Ik moet even mijn hart luchten. Ben net bij de gyn geweest. Miskraam is niet op gang gekomen en na drie weken wachten vond ik hetzelf ook wel welletjes. Morgen curretage. Baal als een stekker en ben ook boos. Boos op mijn lichaam dat het niet zelf zijn zooi oplost. Boos op mijn man omdat die al drie weken roept laten we het afsluiten en vanmorgen dit nogmaals benadrukte "nu kunnen we het eindelijk afsltuien"Tja wat verwacht je nou. Ik laat het er morgen uitzuigen en klaar is kees. We praten er niet meer over en we leven vrolijk verder. Lekker makkelijk zit niet in zijn lijf. Mijn moeder precies hetzelfde. Misschien hebben ze wel gelijk maar ik krijg meer het idee dat ze blij zijn dat alles achter de rug is. Net of het nooit gebeurd is. Net of het er niet meer mag zijn ofzo. Niemand snapt het hier en worden alleen maar boos op mij. Ik heb momenteel ook niet echt het geduld om het dan rustig uit te leggen. Kan het ook niet uitleggen. Heb heel sterk het gevoel dat ik het niet goed kan afsluiten. Ga slapen en wordt wakker en weg is het. Pfff de tranen rollen hier over mijn wnagen. Zoveel emotie en ik kan het niet kwijt. Sorry voor mijn klaagverhaal en misschien ook wel heel verwarrend maar ik moest even spuien.
Mensen kunnen hier heel makkelijk over denken maar voor jou was het al je kind, een deel van je hart. Ik heb destijds ook voor een curretage gekozen en heb mijn gevoel aan een symbool gekoppeld. ook heb ik mijn ongeboren kindje een naam meegegeven. Op deze manier heb ik het uiteindelijk een plekje kunnen geven, dit kost tijd maar bovenstaande hielp mij wel hierin. Iedereen gaat anders om met verlies zo ook je partner, probeer dit niet te veranderen maar accepteer elkaar, het is al moeilijk genoeg. Kijk vooral voor een symbool ook op deze site: Troostgeschenk.nl
Misschien een stomme gedachte maar wie weet heb je er wat aan. Ik lees overal dat je geen seks mag hebben als je vliezen zijn gebroken. Nu heb ik afgelopen week ook last gehad van bloedverlies ivm vmk en ik heb gemerkt dat wanneer ik klaarkwam, ik hierna meer last van bloedverlies heb. Wellicht helpt het door klaar te komen dat het op gang komt. Je baarmoeder trekt hier immers door aan. Wie weet helpt het, heb geen flauw idee maar je kan het altijd proberen! Sterkte en ik snap je emoties erg goed!
Ik herken je gevoelends maar al te goed, al heb ik wel gekozen om de miskraam op te wekken met cytotec, één dag na de slechte echo. Ik was ook ontzettend boos op mijn lichaam, boos omdat ik me zo ontzettend zwanger voelde maar mijn kindje al 3 weken niet meer leefde en mijn lichaam daar niets aan deed en daar ook geen seintjes voor gaf. Boos op mijn vriend, die er niet veel over praate maar vooral mij trooste terwijl ik zo graag van hem wou horen hoe hij het zelf allemaal beleefde. Mijn vriend is geen prater, hij heeft het op zijn eigen manier proberen een plaats te geven al denk ik wel dat hij vooral bezig was om mij te troosten en zichzelf hierbij heel erg vergat. Ook was ik ontzettend boos op de buitenwereld, iedereen zei maar 'ach, jullie zijn nog zo jong, nog genoeg kansen' of ' je was nog maar zo kort zwanger, het was nog niks' nou ik kan je vertellen, HET WAS WEL WAT! HET WAS MIJN KINDJE!' Meid, heel veel sterkte en succes de komende tijd, ook met de curretage morgen. Hoop dat je het een plekje kan geven en in de toekomst mag genieten van een mooie plakbeeb.
Jeetje meis, wat een verhaal... Wat triest voor je dat je je zo niet begrepen voelt! Ik heb zelf afgelopen juni een mk gehad en gister gehoord dat het weer niet goed was, was nu 6,5 week zwanger. En het is sowieso iets wat je niet kunt omschrijven en ik begreep ook pas wat het is nu ik het zelf heb meegemaakt, poeh wat heb ik het onderschat zeg! De eerste keer heb ik 2 weken gewacht, toen nog medicijnen geslikt en ook dat hielp niet, dus uiteindelijk een curettage gehad. Ik heb gevraagd of ik het weefsel mee kon krijgen (wat gelukkig mocht en waar iedereen ook heel nadrukkelijk van op de hoogte was!) en dat hebben we "begraven" in de tuin. Voor mijn gevoel kon ik dat niet achterlaten in het ziekenhuis! Misschien is dat wat voor jou? Je kunt inderdaad je partner en je moeder niet veranderen en gelukkig kun je hier je verhaal kwijt! Neem wel de tijd voor je eigen verdriet, want het hakt er enorm in! Sterkte morgen en daarmee is het inderdaad niet klaar, doe wat goed voelt voor jou! Groetjes Pasjuh.
Hoi Iedereen, Gisteren de curretage gehad. Zag er heel erg tegn op en heb me wat af gehuild daar. Ze zullen wel denken wat een aansteller. Gelukkig waren ze erg lief daar. een operatieassistente heeft me er doorheen gtrokken tot ik sliep. Al met al is de ingreep meegevallen. Ik was om 16.15 uur geholpen en mocht om 19.00 uur alweer naar huis. Ik vloei nauwelijks meer en heb helemaal geen buikpijn. Dat is wel prettig Toch komt het verdriet van het verlies nu pas merk ik. Had gedacht dat ik dat al een beetje had gehad. Ik heb niets tastbaars als bijvoorbeeld het vruchtje. Ik heb met mijn man afgesproken een witte ballon op te laten met een klein berichtje. De ballon staat als symbool voor het vruchtzakje want meer was er niet. Daarom vond ik een vlinder niet zo gepast. Ben nog wel heel emotioneel en heb angst om weer zwanger te worden terwijl ik ook het liefst weer snel zwanger wil zijn. Beetje dubbel. Bedankt voor jullie lieve berichtjes.