Of ik nu eig op zoek ben naar meningen, tips, antwoorden of vergelijkingen, ik weet t echt niet. Ik zit er helemaal doorheen en wil even mijn verhaal kwijt aan mensen die ik niet ken, moet t van me afschrijven want mn hoofd zit vol. Ik heb nu 2 jaar een relatie met mijn vriend, we zijn sinds november ook verloofd. Ik ben ook 6 mnd in verwachting van ons eerste kindje en begin augustus uitgerekend. Na 2 miskramen zijn we dolblij dat alles goed gaat Wij wonen niet in NL maar in Turkije. Ik heb hier de afgelopen 2 jaren als reisleidster gewerkt en zo mijn vriend leren kennen. Het is een relatie geweest met ups en downs. Hij is hiervoor getrouwd geweest met een Turkse vrouw maar was daarmee niet gelukkig. Ook ben ik in de winter naar NL gemoeten om te werken omdat hier werken haast niet gaat als buitenlander buiten het seizoen om. Ben dus ook geregeld op en neer gereist om hem te zien. Maar ja alles voor de liefde (en ook het land, want daar ben ik ook verliefd op geworden). Vorig jaar hebben we besloten om ons te verloven en voor een kindje te gaan. Bij mij zat die wens er al heel lang en hij wilde ook graag. Helaas 2 miskramen gehad maar nu de 3e keer in verwachting van ons eerst kindje (jongetje). Ik ben nu sinds 2 weken weer in Turkije om met hem een toekomst hier op te bouwen, althans dat is/was het plan. Ik heb me suf gewerkt deze winter in NL, om een spaarcentje op te bouwen aangezien ik nu dit seizoen hier niet kan werken ivm de zwangerschap. Maar geen nood dacht ik mijn vriend gaat zowiezo werken dus dan redden we het makkelijk. Alles is minder waar...door veel problemen in zijn familie en met zichzelf heeft hij een depressie opgebouwd. Ik merkte het meteen aan hem toen ik hem weer zag. Er straalde niks van af...geen blijdschap, heel de tijd moe, niks willen doen, heel de tijd tv kijken en ga zo maar op. Ik ben hier zo van geschrokken! Hij werkt nu dus niet en het ziet er ook niet naar uit dat hij daar aanzet voor heeft daarnaast verblijf ik natuurlijk op een verblijfsvergunning hier die deze week afloopt. Dus ook daar moeten we alles voor regelen. Geen probleem op zich maar hij helpt me niet eens! Ik moet overal alleen heen en papierwerk regelen... daarnaast zou t een stuk makkelijker zijn als we getrouwd waren, dan had ik maar de helft papierwerk nodig en was het allang goedgekeurd en zat ik nu niet in de stress. Dit was ook de planning en nu opeens wil hij niet meer...waarom no idea, hij zegt er niet aan toe te zijn om te trouwen. Ik snap er niks meer van! Dan denk ik je kunt wel een kindje maken maar trouwen ho maar! Ik heb alles uitgelegd en ook verteld dat als mijn verblijfsvergunning niet verlengd wordt ik terug moet naar NL met ons kindje en zowiezo niet binnen een half jaar terug kom ivm bevalling en niet kunnen vliegen (en ook waarschijnlijk nooit meer als hij niet snel veranderd). Ik heb gevraagd waarom hij zich zo gedraagt...dat wazig gedoe...dat ik zijn hulp nodig heb om zo een toekomst te kunnen opbouwen. Ik kan het niet alleen...en wil dat ook niet. We zaten zo vol mooie plannen en ik ging er met volle moed in en nu....meneer wil niks en wordt alleen maar boos als ik erover praat. Hij belooft van alles en komt niks na. Ik ben in 2 weken tijd veranderd in een stresskip met dikke wallen onder de ogen van het niet kunnen slapen..ik verlies mijn positiviteit en wilskracht. Onze toekomst zag er zo goed uit, veel liefde, verloofd en plannen voor te trouwen en een mooi kindje op komst. En daarna op de place to be, Turkije, waar ik zo graag woon lekker aan dichtbij het strand en natuur. Alles lijkt van me weg te worden genomen...ben super verdrietig en weet niet meer waar ik aan toe ben Weet ook niet of dit het juiste topic is maar voel me wel zeer zeker alleen...
Ach meid wat erg! Een toekomst die in duigen lijkt te vallen! Ik kan je alleen maar sterkte wensen. Hoop dat je vriend er bovenop komt, maar die heeft hulp nodig. Zo niet, denk dan ook aan je eigen geluk en dat van je kind! Kan je er met iemand over praten, iemand die dichtbij staat?
Jeetje wat een verdriet. Je kiest zo bewust samen voor die toekomst en dan ineens is het mis. En dan maakt het het nog moeilijker als je ver weg bent in een vreemd land. Kan hij niet naar een psycholoog? En wil hij hulp. Hoe staat zijn familie tegenover jullie verloving? En het kindje dat op komst is? Is het eventueel mogelijk dat hij naar Nederland komt? Hoe staat je verloofde daar tegenover? Of België? Ik heb vriendinnen die wonen/ woonde in België ivm de verblijfsvergunning van hun vriendjes. Het ene stel is getrouwd en kon vervolgens gelijk terug naar nl verhuizen. Jongen kreeg bij de bruiloft direct een vergunning. En het andere stel is nog niet getrouwd maar heeft inmiddels wel een kindje. Een kind is in België reden genoeg om de man niet meer uit te zetten en een verblijfsvergunning te geven. Nu waren zij al 3 jaar samen voor ze een kindje wilde. Maar als je dus trouwde en geen kindje hebt moet je wel heel veel vragen over elkaar kunnen beantwoorden. Daarnaast krijg je van de Belgische overheid ook een opstart pakket voor je kindje met een kinderwagen en een geldbedrag. Echt wel ideaal. Ik zou zeggen kijk eens naar de mogelijkheden dichter bij nl in de buurt.
Ik zou hem toch echt wel duidelijk maken dat hij niet alleen met jouw toekomst en met zijn toekomst speelt, maar ook met die van zijn toekomstig kind. Dat hij niet wil trouwen is 1 zaak. Maar dat hij ook niet in therapie wil, niet werkt en totaal niet meewerkt aan jouw papieren is zwaarder. Want als jouw verblijfsvergunning straks niet goedgekeurd wordt, vlieg je wel terug naar Nederland en moet hij maar zien over te komen tegen de bevalling (al dan niet tijdelijk). Als het kan, zou ik inderdaad ook het gesprek aangaan met je schoonfamilie. Hoe zij er tegenover staan en of zij hem zo kennen. Ik zou tegelijk ook wel het gesprek aangaan met jouw familie, want stel dat je toch zou moeten terugkomen, moet je wel ergens verblijven de eerste tijd (al zeker tot na de bevalling). Ik neem immers aan dat je geen eigen woonruimte meer hebt in Nederland aangezien het plan was om ginder te blijven. Succes en sterkte!
Jeetje wat erg, wat moet je je verdrietig en eenzaam voelen. Wil je alleen even heeeel veel sterkte wensen!
Heel veel sterkte toegewenst. Geef het niet zomaar op probeer hem wat tijd te geven en anders toch echt voor jezelf en je kindje kiezen. Sterkte xx
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen! Je keek zo uit naar jullie toekomst samen en opeens word die van je afgenomen als het ware. Volgens mij heb ik een paar maanden geleden een verhaal van jouw gelezen over je vriend en over dat jij noodgedwongen terug moest naar NL om hier te werken om te sparen voor je verblijf in Turkije. Vraag je je nu niet af waarvoor je het allemaal gedaan hebt? Ik snap dat je alleen voelt. Je eigen familie niet om je heen hebben en je bent nogal wat kilometers van NL verwijderd.... Hoop dat je snel duidelijkheid krijgt voor jezelf, maar ook voor je kleine. Een hele dikke knuffel vanuit deze hoek!
Jeetje Nikie wat heftig meis, dit had ik ook niet aan zien komen voor je! Ik hoop dat hij zich snel hervindt en anders... Denk aan jezelf meis! Als jij er nu ook al in meegezogen wordt en je zo slecht gaat voelen is dat niet goed. Pffffff, wat heftig. Heeft veel sterkte en een dikke X
Ik herken dit van mijn relatie met een buitenlander (Namibië) nadat wij ook hebben samengewoond daar en later hier. Wij hebben geen kinderen samen en de relatie is helaas misgelopen en heb inmiddels alweer jaren een Nederlandse vriend, maar zou je willen aanraden om eens te kijken op buitenlandsepartner.nl. Daar zit ook een heel groot forum en zij kunnen je denk ik beter helpen met cultuurverschillen en depressies bij partners. Succes!!
Als hij inderdaad een depressie heeft ontwikkeld, dan past zijn huidige gedrag/houding daar wel bij. Dan heb je geen energie of zin in blij zijn, trouwen, dingen regelen, kindje krijgen etc. Hij doet het niet expres, maar hij kan op dit moment niets anders meer. Het bijft vervelend voor jou dat jij dan alles op jouw schouders krijgt, en weinig steun van hem, maar je kan het hem dan niet echt verwijten. Maar ik weet niet of dit echt een depressie is, of een karaktertrek van hem die nu pas zichtbaar wordt voor jou? Wat vindt hij zelf, voelt hij zich inderdaad depressief? Wat vinden zijn vrienden en familie, herkennen zij dit alszijnde wie hij gewoon is, of vinden ze hem ook veranderd? Heeft hij al eerder een depressie gehad? Staat hij open voor hulpverlening? Of komt alles nu te snel te dichtbij (trouwen, vaderschap) en heeft hij koudwatervrees en probeert hij jou zo af te stoten? Sterkte met alles
Dank jullie wel voor 't lezen van mijn verhaal en daarop te reageren...tjah ik weet echt niet wat ik met de situatie aan moet. Hij blijk echt depressief te zijn. Ik kan niks met hem beginnen. Hij wil niet gaan werken, zit heel de dag maar tv te kijken. Krijg hem nergens blij mee en alles wat hij zegt komt hij niet na.... ook vanochtend dan controle in t zkh gehad voor de kleine en meneer wilde niet eens z'n bed uitkomen...te moe was zijn excuus ik raak steeds meer van hem vervreemd en praten helpt echt niet. Ik heb het lief en voorzichtig geprobeerd, boos en met ruzie maar het komt niet binnen. Ook alles voor mijn verblijfsvergunning heb ik vandaag allemaal zelf geregeld. Meneer weet niet eens dat ik dat gedaan heb, hij vraagt nergens naar. Ik heb al gezegd dat ik terug naar NL ga als hij uiterlijk volgende week niet werkt. Hij heeft van de winter ook niet gewerkt en ze moeten het juist hebben van april tm oktober...ik pik al heel veel van hem vind ik zelf maar mijn geduld en medeleven begint op te houden. Ik wordt er zelf haast depri van @twixie: ja klopt ben idd in november terug naar NL gegaan om te werken deze winter. Ben net weer 2,5 week terug in Turkije. @doortje: hey meid dank je!! het is zo anders dan verwacht. Al mn positiviteit zakt weg en voel me echt niet meer happy...
Wil hij ook geen hulp accepteren in de vorm van therapie of is dat daar niet zo? Misschien kan hij door praten achter de rede van zijn depressie komen. Ik wil ook niet bot zijn, want jullie verwachten samen een kindje wat je het liefst als gezin opvoed, maar is het niet beter dat je er nu achter komt dat jij meer aan jullie gezin wil werken dan hij, dan dat je al getrouwd zou zijn? Knuffel
Therapie is hier niet echt..kheb t nog niet gezien (tenminste waar ik nu woon dan). Misschien wel in de grotere steden maar daar hebben we geen mogelijkheid voor om te komen nu. Elke dag wordt ik ongelukkiger en ik weet me geen raad meer. Ik heb werkelijk waar al alles geprobeerd wat ik me maar kan bedenken. Ik was zo enthousiast, positief en keek erg uit naar de periode. Het bij elkaar zijn en een mooie toekomst met de kleine. En ook dat ik nu van mn verlof kan genieten en naar de bevalling kan uitkijken. Maar ipv daar mee bezig te zijn ben ik alleen maar bezig hoe ik hem aan t werk kan krijgen en dat ie veranderd.
Zolang hij geen hulp krijgt voor zijn depressie, is het trekken aan een dood paard. Het is niet alsof hij even zijn schouders eronder kan zetten, of dat je kan zeggen 'kop op, opstaan en weer doorgaan'.
Als het echt een depressie lijkt en je wil zelf nog voor de relatie gaan, zou ik hem desnoods "bij zijn haar" meeslepen naar de dokter. Dat er op zijn minst iets gebeurt. Het alternatief is immers eigenlijk dat jij ofwel daar ongelukkig blijft, ofwel dat je terugkeert naar NL en de vader van je kind daar achterlaat en mogelijk niet meer terugziet. Is het eigenlijk een optie dat jullie allebei naar NL zouden komen en hier leven? De hulpverlening in BE en NL lijkt mij op psychisch vlak toch iets "handiger" en beter geregeld dan in Turkije (zeker als je ginder niet in een grote stad woont). En dat jij na de geboorte hier in NL werk zoekt.
Probeer hem ook mee te nemen naar de dokter maar ik krijg hem niet mee. Daarnaast is deze soort hulpverlening hier duur en wordt niks vergoedt zoals in NL. Dat geld hebben we niet Maar ook al is het een depressie..hij smijt met woorden die heel gemeen en kwetsend zijn en draait alles om. Dat ik moet blij zijn dat hij mij een kind heeft gegeven en that's it. En als ik dan vriendelijk probeer uit te leggen dat het ons beide de verantwoordelijkheid is alles zo goed mogelijk te regelen voor de kleine wordt hij boos. Ik doe echt werkelijk waar alles. In huis, eten zorgen, wassen, opruimen en zo lief mogelijk te zijn.... Ook als ik hem er mee confronteer dat ik naar NL wil als hij zo door blijft gaan doet t hem niks. Ik heb zelf ook steeds minder energie voor dit soort dingen/ruzies en wil gwn happy zijn samen met hem.
Sorry heel erg bekend. En ik ben dan sorry degene die zegt nee hem niet naar NL of BE halen. Maar dat is vanuit mijn persoonlijke ervaringen.
Dat is ook niet mijn plan, omdat ik zelf hier gelukkig ben en het doel ook is hier een toekomst op te bouwen. Hem naar NL halen is voorlopig geen optie (vanwege financiën ook) maar ook omdat hij zelf niet wilt. Hoe zou jij t aanpakken dan? (vanuit je eigen ervaring)