Hallo dames, Hopelijk mag ik hier mijn verhaal even doen (ik heb nooit eerder iets gepost op dit forum)... Begin juni ben ik gestopt met de pil; we wilden proberen zwanger te worden. Eigenlijk geloofde ik er niet zo in dat dat (snel) zou gebeuren, want ik heb altijd een cyclus gehad van 40-54 dagen. Na 4 rondes, het was inmiddels begin december, ben ik begonnen met ovulatietesten. In de middag van 19 december had ik een positieve test! Ik achtte de kans dat ik zwanger was niet groter dan anders, aangezien mijn partner en ik de andere periodes toch ook bijna dagelijks vreeën. Op 4 januari deed ik een zwangerschapstest (na 40 dagen) en deze was negatief. Op 7 januari deed ik weer een zwangerschapstest en deze was positief! Helemaal in paniek was ik... ik was heus wel blij, maar ik maakte me ook vreselijk veel zorgen over...alles waarom het misschien beter was geen kindje te krijgen?! Twee weken heb ik lopen janken, ik was echt in de war en wist opeens niet meer of dit wel was ik wilde. Na twee weken en gesprekken met mijn huisarts, twee vriendinnen, mijn moeder en mijn inmiddels wanhopige vriend, was ik er uit: ik wilde zeker wel een kindje krijgen en er helemaal voor gaan. Eigenlijk wilde ik dat de hele tijd al, maar ik was opeens zo bang! (Is dit herkenbaar?) Op advies van de huisarts maakte ik snel een afspraak met de verloskundige, zodat ik doorverwezen kon worden voor een echo: zij dacht dat het mij zou helpen als ik zou weten hoever ik was en als ik een hartje zou zien kloppen. Ik ging met mijn vriend naar het echocentrum toen ik zelf dacht 7 weken en 5 dagen zwanger te zijn, maar het bleek 6 weken en 3 dagen te zijn en... het hartje klopte! Alles zag er prima uit en we voelden ons daarna zo gelukkig! Afgelopen vrijdag mocht ik komen voor een 2e echo. Ik was toen 9 weken en 5 dagen op weg. Ik maakte me wel ietsje zorgen omdat ik al 3 dagen een beetje bloedverlies had, maar het was 'oud' bloed en niet heel veel, dus ik dacht ook dat het niet zo heel veel kwaad kon. Helaas had de echoscopiste voor ons het trieste nieuws dat het hartje niet meer klopte... het is gestopt met ongeveer 8 weken... Ze heeft me naar huis gestuurd en daarna heeft de verloskundige contact met mij opgenomen. Beiden raadden mij aan 1 a 2 weken af te wachten tot mijn lichaam het vruchtje zelf afdrijft, maar wat kruipt de tijd voorbij. Ik ben heel verdrietig, maar ook angstig om wat komen gaat: zal het erg pijnlijk zijn, zal ik veel bloed verliezen en zal het vruchtje herkenbaar zijn? Zou ik me niet beter toch kunnen laten doorververwijzen naar de gyn voor pillen of een curretage? Ook eng. Het voelt ook zo naar dat ik die twijfel heb gehad in het begin... alsof ik het over mezelf heb afgeroepen. Maar ik weet ook dat dit alleen bezorgdheid is geweest over of ik het kindje alles zou kunnen geven wat het nodig heeft. Liefde en zorgzaamheim toch in ieder geval! Ik wil graag opnieuw zwanger worden, maar vraag me wel weer af of dit (binnen afzienbare tijd) gaat lukken. Niet alleen vanwege mijn cyclus, maar ik ben ook niet meer zo heel jong! Zou het handig zijn sowieso naar de gyn te gaan om e.e.a. na te laten kijken? Als ik de verhalen van de andere meiden lees, die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt, dan begrijp ik daaruit dat ze na het verlies van het vruchtje nog eens een echo (moeten?) laten maken om te kijken of de baarmoeder weer schoon is. Mijn verloskundige zei dat als je het idee hebt dat je alles kwijt bent, dat niet nodig is. Als ik het verhaal van Jennifer lees, dan kan het dus ook gebeuren dat het vruchtje er nog zit, terwijl je denkt dat het weg is...? Nou, ik ga nog even in de wachtstand :'( en ik wil iedereen die in eenzelfde situatie zit of dit heeft meegemaakt sterkte wensen en geluk voor de toekomst.
vreselijk voor je ,ik maak vandaag hetzelfde mee...negatieve urinetest(die ik "zomaar"deed omdat ik er nog eentje overhad)na 6 weken zwangerschap...wat een pijn om te ervaren...heel veel sterkte ook voor jou.ik begin ferme krampen te krijgen.ben ook bang voor wat er gaat gebeuren nu...
Sterkte meis. Zo verdrietig. Lijkt mijn verhaal wel. Krijg er weer kippenvel van. Hopelijk komt het zelf op gang. Knap dat je ervoor kiest om te wachten. Respect. Ik had meteen het gevoel dat het eruit moest. Dus daarom voor medicijnen gekozen. Nogmaals heeeeeeel veeeeeel sterkte.
Hallo Ivy, Wat vervelend dat je dit moet meemaken. Zelf heb ik een zwangerschapsonderbreking en 2 miskramen achter de rug. Bij ieder is de miskraam anders, maar ik zal kort vertellen wat ik heb meegemaakt. Bij beide miskramen had ik een beetje bloedverlies (in het begin) en rugpijn. Later kreeg ik meer bloed en ook krampen. Dit heeft enkele dagen geduurd en het bloedverlies werd minder. Als ik jou was zou ik wachten tot het vanzelf komt. Tabletten of curettage kan altijd nog. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan om te kijken of ik schoon was, maar ik moet er wel bij zeggen dat ik onder behandeling was in het zkh i.v.m. zwangerschapsonderbreking. Ik zou het wel vragen als ik jou was. Meestal geven de artsen aan om ongeveer 3 maanden te wachten voor een nieuwe zwangerschap. Ik begrijp uit je verhaal dat het je eerste miskraam is en dat je niet lang bezig was, klopt dat? Waarschijnlijk gaan ze in het zkh niets doen. Dit doen ze pas na 2 miskramen. Ik hoop dat ik je hiermee een beetje kon helpen. Laat maar weten als je nog iets wilt weten. Veel sterkte komende tijd.
mol, Jennifer, logo, bedankt voor jullie reacties! Hoe verdrietig het ook is, het is zo toch een klein beetje gedeelde smart... logo, het is inderdaad mijn eerste miskraam (het is sowieso mijn eerste zwangerschap), maar ik maakte me vooraf zorgen omdat ik zo'n lange en onregelmatige cyclus heb. Ik ben 1 juni gestopt met de pil en mijn laatste menstruatie was 25 november. Op 7 januari testte ik positief... Het was dus ronde 5 over ruim 7 maanden. Ik heb weleens gelezen dat als je eitje pas na een week of 4/5 na de eerste dag van de cyclus vrijkomt, de kwaliteit ws niet zo goed is?! Vandaar dat ik een bezoekje aan de gyn overweeg, maar je hebt vast gelijk: ze gaan pas iets onderzoeken als er een duidelijkere aanleiding is. We zullen zien hoe het loopt...
@Ivy ik snap je angst ook wel. Dat heb ik ook wel gehad maar kort. Ik durfde juist niet goed blij te zijn en achteraf bleek dat terecht. Ik wil je veel sterkte wensen en geef je zelf even rust (van het dagelijks leven). Het heeft wellicht meer impact dan je denkt. @logo ik weet niet waar jij die 3 maanden gehoord heb maar dat heb ik nog nooit gehoord. Wel dat ze adviseren 1 menstruatie af te wachten, maar dat is alleen maar zodat ze de termijn beter kunnen bepalen daarna. Je hoort ook veel dat je er meteen weer voor mag gaan (als je wilt) dat is tegen mij ook gezegd. (alleen kwam ik achteraf achter dat we mijn ei gemist hebben dus kansloos deze ronde)
Ten eerste sterkte Wat erg als je eerst gewoon op die roze wolk mocht zitten en nu dit Hier had ik ook eerst bloedverlies zonder krampen maar de week erna kreeg ik toch wel pijnlijkere krampen .... Ongi krampen maar dan wel heftiger. Zelfs wat weeën gehad maat natuurlijk nooit zo erg als een bevalling. Maar je bmmond moet open dus dat voel je toch wel. Je kan eventueel wat pijnstilling nemen al heb ik dat niet gedaan. Dus wat kan je verwachten.....veel,bloed en krampen. Misschien vindt je het fijn om je kindje op te vangen en te begraven ? Veel sterkte ...... En wil je je soms eens iets kwijt schrijf het hier op....hier begrijpen we elkaar
Bouwjaar 1979 en Lov23, ook bedankt! Vanmiddag ben ik gebeld door de verloskundige. Zij heeft voor mij voor aanstaande vrijdag een afspraak gemaakt met de gyn. Met haar kan ik dan iig de mogelijkheden nog een keer doornemen. Miss dat ze ook kan kijken hoe het er nu voor staat (?), want ik blijf bloedverlies houden, maar het zet niet door. @Lov23: ik zou het vruchtje inderdaad wel willen opvangen en ergens willen begraven, maar ik vraag me wel of of het na 3 weken nog wel intact is...
Ja dat durf ik idd niet te zeggen...maar het vruchtzakje is denk ik wel nog gewoon intact....dus dan kun je dat in zijn geheel begraven. Hoe lang bloed je al?
Ja het kan even duren dat is volgens mij niet zo erg......ik had eerst bloed..l.toen hield het op.....toen kwam het weer en ging het niet meer weg tot Eem paar weekjes terug helaas.... Was wel weinig op het laatste maar bleef wel aanhouden. Trouwens je vroege of zo'n Controle echo normaal was? Ik zou dat zeker Willem als ik jou was! Altijd beter om even na te kijken. En zelf zou ik zeker ook zwschapstesten gebruiken om te Checken of het hcg weg is
Met ons eerste kindje hebben wij het ook meegemaakt. Ons kindje is ongeveer met 8,5-9 week overleden en wij zagen het met de 11 weken echo. Dat was op maandag. Op woensdag controle en toen was daar de bevestiging. Op vrijdag begon ik te bloeden en op maandag had ik heftige weeën! Pijnlijker dan met mijn bevalling. En toen was daar ineens het vruchtzakje. Het vulde mijn hand voor de helft, dus best groot al. Dit hebben we ook kunnen begraven en daar ben ik heel erg blij mee. Met een curettage of pillen komt het kindje er toch niet heel uit en kun je het niet begraven. Dus als je de rust hebt, wacht het dan gewoon af. Ik vond het heel erg pittig om te wachten, maar ben zo blij dat het zo is gegaan. Neem je tijd om het te verwerken, het is zo iets heftigs wat je nu overkomt. Zeker ook omdat je zulke tegenstrijdige gedachtes hebt gehad. Maar vergeet niet dat je mama bent! Ik mis mijn 2 kleintjes nog iedere dag. Ik hoef er niet meer dagelijks om te huilen, maar mis ze behoorlijk. En af en toe komen die tranen nog steeds! Sterkte!
Afgelopen vrijdag had ik, na 1 week wachten, een afspraak bij de gyn. Die wilde het gezien de duur van de zwangerschap niet eens meer proberen met pillen: het risico dat de miskraam niet volledig zou zijn was te groot. Er werd een curettage gepland voor aankomende vrijdag, 8 maart. Ik moest meteen langs de anesthesist, bloed laten prikken, langs de opnamebalie. Alles bij elkaar was ik 2,5 uur verder. Kennelijk is mijn lichaam (of eigenlijk mijn 'hoofd') zo geschrokken, dat zaterdagochtend alsnog de miskraam spontaan optrad. Ik heb het vruchtzakje gezien en de placenta... het viel me eigenlijk mee. Het is natuurlijk heel onprettig, maar door alle verhalen had ik veel meer pijn en bloed verwacht. Het is heel verdrietig, maar het lucht ook op dat het nu door mijn lichaam zelf is opgelost. Gisteren ben ik weer bij de gyn geweest en het zag er goed uit. Garanderen dat echt alles vanzelf komt (er zit nog wat slijmvlies) kon ze niet, maar nu moet ik over 2 weken terug voor de nacontrole. Het zou toch fijn zijn als de curettage niet hoeft en we dan weer verder kunnen...
Oh ja dat is fijn voor je dat het natuurlijk is gebeurd. Is ook het beste voor je herstel...lichamelijk en psychisch Ik vond het ook meevallen kwa pijn hoor...maar dat ligt er ook maar net aan hoe je pijngrens is