En ja hoor, 'we hebben er weer één'. Dacht net dat we af waren van de jokkende vriendjes. Haal net zoontje plus vriendje op en vriendje had volgens hem een spelcomputer bij zich. Zoontje helemaal blij, kunnen ze samen spelen. Na het eten vraagt zoontje of ze dan op zijn spelcomputer kunnen spelen. Nee zegt vriendje want ik ben de code vergeten. Hoe gaan jullie hiermee om? Mijn dochter had in groep 2 hetzelfde probleem en ging dus zelf ook liegen. Duurde even voordat ik daar achter kwam. Tot ze een keer flink gekwetst was door een leugen en toen zag ze zelf in dat jokken helemaal niet leuk is. Moet ik hem waarschuwen, of op zijn gezicht laten gaan? Vind het zo sneu, maar ik weet ook dat fantaseren bij de leeftijd hoort inmiddels..
Ik heb het vorig jaar hier met buurtkindjes gehad. Die heb ik gezegd dat ik er niet van gediend was en dat ze niet welkom waren die maand. Ik heb ze daarna niet allemaal meer binnen gelaten. Per een of hooguit twee in plaats van 5 of 6 tegelijk. Liegen doen ze maar ergens anders maar niet waar ik bij ben.
Hoe weet je dan dat hij liegt? Of mis ik iets? Het zou toch gewoon zo kunnen zijn dat hij de code vergeten is? Zelf zou ik er niet zo'n punt van maken. Misschien aangeven dat hij ook gewoon mag zeggen dat hij niet wil spelen op de spelcomputer nu i.p.v. te zeggen dat hij de code vergeten is (als je zeker weet dat hij daarover liegt). Als het over belangrijke of kwalijke dingen zou gaan zou ik wel aangeven dat ik dat niet zo netjes vind. Of dit in ieder geval achteraf aan mijn eigen kind uitleggen en aangeven.
Ik vind er zelf ook nog wel een verschillen inzitten tussen bewust liegen om iemand te kwetsen of straf te omzeilen bijv. of jokken op kinderlijke wijze tot een bepaalde leeftijd.
Omdat ik zijn knutsel werkje in zijn tas heb gedaan en daar zat geen spelcomputer in, laat staan een tv De oude vriendin van mijn dochter loog alles bij elkaar, en nee dat ging niet om belangrijke dingen, maar moet je het daarom maar accepteren!? Ik vind eerlijkheid belangrijk, ook om kleine onbelangrijke dingen. Punt is dat je in zulke situaties aan alles gaat twijfelen wat ze vertellen. Voordat vriendje naar huis ging vroeg zoonlief nog een paar keer om de spelcomputer, en toen kon hij alleen thuis op internet en niet in een ander huis en uiteindelijk was hij hem toch vergeten. Dochter keek mij aan en knipoogde, zoonlief had niks door gelukkig.
jij hebt toch niet zomaar uit nieuwsgierigheid zijn tas goed bekeken terwijl je toevallig zijn knutselwerk in de tas moest stoppen? ik daag zo een kind wel uit hoor, zodat hij het echt moet zeggen. misschien kinderachtig van me. 'kom met je game, ik kan de code wel zo breken!, ik heb zo een codebreker apparaat! heb het zelf uitgevonden' ah.
Haha uiteraard! Toen hij op het schoolplein vertelde dat hij Skylanders, een spelcomputer en een tv in zijn tas had voelde ik al nattigheid. En ja, als hij dan vraagt of ik het knutselwerkje in zijn tas wil doen, dan doe ik dat graag. Het kon natuurlijk dat hij een DS bedoelde. Ik hoefde hem niet uit te dagen, mijn zoontje bleef zelf zeuren om te kijken. Vind het ergens ook zielig, want blijkbaar vond hij het nodig, om erbij te horen misschien. Ik durf het dus ook niet tegen zijn moeder te zeggen, vind ik ook nog niet nodig. Mijn zoon is echt de eerlijkheid zelve, hij kan ook niet tegen gebroken beloftes en onrecht. Daarom vond ik het ook zo sneu.
en echte mama ben je dus! ik begrijp wel wat je bedoelt .mijn zoon gelooft ook meteen en is echt verdrietig als het blijkt niet waar te zijn.
Maar dat is toch een beetje opscheppen? Wie gelooft nou dat een kleuter een spelcomputer naar school meeneemt? En dan vervolgens naar jullie thuis? En skylanders of tv?? Huh, ik snap het niet helemaal. . Ik vind het net zoiets als indien een kind aangeeft een fiets in zijn tas te hebben, dat je als volwassene zegt 'hij liegt!' Ik verwacht dat het jongetje iets onbenulligs riep op school, en vervolgens bij jullie het gevoel kreeg dat je zoon hem alleen vroeg om met een computer te kunnen spelen. Als jouw zoon graag op een spelcomputer wil spelen zou ik gewoon die van hemzelf aanzetten, volgens mij zit het probleem meer daarin..
Ze hadden vanmorgen al afgesproken, dus met of zonder spelcomputer. Mijn zoon mag juist niet op de spelcomputer als er vriendjes zijn want dan gaan ze maar lekker buiten spelen. Vriendje wilde Skylanders spelen, zoon wilde buiten spelen. Een fiets in je tas, oke dat is een ander verhaal. Deze knul ging er juist op door, dat vind ik niet echt een kleuter leugentje, daar was het te uitgekookt voor. Het oude vriendinnetje van mijn dochter vertelde zelfs dat haar grote zus was omgekomen bij een brand. Ik natuurlijk van schrik de ouders gecondoleerd. Bleek het niet waar, ze had niet eens een zus!! Dus ja, ik ben erg op mijn hoede
Valt dit niet gewoon allemaal onder kinderlijke fantasie en de overgangsfase tussen beseffen dat je ook woorden kan gebruiken die niet waar zijn? Volgens mij gaat elk kind door zo'n fase. Om het nou gelijk liegen te noemen... Het is een kleuter en dus een kleuter leugen. Van dat meisje met dode zus, ja wie weet heeft ze iets opgepikt uit een gesprek en daarin verder gefantaseerd? Misschien krijgt jouw zoon zelf ook zo'n fase, dan is hij echt niet aan het ontsporen maar de kracht van woorden aan het ontdekken
Ik vind het ook niet echt jokken als ik eerlijk ben. Hoe oud is het kind? Dit valt voor mij onder fantasie, mijn zoontje heeft ook altijd vanalles in zijn zakken of tas zitten van mobiel tot ipad zeg maar. Als ik dan kijk zijn het vaak gevonden stenen of een stokje. Zou het vreemd vind dat als dat ergens anders zou gebeuren dat er dan werd gezegt dat hii jokt of liegt.
Maar op zo'n moment is die stok ook echt zijn mobiel, of piratenvlag of whatever. Hier zijn bonnetjes van de winkel ook schatkaarten, dat is toch totaal iets anders!? Dat is in een spel. En tuurlijk gaan ze door fases, en valt het ook niet mee als iedereen praat over Skylanders en jij kijkt liever nog naar woezel en pip (aldus zijn moeder). Ik zeg ook zeker niet dat hij ontspoort Ik vind het alleen lastig om mee om te gaan. Moet ik mijn zoon vertellen dat het niet waar was? Moet ik hem er zelf achter laten komen? Ze zijn beide 5.5 en ik heb mijn zoon nog nooit betrapt op een leugentje, misschien ben ik daar wel gewoon mee verwend 😉
Je kan toch gewoon erover praten? 'Ooh heb je het toch niet bij je? Jammer hoor, Zoon had zich zo verheugd! Maar ik vond je tas ook al iets te klein ervoor ' Ik zou er geen big deal van maken, gewoon luchtig houden en je kan bv later nog tegen je zoon zeggen dat het zo jammer was dat vriendje z'n spelcomputer niet echt bij zich had. Het zijn kleuters, jokken is vaak onderdeel van fantasie en niet kwaad bedoeld.
o geweldig, woezel en pip, ja! je snapt het kindje wel echt goed. en ik vind dat jij het goed behandeld hebt. goed dat je zoontje ernaar steeds vroeg.
Ik vind het op deze leeftijd ook nog heel normaal. Echt liegen vind ik het niet; meer fantaseren en "wensdenken". Ik heb hier ook regelmatig kleuters over de vloer die 9 broers en zussen hebben ( terwijl hij enig kind is), alles hebben van my little pony ( wil ze heel graag, maar heeft er maar 2), allerlei films hebben gezien (terwijl de ouders zeggen dat dit echt niet zo is). Ik zou het dus luchtig benaderen en iets zeggen als: je had die spelcomputer misschien wel graag willen hebben/ meenemen he?! Mijn zoon vindt zo'n spel ook heel leuk, maar buiten spelen (oid) is ook heel leuk!
Ik vind jou heel bizar praten over kleuters en hun verhalen... uitgekookt?? En jij gelooft werkelijk dat een skylanders spel incl spelcomputer in een kleutertasje zit? Kleuters hebben levendige fantasie en zitten tegen een fase aan waar 'opscheppen' begint. Als jouw kind NOOIT een leugentje heeft verteld (ook nooit tegen een vriendje opgeschept uiteraard), is zijn fantasiebelevenis waarschijnlijk nog niet zo ver. Voorbeelden die je aanhaalt zijn op deze leeftijd geen leugens maar fantasieverhalen/ wensdenken/ vervormde werkelijkheid. Zelfs glashard ontkennen als het kind iets kapot heeft gemaakt is op deze leeftijd nog niet liegen zoals wij dat doen. Daarom vind ik het vooral heel bizar hoe jij naar andere kinderen kijkt..
Ik vind dit eerlijk gezegd niet zo bijzonder, dingen die je noemt gebeuren hier constant met onze kinderen en vriendjes. Dochter had het veel minder als zoontje, maar ze heeft ook veel minder fantasie. Zolang je zoontje er niet echt veel last van heeft zou ik het er niet over hebben. Vind dat er een duidelijk verschil is tusen fantasie ("er was net een echte piraat om mijn kamer en die heeft me deze schatkaart gegeven") en liegen ("heb ik echt niet gedaan hoor" terwijl je er zelf bij stond). Wanneer ik merk dat er echt gelogen wordt, maak ik duidelijk dat ik bozer word om het liegen als wanneer ze gewoon eerlijk zeggen wat er gebeurd is (weten ze inmiddels hier wel).
Ik zie dat vriendje meer als een jongetje met een rijke fantasie. Als jij hebt gezien dat er helemaal geen spelcomputer in zijn tas zit snap ik niet dat je je kind er maar om laat vragen. Samen 1 blik in de tas en het is duidelijk voor hem dat er helemaal geen spelcomputer is. Dan hoeft hij er niet meer om te vragen. Peuters en kleuters hebben vaak een erg rijke fantasie. Menig kleuter vertelt dingen aan de juf ofzo dingen die helemaal niet waar zijn. Bijv. dat ze een broertje of zusje krijgen terwijl dat niet waar is. Is dat liegen? Nee ik denk dat dat dan een grote wens is van het kind. Onze jongste is bijna 4 en heeft ook een hele rijke fantasie. Regelmatig gaat er een 'hond' met ons mee in de auto, of Dora en Boots. Als wij aan tafel gaan moet hij eerst zijn 'hond' eten geven. Ik heb ze nog nooit echt gezien
Kinderen zijn op deze leeftijd echt nog te jong om te liegen, lees dit maar: Jokken of liegen Kinderen tot een jaar of zeven hebben moeite met het verschil tussen fantasie en werkelijkheid. Bovendien kunnen ze oorzaak en gevolg moeilijk vaststellen. Hierdoor is het navertellen van een gebeurtenis in de praktijk soms niet meer dan 'gebaseerd op ware feiten'. Bij jonge kinderen spreek je van jokken; zij kunnen de waarheid nog niet bewust verdraaien. Het is daarmee geen liegen te noemen. Maak geen ophef van het jokken. Kijk samen naar wat er precies gebeurt is en help je kind hiermee oorzaak en gevolg onder de knie te krijgen. Op momenten dat je zeker weet dat je kind iets gedaan heeft, kun je dit gewoon constateren. Vraag niet naar de bekende weg, dan hoeft een kind niet in de verleiding te komen om te jokken en leert het eerlijk te zijn. Vanaf een jaar of zeven spreekt men van liegen; zij kunnen de waarheid bewust verdraaien. Kinderen jokken of liegen meestal omdat ze bang zijn voor straf of omdat ze bang zijn je teleur te stellen. Het is verstandig om dan ook goed naar jezelf te kijken; hoe reageer je op gedrag van je kind waar jij moeite mee hebt? Geef je bijvoorbeeld aan dat je het prettig vindt dat jullie er samen over kunnen praten? Dan kun je vervolgens ook reageren op hetgeen er gebeurd is, dit sluit elkaar niet uit. Stoute kinderen: de ontwikkeling van het geweten | Kiind Magazine