Hier idem. Wij maken er geen ramp van. Eten moet leuk zijn en blijven en niet iets waar onze zoon tegenop moet gaan zien. Het moet geen strijd worden, maar een gezellig samen zijn aan tafel. Eet hij niks, dan eet hij niks. Als hij echt honger heeft, eet hij wel hoor. We negeren hem verder. Laten hem lekker begaan met zijn eigen bordje met eten. De ene keer eet hij goed, de andere keer zo goed als niks. We gaan hem niet dwingen wat te proeven. We gaan hem niet chanteren met het al dan niet krijgen van het toetje. Dus: gewoon laten gaan. Niet teveel aandacht aan gaan besteden. Geen issue van maken. Gewoon zelf gaan eten en je met je eigen bord met eten bezig houden. Zien eten doet vaak eten.
Ik snap Yotsuba in zoverre wel dat ze wil dat haar kindje in ieder geval iets próéft. Zo doen wij het ook. "Lus ik niet" nog voordat je ook maar één hap in je mond hebt gestoken accepteer ik ook niet! 9 van de 10 keer zegt ze na één hap namelijk "vind heeeeeerlijk!" En gaat de rest er vrolijk achteraan. En die ene van de 10 keer dat ze alsnog zegt "nee, lus ik niet" en het uitspuugt, vind ik het prima. Dan wéét je tenminste of je het lust of niet. Dan is het gewoon klaar, gaan we verder met het toetje. Maar ik weet niet of ik daadwerkelijk tegen haar zin in een hap in haar mond zou stoppen. Tot nu toe zijn er altijd 3 oplossingen die werken: - geen groente proeven is ook geen stukje vlees meer (of augurkje, kroepoekje, gebakken aardappel... whatever ze wél lekker vindt van het eten) - dreigen het zelf op te eten. "want we gaan niks weggooien" Dan wil ze vaak opeens toch proeven voor het te laat is, hahaha - bij ons aan de eettafel laten spelen (puzzelen, kleuren) en dan "stiekem" een hapje erin. Als ze geconcentreerd bezig is, gaat dr mond gedachteloos open als er een vork voor hangt
Maar waarom moet ze iets proeven? Waarom? Zo leg je er weer druk op, en wordt het een machtsvertoning. Ik snap dat het fijn zou zijn dat je kindje van alles lust, maar dat bereik je niet door haar te dwingen alles te proeven. Ik moest als kind alles proeven, en mijn bordje kost wat kost leeg eten, hele drama's als gevolg. En nu, op latere leeftijd heb ik daar nog steeds last van (overgewicht, niet kunnen stoppen, weinig lusten)
Ik moest wel proeven, maar niet toen ik nog zo jong was. Een kleuter kun je dat uitleggen en dan overhalen te proeven (het was bij mijn ouders gewoon met 'het smaakt zus-en-zo, ik denk dat je het wel lust, proef maar' niet 'je móet proeven, anders krijg je geen toetje!'). En zien eten, doet eten. Dus gewoon lekker zelf eten, en dan wordt het voor je kind ook interessant.
Ik ben ook wel van het proeven hoor, anders is het bij alles lust ik niet. Avondeten is minstens 1 hapje van alles wat op het bord ligt. Voor de rest ben ik niet zo streng, bord leegeten hoeft absoluut niet. Ik vind geforceerd een hap in de mond duwen ook not done overigens. Ik denk dat dit soort regels (dus je moet proeven) eigenlijk nog niet werken bij zo'n jong kindje. Ik zou zeggen geef gewoon een bordje met een beetje eten en ga zelf eten zonder er nog aandacht aan te besteden.
Mijn zoontje is een goede eter dus wij hebben dat probleem gelukkig niet. Mijn nichtje van 2.5 doet dit echter ook; als ze bv. iets op haar boterham krijgt wat ze niet lekker vindt en haar moeder stopt een stukje brood in haar mond dan gaat ze gewoon braken. Maar als er bv. chocopasta op had gezeten dan was het zó naar binnen gegaan. Een kind echt dwingen heeft idd wrs. weinig zin maar..............als een kind maandenlang geen avondeten eet dan krijgt het dus amper groenten binnen. Dat kan toch ook niet gezond zijn? Dus TS; ik snap ergens wel dat je nu met een soort dillemma zit.
Dan kun je toch ook rauwkost geven oid. Thijmen at als tussendoortje toen ook stukjes komkommer of paprika oid. Er is altijd wel iets wat er in gaat...
Ik heb zo vaak gelezen over kinderen die maanden geen avondeten aten en alleen brood wilden, die overleefden het ook prima. Ik zou mijn kind nooit dwingen en gaan voor de negeermethode. Niet te veel aandacht aan besteden, want zo te lezen zoekt ze vooral een manier om aandacht te krijgen (en die krijgt ze, zij het op en erg negatieve manier). Ik zou het negeren weer eens proberen. Als ze geen hapje wil, dan niet. Jullie met veel smaak verder eten en laat haar maar toekijken.
Let er trouwens ook op dat je kind niet te veel tussendoortjes krijg of te veel drinkt overdag. Dat kan zorgen voor een verminderde eetlust savonds en soms de oorzaak zijn dat ze zo vervelend doen. En vermoeidheid, het is een groot verschil of je eet om half 6 of om half 8.
Hier ook eerst is het eten! Dan roept ze al terwijl er nog gekookt wordt, dan zitten we en eet ze alleen vlees. Macaroni met alles erin gaat schoon op. Mijn moeder deed laatst het vlees door de wortel stamp en toen at ze wel. Dan maar zo... en we geven vaak maar voor het idee wat komkommer of tomaat. En we volgen de tips op: negeren en hopen op beter gaan eten maar dit is een fase waar elk kind door gaat toch?
Goed bedankt voor jullie reacties, wellicht heb ik de dingen niet lekker verwoord of uitgelegd mijn excuses hiervoor. Zoals ik al schreef komt dit niet vaak voor, en idd ik wil dat ze het proeft omdat ze vaak na die ene wellicht afgedwongen hap ze wel eet omdat ze denkt "hey eigenlijk best lekker". We hebben een heel vrolijke dochter met een geheel eigen willetje dit maakt t vaak gezellig en leuk aan tafel (we zijn notabene voor haar aan tafel gaan eten) Omdat ik las dat er meer dreumesjes/peuters zijn die bewust gaan kokhalzen bij iets niet willen vroeg ik me af of er meer mensen zIjn die dit wel eens hebben meegemaakt. Het gedoe met de hap geven en zij die daarna de boel opgaf was juist met haar lievelingseten. Om een heftige discussie waar mensen wellicht terecht of onterecht worden gekwetst wil ik het hier bij laten. Wel hoop ik dat jullie beseffen dat ik niet een 1 of andere heks met zweep aan tafel zit.
Afwisselen tussen dingen die wel goed gegeten worden (vaak bv macaroni ofzo) en dingen die nieuw of lastig zijn. En idd rauwkost als tussendoortje. Dan komt een kind echt niet snel iets tekort hoor!
Niemand noemt je een heks hoor, mensen willen je er alleen op wijzen dat je aanpak mogelijk anders kan. En niet om je te kwetsen, maar juist om je te helpen! Natuurlijk kan het dat dingen verkeerd worden geinterpreteerd, hoort er nu eenmaal bij
Begrijp ik, en daarvoor bedank ik ook. Ik zal dit zeker bespreken en bekijken of onze aanpak idd zo heftig/hard is als sommige van jullie schetsen.
Het zal vast meevallen. Je hebt het in je opening wat onhandig neergezet begrijp ik uit je andere reacties. Sommigen hier kiezen heel graag net dat ene zinnetje waar ze over kunnen vallen. Dan krijg je het te horen ook Desondanks dat je aangeeft dat je het anders doet dan je suggereerde in je eerste post, zul je negatieve reacties krijgen hier. Als tip inderdaad om tijdens de maaltijden überhaupt niet over eten te praten. Gewoon de dag doornemen en de aandacht van het moeten eten weghalen. Geen negatieve maar ook geen positieve dingen zeggen. Veel kinderen hebben deze fase en het komt echt goed. Succes!
De enige tip die ik heb is: loslaten. Niets meer aan doen. Niet eten is oke en eten is oke. Twee hapjes is oke, een heel bord is oke. Z doen wij het en hij eet al slecht en vaker niet dan wel savonds, sinds hij net voorbij een jaar was. En hij is nu bijna 2,5 jaar. Eet hij heel goed dan laten we dat merken en zijn we enthousiast. Eet hij slecht of niet, dan negeren we dat. Wij hebben ooit ook het motto gehad: een hapje proeven moet, desnoods onder dwang. Want daarna ging hij vaak toch eten. Maar dat leverde na korte tijd zeker niet het juiste resultaat en we raakten allemaal gefrustreerd. Het enige waar we nu wel echt een punt van maken is het uitspugen van een hapje dat hij niet meer wil. Wat in zijn mond zit, blijft daar. Anders moet hij naar de gang. Misschien niet goed, maar het werkt wel. Net zoals laatst dat hij ook wilde gaan kokhalzen doordat hij het al minutenlang huilend in zijn mond had. En dat terwijl hij al een half bord vol had gegeten. hij wilde gewoon ineens niet meer. Maar toen ben ik ook even goed boos geworden, want dat wil ik niet hebben. Op de gang heeft hij het toch doorgeslikt. Hij heeft het er steeds vaker over: nie uipugen he mama??