Ik wil er over praten, omdat ik er zelf niet meer uitkom. Ik hoop dat jullie mij wat adviezen kunnen geven en/of ervaringen willen delen. Ik zit in een depressie. Zo, dat is eruit.. Ik heb van de HA anti depressiva gekregen, maar omdat ik dat nogal heftig en "eng" vind om te nemen, wil ik eerst doormiddel van gesprekken aan de slag. Ik vind het moeilijk om toe te geven aan mezelf, dat het echt niet goed gaat met mij. Ik ben geen type die om hulp vraagt. Waarom niet? Ik heb mijn hele leven alles zelf moeten doen en juist voor de mensen om mij heen moeten zorgen. Ik heb altijd de "sterke" moeten zijn in ons gezin thuis. Nu moet ik me dus kwetsbaar opstellen, en openstellen tegen over andere. Om naar de HA te gaan, was al een hele grote stap. Ik ben altijd bang dat andere mij als een aansteller af doen en me achter mijn rug om zullen uitlachen, bij wijze van spreken. Ik heb veel meegemaakt en ik ben echt niet gelukkig vanbinnen en mijn eigenwaarde is 0,00. Ik voel me een mislukking op de meeste momenten. Ik heb, omdat mijn leven altijd een rollercoaster is geweest van ellende, altijd pieken en dalen gehad wat betreft mijn emoties. Maar ik kon altijd op bepaalde momenten mijn motivatie voor dingen terug vinden. Nu kom ik die drempel gewoon niet meer over, het lukt me gewoon niet. Ik heb het gevoel alsof ik heel hard sta te duwen tegen iets wat nog geen centimeter verplaatst. Alsof ik mezelf elke dag vooruit moet trekken. Ik weet waar het vandaan komt.. ik zit in een verwerkingsproces, wat zoals alles in mijn leven, als een sneltrein gaat vanbinnen. Dat is de reden waarom ik het eerst met gesprekken wil proberen (en omdat ik niet wil toegeven dat ik het nodig heb). Mijn leven is zo'n rollercoaster geweest en ik heb me altijd staande weten te houden.. ik had geen keus. Nu heb ik eindelijk mijn rust gevonden en mijn survival-modus is uitgevallen, daar had ik helaas niet op gerekend en ging me ook niet in mijn koude kleren zitten. Nu komt het volgende.. ik ben student, ik loop 32u stage, werk 20u, ga 1 dag in de week naar school en run een heel huishouden zo goed als in mijn eentje. Ik ben echt op.. Ik ben normaal gesproken inderdaad iemand die een overvolle agenda heeft en daar met volle teugen van geniet. Maar nu, nu lukt het me gewoon niet meer (!) Ik heb op stage en school aangegeven dat ik een depressie heb en waarom dit zo is. Toen ik het vertelde zat ik te hikken van het huilen en kwam amper uit mijn woorden. Zij MOETEN dus gezien hebben dat het diep zit. Ik doe toch al die dingen die ik moet doen, ik ga naar stage, ik ga naar school, ik ga naar mijn werk.. maar soms moet ik echt een dag vrij nemen en het rustiger aan doen (klinkt heel aanstellerig, maar het is zo). Dan lukt het me gewoon simpel weg niet, hoe graag ik ook zou willen. Het lukt me eigenlijk elke dag niet, ik moet mezelf echt vooruit trekken.. maar ik heb niet zoveel keus. Ik voel geen begrip vanuit mijn omgeving. Want volgens stage en school, mag ik hier eigenlijk geen vrij voor nemen. Ik moet het maar als 'afleiding' zien. Zij weten ook dat ik dat niet als afleiding kan zien, want zodra ik op school ben, word ik weer herinnert aan hoeveel ik moet maken.. op stage, mijn geplande afspraken, opdrachten etc. Zijn logische doodnormale dingen.. maar is het dan zo gek als ik zeg dat ik die druk er zo nu en dan even niet bij kan hebben? Ik doe echt mijn best, maar ik merk dat ik door het onbegrip en de druk die alsnog op mij gelegd word, ik niet vooruit kom met mezelf. Ik heb rust nodig. Ik lees dat er mensen zijn met een depressie, die een tijdje thuis zitten, omdat zij dit nodig hebben. Waarom krijg ik mijn rust niet wanneer ik daar om vraag? Vraag ik dan teveel? Ik kom niet vooruit en ik heb het gevoel alsof het gewicht van een olifant op mijn borst gedrukt zit, en een zak met bakstenen op mijn rug.. die ik de hele dag maar moet mee sjouwen. Het ergste is nog, dat de mensen die ervan afweten blijkbaar het idee hebben dat ik me wel red. Ik red me niet. Volgens andere komt dat omdat ik blijkbaar een harde houding/uitstraling heb. Ik ben niet hard. Volgens andere mensen kom ik altijd heel zeker over. Ik ben zo onzeker als de pest. Wat moet ik nog doen om door te dringen in mijn omgeving? om mijn eigen dingen op een rijtje te kunnen zetten? Ik wil zo graag begrepen worden en een beetje begrip krijgen. Ik voel me zo leeg en kut gewoon.
Wat heftig zeg. Ik heb een paar jaar terug bijna een jaar thuis gezeten ivm een zware depressie. Daarna heb ik nog een hele tijd therapeutische gewerkt. Als ik jou was zou ik naast t praten met een psych ook contact op nemen met de arboarts. Ik was net zoals jou, Ik erkende t niet, wou geen hulp, want dat had ik niet nodig. Het is bijna verkeerd afgelopen met me. Ik vind het knap van je dat je nu hulp gezocht hebt. Het is heel vervelend dat je geen steun uit je omgeving krijgt, want dit heb je juist nodig. Als je t nodig hebt, mag je me altijd een pb sturen.
Hoe erg heb je het nodig om je opleiding snel af te maken? Als het geen must is zou ik er gewoon even mee stoppen en dan weer oppakken als je je weer goed voelt. Vaak zie je ook dat mensen na een depressie opeens toch een andere richting op gaan. En waarom sta je er in je huishouden zo goed als alleen voor? Wat ik wel heb geleerd is dat je zodra je het huis uitgaat als vrouw voor jezelf moet zorgen. Je moet pakken wat je nodig hebt en wat jij denkt dat goed is. Iemand anders gaat dat niet voor je doen. heel veel sterkte en je zult merken dat je als je hier eenmaal uit bent niet alleen je sterk voordoet, maar ook echt sterk bent!
DarkAngel - Gelukkig ben je eruit gekomen! Nu ik nog.. hoop echt dat het mij ook gaat lukken. Zo voelt het nu nog niet. Jippie - Ik ben het huis al uit, woon bij mijn vriend en zijn vader, maar zijn vader is nooit thuis wegens werk. Waarom ik het voor een groot deel alleen moet doen, is omdat mijn vriend het niet wil of kan. Koken, heeft hij geprobeerd.. maar hij kan t gewoon niet. Voor de rest is hij gewoon lui. " Ja schat doe ik zo" en vervolgens gebeurd het niet. Ik kan niet tegen rommel, dan word het nog chaotischer in mijn hoofd. Mijn vriend is van het uitstellen en dan is het voor mij de vraag of hij het wel echt doet. Dus dan doe ik het maar zelf. Ik ben die strijd zat, hij is voor de rest een super lieve vriend. Ik heb echt geprobeerd om hem z'n zooitje te laten opruimen, hij doet het nu een beetje.. maar meer ga ik er niet van verwachten, want dan ga ik me alleen maar irriteren.
Jij werkt 32 uur op je stage en daarnaast nog 20 uur? En dan nog een uur of 8 naar school? Logisch dat je dat niet volhoudt als je ook nog eens in een depressie zit. Wat heeft prioriteit? Niemand die het huishouden kan overnemen? Desnoods in de ziektewet gaan op je werk. Goed dat je hulp hebt gezocht, weet hoe moeilijk dat is (zit zelf ook in een depressie, als je wil mag je pb sturen). Sterkte!
Heftig en knap van je dat je je verhaal hebt geschreven, lijkt me niet gemakkelijk! Misschien een domme vraag van mij maar bestaat er op stage/school ook niet zoiets als een arbo-arts ? Misschien kan je dan in overleg of in overleg met je huisarts 1 dag per week minder werken/studeren? Het lijkt me toch dat je er op éénof andere manier recht op hebt, of niet? Want je doet wel heel erg veel! Lijkt me voor niemand uit te houden op lange termijn
Het komt op mij nu wel een beetje over alsof je van de regen in de drup ben beland. Je zegt dat je een hele lieve vriend hebt, maar hij wil niks in het huishouden doen en heeft ook geen begrip voor je depressie (weet ik niet zeker, maar dat maak ik op uit je vorige post) Ik zou iedere week opschrijven welke taken hij moet doen en anders heeft hij pech, want dan kan hij naar zijn avond-eten fluiten... maar goed, dat huishouden zal niet het grootste probleem zijn neem ik aan... Moet je echt zoveel werken? is dat financieel nodig? Ergens zul je op moeten gaan korten. Ik weet niet wat voor opleiding je doet, maar vaak kun je ook stage-uren inhalen tijdens vakanties bijvoorbeeld, of zelfs na je stage-periode. Vraag op je school naar de mogelijkheden hierin. Je moet het zakelijk aan gaan pakken allemaal en niet gaan wachten tot dingen je aangedragen worden. Geloof me, ik heb hetzelfde moeten doen. En hoe moeilijk het ook is... als je straks zwanger wordt, gaat het alleen maar moeilijker worden, ook al heb je dan die superliefde van en voor je kind (waar je nu heel erg naar uitkijkt waarschijnlijk) Zelfs vrouwen waarbij alles op rolletjes loopt hebben moeite om dan alles in te passen met werk, huishouden en hun relatie.. als ik jou was zou ik dus weer even voorbehoedsmiddelen gaan gebruiken tot je situatie weer stabiel is.
klopt Jippie, dit is me in een keer binnen komen vallen en vanaf deze maand gaat het graag willen zwanger worden ook op een laag pitje. Wel houd ik mijn cyclus nog bij. Ik wil eerst hier uit zien te komen. Ik zou dit jaar klaar zijn met mijn studie.. en nu overkomt mij dit. Ik ga nog een gesprek aan, om naar de mogelijkheden te vragen.
Moet er wel even bijzeggen, want ik zei net woon bij mijn vriend en zijn vader. Dit is tijdelijk! We hebben een appartement alleen daar word nog het een en ander verbouwd. Tis niet zo dat we hier wonen en ik nog op school zit en dan zwanger willen worden. Ik ben dit jaar klaar met school en we hebben een eigen woonruimte. Dat wou ik even zeggen want dat kwam niet naar voren in mijn vorige reactie.
Het lijkt wel alsof je mijn leven opgeschreven hebt. Met een alcoholistische moeder was ik ook degene die sterk moest zijn voor het gezin. Vader had zijn handen vol aan werk en moeders en mijn broers....tja weet nog steeds niet wat hun deden om te helpen. Dus ik mocht koken en de was.doen (en toen was ik er pas.6). Je verleden en ervaringen breken je nu op. Je hebt het gevoel dat je hoofd op ontploffen staat als er een druppel bij komt. Ken het helemaal en nee je stelt je niet aan! Je doet ook ontzettend veel en dan is het niet raar dat je nu even de kar niet kan trekken. Ik heb al bij minder bezigheden het idee dat ik ontplof, mijn hoofd lijkt dan te vol en kan er niks bij hebben dan, en ik kan dan ook niet meer nadenken. Als iemand me dan een vraag stelt lijkt het soms alsof mijn hersens op slot zitten. Het enigste wat ik.dan kan doen is even omdraaien diep zuchten en ontspannen. Dankzij de antidepressiva die ik kreeg kon ik weer slapen, want dat was ook een deel van het probleem, daardoor werd ik rustiger wakker en kon ik de dag beter aan waardoor ik me niet meer zo moe voelde. Ik denk dat jij toe bent aan een pauze, meld je ziek op school, stage en werk, ga jezelf niet meer dwingen want dat werkt nu even averechts. Ga.proberen leuke dingen te doen, al is het maar je favo soap kijken, en zoek hulp. Schop die vent van je onder zijn achterste en laat hem helpen, leg hem duidelijk uit hoe jij je voelt, desnoods neem je hem mee naar de psycholoog. Al.was het maar dat hij inzicht krijgt in jouw gevoel. En mensen die zeggen dat jij je aanstelt staan niet in jouw schoenen, vermijd ze even, want negativiteit kun je nu niet gebruiken. Het is al knap dat je herkent waar het vandaan komt, erkenning is het begin van genezing.
Meid, Denk nu vooral aan jezelf.. anders gaat het van kwaad tot erger, ik spreek uit ervaring. 2 jaar geleden in een depressie gekomen.. Heb hier anderhalf jaar over gedaan, mede omdat ik te eigenwijs was om toe te geven (toch weer naar werk gaan, toch weer alle sociale contacten willen bijhouden, toch weer het huishouden alleen willen doen, en nog zoveel meer dingen).. Het is een half jaar goedgegaan, en ik stopte met mn antidepressiva (ja, die had ik echt HEEL hard nodig, wist me ook geen raad meer).. En nu, een terugval. En waarom? Ik heb 3 baantjes genomen, dacht alles weer aan te kunnen, en deed weer VEEL TE VEEL! Dit is mijn grootste les geweest, ik slik weer een half pilletje sinds een week of 7, voel me alweer iets beter, en wil dit NOOIT meer meemaken. Wat ik hier alleen maar mee wil zeggen is: het wordt niet beter als je voor anderen blijft leven. Kies voor jezelf, dat heb je nu nodig. En ja, commentaar krijg je toch wel. Daar heb ik ook zo mee om moeten leren gaan, niemand begrijpt het echt. Maar het gaat uiteindelijk om jouw (en je gezin).. Sterkte meid, en het komt goed! Echt! De betere dagen komen weer. Die heb ik ook alweer.
Je verhaal is zooo herkenbaar, hier ben ik ook opgebrand. Het lijkt me wel goed om een paar stappen terug te doen, zowel op je stage/school als werk. medicijnen als je zonder kan prima (doe ik ook ivm geen zin in gewichtstoename) maar ga wel in therapie, ik heb daar ook veel en veels te lang mee gewacht, ik raad jou aan dat niet te doen. je psychiater kan je vast helpen aan een psycholoog of psychotherapeut voor therapie, sterkte, en weet je voor je omgeving is het ook lastig, ik herken het zelde, en probeer het naaste me neer te leggen, tis nl voor iemand die het niet heeft gehad, heel moeilijk te begrijpen.
32 uur in de week stagelopen is niet niets en zeker niet als je daarnaast ook nog 8 uur naar school moet en 20 uur moet gaan werken. ik hoefde maar 28 uur stage te lopen (met zeker 4 uur reistijd per dag) en was gewoon kapot dus heb veel respect dat jij dit doet! Is het niet mogelijk om extra te gaan lenen bij DUO ipv te werken? Natuurlijk wil je nu geen schulden, maar hopelijk kan je het wel afbetalen wanneer je werk vindt. En ga zeker langs bij de decaan van je school om dit te bespreken. Zij kunnen begrip tonen voor je situatie en ervoor zorgen dat je verslagen later mag inleveren en toetsen later mag maken.
Zoals papier zegt, maak een afspraak met de decaan van jou opleiding/instituut. Die heeft mij een aantal jaar heel goed geholpen dingen qua opleiding op een rijtje te krijgen. Hij heeft er toen bijvoorbeeld ook voor gezorgd dat ik extra jaren studiefinanciering heb gekregen.. Daarnaast, inderdaad, proberen wat stapjes terug te doen. Denk goed aan jezelf en heel veel sterkte!!
Sasjuh - Het is precies zoals jij het omschrijft. Ook wat jij verteld over jou leven, had ook zo mijn verhaal kunnen zijn. Mijn hoofd zit ook vol en eerst kon ik dat allemaal tegelijk en was er niks aan het handje. Nu lukt dat idd ook niet meer. Hoe is het nu met jou? Ninosz - Gelukkig gaat het nu weer wat beter met je! Ik hoop dat dit bij mij ook zo gaat straks. Heb jij geen bijwerkingen gehad van de AD in het begin? welke AD heb je? Ik vind het gewoon eng om ze te nemen. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel zeggen ze tegen mij, ik voel me verplicht om al die dingen te doen. Ik voel me schuldig, als ik een dag niks doe. Als ik het zo opschrijf, is dat eigenlijk best erg. Dobbel - Het is ook moeilijk voor de mensen om je heen. Maar totaal geen begrip? Dat is toch vreemd? Ik heb het idee, alsof mensen denken dat ik me helemaal niet rot voel en alsof ik me wel red. Mijn moeder zegt dat ook altijd "ja ik denk altijd, zij red zich wel". Nou guess what? ik red me niet. Zou willen dat zij dat begrepen. Ik heb eerst 2 gesprekken gehad met de POH, vanaf nu naar de psycholoog. Ik heb vroeger al gelopen bij een psychiater en hier heb ik EMDR gedaan. Dit heeft mij niks geholpen, helaas. Hoop nu op iets beters. Papier & Anzza - Ik heb al een gesprek gehad met de team coordinator en mentor van mijn opleiding, maar het enigste wat zij zeggen is "zie dit als afleiding". Er wordt niks veranderd qua opdrachten of tijden. Er word van mij veracht dat ik gewoon netjes alles nu ga inleveren. Bedankt voor jullie lieve berichten!
En ik raad je alsnog aan om bij de decaan langs te gaan en niet coördinator of mentor (tenzij er natuurlijk niemand binnen jouw school de functie als decaan heeft). Een coordinator of mentor kunnen jou niet echt helpen en ik vind het ronduit belachelijk en respectloos dat ze zeggen dat je dit als afleiding moet zien. Word er zelf erg boos om:x, moet er niet aan denken hoe jij er mee om gaat.
Ik slik 50 mg sertraline! 2 jaar terug, toen ik het kreeg ben ik in 4 weken tijd op 100 mg sertaline gezet! Dat was veeeeeel te heftig! Enorme bijwerkingen gehad! Nu afgelopen kerst eerst een week 25 geslikt en toen pas 50! En ja, ik had weer bijwerkingen, maar t was te doen! Ik kon dit keer wel voor m'n gezin zorgen! Welke heb jij gekregen? Meid, t komt echt goed! Die bijwerkingen duurden bij mij zo n 4 weken, waarvan 2 weken heftig en dan krijg je rust! Echt rust in je hoofd! Maar ik geniet nog steeds en ik ben nog steeds bij tijden somber en aan t hyperen! Maar t scheelt je gewoon niet zo erg meer, dus je knapt meer op! Ik wil daarmee niet zeggen dat je ze moet gaan slikken, wilde alleen de positieve kant even benoemen! Sterkte!