Loetje jouw verhaal herken ik maar al te goed van mensen uit m'n omgeving. Persoonlijk vind ik dat je eigen bed voor jou en je partner is en niet voor je kind. Tuurlijk zijn er altijd uitzonderingen die kunnen voorkomen maar moet geen patroon worden want dan krijgen ze het door en zijn ze met geen mogelijkheid uit je bed te krijgen.
Ja Esmee was ook bang, ik denk dat ze enge dromen heeft gehad... Ik dacht ook even dat het einde zoek was omdat we haar in ons bed hadden laten slapen. Zou je geen lekkere stoel op zijn kamertje kunnen zetten en daarin gaan zitten met hem? Zodat hij langzaam leert dat hij niet bij jullie in bed hoort 's nachts? Bij Esmee lukte dit trouwens niet hoor, zij wilde alleen maar bij ons in bed, echt helemaal uit haar kamer! Ledikantje op onze kamer hebben we ook al geprobeerd, maar hierbij hetzelfde verhaal....
Dit verhaal ,heb ik ook meegmaakt met een bekende van mij, dat kind wou simpelweg ook niet meer in bed ,met het gevolg dat pa en ma gescheiden sliepen al jaren lang. Nee dit alles lijkt me absoluut niet bevoordelijk voor je relatie ,maar eerlijk gezegd ook niet voor je kind. Ik zou zeggen kinderen niet bij je in bed nemen.
Vannacht heeft hij weer in z'n eigen bed geslapen. Hij werd net als de voorgaande nachten rond 3 uur wakker, mekkerde wat, maar viel weer in slaap. Een uurtje hoorde we af en toe wat kreten, maar we hoefden er niet uit. Zelf lag ik daarna nog wel een tijd wakker, te wachten tot hij zou beginnen, maar dat gebeurde niet. Ik denk dat het een fase is, daarom heb ik besloten om me er niet te druk over te maken. Als hij niet bang is of droomt of niet lekker is of wat er dan ook was, slaapt hij dus gewoon prima door in zijn eigen bed. Hij valt ook gewoon in zijn eigen bed in slaap en ook overdag slaapt hij in zijn eigen bed. Door hem dan incidenteel bij ons in bed te laten slapen, geef ik hem het gevoel van geborgenheid dat hij dan nodig heeft, en pak ik zelf ook m'n slaap! Maar iedereen doet zulke dingen natuurlijk op z'n eigen manier....
Ik ben het helemaal met je eens. Hier is het ook zo. Hij kan in zijn eigen bed slapen dat doet hij nu ook. Maar ik wil hem ook de geborgenheid geven al shij dat nodig heeft. Ik weet dat het weer goed komt dat is altijd zo geweest.
ALs je kind erom vraagt; om geborgenheid en veiligheid, zie ik niet in waarom je dat als ouder zou afwijzen. Mijn kind mag altijd bij ons in bed slapen als hij wil.
Maar je bent ook ouder om je kind dingen te leren. En daar hoort ook bij dat hij/zij in zijn/haar eigen bedje gaat slapen. Begrijp me niet verkeerd hoor, snap best dat je je kindje graag de veiligheid wil bieden, maar om zoiets weer af te leren wanneer het jòu niet meer uitkomt vind ik dan dus veel zieliger... Als je kind constant om een snoepje vraagt, zeg je op een gegeven moment ook nee en gaan ze ook huilen, dan geef je ze dat snoepje toch niet alsnog? Kinderen wìllen heel veel, maar moeten ook leren dat niet altijd alles kan/mag wanneer het hem/haar uitkomt. Die lessen beginnen al vroeg hoor...
Naja, wat is dat nu weer voor opmerking? Ik zie het niet als discussie hoor, maar meer als gedachten wisseling...Op dit forum zijn zoveel verschillende ideeën, meningen en ervaringen, dat het soms best handig is om de voors en tegens van iets te weten, is toch handig?
Het is echt niet zo dat ik mijn kind niks leer.En geen grenzen stel. Maar hoelang willen jullie je kind dan zo overstuur laten gillen? Daar ben ik dan wel eens benieuwd naar.
Ik laat Jelle zich nooit overstuur gillen. Als hij echt zo ligt te gillen dan is er iets. Eng gedroomd of geschrokken ofzo. Je kunt op een gegeven moment duidelijk horen of er echt iets is of dat het nog wel even kan... Toch? Bij ons betekend dat dan dat 1 van ons met hem op zijn kamertje gaat zitten in de schommelstoel. Vaak word hij daar al rustig van. Op het moment dat hij begint te wurmen dat hij van schoot af wil en wil gaan spelen, gaat hij weer hòp, zijn bed in.... De avond en de nacht zijn om te slapen, zeg ik dan altijd en volgend mij begint hij het nu te snappen... Jelle is nu 17 maanden en ik heb hem denk ik welgeteld 2 keer mee naar beneden genomen omdat hij echt helemaal overstuur was en ook ècht niet meer wilde slapen. Allebei de keren was het dan maar een kwartiertje en daarna ging hij weer naar bed.
Een pasklare oplossing kan ik echt niet geven. Ik ben ook echt niet tègen het in bed nemen, alleen kies ik er zelf niet voor. Zal er ook wel mee te maken hebben dat allebei mijn kinderen deze problemen beide niet hebben gehad. Wel heb ik nachten gehad, en dan vooral met mijn zoon, dat ik heen en weer bleef lopen tussen ons bed en het zijne. Maar ik heb ervoor gekozen om hem dus ècht niet bij ons in bed te nemen. Liever een paar doorwaakte nachten en daarna weer een normaal ritme, dan een paar weken/maanden/jaren zitten te dubben met een kind dat niet meer in z'n eigen bed wil/kan slapen....Maar als het huilen tot spugens aan toe zou gaan, zou ik ook niet weten wat ik zou doen, echt niet. Daarom wil ik mijn mening ook niet opleggen, maar alleen mijn ervaring delen, mss dat iemand daar wat aan heeft... Misschien ben ik als moeder gewoon erg streng. Ik heb dan dus weleens dat ik denk, ben ik niet tè? Maar als ik zie wat voor makkelijke kinderen ik heb, denk ik dat het dan wel weer meevalt..Maar ouders zijn is gewoon een lastige taak, en je hebt voor elk probleem ontzettend veel keuzes om tot een oplossing te komen. Daarom is het ook erg moeilijk om te zeggen van "zo moet je het doen", omdat mijn ideeën mss wel helemaal niet met de jouwe stroken...Je moet doen waar je je goed bij voelt, niet omdat een ander zegt dat je het zo moet doen. Het enige wat ik wil zeggen is; pas alleen op dat je kindje geen loopje met je neemt en je soms grenzen op mòet leggen, omdat de problemen groter kùnnen worden door bepaalde keuzes. En dat zijn dan weer dingen die ik heb opgestoken door ervaringen van anderen..Maar ook ik pik alleen die ervaringen op die in mijn lijn van opvoeden liggen, voor jou kan die lijn wel heel anders liggen....
Ik neem Jesper wel eens bij mij in bed als hij in de nacht wakker wordt. Het probleem is dat hij alleen niet wil slapen bij ons, maar hij wordt wel rustig en gaat dan na een kwartiertje weer terug naar bed. Maar als het aan mij lag, valt hij gewoon bij ons in slaap. Zou niet weten waarom niet, er komt vanzelf een leeftijd dat ze het sowieso niet meer willen.
Hier nemen we hem enkel tussen ons in bed als hij ziek is, of erg verkouden, omdat ik dan altijd erg in zit met zijn ademhaling. Anders komt hij ons bed niet in. Ik weet niet of jullie ook een vast ritme hebben maar hier zet ik hem in zijn bedje, doe de gordijnen dicht, muziekje aan, tutje in, kus op het voorhoofd en deur toe. Nog nooit had ik problemen hiermee. Als hij schreiend wakker wordt is dit meestal van de pijn (tandjes vooral dan) of een enge droom of hij is ziek. Bij een enge droom (voor zover ik dan alle andere mogelijkheden kan uitsluiten) doe ik samen met hem de toer van zijn kamertje, laat hem aan alles es voelen (de gordijnen, de knuffels,...) en vertel ik wat en daarna terug bedje in en hetzelfde ritme van anders. Dit werkt hier prima. Succes en groetjes
Ik ga gewoon naast haar zitten en aai haar zachtjes over haar bolletje. Dat is hier gelukkig meer dan genoeg, en dan laat ik uiteindelijk mijn hand wegzakken dat ik haar niet meer aanraak, ik blijf een beetje met mijn neus snuiven en kuchen zodat zij het idee hebt dat ik er nog ben en uiteindelijk bij de laatste iets hardere kuch sluit ik haar deur weer wordt ze later in de nacht weer wakker maak ik alleen een sussend geluid door de babyfoon, waarschijnlijk denkt zij dat ik dan nog steeds bij haar ben ofzo ik weet het niet maar het helpt wel en zij slaapt daarmee dus gewoon in haar eigen bedje zonder te huilen. ze heeft hier ook wel eens (als ze ziek was) bij ons in bed gelegen hoor, maar in principe ben ik daar falikant tegen doordat ik in mijn eigen omgeving nou niet bepaald modelervaringen daarmee heb. mijn broer heeft 4 jaar lang met een kind tussen zich ingeslapen kan je vertellen dat dat het huwelijk geen goed heeft gedaan hoor. je kiest voor kinderen maar niet je huwelijk vergeten daarin en dat heeft een aardige impact op ze gehad. Mijn schoonzus heeft hun oudste zelfs 9 jaar tussen hun in in bed gehad (uiteindelijk wel gescheiden) dus tja.
Ik vind dat er een groot verschil is tussen altijd en incidenteel. Als het elke avond zo zou zijn en ook zou blijven, dan is het naar mijn idee iets dat een kind moet leren. En je merkt het wel als het die kant op gaat, want dan zou hij ook niet meer in zijn bedje in slaap vallen. Verder hangt het denk ik van je kind af, als hij weer in slaap valt van troosten, dan is dat prima, dan hoef je het ook niet op te lossen door hem bij je in bed te nemen. Mijn kind lijkt sowieso wel fases te hebben, bedenk ik mij nu, dat er iets 'moeilijker' gaat, zo heeft hij rond 4-5 maanden niet overdag in zijn bed geslapen maar in de wagen. Dat is ook overgegaan, hij slaapt nu overdag super in zijn bed, geen probleem meer. Dat verwacht ik hier toch ook mee...
Hier kan onze knul niet eens bij ons in bed! Hij gaat zo spelen (hoe overstuur of moe hij ook was / is) dat het onverantwoord is. Als we in slaap zouden vallen (lastig met dat geklim en geklauter denk ik) kukelt hij zo van bed! Ruben slaapt dus ten aller tijden in zijn eigen bedje. Elmo
Mijn zoon is 21 maanden en slaapt nog steeds bij mij in bed/ in een ledikantje naast mijn bed. Ik ben er een voorstander van (kindje op je slaapkamer), zowiezo het eerste jaar heb ik alle 5 bij me gehad. Overigens heb ik nooit problemen gehad toen ze naar hun eigen slaapkamer gingen, dat gaven ze zelf eigenlijk wel aan.
dus eigenlijk heb jij de laatste bijna 12 jaar een jaar met, een jaar zonder, een jaar met, een jaar zonder, en nu nog steeds met pfiew moet er niet aan denken zeg poe nee zeg, af en toe een keertje tijdens ziek zijn, maar continue? pfff wat vindt je man er eigenlijk van als ik vragen mag?