Ik heb het ook heel lang gedaan bij mijn zoontje en wou er eigenlijk helemaal niet mee stoppen toen mijn dochtertje geboren werd. Maar zij huilde de eerste maanden vreselijk veel, dus een van ons legde zoontje in bed en de ander probeerde beneden dochtertje te troosten. Maar zo kon mijn vriend (of ik, maar ik had er ook niet veel behoefte aan) nooit eens weg 's avonds zelfs niet naar etentjes voor zijn werk en daarom hebben we besloten het te doorbreken. Het viel me 100% mee, ik heb hem nooit laten huilen maar heb het heel langzaam afgebouwd door eerst bij de deur te staan... daarna op de gang met deur open etc. en dat werkte goed. Ik had nooit gedacht dat het zou lukken want mijn zoontje is/was vreselijk angstig en had ons zo graag bij zich, maar toch is het gelukt. Ik moet wel dat zeggen dat ie nu maanden later nog steeds iedere avond vraagt of ik toch niet bij hem wil blijven...
ik heb nu een paar berichten van je gelezen en ik weet niet of je nu zwanger van je eerste kindje bent, maar ik vind dat je nogal makkelijk praat. Ook in het topic over zelf spelen: sommige dingen kun je gewoon niet afdwingen. Maar niet zo'n gezellige toon in de eerste 25 berichten.
Oooh gossie! Dan breekt je moederhart echt wel! Wij hebben hier ook zo'n fase gehad....alsof ze opeens verlatingsangst hebben. "mama moet nog even bij mij blijven" Ook vraagt ze nog steeds dagelijks (aan iedereen hoor, papa, mama, oma en opa) "vind je mij nog wel lief?" Waar ze dat vandaan heeft???? Ik zag altijd "hartstikke". Dus nu vraagt ze"vind je mij nog hartstikke lief?" Dan denk ik echt, waarom vraag je dat?
Wij hebben dit gelukkig niet bij onze dochter, zij zegt vaak als ze naar bed moet dat ze nog even wilt spelen en dan leggen wij haar op bed en speelt zij in bed met haar knuffels en valt dan in slaap. Het zou mijn hart hebben gebroken als ze iedere avond huilend in slaap zou moeten vallen dus ik begrijp heel goed dat ouders dit doen. Alleen vraag ik me 1 (praktisch) dingetje af. Hoe doen jullie dat als ze uit logeren gaan? Onze dochter slaapt ongeveer 1x in de maand bij opa en oma dus toen ik de berichten las dacht ik "zouden hun kindjes weleens bij iemand anders (kunnen) slapen"
Mij zoontje heeft nog nooit gelogeerd... Wel heeft mijn moeder hem een paar x naar bed gebracht & als zij dan even bij hem blijft tot hij slaapt is het ook prima.
@TS: wat was de reden dat je bij hem bent gaan liggen? Want ik begrijp dat je dat niet deed toen hij nog in een ledikant lag? Net als Cygnet aangeeft, zou ik nu zo vlak voor de geboorte even geen wijzigingen doorvoeren: eerst maar eens die grote verandering, en dan komt het wel om dit te gaan veranderen, (want als dit er pas in is gekomen toen hij naar een groot bed ging, zijn er iig geen basale problemen waarvoor dit nodig zou zijn, toch?). Dat grote bed: is dat echt een groot bed, van 2 meter? Zou je dat kleiner en beschutter kunnen maken, zodat hij er wel alleen durft te slapen? Wat is overigens jouw idee daarbij, dat hij het ineens nodig had dat jullie bij hem bleven?
Hier gebeurt het de laatste weken wel dat onze zoon niet goed in slaap kan vallen. Dit heeft zeer waarschijnlijk te maken, met de grote verandering in onze gezinssituatie. Ik kijk op dat moment naar mijn zoon, wat hij wil, maar maak wel duidelijke afspraken met hem. Gisteravond had ik namelijk het idee, dat hij het nogal gezellig vond, dat mama bij hem op de slaapkamer was. Ik heb toen met hem afgesproken, dat we dan niet gingen kletsen, maar gingen proberen om te slapen. En toen moest mama toch maar weg hihi. We houden wel elke avond de deur van zijn slaapkamer open, wat we helemaal geen probleem vinden. Ik zou gewoon doen waar jij je het prettigst bij voelt, denk je dat je het niet gaat lukken met de baby erbij, dan kun je altijd beginnen met afbouwen. Denk je dat het wel gaat lukken, dan zal ik het gewoon zo houden. Vooral als je kindje van slag kan raken bij grote veranderingen, zoals een broertje of een zusje.
Wij neurieën op de bovenverdieping tot Jens slaapt. Dat is wel een stuk makkelijker, omdat ik in de tussentijd ons bed verschoon/de was opruim/de wastafel schoonmaak/etc. Ik zou er niet nu mee stoppen. Dikke kans dat hij het weer terug wil als jullie tweede er eenmaal is. Misschien kan het dan af en toe een keertje niet of minder goed, en dit kun je dan aan hem uitleggen, maar voorlopig zou ik hem die veiligheid bieden.
Bij M werkte het op een gegeven heel goed om te zeggen: mama gaat nu naar beneden opruimen, als ik klaar ben met opruimen kom ik weer naar je toe voor een kus. Dat deed ik uiteraard ook en meestal lag ze dan te slapen Wel delen mn man en ik 'de diensten', maar goed dat kan niet bij jullie. Mijn schoonzus is ook vaak alleen met het naar bed brengen en die heeft 3 kinderen (6-3-0), vaak had ze de baby in de draagdoek of in de wipstoel. Als wij alleen zijn (ieder di en do) dan brengen we eerst de jongste naar bed en de oudste mag dan eventjes tv kijken. Maar dat hangt ook af van de bedtijd natuurlijk Dit soort grote veranderingen zou ik ook niet rond de bevalling doorvoeren ... Ik denk dus dat het iets is dat vanzelf overgaat, mits je maar gevoelig bent voor de veranderingen die je kindje aan kan en die vanuit je kind komen. Ik ben heel erg blij dat we altijd het geduld hebben gehad om M op haar manier naar bed te brengen, het is nog steeds een heel gevoelig en angstig kind ... als we dingen hadden afgedwongen was dat vast gelukt, maar of dat goed was geweest voor haar ... Een kennis van mij zei altijd dat dit soort problemen ontstonden door ouders ... totdat haar tweede kind werd geboren, totaal anders dan de eerste ... Ik denk dus echt dat je nooit in algemene zin over kinderen kunt spreken.
tulip@ persoonlijk ik denk dat die zwangere dame fake is. ze heeft nog maar een lidmaatschap vanaf de 22 e en schrijft allemaal berichten om reacties uit te lokken. als ze wel echt is heb ik medelijden met haar. dan gaat ze nog groene sneeuw zien vrees ik. verder ben ik het met salapio eens. je kunt wel dingen afdwingen maar of het ook goed is voor ze, voor nu en op de lange duur. ik ben zelf een product van een zeer strenge opvoeding. ik mocht zelfs niet eens bewegen in bed want dan.....zal de rest niet invullen. resultaat is dat ik nog steeds geen hele nachten kan doroslapen. ik heb een goede nacht als ik 3 uur achteren heb geslapen. je eenzaam en onveilig voelen omdat je ouders vinden dat je iets moet is zo'n rotgevoel, dat raak je dus je leven lang niet meer kwijt want ik ben inmiddels 41 en therapie heeft ook niet geholpen. ik ben ook blij dat ik wel steeds het geduld en medeleven op heb kunnen brengen voor de angsten en behoeftes van mijn kinderen. ( ik impliceer natuurlijk niet met dit stukje dat het bij iedereen zo extreem zal gaan hé, dit is mijn persoonlijke ervaring)
blub, het was mij dus niet alleen opgevallen, thanks. Ik vind dat salapio het mooi omschreven heeft. Niet elk kind kun je zo opvoeden en gedraagt zich zo precies zoals je dat zelf wil. Een paar dingen kun je sturen, maar niet afdwingen. Een kind dat bv echt verlegen is, kun je niet dwingen om op de voorgrond te staan. Net zoals dat ik de mijne echt niet zover kan krijgen dat ze heel rustig is.
Goh, mijn oudste slaapt zelf, is heel soms nog 's nachts wakker (als ze niet lekker is bijv.) ze is 4.5. Ze kon vanaf 1.5 jaar opeens zelf in slaap vallen, daarvoor zaten we bij haar. Mijn jongste van net 3 valt op mijn schoot in slaap. Ze probeert het vaak wel, in bed gaan liggen, maar ze zit graag op mijn schoot, ik hou haar dan stevig vast en ze valt dan zo in slaap. Ik ben echt niet bang dat ik daar nooit vanaf kom. En wat dan nog als ze daar wat langer behoefte aan heeft? ik heb ook nog steeds bepaalde angsten, ik durf bijv. als het donker is niet naar zolder. En ik ben 30. Maar ik heb altijd bepaalde angsten gehad. Mijn jongste is heel gevoelig voor bepaalde dingen, wijd ik even liever niet over uit, en heeft behoefte om 's avonds even bij mij te zitten. Ik vind dat prima. En dan valt ze in slaap, en leg ik haar geowon in bed, en slaapt ze door.
Ik weet nog dat ik vroeger bang was in bed. Mijn moeder ging op de gang zitten lezen of breien. Of mijn vader ging naast me zitten tot ik sliep. Rond mijn 8e was het over de angst. Wat heb ik me altijd veilig gevoeld. En ik ben ze nog dankbaar. Mijn vader is er helaas al een hele tijd niet meer. maar dit is 1 van mijn dierbaarste herinnering aan mijn vader. Lief en geduldig er voor je kind zijn.
Ik merk aan mijn dochtertje dat zij erg snel went aan dingen waaraan wij toegeven. Zo begonnen we ons ritueel met een laatste kusje, nu hebben we een ritueel van een slokkie water, een laatste kusje, beer nog een kusje, tandenborstel in ben, dekens weer goed liggen en voor al deze keren moeten we opnieuw naar boven want ze trekt eigenlijk gewoon alles uit de kast. Wij denken dat wij dit zelf veroorzaakt hebben, en das ook wel de reden dat we nooit onze kinderen in bed hebben genomen, en altijd op de slaapkamer zelf getroost hebben als ze verdrietig waren en nooit naast de kinderen zijn gaan liggen. Wij hebben twee supergoede slapers, dat geeft mij het gevoel dat we op de juiste manier leiding genomen hebben. Behalve dus met de uit de hand gelopen rituelen van mijn dochter Overigens is mijn dochter vorige week naar een groot bed gegaan. De eerste avond moesten we wel twintig keer naar boven. Ik stond op het punt om naast haar te gaan liggen maar besefte me dat ze dan juist de bevestiging zou krijgen dat het inderdaad doodeng is, dat nieuwe bed. Dus toch maar weer verder met steeds opnieuw naar boven gaan en niet teveel aandacht geschonken aan de spannendheidsfactor. De tweede nacht ging ze zelf na het douchen in haar bedje liggen en mocht ik niet eens op haar bed komen zitten. Mijn bedje! riep ze. Welnu, je zoontje is er inmiddels al aan gewend. Je kan twee dingen doen als je het mij vraagt. Radicaal stoppen (afbouwen geeft in mijn ogen alleen maar onduidelijkheid en onduidelijkheid geeft in mijn ogen een onveilig gevoel) óf doorgaan en zien waar het schip strand. Je hebt straks avondvoedingen en als je een hongerige baby hebt ten tijde dat jij bij je zoontje 'moet' liggen, kun je best wel stress ervaren lijkt me. Om maar te zwijgen over de krampjes die de kleine kan hebben, en als de baby hartverscheurende krampjes heeft beneden lig je ook niet zo rustig bij je zoontje. Nu kun je nog in alle rust het proces begeleiden door te stoppen met erbij liggen. Daarbij past zelf in slaap vallen bij de ontwikkelingsvaardigheden van je zoontje. Hij heeft daar de ontwikkelingsleeftijd lang en breed voor bereikt.
Blub, een zeer strenge opvoeding? Je mocht niet bewegen in bed?? Want dan wat, kreeg je klappen?? Dat klinkt meer als kindermishandeling...(? sorry als ik t verkeerd interpreteer) Dat vind ik heel erg voor je en ik begrijp goed dat jouw reactie daarop is dat je dat jouw kinderen nooit aan zal kunnen doen. Maar ook de andere kant op kun je doorslaan. Als je daardoor in het andere extreme gaat zitten, kan dat ook zo zijn gevolgen hebben voor een kind. M.i. kún je zo ook een enorm afhankelijk kind creeeren, die juist bang is/blijft om alleen te zijn. Of een kind dat juist alles naar zijn hand zal zetten. Dat laatste zou mijn dochter dus worden. Het ligt heel erg aan een kind hoe het zal reageren en omgaan met hoe een ouder handelt. Mijn dochter was als baby niet bang in haar bedje. Dat weet ik heel zeker. Dat was niet de reden dat ze zoveel huilde. Bij haar was het echt de gewoonte/gewenning, met daar bovenop een enorme portie doorzettingsvermogen. Dit heeft ze nog steeds héél erg. Als zij iets wil, dan gaat ze ver om dat voor elkaar te krijgen. En het is allemaal niet zo zwart/wit. Ik ben er altijd voor mijn dochter als er echt iets is. Als ze nu sporadisch eens huilend wakker wordt in de avond of nacht, dan ga ik natuurlijk naar haar toe en troost haar tot ze weer rustig is en (zelfstandig!) kan inslapen. Ik troost haar als ze pijn heeft of bang is. Natuurlijk. Ze krijgt ontzettend veel liefde en ze weet dat ik er voor haar ben als er echt wat is. Ze voelt zich veilig en geliefd bij ons, daar twijfel ik niet aan. Maar als zij iets wil, puur en alleen omdat ze het gisteren ook kreeg, dan gaan de alarmbellen rinkelen Er zijn wel grenzen. En ze vinden het op deze leeftijd interessant om die af te tasten. En het is heus niet zo dat ik haar dan meteen laat gillen, dat probeer ik eerst ook op een andere manier op te lossen. Maar als ze blijft doorgaan en drammen, niet luistert etc, dan zou ik haar wel duidelijk laten zien dat er grenzen zijn. Er bestaat ook een tussenweg tussen alles afdwingen zoals jij het wil hebben (autoritaire opvoeding) of aan de andere kant je kind álles laten bepalen. Enerzijds jouw grenzen stellen en anderzijds goed kijken naar de behoeften van je kind. Dit kan ook heel goed samengaan en een prettige middenweg vormen, zonder dat ofwel kind ofwel ouder daar onder hoeft te lijden.
Blub: Ik heb over jouw stukje heen gelezen. Wat vreselijk dat je zo behandeld bent! En ik kan me jouw manier van denken heel goed voorstellen nu ik dit lees. Er is natuurlijk een groot verschil tussen niet bij je kind gaan liggen of niet mogen bewegen als kind zijnde omdat je anders nare dingen meemaakt. Mijn kinderen liggen vaak nog te zingen, praten, spelen en lezen als ze er net inliggen. En ik loop soms wel zes keer naar boven om mijn dochters wensen tegemoed te komen. Toch lig ik er niet naast om opvoedkundige redenen. Het lijkt me na zulke nare ervaringen als de jouwe moeilijk om die nuance te herkennen. Hoe heb je dit soort traumatische ervaringen verwerkt als ik vragen mag?
klopt maka@ ik ben me er zeer wel van bewust dat ik niet moet doorslaan. ik heb volgens mij de afgelopen 17 jaar een bepaalde balans opgebouwd tussen de ene kant en de andere kant. doordat mijn kids beiden autistisch zijn heb ik ook veel hulp gehad en ook die keken en kijken dus mee. ik probeer er inderdaad bewust mee om te gaan. maar bepaalde dingen zal ik niet doen, bijv slaan of schoppen of bewust kleineren en ze alleen laten als ze bang zijn valt daar ook onder.
helemaal verwerken kun je het nooit. ik heb al veel therapie gehad , maar echt heel veel helpen doet dat niet, er lopen teveel dingen door elkaar heen. ik heb geluk gehad dat ik op mijn 15 e in een internaat terrecht kwam daar heb ik ontzettend veel geleerd en veel liefde leren kennen.voor die tijd haalde ik dat bij mijn oma, als het even kon vluchtte ik daarheen en bleef er logeren. de puberteit heb ik overgeslagen, ik was al vrij vroeg veel te volwassen in doen en laten en denken, op mijn 19 e woonde ik op mezelf. slapen bijv blijft een probleem. ik heb geleerd samen met de ha hoe je je hartslag rustiger krijgt waardoor je wel rust zonder te slapen. ik slaap ongeveer 3 uur per nacht heel vast en de rest ben ik voor mijn gevoel wakker. ik slaap dan hazeslaapjes want mijn vriend zegt dat ik soms wel slaap als hij kijkt. ik ben aan de ene kant heel hard geworden en aan de andere kant extreem gevoelig. en dat is soms weleens een lastige combie. ook heb ik een angstneurose waarvoor ik ook medicijnen en therapie gehad heb. ( ik ga daar liever niet tever op in) het moeilijkste vond en vind ik dat mijn moeder voor ze stierf ( ik heb haar verzorgd tot ze stierf aan longkanker 12 jaar geleden) zich niet heeft verontschuldigd. of antwoorden heeft gegeven op mijn vele waarom vragen. het enige wat ze zei was dat ze haar best gedaan had. ik zie dat echter anders uiteraard, maar zal nooit emer antwoorden krijgen en dat kan ik moeilijk verkroppen. mijn vader wil me doen geloven dat alles in mijn hoofd zit, wat je op laatst neigt te gaan geloven ook. hij vergeet alleen dat anderen het ook weleens zagen. op dit moment heb ik vrijwel geen cotnakt meer emt hem en als ik contakt heb is dat zeer oppervlakkig. ik heb niks met die man, geen respect ik voel alleen walging en minachting. ik ga een paar keer per ajar naar hem toe, omdat ik geen strijd meer wil, maar ik doe dat puur voor mezelf en om geen gezeik te krijgen. voor mij hoeft het niet. hij voegt al heel lang niks meer toe aan mijn leven hij brengt meestal alleen maar onrust. op mijn 17 e ben ik trouwens de confrontatie aangegaan met hem. uiteraard zonder echt resultaat. buiten dan dat hij me sindsdien emt geen vinger meer aangeraakt heeft maar ook zeker 6 jaar niet emer gesproken heeft tegen me. ik was moeilijk volgens hem. terwijl ik toendertijd in alle bochten kroop en draaide om zo lief en onzichtbaar mogelijk te zijn. het voordeel ervan is ook dat ik op mijn 10 e al een volledig huishouden kond raaien als het moest en dat ik dus toen ik op mezelf ging daar geen moeite mee had. de eenzaamheid daarintegen des te meer. ik had net 4 jaar lang in een grote groep vol met liefde gewoond en geleefd. ik hoop dat ik een beetje duidelijk verwoord heb wat je vraag was zo.
maka@ nog even een toevoeging. mijn oudste dochter wordt over enkele weken 17 en via haar krijg ik nu ook weleens te horen of ik te dit of te dat doe, of ben.( vooral omtrent mijn angsten) en dat relativeerd dan weer de boel.we hebben een heel hechte band en alles is dus bespreekbaar. dus als ik ergens in neig door te slaan voor haar gevoel, dan meld ze dat wel. ze is opgegroeid tot een leuke zelfstandige meid die verstandige keuzes maakt en daar voel ik me erg trots om. er staat over haar een stukje bij de pubers een eindje verderop.