@Joycey Mijn oma is bijna 92 jaar en heeft 8 kinderen, elke dag gaat 1 van de kinderen op bezoek, er is een schema opgesteld. Afgelopen zondag zou een tante van me bij oma komen, ik had namelijk in de ochtend contact gehad met een andere tante en dat gevraagd. Alleen wist die tante niet dat mijn moeder en mijn tante die bij oma langs zou gaan zondag geruild hadden van dag. Dus de tante die eigenlijk zou gaan was zaterdag al geweest en mijn moeder die zaterdag op het rooster stond kwam dus zondag. Dus het was ook helemaal niet de bedoeling dat we elkaar tegen zouden komen! Ik denk ergens dat mijn moeder net zo zeer schrok als mij, wegrennen is dan het gemakkelijkste, ik wilde de confrontatie wel aangaan maar ik weet dat mijn moeder heel gemakkelijk is in alles weg stoppen, als ze me niet ziet dan besta ik ook niet in haar ogen. Ze heeft ook nooit verwacht dat ik ooit een kindje zou krijgen, dit omdat ik vroeger geen kinderwens had en later met mijn lichamelijke problemen kampte. Dus ik denk ergens dat de confrontatie alleen maar erg pijnlijk is als ik een baby op schoot heb, haar kleinzoon die ze niet ziet opgroeien (eigen schuld natuurlijk ), zoals gezegd als ze het niet ziet dan bestaat het niet in haar ogen, zodra ze het ziet dan moet ze het wel erkennen en ondanks dat ze bikkelhard is weet ik dat het haar wel erg raakt dat er een kleinkindje is die ze niet kent. Ik zat zondag bij oma F. de fles te geven toen mijn moeder ineens in de deuropening stond dus ze heeft wel een glimp van F. opgevangen en misschien heel gemeen dat ik het zeg maar ik hoop dat het haar lelijk pijn doet! Ze heeft mij ook 33 jaar pijn gedaan namelijk.
Jeetje wat een verhaal drieka Dit zijn de verhalen waardoor ik me heel gelukkig rpijs met mijn familie en schoonfamilie. Ik snap nu ook veel beter waarom je zo actief bent op zwangerschapspagina. Ik kan me zo voorstellen dat dit voor jou een soort van 'vervanging' is voor je moeder en vriendinnen. Hier zijn mensen die op een normale manier terugpraten en met je meedenken. Ik sluit me aan bij wat er eerder is gezegd, probeer vriendinnen te krijgen/maken/zoeken. Misschien is er een mamacafe bij jou in de buurt? Of misschien babyzwemmen? Of een babymuziekgroepje?
@Fluitekruid, klopt, mede daardoor ben ik hier zo actief en doe ik vrijwilligerswerk, dan heb ik toch wat contact met mensen die het op prijs stellen. Ik heb me al eens verdiept of hier in de buurt zoiets is als een mama-café of andere dingen maar dat is hier nergens in de buurt helaas, dat is meer in de grote steden, te ver weg. Ik heb een tijdje terug via internet 'gezocht' naar vriendinnen maar dat werkte helaas niet. Gelukkig heb ik wel een goede band met mijn schoonzus en het nichtje van mijn man die ook peettante van F. is en van mijn leeftijd. Dus het is niet zo dat ik vreselijk eenzaam ben gelukkig.
Weet je straks is je kleine groter, wil die buiten spelen, gaat misschien naar de peuterspeelzaal en nog later naar de basisschool. Je zult zien dat jouw sociale wereld daar ook mee groeit (dat deed het hier in ieder geval wel)
Wat koud en onbegrijpelijk dat je moeder zo reageert! Ik heb je 'oude' topic ook gelezen en dat ook zonder aanleiding of reden. Heel raar. Je bent inmiddels wel mama lees ik. Gefeliciteerd. Ik heb met mijn moeder wel contact maar mijn vader is ook heel lastig. En wat ik erg herken in je verhaal is dat jou ook als kind heel veel is aangedaan door je moeder en in mijn geval was dat ook zo maar dan door mijn vader en toch blijf je zoeken naar en hopen op goed contact. Op de e.o.a. manier staat het gevoel van dat het je ouders zijn echt boven de ellende en de pijn die ze je hebben aangedaan. Ik hoop dat je op een dag de situatie een plekje kunt geven. Ik probeer nog wel contact te zoeken van tijd tot tijd met mijn vader, maar accepteer ook dat hij nooit een echte vader zal zijn en ik die dus ook nooit zal hebben. De tijd dat hij me er pijn mee deed is voorbij, dat laat ik niet meer toe (al blijven sommige opmerkingen steken natuurlijk). Ik wil je veel sterkte wensen met de situatie want zeker als je dan zelf ook mama bent kan ik me heel goed voorstellen dat je dat met je eigen mama had willen delen!
Wat een verhaal. Het contact met je vaders familie heeft ze dus ook verbroken? Het lijkt me wel duidelijk dat het probleem echt bij je moeder zit. Probeer je dus maar niet langer af te vragen wat jij fout hebt gedaan. Ik vind het echt heel rot voor je. Hoop dat het je helpt om hier je verhaal te doen.
@pluk Ik hoop ook dat straks mijn sociale wereld groeit als de kleine naar een KDV gaat, lijkt me erg leuk! @Jordan Vervelend dat de band met je vader ook stuk is en je veel hebt meegemaakt, tja het is ook dubbel dat ik stiekem toch steeds de hoop had dat het nog goed zou komen. Ik had de zwangerschap en het krijgen van een kindje inderdaad erg graag willen delen met mijn moeder. @Aislyn Het probleem ligt ook bij mijn moeder en jammer genoeg is mijn broer precies hetzelfde want door hem heeft zijn vriendin waar hij al heel lang mee samen is en een zoontje van bijna 3 jaar (mijn petenkindje) mee heeft het contact met haar ouders en broers moeten breken circa 5 jaar geleden! Dat boterde niet en mijn broer is net zo resoluut als mijn moeder, ligt iemand niet met hun op een lijn, dan gewoon het contact verbreken :x De vriendin van mijn broer was een super lieve, vrolijke en spontane meid toen mijn broer een relatie met haar kreeg en nu is het een kopie van mijn moeder geworden wat mijn broer en moeder natuurlijk geweldig vinden