Ik zit dr even doorheen met mn dochter en weet niet meer zo goed wat ik moet doen.. Ze is 3, in april wordt ze 4.. Gaat sinds dr 2e naar de psz en opzich ging dat altijd wel goed. Ze hing altijd wel behoorlijk aan 2 meisjes die ze ook uit de straat kende. Nu zijn die twee meiden naar de basisschool en het drama is compleet. Elke keer is het huilen als ik dr breng. Als ik vraag waarom zegt ze bang te zijn, mamma is er niet bij.. Dat is niet alles.. Ze zit op gymnastiek. Eerste keer met een klein groepje inclusief de mamma's, dus lekker veilig.. gister waren we dr weer, veel grotere groep.. en dan slaat ze helemaal dicht. Liet me niet meer los en wilde helemaal niks.. als een zielig vogeltje hangt ze dan aan me. Wat moet ik hier meer?? Ik maak me zoveel zorgen om dr.. wat moet ik als ze straks naar de basisschool gaat. Elke ochtend dit huilverhaal? Ik vind het zo erg.. spelen met andere kinderen durft ze niet, vriendjes heeft ze hierdoor ook niet.. Ik ga zo vaak mogelijk bij mensen langs, breng dr in verschillende situaties om hier zoveel mogelijk aan te wennen en bekend mee te maken. Doen veel dingen.. maar toch blijft ze hardstikke angstig. Iemand die die herkent.. en nog een gouden tip heeft? Door de hormonen ist extra erg, heb gister uit zitten huilen bij de leidster van de psz.. ik weet t gewoon niet meer. Zij zei ook al dat ik alles doe wat ik in haar geval zou moeten doen, dat ze ook niet echt advies heeft.. HELP!
dat is zeker vervelend. Ik ben alleen bang dat het gewoon wennen en wennen en wennen is. Misschien dat je dochter ook voelt dat ze een brusje krijgt en ander gedrag gaat vertonen. Jou onzekerheid meekrijgt. Hier kan je niets aandoen maar gewoon doorheen gaan. Denk dat je haar veel moet vertellen waarom dingen zo zijn en wat je gaat doen. Sterkte en fijne en gezonde zwangerschap!
Is misschien nog wel even slim om toe te voegen.. het is niet iets van de laatste tijd, dan zou het inderdaad te verklaren zijn ivm een broertje/zusje.. ze is eigenlijk altijd zo geweest. Gaat mensen het liefst uit de weg en weigert te praten met mensen die ze niet kent. Ik heb haar nu eindelijk zo ver dat ze in de winkel netjes dankjewel enzo zegt als ze iets krijgt, dat was al een enorme stap waar ik heel trots op was
Ik was zelf ook zo als kind. Vreselijk verlegen en altijd huilen als mijn moeder me uitzwaaide op de kleuterschool. Als alle kinderen al in de kring zaten, stond ik nog te brullen voor het raam en mijn moeder te zoeken. Ook kon ik er absoluut niet tegen als vreemde mensen iets liefs tegen me zeiden of me aanraakten. Ik kroop dan helemaal in mijn schulp. Vriendinnetjes had ik overigens wel, maar ik was wel een 'kwetsbaar' kind. Na de kleuterschool ben ik naar een andere (basis)school gegaan. In de eerste klas (huidige groep 3) had ik er in het begin nog wel last van, maar toch is het toen vanzelf overgegaan. Mijn ouders hebben hier eigenlijk niets bijzonders voor gedaan. Als je ouder wordt, word je nou eenmaal sterker, denk ik dan... het zal grotendeels een kwestie van tijd zijn voordat dit beter wordt. Ik snap wel dat het voor jou vreselijk moet zijn. Je bent misschien ook bang dat je kind hierdoor gepest gaat worden. Maar dit hoeft niet zo te zijn. Ik ben zelf nooit gepest op de basisschool. Misschien kun je info vragen bij het Centrum Jeugd & Gezin hoe je hiermee het beste om kunt gaan...?
Mijn dochter is ook erg verlegen altijd. Tijdens de muzieklessen zie ik andere kinderen huppelen en springen en mijn dochter wil alleen bij mij zijn. Pas het laatste kwartiertje van de les komt ze los. Bij haar komt het dus uiteindelijk wel gelukkig. Ze heeft alleen echt altijd even de tijd nodig. Ik denk dat het echt een karaktertrekje is. Dat zit er gewoon in.