bij je kind blijven tot die slaapt

Dat is heel goed.
Maar ik hoop dat je ook beseft dat huilen rond het slapen gaan, niet altijd angst is. Dat er ook (veel) kinderen zijn, waar je het zelf leren (in)slapen ook kunt tegenhouden, door altijd maar toe te geven aan hun vraag. En dat er bovendien veel situaties zijn, waarbij een kind laten huilen voor beide partijen wel de beste oplossing is. Dat is zeker geen kindermishandeling!

 

Pff heftig allemaal wat er geschreven wordt.

@Blup: Ik denk dat het toch wel een kroon op je opvoeding naar je dochter toe is, als ze open en eerlijk durft te zeggen dat je een beetje te doet.

Hier had dochterlief, 2 jaar en 9 maanden, gister ook steeds nachtmerries. Ze was helemaal overstuur en papa en mama zaten allebei bij haar. Ik hou haar dan op schoot tot ze een beetje gekalmeerd is, want wat is fijner om dan lekker tegen mama aan te kruipen.
Maar toen kwamen we op een punt, dat ze gekalmeerd was, maar dat wij bij haar moesten blijven. We hebben toen gezegd dat we nog even bij haar zouden blijven, maar toen we weg wilden, begon het weer opnieuw.
Ik laat mijn dochter natuurlijk niet angstig en verdrietig achter, maar ze moet ook niet bang zijn in haar eigen bedje.

Nadat ze weer rustiger was, hebben we afgesproken dat papa en mama naar papa en mama's slaapkamer gingen om de was op te vouwen. Dat we het licht aan zouden laten op de overloop en haar kamerdeur op een kier. En dat mama straks nog even bij haar zou komen.
Dat hebben we ook gedaan en toen sliep ze binnen 10 minuten.

In totaal heeft het wel 45 minuten geduurd, maar is ze wel alleen in slaap gevallen, met het idee dat papa en mama in de buurt waren.

Ik zou haar nooit in angst en met verdriet achter laten, maar ben er wel van overtuigd dat ze zelf en alleen in slaap moet vallen, om geen angsten te creeeren.

Maar ik moest wel erg mijn best doen om niet mee te gaan huilen, want het breekt mijn hart als ik haar zo angstig op schoot op....

 

Jeetje Blub, diepe buiging voor je openheid. Het raakt me wat jou allemaal overkomen is. Wat zo'n veilige periode hoort te zijn in je leven is voor jou vooral overleven geweest. En wat jammer dat je niet de antwoorden hebt gekregen op de vragen die je aan je moeder had. Het lijkt me heel moeilijk om te weten dat je deze antwoorden ook niet meer zal krijgen. Maar daartegenover: wat heerlijk dat je zo'n goede band met je dochter hebt, en dat jij wel dingen bespreekbaar maakt. Ik vind je een kanjer.

 

Mamavanjuul: Goed opgelost als je het mij vraagt. Zo zou ik het ook gedaan kunnen hebben.

 

dan je nikita voor het grote compliment.

 

Blup, jeetje zeg, heel heftig allemaal! En respect voor hoe je met alles bent omgegaan hoor.

 

jij ook bedankt maka. in mijn geval geldt letterlijk "what doens't kill you , makes you stronger". ik heb op mijn 15 e serieus overwogen om ermee te stoppen namelijk. precies op het moment dat een professor in een oogziekenhuis ( wat mijn opa bij mijn ouders afgedwongen had) mijn ouders eens flink onder handen nam over het feit dat ik slechtziend was of ze dat wel snaptte en niet meer sprak ondertussen en graadmager was. ik heb toen ingestemd naar dat internaat te gaan met de gedachte ik geef het 2 weken (het kan bijna niet erger worden) anders spring ik van die mooie brug die daar staat. dat was dus niet nodig. ik kwam in een warm bad terrecht daar, hoewel ik eerst heel erg argwanend was, omdat ze allemaal zo verschrikkelijk aardig waren.

 

In principe doen we het hier niet. Maar het is geen zwart-wit aanpak zeg maar. Gisterenavond vroeg ze bv of ik even bij haar wilde zitten en "slaap kindje" wilde zingen dat doe ik dan ook en ga vervolgens weg. Niet lang daarna was ze flink aan het huilen dus toch even gaan kijken dikke kus gegeven getroost en gezegd dat als er iets is ze papa of mama altijd kan roepen en we dan altijd komen kijken. Dat was blijkbaar genoeg om haar te kalmeren dus ben ik gewoon weer gegaan en ze is zonder morren gaan slapen. Het enige wat we niet doen is onnodig blijven zitten op haar kamer en iedereen slaapt in zijn eigen bed. Of ze moet ziek zijn dan mag ze uiteraard bij ons of als ze 's nachts echt overstuur is pak ik haar op om te troosten.

 

Ik blijf ook altijd bij ons zoon op zn kamertje totdat hij in slaap valt, dit heb ik vanaf zn geboorte gedaan. Dit kwam zo doordat hij in het begin ontzettend veel huilde (laten we zeggen 24/7), het enige wat hem (wat) troost gaf is of hem bij me op schoot houden of wanneer hij in zn wiegje lag zn handje vast te houden. In het begin droeg ik hem dan ook heel veel in een draagdoek bij me, of gewoon uren bij me op schoot.

Savonds met slapen wilde hij altijd mn hand tegen zn gezichtje, ik heb vaker een doek/popje o.i.d geprobeerd maar dat wilde hij niet.
Tot op heden zit ik ook nog steeds bij hem totdat hij in slaap valt, dit duurde in het begin 45min (ja ik had dan ook vaak weinig meer aan de avonden aangezien ik zelf ook heel moe was en kort daarna ook maar ging slapen, maar het kon ook niet anders, van laten huilen ben ik nooit voorstander van geweest en hij had/heeft ook altijd liever mij dan zn papa bij het naar bed brengen), maar nu hij wat ouder is duurt het hoogstens 15min, de laatste dagen zelfs 10min (geduld loont). En als ik denk aan toen hij nog een baby was en dat te vergelijken met nu dan is er al heel veel verbeterd en zal het wie weet straks in de toekomst 5min duren en dan houdt het vanzelf op en is mama niet meer nodig met het slapen gaan.