Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik zit er een beetje doorheen. Mijn emmertje is al heel lang overvol en elke keer als ik het gevoel heb dat hij wat leger begint te raken komt er weer een plens bij en loop ik weer (tijdelijk) over. Vroeger als kind ben ik flink gepest. Daardoor reageer ik zoals ik reageer. Ik heb de middelbare school niet afgemaakt en ben op mijn 19e gaan werken. Ik was behoorlijk ambitieus en daardoor heb ik wel eea kunnen bereiken. Ik heb jaren gehad dat ik 3x modaal verdiende. Maar nu ben ik werkeloos en is er niets meer over van mijn ambitie. Toen ik medio 20 was werd eerst mijn vader ziek. Kanker. Hij is 2 jaar behandeld en toen konden ze niets meer voor hem doen. Bijna 3 jaar na de diagnose stierf hij op 59 jarige leeftijd. Tijdens die 3 jaar ging mijn moeder ook snel achteruit. Ze was begin 50 en werd ontslagen omdat ze niet meer functioneerde. Ik dacht dat ze steeds verwarder werd door de situatie rondom mijn vader maar 3 dagen voordat hij stierf kregen we helaas de diagnose Alzheimer. Ze was toen 56. Ze is nu 67 en leeft nog wel maar vraag niet hoe. Ze kan niet meer praten, is niet meer zindelijk en kan niet meer zelfstandig eten. Ze schuifelt de hele dag al gillend over de afdeling en ik krijg geen contact meer. Ik ben op mijn 27e getrouwd en 3 jaar later weer gescheiden. Mijn liefde voor hem was toen al over. Omdat ik me zo schuldig voelde daarover heb ik alles bij hem achtergelaten en ben opnieuw begonnen. Eerst op een flatje en later heb ik zelf een huisje gekocht. In diezelfde periode bleek uit een uitstrijkje dat ik een voorstadium van baarmoederhalskanker had en heb ik een operatie daaraan gehad. Na mijn huwelijk kreeg ik een relatie met een man die borderline/narcistische trekken vertoonde. De relatie was bijna 2 jaar drama en gedoe en toen kwam ik eindelijk bij zinnen en trok de stekker eruit. Ik snap tot op de dag van vandaag niet wat me mankeerde dat ik het zo ver heb laten komen en er niet al veel eerder mee gestopt ben. Toen heb ik een paar jaar een hele goede periode gehad en mijn huidige partner ontmoet. In het begin hebben we veel gefeest. We zijn erg verschillend en botsen behoorlijk maar ik weet dat hij de juiste voor mij is. Na 2 jaar hebben we een huis samen gekocht en 2 jaar later werd ik zwanger van ons eerste kindje. Bij de 20-weken echo kregen we slecht nieuws over zijn hartje. Hij zou na de geboorte eerst aan zijn hartje geopereerd moeten worden voordat hij mee naar huis kon. We besloten ervoor te gaan en ons kindje een kans te geven. 2 weken later kwam ik thuis te zitten. Ik had elke dag wel 60 harde buiken en een te korte baarmoederhals en de verloskundige was bang voor een vroeggeboorte. Die harde buiken zijn niet meer weggegaan en net toen ik weer vertrouwen begon te krijgen schoot mijn bloeddruk omhoog. Vanaf week 30 had ik pre eclampsie en heb ik in het ziekenhuis gelegen. Met 36+4 ben ik ingeleid. Mijn zoontje bleek naast 3 grote afwijkingen aan zijn hartje ook VCFS, een genetische afwijking te hebben. Hij heeft uiteindelijk 4 maanden in het ziekenhuis gelegen en 3 open hartoperaties gehad. Hij is inmiddels 19 maanden, nog volledig afhankelijk van sondevoeding omdat hij zelf niets eet en drinkt, ontwikkelt zich traag en is binnenkort toe aan zijn vierde open hartoperatie vanwege vernauwingen. De zorgen om en voor hem zijn intensief maar het is zon ontzettend vrolijk en gezellig kind, dat maakt alles meer dan goed. Ik ben enorm trots op hem en blij met hem. En natuurlijk ben ik ook heel bang. Om hem alsnog te verliezen. Er sterven helaas nog steeds teveel kindjes met hartafwijkingen aan infecties en operatieve complicaties. Wat betreft zijn genetische afwijking is het allemaal nog erg onzeker wat we kunnen verwachten. De meeste kinderen zijn heel vaak ziek voornamelijk de eerste 4/5 jaren, hebben een IQ tussen de 60 en 80 en vooral in de puberteit veel psychische aandoeningen. In april zijn we voor een tweede kindje gegaan en ik was in ronde 2 al zwanger. Helaas bleek bij de tweede echo met 10 weken dat het hartje is gestopt met 8 weken. Na een aantal keer pillen en een hoop gedoe moest ik 2 maanden later alsnog een hysteroscopie ondergaan. Ik heb net weer mijn eerste cyclus gehad en helaas was het niet raak. Ik maak me ook zorgen om mijn weerstand. Sinds de zwangerschap van mijn zoontje ben ik heel vaak ziek. Voornamelijk verkoudheid en soms met koorts. Nu ben ik alweer vanaf begin augustus aan het tobben. Ook ben ik te dik en lukt het me maar niet om af te vallen. 3 jaar geleden voor mijn zwangerschap woog ik ruim 20kg minder dan nu en ik heb heel veel moeite om dit lichaam te accepteren. Ik ben 3 maanden na de thuiskomst van mijn zoontje weer aan het werk gegaan voor 3 dagen per week. Mijn werkgever heeft een uitzondering voor mij gemaakt want eigenlijk is het geen functie voor 3 dagen. Na 3 kwart jaar hebben we helaas ook moeten concluderen dat het voor hen niet werkt. Ze wilden me nog een half jaar geven om eea op de rit te krijgen maar dan zou ik weer 4 dagen moeten gaan werken. Dat is voor ons geen optie. Zoontje gaat 3 dagen per week naar een verpleegkundig kinderdagverblijf en meer dan 3 dagen is niet mogelijk. En dat wil ik ook niet. Dus toen hebben we moeten besluiten om uit elkaar te gaan. Ik ben dus sinds een paar weken werkeloos. Geen idee of ik nog aan de bak ga komen voor 24u per week. En tenslotte heeft mijn schoonvader gisteren na een ziekenhuisopname van 5 weken besloten om zijn leven te beeindigen. Hij weet al 2 jaar dat hij kanker heeft en met af en toe een chemokuur was de verwachting nog 5 jaar. Hij krijgt steeds meer last van de chemo en had een ernstige maar niet levensbedreigende complicatie erbij gekregen. Hij eet en drinkt al 5 weken niet meer omdat hij gewoon niet meer wil. De vooruitzichten zijn dat hij zich steeds vaker slecht zal gaan voelen en steeds meer zorg nodig heeft. Zijn goed recht. Iedereen heeft moeite gehad om het te accepteren maar nu niet meer. Morgenavond gaat het gebeuren. Heel heftig en verdrietig. Ik ben al dagen op van de spanning. Ik probeer zoveel mogelijk de zorg voor zoon op me te nemen en mijn vriend te ontlasten. Helaas wonen schoonouders 200km bij ons vandaan. Als we erheen gaan dan blijven we daar slapen. Ik ga dan meestal na 2 dagen en 1 nacht naar huis omdat zoon gewoon slecht slaapt daar (en ik dus ook) en vriend blijft dan meestal nog een paar dagen langer bij zijn moeder. Ik heb dus chronisch slaaptekort en ben ook alweer een week aan het kwakkelen. Voel me vanmiddag alsof ik ziek ga worden en dat hoop ik natuurlijk zo van niet. Dat zou erg slecht uitkomen nu. Ik vind het ook erg moeilijk omdat dat slapen bij schoonmoeder en anderen (en zij bij ons) zo niet mijn ding is. Tot de komst van zoon kwamen ze gemiddeld 1x per maand een weekend en dat vond ik niet leuk maar daar zette ik me overheen. Sinds zoon er is ervaar ik het ook echt als een belasting. Zoon is onrustiger en ik ben super gespannen. Heb er ook echt fysiek last van (hartkloppingen, slecht slapen, maagpijn) en weet eigenlijk ook niet goed waarom. Maar normaal is het max 2 nachten per maand en nu wordt het deze keer alweer de derde keer deze week en het einde is nog lang niet in zicht zeg maar. Zowel schoonmoeder als vriend hebben al aangekondigd dat ze voortaan van plan is langer te komen dan 1 of 2 nachten. Vriend weet overigens wel dat ik het verschrikkelijk vind en dit is ook echt een discussiepunt tussen ons. Hij wil dat ik blij ben terwijl ik vind dat hij maar moet accepteren dat ik dit niet fijn vind omdat ik moet accepteren dat ze toch wel komt. Deze discussie voeren we nu overigens niet want ik wil hem daar nu niet mee belasten. Schoonmoeder weet het trouwens helemaal niet en dat wil ik ook niet. Dan komt ze nooit meer en dan zijn zowel zij als vriend de dupe. Ik ben dus gewoon zo op en zie zo als een berg op tegen de komende periode. Ik zou het liefst in mijn bed kruipen en er een paar weken niet uit komen maar ik moet sterk zijn. Voor zoon en vriend. Ik weet dat dit een enorme ego post is en dat ik echt teveel medelijden heb met mezelf maar ik kan het nu even niet van me afzetten en kan het nergens anders kwijt dus ik moest even van me afschrijven Sorry voor het lange verhaal.
Jeetje meid, wat een verhaal en wat heb je het moeilijk op dit moment! Kan me echt heel goed voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit! Ik hoop dat het van je afschrijven je enigszins wat lucht geeft. Heb je zelf verder een goede uitlaatklep om even stoom af te blazen (hobby's, vriendinnen etc.) Digitale knuffel vanaf hier in ieder geval. En knap dat je ondanks alles, toch zo sterk bent om door te gaan voor je zoon en vriend!
Je moest eens weten hoeveel respect ik heb. Al is dat digitaal ... Ik hoop dat je leven binnenkort zo'n enorme omzwaai krijgt dat al het goeds jou kant op komt. Probeer kleine stappen te maken ... dat brengt je misschien weer wat positieve tijd in je leven. Sterkte en heel veel succes
Pff, wat een ellendigheid allemaal zeg Het wordt tijd dat jij rust krijgt en een flinke bak positieve dingen over je heen krijgt, dat verdien je! Heel veel sterkte hiermee, misschien kun je je ei ook nog kwijt bij een psycholoog of een maatschappelijk werkster? Succes en nogmaals veel sterkte! Een dikke knuffel!
hier word ik stil van ... jee meid wat heb jij allemaal meegemaakt !! ik bewonder je doorzettingsvermogen erg en je mag hier gerust je verhaal kwijt hoor als dat je oplucht ! ik wil je een hele dikke knuffel en heeeeel veel sterkte wensen . spijtig dat we je niet kunnen helpen als het kon deden we het meteen !!! ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat er in de toekomst alleen nog leuke en mooie dingen voor je klaar liggen dat heb je dubbel en dik verdient !! !
Jezus zeg, wat een verhaal! Vind het helemaal geen zelfmedelijden, maar juist knap dat je je nog staande weet te houden. Sterkte en heel veel succes. Ik hoop dat jouw leven heel snel een positieve wending gaat krijgen.
jeetje wat een verhaal verschrikkelijk zeg maar je bent ook een hele sterke vrouw dat je het zo goed volhoud en je mag je hart hier best luchten hoor sluit me helemaal aan op de reactie hierboven respect meid en heel veel sterkte morgen en de komende tijd hoop dat er snel een lichtpunt komt in jullie leven en jij eindelijk uit dat dal kan klimmen om boven op de grote berg te staan met trots en alle elllende van de afgelopen jaren achter je kan laten
Ow meis wat maak jij een hoop mee.. En dan heb je alle recht om een ego post te posten en je mag echt wel zelfmedelijden hebben.. Ik weet verder niet wat ik kan zeggen alleen dat ik het heel knap vind dat je je zo staande houdt en zo veel rekening houdt met je vriend en zo'n super mama bent voor je kleintje.. Misschien helpt het om eens gewoon met iemand te gaan praten, gewoon zodat je je verhaal eens kwijt kan, zonder dat die persoon oordeelt en dat jij ff kan luchten.. Dikke knuffel voor jou en je mannen en sterkte weer voor de komende zware periode !
Jeej dat jij erdoorheen zit is niet meer als menselijk.. Hoop dat je snel in rustiger vaarwater mag komen en dat jullie zoontje de volgende o.k goed mag doorstaan! Respect meis!
Goed dat je het van je afschrijft. Ik wil je alleen even sterkte wensen. Hoop dat er binnenkort meer tijd voor jezelf is.
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes! Dat doet me goed. Ik had op een ander forum gepost dat ik twijfelde of zoon bij de euthanasie aanwezig moest zijn en ik zelf dus ook want geen opvang en toen viel echt iedereen over me heen dat ik zo'n egoïst was en daardoor voelde ik me nog zieliger. Dat sterk zijn aan de buitenkant is ook mijn valkuil want iedereen denkt dat het toch altijd wel goed gaat met me. Maar jullie lieve berichtjes doen me enorm goed. Geven me het gevoel dat ik me best kut mag voelen.
Jeetje, je krijgt het nogal op je bordje zeg! Ik wil je heel veel sterkte wensen! Je komt over als een sterke vrouw.
Wel niet bij euthanasie aanwezig zijn is niet aan anderen om daar over te oordelen. Jij moet het aan kunnen en je zoontje is er ook nog inderdaad. Tip: vriendin van mij kon het niet aanzien dat de dodelijke medicijnen werden gegeven. Zij heeft bij leven afscheid genomen en is pas terug gegaan naar de kamer toen de medicatie gegeven was. Ze heeft dus alleen het 'in slapen' gezien. Volg je hart meid!!
Sterkte meer weet ik niet te zeggen eigenlijk. Moet zeggen sommige mensen krijgen echt te veel ellende over zich heen. Een ding weet moet je voor je zelf bij je nemen je weet wat knokken is en daar door zul je nooit op geven. Hoe zwaar dingen ook zijn en wat er nog op jou pad komt en dat is al een hele bak vol!
Heel veel respect.. En al lijkt het nu heel ver weg, ik hoop echt dat er een betere tijd voor jou komt! Het is je zo gegund.
Jeetje wat heb jij een hoop voor je kiezen gehad! Ik hoop voor je dat het van je afschrijven iets geholpen heeft en wens je veel sterkte morgen en de tijd daarna. En, hoe lang het ook mag duren, na regen komt zonneschijn!
Dat jij er doorheen zit is helemaal niet gek hoor. Je hebt echt even rust nodig en tijd voor jezelf. Misschien met de huisarts praten en verwijsbrief vragen voor maatschappelijk werk of iets in die trant zodat je even ook je ei kwijt kan ? Verder heel veel sterkte met de volgende operatie van je zoontje en natuurlijk ook voor jezelf. Digiknuffel vanuit Curacao.
Ooit heeft eens iemand tegen me gezegd. "Al brand de hele wereld af ... dat wil niet zeggen dat jij geen pijn/verdriet kan/mag hebben over jou problemen" ... Dat geld ook voor jou. Dat iemand anders over iets denkt is prima ... maar dat lost niet op dat jij er verdriet van hebt. We zijn allemaal uniek ... ook jij.
Nou respect voor jouw hoor, hoe doe je het allemaal? Heel knap dat je je zelf toch staande weet te houden ondanks alle ellende, heeeele dikke knuffel en zet hem op, ooit gaat hopelijk de zon weer voor je schijnen!