Hallo dames, Ik wil even wat met jullie delen, meer omdat ik ook mensen zoek die dit ook mee hebben gemaakt/ervaring hebben. Ik ben er gisteren eindelijk achter gekomen dat ik dus een postnatale depressie heb. De band met mijn zoontje is nooit echt goed geweest maar dat heb ik altijd afgedaan met allerhande excuses. Mijn man is er ook meerdere keren mee gekomen dat het gewoon niet goed is (hoe voelt zich bezwaard om mij alleen te laten met ons zoontje). We zitten beide thuis (hij ziektewet ik ww) en nu is het er dan dus eindelijk uitgekomen. Dit door middel van een opspelende fobie. Soms (iets vaker dan soms) had ik gewild dat we geen kindje hadden gekregen, voel me meer de oppas dan zijn mama.. Allemaal heel erg om te voelen maar nu dus wel eindelijk duidelijkheid voor mij.. Het is een beetje warrig maar ik hoop dat er vrouwen zijn die mij misschien raad kunnen geven. Voor de fobie die ik heb ben ik nu net onder behandeling en komende donderdag gaat mijn man ook mee om dit te bespreken. Dit omdat ik bang ben dat ik er niet uit kom alleen.. Afgelopen dagen alleen maar gehuild en geslapen , ondertussen zit ik ook al aan de antidepressiva en goddank heb ik schatten van schoonouders waar ons zoontje dus lekker op 'vakantie' is... Nu ik mijn verhaal terug lees kan ik mij voorstellen dat er geen kaas van te maken is maar mij lucht het wel op.. Bedankt alvast voor het lezen..
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je heel veel sterkte wensen. Wat erg voor jullie als gezinnetje dat ze daar pas na 2 jaar achterkomen! Lijkt mij heel moeilijk. Hopelijk is er een goede behandeling. Enne, vraag ook eens bij je huisarts om je schildklier te controleren. Soms wordt een trage schildklier verward met een postnatale depressie. Of gaat het er mee samen (heb je beide tegelijk). Van een trage schildklier voel je je ook rot en het kan ook tot depressieve gevoelens leiden (of deze versterken).
Dat is inderdaad niet een verkeerde tip. Dit was bij schoonmoeder dus de oorzaak van de postnatale depressie. Dit kwam door medicijnen voor haar evenwicht stoornis. Omdat haar schildklier er niet goed op reageerde, werd ze dus depri. Ik wil jullie heel veel sterkte en suc6 wensen om er weer bovenop te komen!
Dank jullie wel voor de tip maar mijn bloed is al getest dus daar ligt het 'helaas' niet aan.. Bedankt voor de succes wensen
Jeetje na 2 jaar! Zelf ook gehad bij kwam het er na een half jaar uit, de medicatie heeft mij goed geholpen gelukkig. Heel veel sterkte de komende tijd!
Even tot rust komen en daarna de verzorging zelf gaan doen. Niet te veel laten doen door andere. Misschien ben je onzeker. En durf je niet alleen te zijn met je zoontje. Angst om de angst. Het gevoel hebben om het niet zelf te kunnen, Dat je die gedachten hebt kan zijn dat je te veel het goed wilt doen. Je hebt ik iets gecombineerd niet alleen een postnatale denk ik hoor. Je zegt dat je een fobie hebt? Zoek een goede therapeut waar mee je goed kunt praten. Kijk of je cursussen bij het ggz kan volgen stemming structuur. Als je met je kindje ben probeer gerust stellende gedachten op te roepen. Doe iets samen samen een spelletje. ( klap eens in je handjes bijvoorbeeld of hoofd schouders knie en teen. Structuur op bouwen in een depressie is heel belangrijk. Ga op tijd naar bed sta om de zelfde tijd op in de ochtend plan wat leuks voor je zelf op de dag en leef volgens je ( regels) En pak nu het kan met je man er bij even s middag s een uurtje om te slapen. Schrijf je gevoelens van je af ( op papier. ) dit doe ik pas de laatste 3 maanden had ik dit maar jaren eerder gedaan. Alle kleine beetjes helpen. En troostje met de gedachten er zijn meer moeders die wel eens denken waarom ben ik aan kinderen begonnen. Je bent niet schuldig aan de gedachten wel schuldig als je ze uitvoert. Put kracht uit de kleine dingen en bouw je leven langzaam aan op niet te veel alles in eens willen. Heel veel sterkte en weetje ( ooit komt het goed. Geloof in jezelf)
Wauw Dank je wel voor je mooie woorden! Deels ben ik er al mee aan de gang maar het is inderdaad zo dat ik de zorg voor mijn zoontje op het moment niet goed aan kan... Heb inderdaad een fobie (Emetofobie). Die is dus heel erg opgespeeld de laatste tijd doordat mijn zoontje ziek werd (tja op een psz lopen ze alles op).. En nu dit.. Nogmaals dank je
Ik heb wel ervaring met een postnatale depressie, alleen was ik me er vrijwel direct van bewust. Ik vindt dat knap een heel goed stuk heeft geschreven waar je vast wat mee kan. Heel belangrijk neem echt je rust! Plan ook als je daar geen zin in hebt leuke dingen, ga elke dag in ieder geval een half uurtje de deur uit. Zoek mensen op, dan heb je eens een ander praatje en kun je even "weg" uit je eigen gedachtenwereld. En heb je wat afleiding. En echt het wordt beter en je gaat je ook beter voelen, mijn ervaring is wel twee stappen voorruit drie weer terug en zo klim je langzaam stukje bij beetje op. En accepteer dat je, je nu gewoon even zo voelt. Sterkte het is een heel moeilijk proces dat je nu doormaakt, ik weet er alles van heb ook die weg bewandelt. Bij mij heeft het wel 2,5 jaar geduurd voordat ik me weer helemaal mezelf voelde, al moet ik wel zeggen dat ik geen ad geslikt heb omdat ik dat niet wilde. Ik heb alleen een therapeut bezocht.
Hoi, Veel sterkte en een dikke knuffel!! Ik heb ontkend een PND te hebben maar volgens de HA was het wel zo maar ik heb gevochten met hulp van mijn man, kraamv. en familie/buren (en doordat ik heb mee gemaakt dat mijn moeder opgenomen is geweest wegens PND 2 maanden in een inrichting toen mijn zusje 3 maanden was en dat wilde ik beslist niet) Zo was mijn kraamweek: Na een paar dagen veel huilen, slecht slapen, de kleine "horen" terwijl ze stil was enz. had de kraamv. de HA gebeld en wij een gesprek gehad ik was erg onzeker of ik alles wel aan kon enz. De HA wilde mij anti-depr. voorschrijven maar dan mocht ik geen BV meer geven en dat was het enige waar ik van genoot en dat ging super. Ik heb tabletjes gekregen om te slapen (weet de naam even niet) Maar gelukkig ben ik er boven op gekomen. Neem je rust en ga ook eens heerlijk ontspannen zonder man/kind. En voor de rest zoals knap zegt. Ik hoop dat jij ook snel kan genieten van je kind, je man en je leven! Het is echt vechten.