Wat ontzettend raar en kwetsend! Heb echt met je te doen.. Vooral omdat het lijkt alsof ze totaal geen reden lijkt te hebben om zo te doen. Ik wou dat ik je tips kon geven of een oplossing voor deze situatie... Maar jeetje, wat moeilijk! Wat denk je dat ze doet als jij onverwacht bij hun voor de deur staat? Succes meis, wat een vreselijke situatie
jemig...wauw...ongelooflijk... kan me (gelukkig) niet voorstellen hoe dit voor jou moet zijn.. nou is mijn relatie met mijn moeder nou ook niet echt wat het zou kunnen zijn maar weet wel dat ik op haar kan rekenen als ik haar nodig ben.. je moeder hoort er voor je te zijn ongeacht wat er wel of niet gebeurd is. ik vind het heel erg vreemd op zn zachtst gezegd dat er zo zonder reden geen contact meer is. gelukkig merk je van je familie wel dat het echt niet aan jou ligt dat ze zo doet. zelf zou ik er persoonlijk geen moeite meer voor willen doen hoe moeilijk dat ook is. je kan je energie beter gebruiken.. iig een dikke knuffel voor jou!!
Het probleem is dat ik precies weet hoe mijn moeder reageert als ik onverwachts voor haar deur zou staan want dat heb ik 8 jaar geleden, de eerste keer dat ze zonder reden het contact verbrak gedaan. De deur ging open, ze keek me aan en smeet die toen meteen in mijn gezicht weer dicht, dus weer voor de deur gaan staan heeft gewoon geen zin en toen heb ik ruim 2 jaar niks meer gehoord, totdat zij voor mijn deur stond en ik heb haar toen wel binnen gelaten. Ik wilde namelijk wel graag contact maar ze heeft me nooit de reden verteld waarom ze de eerste keer het contact verbroken heeft en ik zal er deze keer ook nooit achter komen helaas
Wat onwijs naar en kwetsend voor je Drieka... ik wilde dat ik je kon helpen, maar dat kan ik helaas niet... heel veel sterkte en een hele dikke knuffel!
Een hele dikke knuffel voor je Drieka. Ik herken de situatie met mijn biologische vader en diens moeder. Inmiddels is het al jaren geleden maar het blijft pijnlijk. Sinds ik zelf een dochter heb is het helemaal onbegrijpelijk voor mij...
Ja ik vind het ook echt onbegrijpelijk en nu ik zelf een kindje heb helemaal, kan me niet voorstellen dat ik die ooit zou verstoten om wat voor reden dan ook en al helemaal niet zonder reden!
Nee dat ervaar ik ook. Ik kan me niet voorstellen dat ik geen contact meer zou willen. Dan zou er een enorm goede reden moeten zijn die ik gewoon echt niet kan bedenken. Ik vind het pijnlijk. De moeder van mijn biologische vader roept regelmatig tegen m'n broer (die komt er nog wel) dat ze het zo jammer vindt dat ze m'n dochter niet kent Het bizarre is dat ze mij zei dat ze me nooit meer wilde zien. Op alle pogingen van mijn kant gooide ze de telefoon er op of de deur in m'n gezicht dicht.
Ik vind het echt onbegrijpelijk dat je als moeder zo je kind kunt behandelen. Ik kan er echt met mijn hoofd niet bij. Wat een naar mens. Fijn dat de familie van je moeder achter je staat. Is het misschien een idee om de banden met de familie van je vader aan te halen? Leven zijn ouders nog? Broers/zussen? Misschien kun je erachter komen wat er voorgevallen is zoveel jaar geleden? Sterkte en een dikke knuffel. En gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje!
Heftig hoor, helemaal als je daar met je grote trots zit.. Ik heb zelf ruim 17 jaar geen contact met mijn vader gehad en nu sinds kort een heel klein beetje.. Al die jaren heb ik met zoveel vragen gezeten, waarom waarom waarom?? Nu we wel weer contact hebben komt daar geen antwoord op.. Hij omzeilt, hij weet het niet, het is gebeurd etc etc.. Ik heb dat stukje losgelaten, want dan kom ik sowieso niet verder met hem, al valt dat me wel zwaar hoor! Sterkte, tis gewoon retezwaar!!
Herkenbaar.... Je geeft aan dat je wel een gedacht hebt dat ze narcistische trekken heeft. Ik kwam op een gegeven moment deze website tegen en had het gevoel dat het over mezelf ging... Alle puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen en, misschien vreemd, maar daarna kon ik het wel accepteren". Golden child and scapegoat - daughters of narcissistic mothers Misschien heb je er iets aan.... Sterkte!
Jeetje meid. En dan ook nog dat je met je kleine op schoot. Terwijl ik had verwacht dat ze trots zou zijn. Ze heeft nog een kleinkind en ze doet zo? Wist ze al wel dat je zwanger was? En dat de kleine geboren was?
@username Tja dat ze je dochter niet kent heeft ze toch echt aan zichzelf te danken dan @Chebu Via FB heb ik contact gezocht met familie van mijn vaders kant, ik heb met een paar nichten en neven weer contact en onlangs is mijn peetoom overleden en ben (ondanks dat ik ze 24 jaar niet gezien had) wel netjes afscheid gaan nemen en heb mijn medeleven betuigd, dat werd ontzettend op prijs gesteld. @Silverwings Dat herken ik, toen ze de vorige keer na 2 jaar ineens voor mijn deur stond en ik haar binnen liet toen kreeg ik ook geen antwoord op de vraag waarom ze het contact verbroken had 2 jaar daarvoor en me zo behandeld had, ze wist het zo te omzeilen dat het er op neer kwam dat ik het aan mezelf te danken had maar wat ik dan fout gedaan had , daar kreeg ik geen antwoord op. @Deliana, Wauw die site die je me doorstuurt! Ik heb het eens gelezen maar jeetje, dat kon mijn jeugd wel beschrijven en de vervolgjaren ook. Het klopt helemaal, mijn jongere broer is exact dezelfde kille persoonlijkheid als mijn moeder en die zijn 2 handen op 1 buik, altijd zo geweest, zelfs als HIJ iets fout deed dan werd IK gestraft. En dan niet netjes op een strafstoeltje zoals het nu gebeurd maar nee, dan werd ik tot bloedens toe geslagen, heb zelfs 1 keer een rib gebroken gehad of als ze in een betere bui was dan werd ik 2 uur in de kelder opgesloten met het licht uit. Mijn broer heeft zoiets nooit meegemaakt. Ik had altijd gehoopt dat als ik volwassen zou worden de situatie wel zou veranderen maar helaas is dat nooit gebeurd, geslagen heeft ze me nooit meer want ik heb toen ik volwassen was 1 keer flink terug gemept toen ze me sloeg. Aan de ene kant geeft het meer rust dat het contact verbroken is want ik moest altijd op mijn tenen lopen want deed het toch nooit goed maar ja, het zijn wel mijn ouders en dus blijft het erg dubbel.
och meid toch wat een ellende en dat 'straffen ' wat je omschrijft was geen straffen he, ze mishandelde je gewoon. Mijn enige tip is, als ze ooit weer voor je deur staat, hetzelfde doen als wat zij met jou heeft gedaan. De deur heel hard voor haar neus dichtgooien.
Ik heb een soortgelijke jeugd gehad en heb ook geen contact met mijn familie. Gewoon omdat het mij teveel raakte. Er is teveel gebeurt en elke keer wanneer ik weer word herinnerd aan die periode merk ik weer dat het me raakt. Wel steeds minder naarmate de jaren verstrijken, maar toch wel voldoende om mijn dag deels te laten verzieken. Wat bij mij hielp was realiseren dat ik niet MIJN familie mis, maar EEN familie. Je mist een moeder, die lief, geïnteresseerd en onvoorwaardelijk voor je kiest. Niet per definitie jouw moeder... Het is een heel proces wat je doormaakt met een hoop verwarde gevoelens. Als kind zijnde was je toch afhankelijk van je ouders, je had hen nodig om te voldoen aan je behoeftes en volgens de maatschappij 'moet' je wel van ze houden, etc. Die dingen zijn allemaal ingeprent en daar kun je niet zo gek veel aan veranderen. Laat de mensen zelf los, maar richt je op wat jij nodig hebt. De lieve, geïnteresseerde persoon die onvoorwaardelijk van je houdt - en waarom mis je dat? Kun je dat op andere aspecten niet aanvullen? Ik heb bijvoorbeeld een vriendengroep opgebouwd waarbij ik van diverse vriendinnen diverse dingen krijg, emotioneel gezien dan. Wanneer er iemand de kernbehoeftes voldoet, steekt het een stuk minder. Dat is wel anders als een echte moeder-dochter-relatie natuurlijk, maar het is ook een stuk minder schadelijk dan de band met je moeder/broer te herstellen. Hetzelfde natuurlijk voor je broer. Je mist 'een broer', niet jouw broer. Wat is het wat je aan hem mist? Kan een ander dat overnemen? Je schoonfamilie/zwager/collega/krantenjongen, etc. Bovendien kun je ook je schoonfamilie bombarderen met dit soort dingen. Je hoort er toch wel bij en gaat nergens naartoe. Soms kan het wel ontzettend alleen voelen, maar beter alleen en gelukkig dan samen zijn met een haat & nijd-verhouding ten opzichte van je familie. En natuurlijk mag je er soms verdrietig om zijn dat het zo is gelopen. Een mens zou voor minder
@pluk Ja het was ook echt mishandelen helaas, heb vroeger op school wel eens aan de bel getrokken maar daar werd niks mee gedaan, 25 jaar geleden namen ze dat niet zo serieus als nu helaas Ik heb na zondag ook me voorgenomen dat voor hun hier nu ook de deur voorgoed dicht is, dat ze ons zoontje nog niet willen zien dat gaat me gewoon veel te ver. @Joycey Vriendinnen heb ik helaas niet, ik was op school heel erg schuchter door de thuissituatie, dan ben je een buitenbeentje en ik werd dan ook altijd gepest en heb dus nooit vriendinnen kunnen maken. Ik heb wel een lieve schoonfamilie en gelukkig ook een goede band met de familie van mijn moeders kant. Ik weet dat ik bij hun altijd terecht kan als er iets is en dat is erg fijn. Op zich heb ik het hele gebeuren wel enigszins een plaatsje kunnen geven maar toen ik zondag ineens mijn moeder zag na bijna 2 jaar en ze zo deed, toen raakte me dat toch wel heel erg, dat heeft zeker mijn dag verziekt en ik zit er in principe nu nog mee in mijn maag.
Lijk je op je vaders kant van de familie? Heeft ze daarom in de loop der jaren al haar woede en frustratie die ze op hun had op jou geprojecteerd? Dat dacht ik namelijk meteen toen je vertelde dat met die familie het contact verbroken is. Echt rot hoor, het blijft toch je familie Maar je bent echt veel beter af zonder hen. Dikke knuffel xxx
Klinkt als een ontzettende nare vrouw. Eerlijk gezegd zou ik mijn zoontje niet eens willen voorstellen aan zo een iemand, en ver uit de buurt houden. En een dikke knuffel voor jou
Ik weet niet of ik op mijn vaders kant van de familie lijk, daar ken ik ze niet goed genoeg voor, behalve mijn moeder zijn mijn ooms en tante's (broers en zussen van mijn moeder) wel hele warme en hartelijke mensen. Mijn moeder is echt het tegenovergestelde maar ze doet zich naar de buitenwereld wel vaak anders voor, maar als je haar echt goed kent dan weet je ook dat ze steenhard is en kil. Maar ze heeft nu zelf iets verpest binnen de familie want mijn ooms en tante's zijn allemaal boos dat ze zondag zomaar weg gelopen is en mij en F. niet eens wilde zien. Dus dat gaat denk ik nog wel een staartje krijgen want ik weet dat mijn ooms en tante's echt geen blad voor de mond nemen en als ze mijn moeder zien dan zal ze dat ook zeker wel te horen krijgen. De eerste keer dat mijn moeder het contact verbrak 8 jaar geleden heb ik me weg laten jagen en de rest van de familie ook niet ingelicht over wat mijn moeder gedaan had, daar kwamen ze pas na 1,5 jaar achter per toeval want elke keer als ze aan mijn moeder vroegen hoe het met mij ging dan zei mijn moeder dat alles prima was en verzon ze gewoon van alles, echt mooi weer spelen. Totdat mijn familie erachter kwam na 1,5 jaar dat er helemaal geen contact meer was, toen hebben ze zelf contact met mij opgenomen en heb ik gepraat met ooms en tante's en toen het contact wel weer daar was met mijn ouders heb ik mijn ooms en tante's moeten beloven dat als mijn moeder weer eens besloot geen contact meer te willen dat ik dat hun direct moest vertellen dus toen ze 12 Mei 2013 besloot dat ik er niet meer bij hoorde heb ik direct mijn ooms en tante's ingelicht, dit zodat ze mijn moeder ook konden confronteren als ze weer van alles ging zitten verzinnen en zodat ze het contact met mij konden houden en de band sterk konden houden en dat is goed gelukt Ik heb een goed contact met mijn ooms en tante's en kan altijd op hun terug vallen.
Ik zou dan echt vooral voorrang geven aan het opscharrelen van vriendinnen. En daar echt in gaan investeren. In het kaliber van: eentje om alles mee te delen, eentje voor de oppervlakkige klets, eentje om af en toe bij op de koffie te gaan, eentje voor de humor, eentje voor diepzinnige gedachten, noem maar op. Gewoon meer mensen die jou op de been helpen wanneer je een offday hebt zoals zondag. Het is echt niet gek dat het je raakt. Alles behalve... De laatste keer dat ik mijn moeder zag (in de rechtszaal, haha), raakte dat mij ook. Kun je dat een volgende keer voorkomen? Dat je met haar geconfronteerd wordt? Want dat zou ik als eerste doen - en daarna proberen jezelf te verstevigen. Dat het pijn doet; oké, helaas... Maar dat je daarna weer heel snel terug bounct naar het hebben van een leuk leven; ZONDER haar. Ik heb een tijdlang bijgehouden wat voor gevoel mijn moeder mij bezorgde op de momenten dat we contact hadden. Ik heb dit besproken met een vriendin en haar duidelijk gemaakt waarom ik het zo voelde en dacht etc. Uiteindelijk heb ik zelf de keuze gemaakt om het contact te verbreken. Naarmate de jaren verstreken dacht ik steeds vaker: misschien ligt het wel aan mij, het viel toch wel mee, etc. etc. Maar dan hoefde ik alleen even te sparren met een vriendin die mij aan mijn eigen 'pijn' en lijden herinnerde, en dan was het weer héél erg gauw klaar.