Bij mijn dochter was ik ook alleen, en heftige tijd, maar na de bevalling deed ik alles zelf (na kraamtijd) en het enigste wat ik deed was volop genieten van mijn baby... Heerlijk ik was samen en niet alleen.... Maar ik had geen relatie dus ook niet zo een mooie toekomst die jij wel had en nu opeens weg valt, je moet dus nu weer omschakelen in je hoofd en dat is niet makkelijk...
Misschien zeg ik wel iets waar je totaal niets aan hebt, maar wil het toch even kwijt... Mijn moeder is verlaten door mijn vader tijdens de zwangerschap. Ze kende elkaar al heel lang, waren zelfs al 5 jaar getrouwd. Mijn vader is arts, goede baan. Niet echt een doorsnee verhaal dus. Maar mijn moeder vertelde dat ze zich na mijn geboorte heel sterk voelde en vertrouwde op hoe het allemaal zou gaan. Ze heeft haar gevoel gevolgd en toen mijn vader was bijgedraaid na 3 jaar en terug wilde komen, wilde ze hem niet meer. Een tijdje later is ze een hele leuke man tegengekomen en daar is ze mee getrouwd. Dat is mijn vader geworden en ik ben stapelgek met hem. Uiteindelijk mobiliseert alles zich weer en ben je soms blij met hoe het gelopen is.
Niet teruggaan en niets slikken terwille van je kind. Ik ben alleenstaande moeder en hoewel het goddamn pittig is heeft mijn dochter het goed. Hij kan ervoor kiezen om omgang te hebben als je kindje geboren is, daarvoor hoef je niet bij elkaar te zijn. Move on!