Het is wel belangrijk om ervoor te zorgen dat vrouwen zich gehoord voelen en dat vragen serieus beantwoord worden. Ook kleine, eenvoudige onderzoekjes die een verloskundige zelf kan doen, zou ik altijd gewoon doen als dat de moeder gerust stelt. Zeker zoals in het voorbeeld hierboven. Hoeveel moeite was dat nou geweest? Aan de andere kant, vind ik ook niet dat verloskundigen overal in mee hoeven te gaan. Een collega van mij stond 1x per week bij de huisarts en 1x per week bij de verloskundige om naar het hartje te luisteren. En dat vanaf het moment dat het het hardje kunt horen tot de periode dat ze het kindje zelf dagelijks kon voelen. Eigenlijk wilde ze natuurlijk liefst elke keer een echo. En er was echt niks aan de hand. Aan de ene keer natuurlijk voor haar super vervelend dat ze zo onzeker en angstig was. Maar aan de andere kant ook wel te gek voor woorden natuurlijk. Nu kost hartje luisteren op zich geen bakken met geld natuurlijk. Maar alles bij elkaar... Ik denk dat hulpverleners als ze in 'onnodige bezorgdheid' meegaan, de ongerustheid juist ook kunnen voeden. Als je bij een overbezorgde moeder naar aanleiding van een kwaaltje of een verkeerd ingrediënt in een maaltijd, gelijk een heel onderzoek gaat starten met allerlei toeters en bellen, schrikt zo'n moeder zich toch ook het rambam. In plaats van gerustgesteld te zijn, denkt ze dat de arts het blijkbaar ook allemaal heel ernstig vond. Het is denk ik voor hulpverleners best lastig om op die lijn te balanceren. En dat daarbij ook fouten worden gemaakt is helaas bekend. Ze moeten er aan de ene kant rekening mee houden dat wat zij vrijwel dagelijks tegenkomen, voor een zwangere allemaal heel nieuw en bijzonder is. Maar aan de andere kant ook weer niet doorslaan en in elke 'vreesje' meegaan. Het is dan denk ik wel belangrijk om goed te luisteren en serieus te zijn en proberen zorgen weg te nemen door dingen uit te leggen. En dat kan ook zijn dat je uitlegt waarom je een bepaald onderzoek niet doet.
mijn eerste zwangerschap heb ik eigenlijk nooit de ha gebeld tussen afspraken door. ik had alleen snel rugpijn. ik was toen tegelijkertijd zwanger met mijn zus dus belde haar of mijn moeder met een vraag. nu heb ik hier ook al wel eens wat gevraagd en gerust gesteld. sommige zijn nu eenmaal bezorgder dan de ander en dat kan ook komen doordat het al enkele keren is mis gegaan. en de ene vk of ha is heel begrijpend en de ander niet. als je een hele rits aan testen wil hebben omdat je erg onzeker bent vind ik dat je dan ook iig een deel van de kosten zelf moet betalen als blijkt dat er niks is. soms ben ik nu ook wel onzeker omdat ik nu dingen voel die ik de eerste keer niet voelde of zoiets maar dan bel ik meestal eerst mijn moeder.. ik denk dat meer mensen dat zouden moeten doen..
Lastig vraagstuk. Ik vind dat de voorgeschiedenis van een vrouw ook moet meewegen. De meeste vk's/ gyn doen dit wel door bijv een vroege echo aan te bieden indien een vrouw al eens een mk heeft doorgemaakt. Ik heb alleen maar ervaring met de afdeling voortplantingsgeneeskunde en gynaecologie en die zijn goed. Zeer meelevend en zeker in mijn situatie mag ik voor ieder "wissewasje" bellen of langskomen, dit wordt me ook echt op het hart gedrukt om te doen. Nu ben ik zelf altijd van het aankijken en niet zo snel aan de bel trekken. Dus in medische gevallen vind ik dat ze hier al erg goed mee om gaan. Nu vind ik dat een vk echt niet overal in hoeft mee te gaan, zij krijgt bepaalde vragen misschien wel 10 x per dag en daarvoor hoef je echt niet meteen op het spreekuur te zitten. Wij zwangere vrouwen hebben vaak zelf niet door dat het ook onze hormonen zijn die een loopje nemen met onze emoties. Zo heb ik een vriendin die hypochonder is in haar zwangerschappen en gemiddeld 1 x per week aan het ctg ligt, puur omdat ze zichzelf helemaal gek maakt. Je kan lullen al brugman en de vk ook, maar ze weet van geen ophouden. Omdat stress erger is, verwijst de vk haar dan maar weer door. Overigens nooit wat aan de hand geweest, kindjes zijn alleen gezond ter wereld gekomen. Wat moet je als vk in zo'n geval? Ik ben dus van mening dat je het per geval moet bekijken en er geen standaard protocol voor kan hebben.
Hier klopte mijn gevoel mijn hele zwangerschap en ik heb telkens aan de bel getrokken. Flink bloedverlies met 18 weken, krampen die mij aanvoelden als weeeen. Aan de telefoon afgescheept maar ik heb aangedrongen bij de verloskundige. Ze is toen gekomen en ik kon meteen door naar de gyneacoloog. Daar kregen we te horen dat het erop of eronder was voor mijn meisje. Als ik steeds geluisterd had dan had ze het niet overleefd.
lastig onderwerp. Ik denk dat het inschatten van de ernst van de klachten. Komt een hoop mensenkennis bij kijken. Ik denk dat huisartsen en verloskundigen die te vaak doorverwijzen zonder dat er iets is dat echt wel teruggekoppeld krijgen van ziekenhuis / (Hoe erg ook ) zorgverzekering. ik ben zelf iemand die niet snel zal bellen. Ik stelde wel vragen tijdens de consults. Niet om doorverwezen te worden maar omdat ik graag weet hoe iets werkt of waar gevoel vandaan komt. mij werd vaak op het hart gedrukt om zeker wel te bellen en alles te melden bij bezoekjes en dingen niet minder erg te maken. Toen ik een keer wel belde omdat er een ziekte op het werk heerste kreeg ik meteen goede uitleg en adviezen.
Hello! Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik vind JA! Zorgverleners moeten ALTIJD een zwangere vrouw serieus nemen. Mij hebben ze tijdens mijn 1e zwangerschap door laten lopen met harde buiken, bloedverlies en uiteindelijk ontsluiting tot gevolg. Omdat de VK mij niet door heeft verwezen met mijn harde buiken is onze dochter extreem prematuur geboren. Maanden in het ziekenhuis, operaties, doodsangsten, blijvende trauma's tot gevolg. Ik heb dagelijks gebeld met klachten en zorgen en echt aangegeven dat ik mn bed niet uit kon komen. In het overzicht wat ze mee hebben gegeven aan de ambulance was de feedback van de VK niet mals. In nette woorden stond er min of meer dat ik een enorme zeur was die uit was op extra echo's. . Nu toch de moed verzameld om voor onze 2e te gaan. Ik dacht dat gaat vast goed maar de angst besluipt je nu enorm. Gelukkig loop ik nu bij een gespecialiseerd team die begrijpt wat prematuur moeders voor angsten hebben. Wij hopen dat alles goed komt dit keer! Maar nogmaals deze ervaring had ons bespaard kunnen blijven als de vk me had doorgestuurd. Niet iedereen is een huilebalk maar dat kun je van tevoren noooooit bepalen. Dus meiden maak je je zorgen BELLEN en sta op je strepen! Liefs!
Wauw dit had ik dus precies! Mijn dochter kwam gelukkig met 26 weken. Ook enorme hel geweest maar ze is er nog! Hoe zijn de zwangerschappen van je zoons verlopen? Met hulp of gewoon goed gegaan? Ik vind het nu behoorlijk eng allemaal! Liefs!
Ik vind dat ze altijd de klachten serieus moeten nemen, niet altijd volledig uitgebreid onderzoek doen maar wel passend op de klachten en ongerustheid. Daar naast is het zware onzin dat iemand die weinig belt meer serieus genomen moet worden. Diegene heeft duidelijk gewoon/ geluk met weinig problemen tijdens de zwangerschap, dat maakt een ander niet gelijk een zeur. Ook vind ik dat ze eerlijk moeten zijn. Zo belde ik rond 20 weken met behoorlijke symptomen voor zwangerschapsdiabetes. Verder heb ik meerdere risicofactoren daarop. Ik wou graag de gtt vervroegd hebben. Maar dat was volgens hun echt niet nodig omdat ik die 5-6 weken later al zou krijgen. De symptomen waren vast gewoon voor mijn zwangerschap en zou niks te maken hebben met diabetes. Toen ik na de gtt 6 weken later naar de gyn werd doorgestuurd kreeg ik mijn dossier mee. Daarin stond dus doodleuk dat mijn onstilbare dorst en de overige symptomen vast te maken hadden met mijn te hoge bmi en niets met suiker. Dus ze hebben mij afgewimpeld met een smoes, vervolgens hun echte mening in het dossier gezet en uiteindelijk had ik dus mooi gelijk. Nu zoveel last van mijn suiker dat het na 6 weken nog altijd niet onder controle is. Vaak vraag ik mij af of het beter te behandelen was geweest als ik het wel eerder geweten had. Ben heel blij dat ik nu bij de gyn zit. Ik mag hier in het ziekenhuis altijd bellen voor extra controles en ctgs als ik mij zorgen maak. Omdat ik soms dagenlang buikpijn heb waar geen regelmaat in zit maakte ik mij toch stiekem een beetje zorgen om mijn baarmoedermond. Gevraagd om een cerfixmeting en ook gelijk gekregen ook al zei ze zelf al dat ze niks afwijkend verwachtte te vinden, maar dat ze het voor mijn gemoedsrust zeker wel wou opmeten. Lengte was nog heel erg netjes en de volgende keren als ik weer die buikpijn heb die niet regelmatig is hoef ik mij dus ook geen zorgen meer te maken. Zo'n kleine moeite met groot effect.
Lastige vraag. Ik werk zelf als oncologie verpleegkundige en wij krijgen ook telefoontjes van patiënten die chemotherapie krijgen we moeten dan via de telefoon beoordelen hoe ernstig de klachten zijn. Dit is lastig, ik denk dat je goed moet doorvragen. Zelf ben ik helemaal niet iemand die snel aan de bel trekt en ik denk dat een verloskundige daar ook naar moet kijken. Kijk maar naar mijn onderschrift, ik ben helaas één van die personen die er tussendoor is geglipt, waarbij de klachten niet goed zijn geïnterpreteerd. Heb hierna ook nog een gesprek gehad met mijn verloskundige en die geeft ook aan dat ze het verkeerd heeft beoordeeld, gelukkig is bij ons alles goed afgelopen, maar als het anders was geweest stond ik er nu wel anders in. Ik baal nog steeds van het feit dat ik niet serieus werd genomen en dat de vk de echoscopist, die een dag later belde ivm mijn klachten, ook niet serieus heeft genomen, maar weet ook dat het mensen werk is. Misschien heb ik me aan de telefoon niet goed uitgedrukt, waardoor ze dacht dat het wel mee zou vallen... Al met al denk ik dat doorvragen erg belangrijk is en de vk moet iemand ook leren kennen, de één is sneller ongerust dan de ander!
serieus nemen absoluut, en dan inspringen op wat hen nodig lijkt. Ik heb een groot vertrouwen in mijn vk. Voel me altijd serieus genomen. Ben net 6 weken zwanger en had van de week bloedverlies met wat stolseltjes.Ik heb gebeld en mocht langskomen voor een echo. Rationeel misschien niet nodig, want als het mis is kunnen ze niks. Maar ik heb nu wel de oorzaak van het bloed gezien en een vruchtje met hartslag. Ik verlies nog steeds bloed, maar ben niet meer bezorgd. Niet direct nodig dus, maar wel heel rustgevend.
Hier zijn ze precies zo. Ook de verloskundige & ook de gyn. Als ze me bij Mira niet serieus hadden genomen was ik met 31 weken bevallen. Juist omdat ze direct aan mijn bed stonden en me daarna direct meenamen naar het ziekenhuis hebben de weeënremmers hun werk kunnen doen. Ik heb bij Ediz nooit hoeven bellen tot de bevalling en bij deze zwangerschap ook niet tot vandaag. Op het uitdrogen in het eerste trimester na. Ik ben dus absoluut een voorstander van serieus nemen. Liever een keer teveel dan te weinig! Al begrijp ik ook dat er vrouwen zijn die om alles bellen en ze ergens ook een grens moeten trekken.. Soms lees ik hier op het forum dingen dat ik denk serieus?! Maar ook vaak dingen dat ik denk bel nou toch! Neem geen risico!