Hoi allemaal, ik ben even benieuwd of er misschien dames zijn met ervaring. Vandaag hebben we onze dochter verteld dat ik zwanger ben. Ik had wel verwacht dat ze het niet zo leuk zou vinden, aangezien ze dit altijd al aangaf. Maar ze was echt zo enorm boos en in paniek. Echt heel erg heftig. Gelukkig is ze later wel weer rustig geworden en is ze inmiddels niet meer boos. Maar ben dus benieuwd of andere dames dit ook zo heftig gehad.
Ik was bijna 5 toen mijn broertje geboren werd. Toen was ik ook heel boos omdat ik een zusje wilde en hij paste ook nog eens niet in mijn poppenkleren die ik hem aan wilde doen. Maar is na een dag helemaal goed gekomen, toen vond ik hem geweldig. Dus komt vast ook goed bij jouw dochter!
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik herken de paniek en een soort boosheid wat jouw dochter heeft wel van onze oudste dochter. De huisarts versprak zich waar ze bij waren en wij hadden het nog niet verteld. Heb het ze toen dus verteld en de reageerde heel "apart".. Ze wou niet meer naar opa en oma, wou met niemand praten erover. Was echt even overstuur ervan. Inmiddels vind ze het wel leuk maar geeft ze wel vaak aan dat ze het er niet over wil hebben. Denk dat het ook een beetje jaloezie is.. Ze komt nu ook uit zichzelf naar mij toe om even de baby te luisteren met de angelsound.
Bedankt voor je reactie. Ja wij waren ook bang dat ze het anders via via zou horen als wij het erover hebben, vandaar dat we het haar al verteld hebben. Ik ben blij om te horen dat jouw dochter er nu toch rustiger onder is. Het komt vast ook helemaal goed. Maar ik schrok wel van haar reactie. Ze wilde er vanavond ook niet over praten. Heb haar vooral aangegeven dat ze boos mag zijn en dat het niks verandert aan onze moeder-dochter band. Met de tijd komt het vast goed. Heel erg bedankt voor je reactie. Vind het fijn om andere ervaringsdeskundigen te horen
Hahaha geweldig. Ik zie je daar al bezig met de poppenkleertjes en dan dat kleine broertje daarin proberen te wurmen . Goed om te horen dat jij snel bijgetrokken was! Ik hoop hier dat het uiteindelijk ook een succesverhaal wordt!
Ik was ontzettend teleurgesteld toen mijn moeder zwanger was, dat weet ik nog goed. Waarom vonden ze dat nou nodig? Ik was toch leuk genoeg? Maar toen mijn broertje geboren werd was ik verliefd. Het lijkt me wel heel moeilijk hoor, zo'n reactie! Hopelijk draait ze wat bij. Kan ze eens mee naar de verloskundige? Ik krijg wel vaker kinderen die in eerste instantie niet zo enthousiast zijn, maar als ze mogen helpen met naar het hartje luisteren dan trekt dat vaak wat bij.
Ik heb haar inderdaad ook gezegd dat ze het best even raar of gek mag vinden of dat het ok is dat ze verdrietig is. En als ze er niet over wil praten dan hou ik erover op tegen haar. Komt vast goed zodra het nieuws wat is bezonken.. Nadat onze oudste met de echo was mee eweest werd het allemaal wat 'echter. Misschien helpt dat ook voor jullie dochter. Hoop dat ze snel bijdraait.
Dochter hier, zeurde vanaf dat ze 3 was al om een broertje of zusje en had het continu over een baby in de buik. Terwijl wij dat zelf totaal niet van plan waren. En toen bleek ik dus ineens zwanger. Toen we het haar vertelden, was het heel kortaf: "o. Oké." Toen we het in haar bijzijn aan familie verteld hadden, waar nogal emotioneel op werd gereageerd, wilde ze het er daarna gewoon niet meer over hebben. Ze heeft ook een hele tijd niemand uit zichzelf verteld dat ze grote zus wordt. Met 18 weken kreeg ik ineens de vraag van haar kleuterjuf, of ik me goed voelde, want ze had opgevangen dat ik zwanger was. "Weet F. het al?" Eh. Ja. Ik ben al ruim 18 weken. Inmiddels is ze wel aardig gewend aan het idee. Alleen wel wat teleurgesteld dat het geen zusje wordt. En ik voorspel ook wel een dosis jaloezie als de baby er eenmaal is. Maar goed, daar kunnen we van tevoren rekening mee houden. Laten we wel zijn, voor een kind dat 5 jaar alleen is geweest, is het ook gewoon "stom" dat ineens iedereen alleen maar over die baby praat, er allemaal dingen gekocht worden voor je babybroertje, en straks als de baby er is, iedereen die komt voor de baby. En jij hangt er een beetje bij als afdankertje. Ik kan me prima voorstellen dat een kind dat zo kan voelen, dus daar wil ik wel graag iets mee doen.
Toen mijn broertje geboren werd was ik 4. En ik was woest volgens mijn moeder. Zo boos dat ik niet eens mee naar het ziekenhuis wilde om naar mijn broertje te kijken. 2 dagen later was het over en vond ik mijn broertje heel leuk. En dat vind ik 27 jaar later nog steeds