Mijn verhaal, papa van Daisy, ex van Barbara

Mijn verhaal,
Waarom mijn verhaal… Eerlijk gezegd weet ik dat ook niet, misschien omdat mijn gevoel zegt dat ik toch niks meer te verliezen heb. Maar ook aan de hand van deze topic http://www.zwangerschapspagina.nl/about85483.html die gestart is door Barbara en die daar toch veel steun krijgt van iedereen, en misschien zit dat me dan toch niet helemaal lekker.

Dus zou ik graag ook mijn kant van het verhaal en mijn gevoel van deze hele situatie is willen vertellen.
Ik wil absoluut niet ons maar vooral niet bar dr hele verleden hier op het net gaan zetten maar het heeft deels wel te maken met het gevoel wat ik er nu uiteindelijk aan over gehouden heb. Ik zal dus een gedeelte vertellen en misschien vind ze dat niet leuk maar goed het gaat nu is 1 x over mijn gevoel.

Ongeveer 6 jaar geleden ontmoete ik haar op mijn werk, ze kwam stage lopen en van het 1 kwam dus het ander… Ik was eigenlijk al gelijk helemaal weg van haar en dat was wederzijds. Het klinkt misschien gek maar voor mijn gevoel wist ik eigenlijk toen al dat het niet voor korte duur was. Ze zat toen wel aardig in de knoei met haarzelf en had vaak ruzie met haar ouders. Ook had ze al een vriendje gehad die niet helemaal lief voor haar geweest is en dat heeft ze best wel een rottijd opgeleverd. Maar sinds we met elkaar omgingen ging het steeds beter, ze kreeg weer een goede band met haar ouders (ook omdat ik het niet kon begrijpen dat je zo met je ouders om kon gaan) en we hadden erg veel lol samen.

Na 1 maand nam ik haar al mee voor een weekend naar Disney en dat was echt geweldig! Vele leuke uitjes en vakanties volgde. Na de 3 gelukkigste jaren van mijn leven ging het ineens mis.. En het was ook echt ineens, als een klap in mijn gezicht kreeg ik het nieuws dat ze vreemd was gegaan. Tenminste ik voelde dat er iets mis was en ben net zo lang door gegaan met vragen tot het er uit was. Ik was echt helemaal kapot en draaide helemaal door. Ik kon het gewoon echt niet geloven dat dit mij kon overkomen.. Het idee dat ze met iemand anders naar bed was gegaan kon ik echt niet verdragen en een groot drama volgde en ik besloot om bij haar weg te gaan.

Volgens mij zijn we z’n 4 maanden uit elkaar geweest en na die 4 maanden ging bij mij die knop eindelijk om, ik miste haar niet echt meer en kon best wel weer zonder haar. Ik kocht een huisje voor mezelf in Gouda. En toen begon het toch weer te kriebelen bij mij.. In die 4 maanden probeerde zei er alles aan te doen om het weer goed te krijgen tussen ons, en uiteindelijk is het haar toen ook gelukt. Tuurlijk kwam dit ook doordat ik alleen in een huis zat en ja met z’n tweeën is dat toch een stuk gezellig. Het besluit was redelijk snel genomen en ze trok bij me in.
Nu kwam er toch wel een moeilijke periode voor mij maar zeker ook voor haar, we merkten gewoon dat het niet was zoals het was en bij mij koste het heel veel moeite om het gevoel van vroeger weer terug te krijgen. Dat heeft ze ook zeker gemerkt, ik was die periode van z’n 1,5 jaar niet echt mezelf en vond het op de 1 of andere manier moeilijk om haar de liefde te geven die zij weer graag wilde en zoals we het in het verleden hadden zeg maar.

Het was dus een moeilijke tijd waarin we absoluut niet met elkaar praatte en communiceerde. Heel af en toe hadden we het er wel eens over en dat zei ze dat ze me miste, hoe ik vroeger was. Ik wiste absoluut wat ze bedoelde maar ik kon haar gewoon niet zeggen dat ik van dr hield, ik deed dat natuurlijk wel heel veel zelfs maar ik kon het niet zeggen en uiten. Maar voor mijn gevoel ging het eindelijk een stuk beter en vanuit mijn kant kwam de vraag: zullen we een kindje nemen. Vol enthousiasme zei ze ja, en eigenlijk duurde het maar een paar weken en we waren zwanger

Eigenlijk heb ik altijd gezegd, ik wil geen kinderen. De rede? De rede zal na dit verhaal duidelijk zijn.

03-03-07 Daisy werd geboren ik hoef niemand hier uit te leggen wat voor dag dat was en wat voor gevoel ik daaraan heb overgehouden. Het grote cliché klopt gewoon. Daisy wat een schitterende baby en zoals de kraamhulp zei jullie zijn een gezin uit het boekje, dit komt maar weinig voor dat het zo goed en makkelijk gaat bij jullie en natuurlijk met Daisy!
De eerste 5 – 6 maanden gingen heel goed (in mijn ogen teminste) maar bar vond dat ik te weinig hielp in het huishouden terwijl ik juist vond omdat zei 3 dagen werkte en ik 5 dat zei juist te weinig deed in het huishouden. Ook vond ze dus dat het nu wel weer eens tijd werd dat ik weer werd zoals ik toen was en dus meer aandacht en liefde moest gaan geven. Er kwamen dus ruzies van en ze besloot om naar haar ouders te gaan met Daisy. In het begin was ik natuurlijk kwaad en vond het helemaal niet erg, maar als je dan je ouders zoveel pijn ziet leiden omdat we uit elkaar zijn en vanwege Daisy natuurlijk dan ga je wel nadenken.
Mijn ouders en haar ouders vonden wel dat ik in principe gelijk had en dat het gewoon niet zo verder kon thuis. Maar om daar nou voor uit elkaar te gaan? Ja dacht ik bij mezelf ik weet wel dat huisvrouw een net zo zwaar beroep is als elk ander (misschien zelfs zwaarder) maarja als ik 50 uur gewerkt heb en ik kom thuis in de troep heb ik ook geen zin meer om op te ruimen. Dus ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik meer zou gaan doen thuis. Toch besloot ik na 3 weken dat het me niks kon schelen al moest ik elke dag het huishouden doen na mn werk ik kon niet meer zonder haar en natuurlijk miste ik Daisy enorm!

We besloten dus om het weer te proberen en bij mij ging de bekende knop weer om. Ik kon eindelijk na een lange tijd weer mn gevoelens uiten. Dat was voor mij al een hele overwinning hoe gek dat misschien ook klinkt. Ik besefte dat die drie weken uit elkaar juist heel goed waren voor mij omdat ik eigenlijk toen pas begon te voelen hoe belangrijk mijn gezin voor me was en hoe veel ik van mijn meisjes hield!

Vanaf dat moment waren de rollen eigenlijk omgedraaid, ik was weer stapel verliefd en zei eigenlijk niet meer… Maar ze zei dat komt wel weer goed dat heeft gewoon weer even wat tijd nodig.
Terwijl het dus in mijn ogen helemaal top ging voelde zei eigenlijk niet zo veel meer voor mij, maar dat vertelde ze me nooit. Ik besloot op een gegeven moment om mijn huis in de verkoop te zetten, we woonde in een appartement in een niet zn leuke buurt en ik wilde naar een rijtjeshuis met een tuin voor Daisy. En met onze salarissen konden we ons dat veroorloven dus ik zette mijn huis te koop.
We gingen op huizenjacht en hadden zelfs al op een paar huizen geboden. Dat verliep niet helemaal naar wens dus we bleven rustig verder zoeken.

14 februari 2008 Valentijnsdag en ik wist het zeker, iki wilde trouwen met bar omdat ik gewoon zeker wist dat we er uit zouden komen en ik hield gewoon super veel van haar en was dus weer helemaal verliefd. Ik kocht een mega bos ballonnen en haalde 2 mooie ringen. In haar ring liet ik dus graveren: wil je met me trouwen. Als ze dus ja zou zeggen kon ze mijn ring aan mij geven met de tekst ja ik wil daar in gegraveerd. Zie topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/post- ... t=#2140991

Ze zei volmondig JA! En belde gelijk iedereen op om het goede nieuws te vertellen. Ik was natuurlijk heel blij en dacht bij mezelf wat kan het leven toch eigenlijk mooi zijn. Een lieve vriendin, een goede baan, allemaal gezond, een nieuw huis, en natuurlijk Daisy!

12 Maart 2008 mijn huis zou verkocht zijn! En blij dat WE waren, eindelijk weg uit deze buurt en op zoek naar ons droomhuis. We gingen samen bij de makelaar alles tekenen en in principe was alles rond. Tot dat ik 2 dagen later te horen kreeg dat de kopers een grote schuld hadden verzwegen en dat ze daar nog net op tijd waren achter gekomen. Ze konden ons huis dus niet kopen.
Nou wij baalde dus als een stekker! Maar goed uiteindelijk zal had het waarschijnlijk zo moeten zijn want een paar dagen later vertelde bar dat ze niet meer met me verder wilde…
Ik kon het natuurlijk weer niet geloven, hoe kan dat nou? 4 weken geleden wilde je nog met me trouwen en vorige verkocht ik bijna mn huis voor ons?
Tja zei ze het is mn gevoel en ik kan er niks aan doen… Gelukkig was het huis niet doorgegaan anders had ik nu op straat gestaan.

Barbara zit nu dus weer bij dr ouders en het zal nooit meer goed komen tussen de papa en mama van Daisy. En doet dot pijn het doet mij zoveel pijn dat ik het niet in woorden kan zeggen. Dit was dus precies de rede dar ik altijd zei ik wil geen kinderen. Ik hou zo ontzettend veel van Daisy dat ik hier eigenlijk niet mee om kan gaan.

Als ik savonds op de bank lig zie ik af en toe in mn ooghoek Daisy voorbij kruipen, en zie ik hoe ze probeert om zich op te trekken aan de tafel of hoe ze naar me lacht met die 2 tandjes van dr. Maar ze is er helemaal niet en dat maakt me kapot van binnen. Die pijn is echt ondragelijk en het is ongelofelijk dat er nog meer mensen zijn die deze pijn ondergaan.
Er schieten de gekste dingen door je hoofd, wat heeft het leven nog voor zin op deze manier? Moet ik al mn spullen pakken en weg gaan ver hier vandaan? Wat moet ik nou, Daisy 1 x in de 2 weken bij me in huis halen om haar vervolgens weer weg te kunnen brengen? En dan telkens weer dat moeilijke moment meemaken? Dit is ook de rede waarom ik haar nu nog even niet kan zien maar misschien verandert dat. Of wat als bar een ander krijgt en die gaat een beetje vadertje spelen over mijn dochter? Dat kan ik toch niet aan zien?

Dit is maar een klein gedeelte van mijn gevoel en waarom ik het met jullie wil delen? Ik weet het eigenlijk niet zo goed.. ik probeer absoluut geen zieltjes voor me te winnen of de zielige persoon uit te hangen die graag aandacht wil.

Maar misschien hebben mensen wat aan mijn verhaal.

Ik wil nog even zeggen dat bar absoluut een hele goede moeder is voor Daisy en daar zal ik nooit aan twijfelen! Ook wil ik nog iemand bedanken van dit Forum, Valeska moeder van wessel en iemand waar ik en bar veel aan gehad heeft de laatste tijd ze was een echte vriendin geworden van ons en we zagen elkaar bijna iedere week, ook haar vriend Johan bedankt.

Zo hehe wat een verhaal en het heeft me best goed gedaan om het van me af te tikken Ik denk niet dat ik verder zal reageren hier maar als er toch mensen zijn die wat willen vragen of willen kletsen ik zit regelmatig op msn: mulderp123@hotmail.com

Bedankt,

Patrick

 

dit verhaal is een reactie op haar topic omdat mensen niet konden begrijpen waarom ik daisy even niet kan zien nu van daar. Ik probeer absoluut niet bar in een kwaat daglicht te zetten dat is zeker mijn bedoeling niet! we hebben ook helmaal geen ruzie ofzo ik heb alleen mijn verhaal vertelt en ik dacht dat dat hier juist rerespecteert werd...