtend ging hij weg en na ongeveer 2 uur kwam hij terug.Totaal van de wereld.Hij had niet geblowd, niet gedronken..wat hij wel had gedaan weet ik nog steeds niet. Zelfs de kraamverzorgster had het door en zei gaf de baby niet aan hem af met allerlei smoesjes.Toen zij weg was en mijn moeder boodschappen ging doen (wat al heel normaal was geworden, want we hadden geen cent meer) vroeg ik hem wat hij had gebruikt. Met een dubbele tong vroeg hij waar ik het over had en ik liet het voor wat het was om erger te voorkomen.

6 weken na de bevalling belde mijn zwager en zei dat we 24 uur de tijd hadden om uit huis te gaan, SM was bang dat de gemeente er achter zou komen. Belangrijk om erbij te vertellen is dat ik een paar dagen voor dit bericht ontzettende ruzie met mijn ouders heb gehad. Mijn schoonzus was getuige van een ruzie tussen mijn man en mij en belde mijn ouders op om ze te zeggen dat ze me moesten komen halen. Dat ze mijn ouders belde wist ik niet. Na een paar uur stonden mijn ouders op de stoep en ik was totaal verrast. Ik koos wederom partij voor mijn man en hierbij liepen de gemoederen en ruzies zo hoog op dat de buren de politie hebben ingeschakeld. Mijn ouders moesten vertrekken, en ik had geen contact meer met ze.

Binnen 24 uur zijn we maar naar mijn schoonvader gegaan. Na 2 dagen belde mijn moeder opeens..ik heb gehuild,alleen maar gehuild….ik was zo blij, maar ook zo bang.Ze vroeg of ik niet terug wilde komen,maar ik was bang,waarvoor weet ik nog steeds niet.

En de echte hel begon nu pas.Mijn man reageerde alles op mij af.Ik leefde in een soort roes en wist totaal niet om te gaan met alle veranderingen. Mijn schoonfamilie kwam de hele dag over de vloer en ik kreeg van alle kanten steken onder water.Daarom koos ik ervoor samen met mijn baby de hele dag in onze kamer door te brengen.Ook dat was niet goed.Ik hield de baby weg bij de familie volgens hen, wat absoluut niet zo was.Na een paar weken gebeurde er iets heel heftigs wat ik liever voor mezelf hou, ivm privacy.Politie, BJZ alles werd ingeschakeld.Er was melding gedaan wegens verwaarlozing van een nog geen 3 maanden oude baby.Daar staat dan BJZ met 4 agenten voor de deur.De dingen die zijn verteld (en ik weet 100% zeker wie er achter zit), klopten totaal niet en gelukkig had BJZ dit ook heel snel door.Mijn man en ik werden afzonderlijk van elkaar ondervraagd en ik moest een cijfer geven omtrent de veiligheid voor mij en de baby.Ik gaf het 1.

Voor BJZ was dat genoeg,er werd gelijk actie ondernomen.Hoewel urgentie werd afgewezen, kregen we binnen 2 weken een brief van de woningstichting om een woning te bezichtigen.We accepteerden de woning gelijk, hoewel we het niks vonden.Maar we hadden nu wel iets voor onszelf.Het heeft ons ook door financiële redenen bijna 3 maanden gekost om het huis op te knappen en te verhuizen naar onze eigen woning.

We leefden 2 maanden lang op 1 matras, omdat we letterlijk niks hadden.We aten elke dag aardappelen.Soms alleen brood.Gelukkig had de baby nog geen vast voedsel nodig.Na 2 weken kwam mijn moeder. Ze heeft ons hele huis ingericht en ik..ik schaamde me zo. Mijn man deed alsof het heel normaal was,dat zij alles moest doen en kopen.

Nu we eindelijk ons eigen plekje hadden,had ik meer rust.Ik ging nadenken, over de toekomst.En hoe meer ik nadacht,hoe zekerder ik ervan werd dat het tussen mijn man en mij totaal niet meer zou gaan. Het ging gewoon niet meer. Ik durfde hem niks meer te vragen, en zei tegen alles ja amen.Mijn enige afleiding was de baby en ik leefde alleen nog voor de baby.

En toen ik eindelijk had besloten er een punt achter te zetten, gebeurde er iets wat ik totaal niet had zien aankomen.Ik was zwanger!
Ik ben zo door de pil heen zwanger geraakt. Geen enkele keer vergeten, geen ab kuurtje gehad, totaal niks.maar toch zwanger. Hoe ongepland dit kindje ook was,ik zou het hoe dan ook houden. Mijn man zijn reactie?Jij wil toch ook geen 2e?Ik besloot het bij hem weg te gaan uit te stellen om te kijken of hij zou veranderen.
Maar nee hoor,alles werd alleen maar erger.Meneer stuurde me soms wekenlang naar mijn ouders.Ging steeds meer weg, beheerde al het geld, liet geen cent in huis.Maar het was dit keer allemaal veel erger.Hem verlaten deed ik nog steeds niet, omdat ik niks wilde doen onder invloed van hormonen.

Dag van de bevalling;Ik had de nacht ervoor al onregelmatige weeën. Ik vertelde dit mijn man en hij lachte het weg.Tegen de ochtend viel ik in slaap en 10 voor 7 in de ochtend werd de oudste wakker en ik had geen wee, kramp of wat dan ook meer.Die ochtend had ik al een afspraak staan bij de verloskundige, maar rond 9 uur begon ik weer kramp te krijgen. Ik maakte man wakker en zei tegen hem dat ik weer kramp had en hij op de oudste moest letten omdat ik even wilde liggen en klokken.Ze kwamen steeds regelmatiger.Het was 10 over 10 en om half 11 moest ik bij de verloskundige zijn.Mijn man kwam en zei dat hij met een vriend weg ging. Ik zei dat ik weeën had en zo naar de verloskundige zou gaan en of hij niet iets later kon gaan.Nou,de hel brak los;hij mocht NOOIT iets, ik hield hem weg bij zijn vrienden, enz.Het was ondertussen 10 voor half 11 en ik ging snel de oudste aankleden, mezelf klaarmaken,ik pakte de oudste en liep nog snel naar de slaapkamer om mijn afsprakenkaart te pakken en meneer was zich aan het klaarmaken.Ik zei tegen hem dat ik deze actie van hem nooit zou vergeten en draaide me om.Hij duwde me tegen de muur terwijl ik de oudste op schoot had en zei letterlijk: ik hoef JOU en JOUW baby niet meer, k****rh**r en sloeg een gat in de deur.

Ik kwam huilend bij de verloskundige aan.Ze vroeg wat er aan de hand was en mijn antwoord was; ik heb weeën.Ze ging me toucheren en zei inderdaad je hebt al bijna 5cm ontsluiting.
Bij thuiskomst heb ik de oudste naar bed gebracht, het bloed schoongemaakt wat overal zat door de dreun van mijn man tegen de deur.Ben op bed gaan liggen huilen. Ondertussen zat mijn man op de bank en vroeg niks,zei niks.
Na een paar minuten kwam hij de slaapkamer in en vroeg waarom ik huilde. Of er iets was. Nee zei ik, ik heb weeën die om de 7 min komen. Ik ga vandaag bevallen. Oke, die vriend komt me zo halen en als er iets is, moet je me maar bellen was zijn antwoord. Daar lag ik dan moederziel alleen op bed, oudste aan het slapen ik de weeën wegpuffen.Rond 2 uur kwam mijn man weer thuis en vroeg of hij iemand moest bellen. Nee zei ik, maar toch belde hij zijn zus.Rond 4 uur heb ik mijn moeder gebeld en zei dat de bevalling was begonnen. Toen zij kwam, had ik al om de 3 minuten weeën.Heb toen ook de verloskundige gebeld en ging gelijk naar het ziekenhuis.Bij aankomst had ik al 7 cm ontsluiting. Na nog geen uur is onze 2e baby geboren.

I.v.m. privacy stop ik hier (ook omdat het anders een te lang verhaal wordt) maar na 8 weken ben ik bij mijn man weggegaan en zit nu weer bij mijn ouders met mijn 2 kinderen. Ondertussen liggen we officieel in scheiding en ben ik hard op zoek naar een eigen woning, wat nogal moeilijk gaat als je nog niet officieel bent gescheiden en in gemeenschap van goederen bent getrouwd.

Ik zet het ook expres in De Lounge neer, omdat ik eindelijk een keer mijn verhaal wil doen.
Laat ik er ook bij zeggen dat ik absoluut geen medelijden wil of zielig gevonden wil worden. Ik had zelf heel veel dingen kunnen voorkomen.
Ik sta open voor vragen, maar zal niet altijd even snel kunnen/willen antwoorden. In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen van mijn lange (en wellicht) warrige verhaal.

 

Ik ben een oud (onbekend) lid, maar heb mijn oude account laten verwijderen omdat mijn omgeving wist dat ik lid was onder die nick.