Bij elkaar blijven voor de kinderen

Het zou kunnen werken. Ik heb zelf een open relatie (mijn partner heeft nog een vriendin) maar bij ons is er wel veel liefde. Echter om een open/poly relatie te laten werken is communicatie wel ontzettend belangrijk. Jij geeft aan dat dat er tussen jullie bijna niet is en dan zou ik er niet aan beginnen.

Ook moeten jullie bedenken wat de eventuele andere partner hiervan gaat vinden (die heeft ook haar wensen en rechten natuurlijk) en wat nou als jij verliefd wordt op een ander? En wat eerder al werd gezegd: wil je de komende jaren stil zitten in een ongelukkige relatie?

 

Waarom zou je hier nu al een antwoord op moeten hebben. Je kunt gewoon verder gaan zoals jullie deden en zien waar de verliefdheid van je man met die ander naar gaat leiden. Komt tijd komt raad zou ik zeggen. Het zijn processen waar niemand een pasklaar antwoord voor heeft. Jullie voelen denk ik beide aan wat wel of niet meer past. Het vraagt wel om er samen over te praten. Als je dat maar blijft doen op een open en respectvolle manier. En dan zie je wel hoe het een en ander loopt.

 

Ik heb dit ook meegemaakt. Wat een opluchting toen mijn ouders uiteindelijk uit elkaar gingen.

Daarnaast zou ik goed nadenken over het voorbeeld dat je hiermee aan je kinderen geeft. Zou jij je kinderen later liever ongelukkig in een huwelijk zien omdat ze zich daartoe verplicht voelen? Of liever gelukkig alleen/met een andere partner?

Ontzettend fijn dat jullie elkaar zoveel gunnen en dit overwegen voor de kinderen. Maar de kinderen krijgen wel een voorbeeld van een verstandshuwelijk waarin je je eigen behoeften opzij zet. Ik zou dat niet willen voor mijn kinderen. En ook niet voor mezelf. Jullie hebben zelf ook geen fijn voorbeeld gehad in jullie eigen jeugd. Misschien kunnen jullie hier de cirkel doorbreken, juist in het belang van de kinderen.

 

Praktisch gezien, ik hoop dat je naast al je overwegingen ook al nadenkt over de eventuele toekomst als je gaat scheiden. Sta je ingeschreven bij de woningstichting voor een huurwoning of kan je zelf een woning betalen? Voor huurwoningen is de wachttijd erg hoog, liever nu al ingeschreven staan en het uiteindelijk niet nodig hebben dan op het cruciale moment in hoge nood iets moeten vinden.
Veel sterkte met al je afwegingen, het is een moeilijke zoektocht naar wie jij bent, wat jij wil en wat jij nodig hebt om verder te kunnen gaan in deze relatie!

 

Het klinkt nu allemaal heel harmonieus, maar hoe gaat dat in de toekomst?
Als je een jaar verder bent, en je beseft dat je "vast zit" in een huwelijk waar geen romantische gevoelens meer zijn. En bedoel je met bij elkaar blijven, dat je dus ook monogaam bent? Of mag je dan een relatie beginnen met iemand anders? Wordt er dan altijd thuis geslapen? Of mag je ook een nacht wegblijven? En hoe leg je dat dan aan de kinderen uit? Wat als je man met zijn nieuwe vriendin uit eten wil? Betaal jij daar dan aan mee? Of gaan jullie de financiën splitsen? En wat nou als maar 1 van de 2 een nieuwe relatie krijgt, en de ander alleen blijft. Komt er dan uiteindelijk toch jaloezie bij kijken? Verslechterd hierdoor de sfeer en ga je vervolgens alsnog met ruzie uit elkaar? Blijf je bij elkaar tot dat de kinderen 18 zijn? Of totdat ze het huis uit zijn? Wat nou als ze tot hun 25e thuis blijven? En dan, ga je dan uitleggen dat je alleen voor de kinderen bij elkaar bent gebleven of is dat een groot geheim wat je met je mee moet dragen?

En zo kan ik nog wel 100 vragen bedenken. Ik vraag me echt af hoe dit in de toekomst zou gaan werken. Je gunt elkaar nu nog het beste, kunt nu nog zonder ruzie uit elkaar.
Als je zeker weet dat jullie relatie voorbij is, waarom zou je dan zulke risico's nemen?

 

Je leunt nu op het veilige, maar ik denk dat wanneer de relatie met zijn collega serieuzer wordt, dit een probleem zal zijn. Is het niet van jouw kant, dan wel van hun kant. Beter nu nog in harmonie uit elkaar, dan straks wanneer er strubbelingen zijn ontstaan.

Je zal op eigen benen moeten gaan staan, hoe moeilijk ook. Ja je zal in 1e instantie de dagen zonder je meiden een hel vinden, maar uiteindelijk zal het wennen en ga je de tijd voor jezelf ook waarderen omdat je die tijd opnieuw gaat indelen. Probeer bij elkaar in de buurt te blijven wonen, dan kunnen de meiden ook gewoon aanwaaien op dagen dat je ze niet hebt, maar wel thuis bent. Andersom net zo. Dat jullie uit elkaar gaan en allebei jullie eigen weg in moeten slaan, lijkt me duidelijk en onvermijdelijk. Sterkte ermee!

 

Ik denk dat dit heel persoonlijk is.
Als er verder geen spanningen/ ruzies zijn en jullie staan er allebei achter dan lijkt het me een goede oplossing.
Je moet elkaar natuurlijk nog wel aardig vinden en er moeten geen irritaties zijn want die zullen dan uiteindelijk de overhand gaan nemen.
Ik weet hier in mijn naaste omgeving ook een stel die dit zo doet. Die gaan pas uit elkaar als de kinderen minimaal 18 jaar oud zijn. Bij hun werkt het voor zover ik weet.
Gaan ook als gezin met vakantie.
Als je elkaar echt niet kan verdragen dan is dit natuurlijk geen optie.
Veel sterkte met jullie besluit.

 

Er zijn genoeg open relatie vormen die werken, maar daar horen wel heel duidelijke afspraken bij.

Dat intimiteit en liefde allicht tussen jullie niet meer werkt, maar harmonieus living together op basis van respect is op zich goed te doen. Hogere vorm van liefde is loslaten en iemand het beste gunnen.

Zolang je elkaar maar niet de tent uitvecht en afbekt, want dat is wel iets waar kinderen last van hebben. (Jarenlang ervaring mee helaas)

Alleen maak heel duidelijke afspraken ook met evt. dates op t oog. Allicht een balletje opgooien hoe mensen met kinderen en een open relatie dat doen om wat meer ideeën op te doen en zodoende te achterhalen in welk format dat zou werken voor jullie. Het is niet helemaal hetzelfde, maar allicht wel een startpunt.

 

Hier net zo. Ik had het veel fijner gevonden als mijn ouders gewoon in harmonie waren gescheiden. Op je 16e 112 moeten bellen omdat je doodsbang bent dat je vader je moeder vermoordt in de zoveelste woede-uitbarsting, aangifte doen tegen je eigen vader van zware mishandeling etc. zijn m.i dingen die een puber niet zou moeten meemaken.

 

Herkenbaar ja.. mijn vader heeft ook boven m'n moeder gehangen toen ze op bed lag en wilde haar slaan. M'n zusje en ik zijn toen naar buiten gerend.

 

Aller eerst wat fijn dat jullie nog door een deur kunnen. Alleen jij en je man kunnen de keuze maken. En dan nog er kunnen altijd dingen veranderen, zo is het leven. Dus als het nu goed gaat. Fijn en geniet ervan.

Toen ik weg ging bij de vader van mijn zoontje, was dat heel fijn. We hadden veel strijd en spanning en dat viel opeens weg. Het is door de scheiding echt beter geworden.

We gaan nog regelmatig met de kinderen samen dingen doen. Uit eten, dierentuin, sportclubje of speeltuin. Maar we hebben ook onze vrijheid en dat bevalt heel goed.

In het weekend dat hij bij papa is kan ik kiezen of ik gezellig mee wil doen of lekker mijn eigen plan trek. En andersom precies zo.

Tijdens de relatie voelde alles als een verplichting. Alles moest samen en nu is het een keus.

Ik hoop dat je wat hebt aan alle verhalen die je hier leest.

 

Ik ken een aantal stellen dat uit elkaar is gegaan maar wel nog (met kinderen) samenwoont, en waarbij dit ook gewoon goed gaat. Ze hebben daarnaast wel relaties met anderen, en met elkaar een diepe, liefdevolle vriendschap. Maar ze slapen bv niet in 1 kamer, hebben dus in huis hun eigen kamer, maar zijn soms ook een weekend weg (bv logeren bij hun nieuwe partner) en het plan bij de meesten is wel dat ze uiteindelijk met de nieuwe partner willen samenwonen, bv als de kinderen groter zijn. Maar daarbij dus geen kinderwens met die nieuwe partner bijvoorbeeld.
Bij een stel gaat het zo goed dat bv de ex-man gewoon gaat voetballen met de kinderen van de nieuwe partner, ze ook samen op vakantie gaan als 2 een soort van versmolten gezinnen, alles gewoon heel harmonieus, zéker geen sprake van elkaar de tent uitvechten etc.

 

Ik denk dat uit elkaar gaan in jullie geval de juiste keuze zal zijn, ook omdat jullie gevoelens voor elkaar er niet meer zijn, of er niet lijken te zijn, heel lief en bijzonder dat je man mag bekijken hoe t met zijn collega bevalt, daaruit haal ik dat er geen liefdes relatie meer is. Niet naar bedoeld, maar voor de kinderen bij elkaar blijven, zou ik niet doen.

Mijn zus heeft dit wel gedaan, haar relatie was al jaren niet fijn meer, maar ze konden nog prima door een deur zeg maar, ze wisten beiden dat ze niet gelukkig waren samen, maar toch bleven ze samen, en hielden het geheim voor de buitenwereld, ook voor mij dus. Toen ze mij vertelde dat ze ging scheiden, zag ik t totaal niet aankomen, maar ze konden dus goed toneel spelen, mijn ex zwager was ook echt leuk vond ik. Mijn zus vertelde mij dat ze dus uit elkaar gingen, omdat haar dochters ( toen ruim 15jaar, en 16 jaar ) tegen mijn zus zeiden, waarom zijn jullie nog samen, jullie zijn al jaren niet gelukkig, en als mijn vriendje zo zou doen is t meteen uit. Toen gingen haar ogen open, ze vertelde t tegen haar man, en die zei toen, als ze t nu door hebben wordt t tijd om ermee te stoppen, en dat deden ze. Mijn zus heeft er spijt van dat ze 10 jaar heeft verspeeld zonder liefde, en dat de kinderen het dus wel door hadden, want die zeiden ook: had eerder uit elkaar gegaan, ze deden t dus voor hun kids, maar blij waren hun er niet mee.

 

Mijn ex en ik leefden al jaren onbewust als vrienden maar we hadden wel al lange tijd een soort wedstrijdgedrag naar elkaar. Geen echte ruzies maar wel beetje vitten op elkaar en dat maakte het wel gespannen.

In het begin was het ook spannend voor ons ivm zoon maar al redelijk snel kwam het vertrouwen naar elkaar terug en nu zijn we goede vrienden.
We vragen zelfs raad aan elkaar over ons liefdesleven, met zoon doen we regelmatig uitstapjes samen en in augustus gaan we misschien samen een week op vakantie met zoon.

Ik persoonlijk ben wel blij dat we uit elkaar zijn. Ik had ook nog nooit alleen gewoond en ben nu echt wel trots op wat ik allemaal heb + dat de band met mijn ex goed is. Zoon is ook helemaal gelukkig.

 

Alles kan denk ik als jullie daar samen achter staan en er oprecht een goed gevoel bij hebben. Maar je zult jezelf allebei eerlijk de vraag moeten stellen hoe jullie de toekomst zien. Wat als iemand een nieuwe relatie krijgt? Is het de intentie om samen te blijven tot dat moment? Of echt voor zolang de kinderen thuis wonen? Los van wat jullie willen kan een nieuwe partner natuurlijk ook wel eens heel anders denken over jullie situatie en hier problemen mee hebben. Hoe regelen jullie de financiën? De vakanties?

Als jullie goed met elkaar overweg kunnen, duidelijke afspraken kunnen maken over praktische problemen waar je tegenaan zou kunnen lopen, en jullie samen - ondanks het mislopen van jullie liefdesrelatie - een liefdevol en warm gezin kunnen vormen met jullie kinderen, dan kan het denk ik best. Het lijkt me persoonlijk heel erg moeilijk, in een gezin loop je altijd ergens tegen bepaalde moeilijkheden aan en het gevoel van verbondenheid met mijn man is hetgeen wat maakt dat ik denk samen alles aan te kunnen. Als dat gevoel ontbreekt lijkt het me op sommige momenten zwaar. Maar het Is natuurlijk maar net wat je wil en verwacht. Laat ik het anders zeggen: ik denk dat het heel goed mogelijk is om op die wijze een warm en fijn gezin voor de kinderen te blijven vormen. En ik vind het iets heel bewonderenswaardig om te overwegen. De vraag is of jullie een bevredigend leven kunnen leiden op die manier. En dat kun je alleen zelf beantwoorden.

 

Mag ik vragen of jullie er nog uit zijn gekomen?

 

Ik heb maar een paar reacties gelezen.

Ik kom zelf uit zo’n gezin waar ouders bij elkaar bleven voor de kinderen. Toen het laatste kind uit huis was gingen ze meteen uit elkaar.

er was vrijwel nooit ruzie, maar toch ervaarde ik spanning. Een kind merkt en voelt veel meer aan dan mening volwassene zich kan voorstellen. Ook als er nooit een woord gesproken wordt en er geen lelijk woord valt.

ik heb er een angststoornis aan over gehouden. Ik ben vaak hyper gefocust of alles wel ‘klopt’. En juist als alles goed lijkt te gaan en alles klopt ben ik angstig ‘wat zie ik over het hoofd, dit kan niet kloppen’.

ik zou het dus niet doen. Tenzij je gaat proberen om de liefde en affectie weer terug te vinden bij elkaar. Beter liefdevol uit elkaar voor zowel je kinderen als jezelf. Je hebt 1 leven en die moet je naar mijn idee in dit geval niet nog 10 of 15 jaar on hold zetten. Én niet omdat het achteraf een hele hoop op je kinderen legt (die gaan de puzzelstukjes straks echt wel leggen en weten dat jullie dit puur voor hun hebben gedaan, dat is nogal wat) én voor jezelf.

Ga of voor je gezin en probeer te achterhalen waarom het niet meer werkt en probeer daar wat aan te doen of ga beiden je eigen weg en begeleid je kinderen daar goed in.

mijn mening is erg gekleurd, dat wel