Hey meid! Helaas ken ik het ook. Ik vond het keihard werken in het begin, ons meisje huilde ook zoveel en vroeg me soms wel eens af waar ik zo naartoe geleefd had. Helaas is het bij mij uitgemond in een postpartum depressie, maar ook omdat ik in die tijd gedoe had met m'n schoonouders. Ik moet zeggen dat het vanaf drie maanden wel steeds beter ging, maar die roze wolk? Niet echt gehad. Pas vanaf 6 maanden voelde ik me prettig en na de 9 mnd ontzwangeren merkte ik dat ik steeds meer mezelf werd. Ben ontzettend gevoelig voor hormonen blijkt nu.. Als je het echt niet meer ziet zitten, aan de bel trekken bij de huisarts. Dat heb ik ook en merkte dat het daardoor steeds beter ging. Probeer genieten van de kleine dingetjes. Lekker wandelen, je kindje lekker bij je dragen.
Jeetje niet fijn dat je je zo rot voelt! Maar ik geloof dat dit bij meeste moeders wel zo is hoor, alleen de meeste doen zich voor of het hartstikke leuk en goed gaat. Bij de eerste zat ik ook echt op een roze wolk, en van haar heb ik intens genoten de eerste maanden. snapte ook niet die vervelende verhalen van moeders die geen roze wolk hadden... Maar bij de tweede was het een heel ander verhaal... Ik genoot wel van haar , maar ik kon ook intens verdrietig zijn dat ze zoveel huilde en zo veel krampjes en dergelijke had...niks geen roze wolk.. Dus je hoeft je echt niet bezwaard te voelen dat je je niet zo happy voelt hoor.. Als je er niet uit komt, bel je gewoon een keertje met je huisarts of overleg je het met het cb...die zijn er voor je baby maar ook voor jou hoor
Roze wolk ????? waar was die niet gezien!!! Helaas ook ik heb een postnatale gekregen na de bevalling de reden is te veel om op te noemen maar ik kon zeer zeker het eerst jaar niet genieten van mijn zoontje er is in dat jaar dan ook zo veel gebeurt. Man terug naar land van herkomt blablabla heb me zelfs laten op nemen toen mijn zoontje net 7 maanden was want het ging gewoon niet meer en heb er nooit spijt van gehad achter af soms wel natuurlijk maar het is uit eindelijk helemaal goed gekomen maar roze wolk ????? Als je je zo blijft voelen trek gewoon aan de bel ik heb er te lang meer rond gelopen en dat was ook gewoon niet goed maar een ding heb ik er wel van geleerd je moet goed voor je kind zorgen maar je moet voor al ook voor je zelf zorgen eten wanneer het etens tijd is want als je dat niet doet dan ga je je steeds slechter voelen want ook jij hebt je engergie nodig maar dat is iets wat ik pas heb geleerd tijdens me opnamen ookvoor je zelf zorgen want dan pas kan je ook goed voor je kind zorgen. En zeg er gelijk even bij je zorg nu goed voor je kindje echt alleen aan de bel trekken als het echt niet lekker gaat. Een kind voelt de spanning ook. Als jij je beter voelt dan voelt het kind zich vaak ook beter heel veel sterkte de komen de tijd want het zal niet binnen een of twee dagen beter zijn. Groetjes patricia Zwanger van de tweede en moet bekennen ben bang voor de toekomst maar laat me niet weer een keer kisten, Mijn kinderen gaan voor. Alles
het is ook hier herkenbaar.. en ik heb dan ..als ik nu terug kijk.. eigenlijk best een *makkelijke* dochter. Tijdens mijn zwangerschap zat ik al niet op een roze wolk.,. huilde steeds..voelde me een emotioneel wrak.. mijn vriend en ik begrepen elkaar ook niet meer, maar dacht dat na de bevalling dat wel goed zou zijn..meteen natuurlijk want je kraamtijd is immers feest en een roze wolk. Nah.. t komt er op neer dat ik tijdens mijn kraamtijd nog getwijfeld heb of ik weg ging bij mijn vriend..niks roze wolk en dat die baby in de wieg van mij was vond ik ook maar vreemd en maakte ik me erg veel zorgen om.. slaap ze genoeg..slaapt ze niet teveel.. o jee ze eet minder dan in het boekje staat etc. Nu..zo een 8 weken later kan ik zeggen dat het leuker is....ik heb wat meer rust in de omgang met mijn dochter.. mijn vriend en ik begriijpen elkaar weer ( voorzover mannen en vrouwen dat uberhaupt kunnen) en ik maak me minder druk als t een dag anders gaat dan gisteren.. het ultieme ritme zal ik wel nooit vinden Geef het allemaal de tijd..en vergeet niet af en toe inderdaad wat voor jezelf te doen.... heerlijk een dag winkelen ( en dan alleen spullen voor haar en hem kopen ) een dagje sauna.. Ik merkte ook dat het beter ging toen ik eindelijk na 1.5 week naar buiten kon ( ik had een ks ) succes en sterkte..enne.. als je nu die roze wolk niet vindt.. nah.. dan staat ie vast ergens in de verte en komt ie vanzelf
ik heb ook een ppd. Dat begon een week na de bevalling. Ik haatte mijn zoontje. Ik vond er echt niets aan en ik vond dat hij heel mijn leven had verpest. Niet lekker meer rustig kunnen zitten op de bank ofzo. T werkte echt op mijn zenuwen allemaal. Nu sinds 2 maanden gaat het goed met me. Helemaal van de medicijnen af die ik kreeg en alle bemoeienissen van allerlei instanties. Helemaal geen gezeik meer. Ik ik hou echt heel veel van mijn zoontje en wil hem nooit meer kwijt. Maar dat was in het begin wel anders hoor...
Ik had nooit verwacht dat ik zoveel reacties zou krijgen op dit topic en dacht echt dat het maar vreemd was. Ook had ik verwacht dat mensen zouden gaan zeggen van "zet die zorgen eens aan de kant en ga genieten, ze zijn zo groot". Zoals ik in mijn omgeving veel hoor. Ben blij met deze reacties, daar kan ik tenminste wat mee. Net lag Juliën in zijn kinderwagenbak te slapen hier beneden en ik heb hem er wel 3 x uit gehaald omdat hij bijna stikte. Raar maar zijn laatste flesje zal hem niet lekker gezeten hebben. Nu ligt hij boven en denk ik steeds straks gebeurt er wat met hem... Ik heb mijn moeder gesproken en ze heeft me vandaag even geholpen met alles. Zo fijn.... Ook zei herkende het en had dit ook toen ik baby was. ze kon niet wachten tot ik groter was. Denk dat ik het ook een beetje van haar heb. Een postnatale depressie klinkt anders dan wat ik heb. Ik heb niet het gevoel dat ik hem niet wil ofzo.... Lijkt me verschrikkelijk om te hebben. Kan me voorstellen dat je je in zo'n periode erg rot en ongebrepen voelt. Knap dat jullie er hulp voor hebben durven zoeken. Ik denk dat er veel moeders zijn die hier veel te lang mee doorlopen. Bij mij is het echt die knagende bezorgdheid. heb altijd gezegd dat ik 2 of 3 kinderen wil maar daar moet ik nu nog even niet aan denken. Haal mezelf ook steeds rampscenario's in mijn hoofd en zin iedere keer als mijn telefoon gaat op hete kolen omdat ik bang ben dat ze bellen i.v.m. het hielprikje. Dat er iets mis is ofzo... Als dit echt te lang gaat duren ga ik ook hulp zoeken. Ik wil van deze tijd kunnen genieten. Al is het maar een beetje en met momenten. Ik wil niet de hele tijd naar hem kijken met de angst om hem kwijt te raken aan een of andere rare ziekte of wiegendood. Bedankt allemaal
Hoi! Ook hier is het een herkenbaar verhaal! Na 3 weken kwam ik erachter dat mijn dochter kiss syndroom had, na 7 weken bleek ze ook nog reflux te hebben. Ik dacht, gelukkig, hier kan wat aan gedaan worden dus het zal allemaal snel weer beter gaan... Niks was minder waar... Ze bleef huilen en huilen en huilen... Ik ben toen door de kinderarts doorgestuurd naar een kinderverpleegkundige. Hier kon ik vrijuit praten zonder dat iemand je steeds het beruchte 'goedbedoelde advies' gaf. Al snel kwamen we tot de conclusie... Na 10 weken met een huilend kind werd ik natuurlijk met de dag onrustiger... Dit had automatisch een wisselwerking... Des te onrustiger ik was des te onrustiger mijn dochter werd. Klonk erg logisch allemaal, maar ja, er moest nog wel een knopje bij me om. Ik moest er wel in gaan geloven dat het beter werd! Dit heb gelijk gedaan en vanaf de volgende dag heb ik een compleet ander kind! Huilt ze als ze eigenlijk nog moet slapen, dan ga ik naar boven en leg mijn handen op haar buikje en haar hoofdje totdat ze rustiger wordt, hierdoor voelt ze zich niet 'in de steek gelaten'. Dit doe ik als het moet 2x, moet ik voor de 3e keer naar boven dan haal ik haar eruit. De eerste 3/4x bleef ze wel wat huilen, maar daarna was het net alsof ze wist dat ik haar toch niet in de steek liet en dat ze gerust kon gaan slapen, waardoor ze dus nu gewoon van fles tot fles slaapt! Ook heeft ze nu al 2 weken bijna geen huilbuien meer! Het was even doorzetten, maar het werd na 1 dag al beter. Over het 'laten huilen' of eruit halen zijn de meningen verdeeld, maar ik heb allebei geprobeerd en de gulde middenweg werkte hier het allerbeste! Zo, nou een heel verhaal, maar misschien heb je er iets aan! Liefs
hey meis, dus hier is je topic kon de link al niet meer vinden bij de oktobermama's ik herken het hoor alleen op andere fronten. Huilen valt nu gelukkig wel mee maar ik vind het heel moeilijk om te bedenken wat "normaal" is en wat niet. Hoort ze na een voeding meteen te slapen of moet ze nog wat wakker blijven, hoe lang moet ik haar vasthouden, tot ze slaapt of moet ik haar wakker in bed leggen (meestal tot ze slaapt en als ik haar in bed leg wordt ze zelf wakker en gaat een half uurtje mopperen tot ze zelf weer in slaap valt), wanneer moet ik haar in bad doen, wanneer kan ik een rondje met haar wandelen.. enzovoorts. Ik vind het zo moeilijk en wat jij zegt, hier gaat het ook prima zodra mijn man thuis is, maar nu ik weer alleen zit is het echt "afwachten" en ik zit gewoon te wachten tot ze weer wakker is en meer komt er even niet uit m'n handen. sterkte en ik hoop dat het huilen snel vermindert!
je ietsjes minder druk maken om je kleintje wil ook wel helpen.. ze kunnen het haarfijn opvangen dat jij je onrustig voelt en daar reageren ze vaak op. Als jezelf rustig blijft(hoe moeilijk het ook is) dan wordt je kleintje ook een stuk rustiger. En het is waar na een tijdje wordt alles makkelijker. Ik deed altijd als ik het totaal niet meer zag zitten, even iemand opbellen of die even wil oppassen zodat ik even tot rust kan komen. Je kleintje is nog maar een paar weekjes oud, moeten aan mekaar wennen en dat heeft nu eenmaal zijn tijd nodig..maar neem van mij aan die komt er echt wel..probeer er wel van te genieten meid..dan komt het vast allemaal wel goed!! Liefs mij
Hoi Luna, Hier dezelfde problemen gehad. Mijn kleintje is nu ruim drie maanden oud en ik begin nu te genieten. Ze huilde ook zoveel! Vanalles geprobeerd van stukken rijden snachts tot aan inbakeren toe. Maar het was en is gewoon een pittige tante. Na 2 maanden was ik het zo zat dat ik dacht en nu laat ik je maar even huilen. Maar je moet er wel echt aan toe zijn. Eerder heeft het toch geen zin. Deze moeilijk periode kom je vanzelf door. Mijn dochter is nu makkelijker en ik ben relaxter. En dat scheelt. Probeer te onthouden dat ze echt niets krijgen van even flink huilen. Dus het ergste wat kan gebeuren is dat je kind schor wordt. Ik kon in het begin ook niet eten, had geen zin in visite en voelde me constant nerveus. Echt meid het gaat vanzelf over. Als je merkt dat het alleen maar erger wordt natuurlijk wel even naar de dokter gaan.
Dat herken ik heel erg!!! Ik vind het nu soms ook gewoon eng omdat ze nog zo klein en fragiel en kwetsbaar is. Ik ben ook blij als ze wat groter en sterker is, gek he! Britt heeft ook heel veel last van krampjes, ze huilt elke dag minstens 3 en vaak zelfs 4, 5, 6 uur. En dat al een paar weken. Elke dag begint het om vier/vijf uur 'smiddags. Ik word er soms echt wanhopig van. Ga morgen het consultatiebureau bellen en vragen of ik over mag stappen op flesvoeding tegen krampjes. want ik heb alles al geprobeerd en niks helpt. Het is gewoon zó zielig en sta er dan zelf ook naast te janken van onmacht, voel me dan een slechte moeder omdat ik haar niet kan troosten Ik geniet ook echt wel van het meisje, overdag als ze rustig is en aan het lachen en slapen, dan sta ik echt vaak bij haar weg te dromen, en ik knuffel super graag met haar. Vanaf vier/vijf uur 's middags is het elke dag drama en dan heb ik alleen maar heel veel medelijden met haar, het huilen gaat me door merg en been, elke dag weer. Ik hoop maar dat ze bij het CB niet moeilijk zullen doen over andere flesvoeding want ik weet het niet meer! En inderdaad, er lijkt een taboe te heersen op die grijze wolk. Bij mij is die wolk half grijs half roze. Maar het is echt niet zo rooskleurig als de meesten het doen voorkomen. Sommige moeders maken er volgens mij een wedstrijd van hoe ze het het meest kunnen doen voorkomen alsof zij het allemaal perfect op orde hebben. Terwijl dat 9 van de 10 keer niet zo is volgens mij. Ach, gelukkig kunnen we hier lezen dat dat dus echt niet zo is en dat we niet de enigen zijn die af en toe met de handen in het haar zitten! liefs mamatoB
@MamatoB, allereerst herken ik je gevoel bij de krampen helemaal. Natuurlijk ben je geen slechte moeder omdat je haar niet kunt helpen. Je zou het liefst die krampen overnemen maar je kunt er toch niets aan doen!! Je weet dat het erbij hoort maar dat is makkelijk gezegd. Het is toch wel heel zielig. Het consultatiebureau is er alleen om jou te adviseren en te helpen. Je maakt nog altijd zelf uit wat je doet. Ik volg over het algemeen mijn gevoel. Soms overleg ik wel met het consultatiebureau hoor. Wij zijn ook overgestapt 3 weken geleden van de Nutrilon standaard naar Nutrilon Omneo. Ook omdat hij niet goed kon poepen. Werkt prima hier! Trouwens leuk om je weer eens te spreken. We zaten ook samen in het "klaagtopic" weet je nog? Juliën huilde de eerste 2 weken s'nachts ongeveer 1.5 uur en nu heeft hij dat verschoven naar de avond en dan begint het vaak rond 19.00 uur en duurt het tot de volgende fles van 22.00 uur. Hij heeft dan ook giga honger!! Ik stap dus voor de avondflessen over op meer voeding. Zo moet je het toch allemaal uitproberen. Ik werd er eerst heel onzeker van en dacht steeds dat hij krampen had. Nu kom ik erachter dat hij het ook wel erg leuk vind om bij ons te zijn s'avonds. Als we hem dan pakken is het goed. Als hij echt moe is dan heeft het ook geen zin om hem te pakken want dan huilt hij ook bij ons. Ik laat hem dan toch vaak liggen en biedt hem om de 10 minuten zijn speentje even aan. Dan valt hij in slaap. Je leert je kindje gelukkig steeds beter kennen. Ik ben er nu al een stuk zekerder over als toen ik het topic opende. Kan je man je wel goed helpen? Ik schakel vaak de hulp van man, moeder of buurvrouw in. Liefs Luna!!
Hey Luna! ja nu weet ik het weer!! die verdomde zwangerschapsdementie ook! Ja, het blijft echt zoeken. Ik herken nu inmiddels de verschillende huiltjes wel al best goed, ik hoor het als ze 'jengelt'/moppert omdat ze moe is maar niet in slaap kan vallen, ik hoor het ook als ze huilt omdat er nog een beetje melk is terug gekomen. En als ze krampjes heeft hoor ik ook het verschil want dan is het geluid heel schel en hoog en hard. Dan trekt ze ook haar beentjes omhoog en loopt ze rood aan. En dat is dus wat ze elke avond heeft Ze is verder zo ontzettend lief en tevreden overdag, en 's nachts slaapt ze heerlijk door, het is dus echt de avonden tussen vijf en tien waarin ze huilt. Ik ga dus ook morgen met het CB bellen (vind het toch fijn om wat bevestiging te krijgen, omdat ik me zelf nog wat onzeker voel) en dan even kijken of we in 1 keer op die speciale flesvoeding mogen overstappen of dat we het moeten af/op bouwen. Mijn man helpt trouwens ook heel goed. Ik ben alleen gewoon denk ik te veel thuis. Ik vind het heel moeilijk om weg te gaan. Mijn man zei vanavond ook , ga eens een uurtje bij een vriendin langs, omdat ik weer aan het huilen was omdat ik het zo verdrietig voor haar vind dat ze zo huilt, maar ik kan dat dan gewoon niet he. Ik voel me dan alsof ik 'weg loop' terwijl mijn kindje pijn heeft en dat krijg ik niet over mijn hart. Het gehuil gaat me echt door merg en been. Hoe is het verder met jou?? leuk zeg dat we elkaar hier weer 'gevonden' hebben, gezellig!
@mamatoB, we hebben wel HEEEEEEEEEEL veel hetzelfde. Ik zat gisteren ook te huilen omdat ik er echt doorheen zat. Hij was dan ook wel extreem lang wakker. Van 15.00 s'middags tot 22.00 s'avonds.... En steeds huilen. Had het echt gehad. Mijn man kwam thuis en zei: Ik neem het vanaf hier over. Ben ook weer gaan roken. Stom hé! Maar wat die stress en de bezordheid toch met je kan doen. Toch wel fijn het cb op de achtergrond hé! vind ik ook. Maar ik vaar wel mijn eigen koers. Vandaag een consult gehad en alles was goed. Toen was mijn rotgevoel van gisteren weer helemaal weg. Je vergeet het ook snel als ze weer even lekker rustig zijn en tevreden hé! Ik heb het huilen ook even aangehaald bij het cb. De arts zij tegen me. Gewoon lekker bij je pakken. Je herkent straks vanzelf wel de verschillende huiltjes. Vooral niet te lang laten huilen nu nog. Vond het zo fijn dat ze dat zei. Wij zijn destijds meteen overgestapt op de omneo. In eerste instantie had hij een paar dagen wat meer last van krampjes. Daarna werd het weer minder en nu gaat het in combinatie met Sab Simplex echt SUPER. Heb je dat ook al geprobeerd? Je kunt het wel alleen maar krijgen bij de duitse apotheken maar is een wondermiddeltje. Leuk inderdaad dat we elkaar weer gevonden hebben. Kindjes zijn nu ongeveer even oud dus we kunnen onze onzekerheden ook bij elkaar kwijt. Inderdaad. Net was de buuf hier even. Schat van een mens hoor maar ook zij probeert af en toe de supermoeder met superdoorslaapnooithuilennooitkrampjeskind uit te hangen. haha... Ach, zal wel moeder eigen zijn. Misschien betrap ik mezelf er ook ooit eens op. Ze was hier toevallig ook tijdens het hoogtepunt van het huilen. Dat is trouwens telkens zo dus het is heel moeilijk uit te leggen dat hij verder heel rustig is! Ik doe er maar luchtig over.... Liefs Luna
@ luna: Jep, ik rook ook weer hier ik ken het gevoel. We roken overigens wel alleen buiten natuurlijk, niet in huis. Inderdaad heel herkenbaar wat je allemaal zegt! En onze ukkies zijn inderdaad ongeveer even oud dus we kunnen wel fijn met elkaar praten daarover, dat vind ik heel prettig! Ik vind het ook heel lastig om aan mensen uit te leggen dat Britt van 's ochtends tot 's avonds heel braaf en stil en rustig en tevreden is, en dan vanaf vijf uur krijst en trappelt en huilt en rood aan loopt... en dat een paar uur lang, waarna ze weer rustig wordt en in slaap valt en de nacht doorslaapt. Vannacht heeft ze trouwens voor het eerst niet doorgeslapen 's nachts. Ik werd om vier uur wakker van haar huilen. Ik denk dat mijn man gisteren toch een rekenfout heeft gemaakt door te lang te wachten met de vijfde voeding. Hij heeft daar te veel tussen laten zitten (vijf uur ipv max.4 uur) en volgens mij was ze daarom dieper in slaap toen we haar wakker maakten voor de laatste fles, waardoor ze daarna weer moeilijker sliep. Hmm ik schrijf het heel ingewikkeld geloof ik, volg je het nog? Maar goed, vandaag weer het gewone ritme en netjes om de max. 4 uur de fles, dan komt het helemaal goed hoop ik. Ik heb het CB gebeld vanochtend, ze bellen me tussen twaalf en twee terug. Ik vind het ook heel erg fijn om hen op de achtergrond te hebben om advies te vragen inderdaad. Zeker nu ik nog wat onzeker ben, is het fijn om bevestiging te krijgen in sommige dingen. Ik zal ze als het goed is steeds minder nodig hebben En wat betreft die 'kijk mij toch eens'-moeders; ik kwam er laatst eentje tegen op het CB. Ze was nog vrij jong en zat met haar jongetje daar, en ik met Britt. Ik was nog grapjes aan het maken dat we dezelfde luiertas hadden. Vroeg ze opeens 'hoe lang is die van jou nu?' Ik 'geen idee, moeten haar nog meten zometeen, maar ergens boven de 50 cm in elk geval want dat was bij de geboorte'. Zegt ze 'mijne is nu met 2,5 week al 53 cm!' DUs ik: 'oh wat goed zeg...' (ik denk bij mezelf, ben je nu een wedstrijd aan het houden met me?) Toen vroeg ze: 'wat weegt ze?' Dus ik: bij de geboorte 3640, maar nu weet ik nog niet, want ze moeten haar nog wegen zometeen.' En zij: 'Mijne weegt al 3900 gram' .... toen begon me te dagen dat ze echt een wedstrijdje er van maakte... mij boeit dat dus totaal niet he, het ene kind groeit gewoon harder dan het andere kind, haha! Dus ik zat maar wat te lachen en dacht bij mezelf 'ja, proficiat meid' ondertussen vergat ze de wikkeldoek goed om hem heen te doen en lag dat kindje daar kou te lijden, terwijl ze mij maar met vragen bleef bestoken. 'Mijne slaapt al door? en zij?' Dus ik: 'Ja, toevallig slaapt zij ook goed door 's nachts, vaak 8 of 9 uur...' waarop ze heel beteuterd keek. Blijkbaar sliep haar kindje iets korter 's nachts of zo, ik weet het niet, maar ze keek echt beteuterd. Ik snáp dat gewoon niet, je kunt kinderen toch sowieso niet met elkaar vergelijken? En als het ene kindje beter door slaapt dan het andere kindje, of meer weegt, wil dat toch niks zeggen over hoe de moeder het doet! Ik denk dat het gewoon pure onzekerheid is van die vrouwen die dit doen, omdat ze zich zelf dan even beter willen voelen of zo! xxx mamatoB
Goh zeg wat een fijn topic...wat herkenbaar meiden wat jullie allemaal schrijven. MamatoB ook, ik vind dat huilen van de krampjes ook zo verschrikkelijk zielig voor ons meisje. De eerste paar keer dat ze zo krijste, toen wist ik nog niet dat het krampjes waren, en ik vond het zo rot voor haar dat ik haar niet kon troosten... Ik huil ook veel, vaak sochtends dan ben ik wel actief, doe dingetjes in huis enz., maar dan kom ik smiddags niet goed aan mijn eigen rust, want vaak dan krijgt ze krampjes, en dan kan ik niet slapen, ookal neemt mijn vriend het dan over, en vervolgens ben ik dan savonds een wrak en moet om elk discussietje met mijn vriend janken... Ik heb met de HA gesproken gisteren en die noemde ook al deze punten op dat het eigenlijk heel normaal is, je lijf is aan het ontzwangeren en al die onzekerheden en vermoeidheid en huilbuien horen daarbij, daarnaast zijn die krampjes en huiluurtjes voor de kindjes ook vrij normaal, en hoe wij daar op reageren (dat we het zo moeilijk vinden) is ook heel normaal, en dat we dus niet op die roze wolk zitten ook. Gek idd dat er zo weinig over gesproken wordt... Ik kan mijn meisje trouwens echt niet laten huilen, ik doe altijd eerst even alle checks (poepbroek? boertje? te warm? te koud? wanneer voeding gehad?) en als alles dan eigenlijk in orde is, dan weet ik nu dus: het zijn krampjes, en dan neem ik haar bij me (of mijn vriend) tot ze uiteindelijk rustig gaat worden, maar vermoeiend is het zeker, en het is ook echt heel erg rot om te zien... Ons meisje is ook echt een driftkoppie, ze is heel lief als alles 'goed' gaat, maar heeft ze krampjes, of duurt het te lang met verschonen, of is ze bloot (voor en na badje) dan krijst ze er flink op los. Toch probeer ik van de goede momenten wel te genieten, als ze na de voeding bijv. gaat liggen lachen, of ik knuffel haar altijd heel veel na de voeding, dat vind ik ook heerlijk. Dus probeer die momenten dan in ieder geval te koesteren.
Heel herkenbaar, voor mij waren de 1e 6 weken ook aanpoten. Moest zelf enorm bijkomen van de bevalling. en eten dat lukte echt niet meer... kreeg er echt niks in. En omdat ik BV wou geven moest ik eten!!! en ook nog eens vette dingen zoals brie en milkshakes, nou ik kon wel over mijn nek gaan dus. Maar na een paar weken vind je je ritme en leer je je kindje kennen. Ik was ontzettend onzeker, een vriendin van mij heeft mij toen enorm geholpen in de begintijd (ben alleenstaande moeder) Heb veel van haar geleerd. Nu ben ik een zekere mama die haar kind goed aanvoelt. Alleen als mijn zoon valt en heeft een tand door de lip (bloed enorm) dan schiet ik wel eens in stress nog maar probeer nu om dan ook rustig te blijven. Sterkte!
Lieve Lynn, Heel herkenbaar hoor meid. Ik moet zeggen dat het hier inmiddels een stuk beter gaat, maar heb zeker wel nog mijn ups en downs. Ik merk dat hoe vermoeider ik ben, hoe slechter het mentaal met me gaat. Sinds we voor Britt de juiste voeding hebben gevonden, heeft ze geen krampjes meer en slaapt ze 's nachts ook lekker door, dus hebben we eindelijk weer een tevreden baby'tje dat alleen af en toe een half uurtje huilt... dat was eerst wel anders, vijf uur op een dag huilen was niks... daarna hadden we andere voeding en huilde ze 's avonds niet meer maar sliep ze 's nachts niet meer door... gebroken nachten en dus kapot moe... en nu we eindelijk de juiste voeding hebben gevonden (Nutrilon standaard 1 met 5 schepjes Johannesbroodpitmeel van Nutrilon Nutriton, tegen krampjes) heeft ze én geen krampjes meer, én ze slaapt door. En dat is voor mijn gemoedstoestand heeeeeeeel erg goed. Als ik zelf genoeg slaap krijg 's nachts voel ik me overdag veel beter en kan ik veel meer hebben. De eerste zes weken vond ik echt zwaar en vermoeiend, en ook geweldig en super, het is zo tegenstrijdig! Maar nu heb ik wel inmiddels al veel meer vertrouwen in mezelf als moeder gekregen, dat ik haar huiltjes ook steeds beter leer kennen, en steeds beter begrijp wat ze bedoelt. Dus troost je; het wordt écht beter. Je gaat er steeds meer in groeien en dan kom je vanzelf op een punt dat het écht heel erg leuk wordt. liefs mamatoB
@mamatoB: je hebt helemaal gelijk, ik begin ook steeds beter te herkennen wanneer ze huilt om wat (boertje of krampje of iets anders) maar het is idd een zoektocht voor je je kindje goed kent...daar ben ik nog lang niet. Nu voel ik me best oke, maar dat kan vanavond zo weer omgeslagen zijn he? Ik geef BV dus ik kan niet 'overstappen' op andere voeding (ja kan wel, maar de BV gaat juist zo goed dus ik wil het zo lang mogelijk blijven geven) Ik ben zojuist met infacol gestart, kijken of dat iets gaat helpen. Ze vindt het wel lekker in ieder geval haha!