Pff, herkennen jullie het ook, stress en slapenlozen nachten door het aanstaande ouderschap. Onze dochter is gepland hoor en we zijn dolgelukkig met onze zwangerschap, maar het brengt zoveel zorgen met zich mee! Ik vind het zo jammer dat ik hierdoor niet optimaal kan genieten van het zwanger zijn Zo hebben wij een aantal maanden gelden (nog voor ik zwanger raakte) besloten om de bovenverdieping volledig te verbouwen. En dan bedoel ik niet een nieuwe vloer en een nieuw vervje, maar helemaal kaal gestript tot en met alle muren, het isolatiematriaal en electriciteit etc. Inmiddels zijn we dan zo ver dat we ''alleen'' nog de muren van de kinderkamer moeten plaatsen en dan kan overal boven alles verder worden afgewerkt. Vloeren, verven etc. Na 8 maanden lijkt het me zo heerlijk om in een slaapkamer te kunnen slapen ipv in een bouwput. Maar voor het zover is zijn we toch weer zo'n 1 a 2 maanden en een paar honderd euro verder... En eigenlijk zijn we er dan nog niet, want de keuken moet eigenlijk ook een nieuw verfje en de vloer in de serren moet gelakt worden. Met andere woorden het houdt nooit op. Daarnaast hebben wij ook 3 honden thuis (is door het samenwonen zo gekomen) Een jackrussel die voor een jackrussel heel rustig is en waar je eigenlijk geen omkijken naar hebt. Ze kan ook heel goed met kinderen gelukkig. En een engelse bull van mijn vriend. Een hond waar ik niks mee heb, maar mijn vriend is stapelgek op zijn hond uiteraard. Het probleem is alleen dat zijn hond absoluut niet met kleine kinderen om kan gaan doordat hij kinderen/baby's als speelgoed ziet (hij is naar mijn mening echt gevaarlijk bij kleine kinderen.) Dan heb ik ook nog een mechelse herder teef. Een schat van een beest, heel lief met (kleine)kinderen en heel gehoorzaam! Maar wat voor cursus of antitrekwerktuig ik ook probeer, niks werkt, ze blijft keihard aan de riem trekken. Hoe moet ik deze twee laatste honden nou ooit met een gezinsleven gaan combineren?? Ik hou zielsveel van mijn herder en zie haar praktisch ook als een kind van mij, maar hoe kan ik haar nou ooit uitlaten aan een kinderwagen wanneer ze zo hard trekt? En onze bull? Hoe kan ik me nou ooit veilig voelen met mijn kindje in mijn eigen huis wanneer ik zo'n onbetrouwbare hond in de buurt heb lopen? Pff, als ik het zo schrijf dan word ik alweer wanhopig! Ik hou van mijn honden, maar hoe los ik dit op?? Dan lig ik ook nog wakker van het oppas probleem. Ik bedoel dit niet rot, maar ik wil mijn dochter niet in een kinderdagopvang onderbrengen wanneer ik straks weer 3 dagen ga werken. Mijn moeder vindt haar huidige baan al heel lang niet meer leuk, dus ik heb gevraag (ondanks dat ze een eindje bij mij vandaan woont) of ze het leuk zou vinden om dan tegen betaling 3 dagen in de week op te komen passen. Ze woont zelf in een huis met veel grond eromheen en heeft al een aantal keer aangegeven dat ze mijn herder heel graag in huis zou willen nemen wanneer ze niet meer zou werken. Zei is de enige aan wie ik mijn herder buiten mijzelf zou toevertrouwen, dus ik dacht als ze dan komt oppassen ziet ze en haar kleindochter veel en ze kan haar baan opgeven, en ze kan mijn herder in huis nemen. Voor ons beide een win-win situatie, toch? In eerste instantie leek ze zelf ook heel enthousiast over dit idee, en ik was daardoor ook weer heel blij, want dat scheelde me toch mijn 2 grootste pieker onderwerpen! Helaas begint ze nu het moment dichterbij komt terug te krabbelen. Ze vind het toch wel heel eng om haar baan op te zeggen en ze vind het hebben van een hond toch wel heel onhandig met vakanties enzo. Ik snap dat allemaal wel, maar als ze nu terugkrabbelt zit ik weer met de zelfde problemen. En ja, tuurlijk het zijn mijn problemen en niet die van haar, maar ik dacht echt een goede oplossing voor ons beide te hebben gevonden En nu ben ik weer terug bij af. Mijn vriend heeft ook veel stress door al deze dingen en ik zie het ook aan hem. Hij is de afgelopen maanden afgevallen en hij ziet er moe uit. Hij maakt zich ook nog is zorgen over het financiele plaatje, want we gaan er straks toch flink op achteruit doordat ik minder ga werken. We kunnen dan nog goed leven hoor, maar we zullen wel op moeten gaan letten, net als iedereen met een gezin. Het is niet zo dat ik spijt heb van mijn zwangerschap, want ondanks alles maakt deze kleine meid ons nu al dolgelukkig en is ze het allemaal waard. Maar aan de andere kant kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet beter heb nagedacht over al deze dingen voordat we zwanger probeerde te raken. Toch een heel erg tikkie naief van ons...?! Sorry hoor voor mijn gezeur! Verwacht ook eigenlijk niet dat iemand dit hele stuk tekst vol geklaag gaat lezen, maar ik had het gewoon even nodig om het van me af te schrijven. Misschien dat ik vanavond daardoor een uurtje minder lig te piekeren in bed Liefs, Fleur
Nou, ik heb wel de moeite genomen hoor om je verhaal te lezen en ik begrijp best dat je je zorgen maakt. Maar wat jammer! Je bent nu bijna op de helft en die tweede helft (geloof me!) gaat ongelofelijk snel voorbij. Ondertussen heb je nog wel ruim 4 maanden om nog van alles te regelen (dat is 1/3 jaar!! Lang hè?) Daarnaast wil ik je graag op je hart drukken dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als dat hij wordt opgediend...als je begrijpt wat ik bedoel. Het komt vaak allemaal goed hoor. Ouders worden is het grootste wat je ooit gaat doen en weet je? Dan blijken alle andere dingen mee te vallen. Er is straks nog maar één ding belangrijk: je dochter! Weet je, mijn man en ik hadden voor ik zwanger werd NOOIT ruzie en tijdens de zwangerschap kregen we dat opeens wel. We schrokken ons dood. Waren wij dat? Waar waren die twee leuke, verliefde mensen gebleven? Gelukkig hebben we onszelf weer gevonden en alles is op z'n pootjes terecht gekomen. Lieve meid... ja misschien is het naïef om niet alles van te voren proberen te bedenken maar geloof me, je kan niet alles van te voren bedenken. Niet van het grootste avontuur wat je ooit aan zult gaan. Zie het als een avontuur en vertrouw op je zelf en op je vriend. Samen gaan jullie dit prima doen en je gaat je nu niet druk maken om dingen die nog niet aan de orde zijn! OKAY? Veel succes!
Ik heb het hele stuk ook gelezen en snap best dat je je zorgen maakt. Zal gewoon een paar dingen zeggen die in me opkomen.. - klussen: het zal goed zijn dat julllie op papier inzichtelijk maken wat er moet gebeuren en hoeveel tijd t kost. Zo kan je een planning gaan maken. Nodig een paar weekenden mensen uit die mee kunnen helpen en besteed evt wat aan een beun uit; kost wat maar dan heb je ook wat - honden: een hond die niet te vertrouwen is bij kinderen zou ik NOOIT bij je laten wonen als je een kind hebt; je vergeeft t jezelf niet als er wat gebeurt. Ik denk dat je bij de andere hond (die zo trekt) gewoon moet kijken hoe dit loopt als de kleine geboren is. - opvang: jammerdat je moeder twijfelt. Snap t wl van haar, behalve t werk opzeggen zal ze dus 3 dagen in de week heen en weer moeten reizen, dat lijkt me heftig. Ik zou je aanraden bij een gastoudebureau te informeren. Nadeel is wel dat dit duurder wordt. Misschien moet je toch bij een aantal kdv's gaan kijken hoe het er is. Onze dame gaat 1,5 dag naar t kdv maar als t zou moeten zou ik haar met een gerust hart 3 dagen naar dit kdv laten gaan. - financiën: komt goed....je krijgt een aantal toelagen voor je kind. Wij zijn ook minder gaan werken en we merken dat je je gewoon aanpast aan t geld dat je te besteden hebt. Ik denk dat je een aantal dingen gewoon moet uitzoeken en moet regelen voor je eigen rust. Een aantal dingen moet je gewoon aankijken... Zo...nu kan jij een heel stuk tekst lezen....
Ik heb ook je verhaal gelezen hoor! Volgens mij is het allemaal heel begrijpelijk hoor. Ik heb dan niet dezelfde dingen als jij, maar ik ben bijvoorbeeld tijdens mijn zwangerschap weer begonnen met de studie oppakken. Hoef nog maar 2 jaartjes universiteit en dan heb ik mijn meestertitel. Nu denk ik ook: waarom heb ik niet eerst die studie gedaan en daarna zwanger worden... maar ja zo was het gewoon niet op het moment. Ik wilde zo graag zwanger worden en mijn vriend ook dat we daar gewoon voor gegaan zijn! Misschien ook naïef maar ja. Ik had op dat moment toch geen andere keus gemaakt omdat we dit zo graag wilden. Ik ben ook van mening dat alles wel op zijn pootjes terecht komt. Zorgen maken kun je straks ook nog. Kijk eerst maar hoe het loopt en dan kun je altijd nog de moeilijke beslissingen nemen. Misschien valt het straks allemaal wel mee doordat je moeder bijdraait en je gelijk 2 oplossingen gevonden hebt. Probeer nu eerst zo veel mogelijk te genieten meid. Je kunt er nu toch niks meer aan veranderen, ondanks dat je nu ziet dat de volgorde misschien niet zo handig was. Sterkte!
Ook ik heb je verhaal gelezen en begrijp je best. Ik heb zelf ook heel wat aan mijn hoofd, misschien andere dingen dan jou maar volgens mij zijn er meerdere zwangeren die zich druk gaan maken over bepaalde dingen. Ik woon al 3 jaar in een huis dat niet echt af is, dus nu er een kind komt wil ik ook dat alles af is en ja dat kost geld en tijd. Tijd heb ik nu wel, daar ik voorlopig niet mag werken maar het geld is ook weer een probleem. We proberen te sparen en dat lukt ook wel maar ja de meeste uitgaven zijn dan ook wel hoge bedragen. Ik zie het dan maar zo, als dadelijk alles af is dan heb ik ook meer rust als de kleine er is en dan leven we maar even van wat minder, er komt wel weer een betere tijd. Ik ben in ieder geval niet bang dat de kleine iets te kort komt. Daarnaast de dieren: ik heb zelf 2 honden en 4 katten. Om de katten maak ik me helemaal niet druk want die trekken zich nergens wat van aan. De honden daar in tegen zijn een ander verhaal. Ik heb een kruising teckel/jack russel en die trekt gewoon enorm naar mij toe, hij is dol op kinderen dus dat komt wel goed maar blaft op alles en iedereen. Nu zie ik er ook wel tegenop als de kraamzorg komt want ja zo`n blaffende hond ik ook niet niks, maar we hebben ze aangeleerd om in de bench te zitten dus dat is wel een voordeel als ze lastig worden. Dan hebben we nog een kruising border (als pup mishandeld enzo) hij is enorm angstig en vind kinderen maar niets. Maar echt ik zou hem voor geen goud willen missen en zal ook proberen hem overal bij te betrekken. Er is nog nooit in me opgekomen om hem weg te doen. Je moet je honden er gewoon goed bij betrekken. Je weet nu toch niet eens hoe ze gaan reageren op jullie dochter? En zolang je de honden niet alleen laat met haar zie ik er nog geen gevaar in. Op het moment dat ze gaat kruipen en je vertrouwt het echt niet kun je nog altijd stappen ondernemen. En dat trekken aan de riem: dat is hier hetzelfde. Ik loop ook niet meer met de honden, tenzij mijn vriend mee loopt dan loop ik met de kleinste hond. Als vriend werken is dan ravotten ze achterom in de tuin....dus hun beweging krijgen ze wel. Nou dat was ook een heel verhaal ahhaha Ik wens je veel sterkte met alles en hoop dat je eruit komt. Maar maak je gewoon niet te druk en probeer toch nog te genieten, heb ik ook lang niet gedaan en daar heb ik nu wel spijt van!
Komt allemaal wel goed hoor! Piekeren hoort erbij.... Ik heb ergens een keer gehoord dat iemand elke keer dat ze beneden kwam met de baby, de hond(en) wat lekkers kregen. Dan was het uiteindelijk zo dat de honden het leuk vinden als de kleine er is. Ik weet niet of het werkt, heb zelf namelijk geen honden. Maar als je je zo'n zorgen maakt om die hond van je vriend en je dus eigenljik al weet dat het geen veilige situatie is voor je kind, zal je toch een ander thuis voor je hond moeten zoeken... Hoe moeilijk dat ook is. Je moet er toch niet aan denken dat het fout gaat, en dat hoeft maar een keer te gebeuren.... En de rest waar je over piekert, dat komt wel goed. Ook al is het nu allemaal even lastig. Ik vind het trouwens niet naif van je hoor, dat je niet aan al die dingen hebt gedacht voor jullie zwanger werden. Eigenlijk is je leven nooit klaar voor kinderen, dat maak je klaar. Dus als je het steeds uitsteld voor dat soort dingen, krijg je nooit kinderen! Er is altijd wel wat, wat gedaan moet worden. That's life... Geniet verder lekker van je zwangerschap, de rest komt wel! Haha, jij hebt wel heel veel lange verhalen te lezen
Jeetje meiden, wat lief dat jullie mijn verhaal helemaal hebben gelezen en hebben gereageerd! Ik heb inmiddels een goed gesprek gehad met mijn vriend hierover. Ik merkte aan mezelf dat deze problemen ervoor zorgde dat ik in een soort depressie begon te raken en dat schudde me wel even wakker. Zoveel stress kan natuurlijk nooit goed zijn voor onze kleine meid! We hebben het over de verbouwing gehad. Het is namelijk zo dat we hier aan begonnen zijn omdat zijn vrienden ons hebben beloofd te helpen met alles. Puntje bij paaltje hebben ze ons vrjiwel allemaal laten zitten :x Toch zijn we nu wel zo ver gekomen dat het ons ook zelf moet lukken om het op tijd af te krijgen. En om wat rust in mijn hoofd te krijgen hebben we afgesproken dat het in januari klaar moet zijn. Nou nog hopen dat dit lukt We zullen er gewoon even keihard tegenaan moeten gaan! De honden is nog steeds een probleem. Vanavond gaan we naar mijn moeder om het over mijn herder te hebben. Er is nog steeds een kans dat ze haar in huis wil nemen, dus daar gaan we het over hebben. Het grootste probleem is onze engels bull. Ik ben ervan overtuigd dat hij gevaarlijk is met baby's, want ik heb zelf gezien hoe hij met ons nichtje van een jaar omgaat. Hij is niet vals, maar wel een lompe tank van 35 kilo die denkt dat je met baby's kan spelen zoals je met een knuffel speelt. Ik ga vandaag een speelgoed pop kopen die kan huilen en op deze manier met hem oefenen. Daarnaast hebben we ook een hele grote benche aangeschaft. Persoonlijk breng ik hem liever bij vrienden onder, omdat ik toch als de dood ben dat hij een keer de kans krijgt om de kleine pijn te doen. Ik heb hier ook regelmatig nachtmerries over. Mijn vriend weigert alleen om hem weg te doen! Hij is namelijk 7 jaar en dat is voor een engelse bull ongeveer bejaard, daarnaast was de hond van zijn inmiddels overleden vader en heeft hij er dus een extra speciale band mee. Ik snap ook heus wel dat je je hond niet zomaar weg doet, maar de veiligheid van je kindje gaat toch boven alles?? Helaas maakt het niet uit wat ik zeg of doe, zijn hond zal hij nooit weg doen. Wanneer hij zou moeten kiezen, dan zou hij ook zeker voor de hond kiezen. Hoe raar dit ook klinkt... Voor het oppassen heb ik waarschijnlijk ook een oplossing gevonden. Het is niet zo ideaal als wanneer mijn moeder zou komen en de kleine gewoon thuis kon blijven, maar het is wel vertrouwd. Mijn zus heeft namelijk ook twee kleine meiden en wil als gastouder aan het werk. Onze kleine meid wordt dan haar eerste klant Het is zeker de beste oplossing, alleen vind ik het een nadeel dat ik haar 's ochtends vroeg mee op sleeptouw moet nemen om haar te brengen voor ik naar mijn werk ga. Maar goed je kan niet alles hebben he Zo, het is weer een heel verhaal geworden, haha. Het is niet zo dat ik nu niet meer pieker, maar ik ben in iedergeval wel bezig met oplossingen te zoeken en dat ik er nu over praat scheelt ook al heel veel. Ik merk aan jullie verhalen dat het ook vrij normaal is om zoveel zorgen te hebben tijdens je zwangerschap, zeker bij je eerste kindje. Het blijft een tikkie naief van mezelf vind ik, maar Aukje heeft ook wel een hele rake opmerking; dat je leven eigenlijk nooit klaar is voor kinderen. Sowieso heb ik heel veel troost aan jullie lieve woorden! Misschien maak ik me wel te druk en komt het inderdaad allemaal vanzelf goed als die kleine er eenmaal is! Laten we het hopen, en laat ik nou vooral proberen om meer te gaan genieten Nogmaals bedankt voor jullie reacties! Liefs, Fleur
Ik heb niet alle rest gelezen maar wel jou verhaal.Het is normaal denk ik dat je nu begint na te denken want nu je moeder wordt komen die gevoelens naar boven!Voordien stond ik er ook niet bij stil maar toen ik zwanger werd ging ik ook alles anders bekijken want je krijgt er nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid bij! Wat de oppas betreft vind ik persoonlijk dat je moeder daar een keuze moet maken waar ze zelf 100 procent achter staat want het is toch een hele taak en ook voor haar een grote verandering.Mijn moeder heeft vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ze dit nooit zou doen alleen om ons eens een avondje vrij te gunnen maar het mocht zeker geen gewoonte worden...Hoe graag ze onze dochter ook ziet.Ze is een fijftiger en geniet nog met volle teugen van uitstapjes noem maar op,... Ik zelf vind een opvang voor kinderen helemaal niet slecht mijn dochter is daar ook geen geweest en voelde me daar helemaal niet schuldig over.ze leren er zoveel bij en gaan om met kindjes van hun leeftijd wat ook niet onbelangerijk is! maar daar moet elk zijn keuze over maken natuurlijk. De honden ik kan je begrijpen dat je je daar zorgen over maakt.Maar alles regelt hem in het leven en dit klopt ook er komt vast een oplossing op zijn tijd daar geloof ik in. Miss gaat je vriend vanzelf wel inzien dat die hond niet kindvriendelijk is maar vor hem is dit natuurlijk ook een beestje waar hij om heeft dus die klik maak je niet in één twee drie. Kan de hond niet in een apparte ruimte ofzo dan hoeven jullie niet zulke drastische beslissingen te maken.Je andere hond kan je bvb uitlaten als je vriend ook nog thuis is zodat hij op het kleintje kan letten. Jullie zitten natuurlijk in een zware periode maar er zijn er zoveel die het meemaken verbouwingen kindje op komst.Dat brengt natuurlijk extra druk mee en vermoeidheid ! Financieel was ik ook bang bij ons eerste kindje nu heb ik dat minder omdat ik gezien heb dat ook dat als bijna vanzelf gaat ik heb dit niet gemerkt en zat er ook zo erg mee in! geniet van je zwangerschap en houd jezelf voor dat er voor alles een oplossing is en komt ! groetjes yagmursu