Hoi. Ik zit momenteel in week 10, en mijn zwangerschap was gepland (ronde 5). Toch vind ik het behoorlijk spannend en vind ik het moeilijk om enthousiast te zijn. Het ene moment heb ik er zo'n zin in, maar veel momenten ook echt niet. Qua verzorging weet ik dat het vast wel zal gaan lukken; ik heb al enige oppaservaring. Toch ben ik bang dat ik het niet leuk ga vinden. Ook ben ik bang dat ik geen tijd meer voor mezelf heb. Bijna al mijn vriendinnen zijn moeder van een of meerdere kinderen, en ze zijn altijd zo moe, en een beetje chagrijnig naar de kinderen toe. Ook als ik zie hoe vol ze hun handen er aan hebben maakt dat ik er toch wel minder zin in krijg. Wanneer ik met mijn zus, beste vriendin of moeder praat over na mijn zwangerschap dan ben ik weer even helemaal blij, want ze zijn zo enthousiast. Ook weet ik dat mijn zus altijd voor mijn klaar zal staan met oppassen en hulp. Ze heeft het er nu al over dat ze na de bevalling elke dag langskomt zodat ik kan rusten en zij de taken op zich neemt. Ook van mijn schoonmoeder weet ik dat ze elke dag op de stoep zal staan met een grote pan eten. Mijn eigen moeder vond het moeder-zijn geweldig, dus door haar word ik ook helemaal enthousiast. En tóch ben ik bang. Bang dat mijn leven straks alleen nog maar om de baby draait (oké dit klinkt wel heel egoistisch haha. Ik weet dat het vooral om de baby hoort te draaien haha. Maar jullie snappen wel wat ik bedoel, toch?). Ik word ook huismama, dus ik zal dan altijd thuis zijn. Mijn man heeft een zware baan en is na werk ook altijd erg moe. Daarnaast vraag ik me af of ik het wel leuk ga vinden om moeder te zijn. Ik heb verschillende ervaringen met kinderen. De kinderen schoonbroer vind ik geweldig, het zijn twee kleine meiden die dol zijn op mij, en ik op hun. Op mijn oppaskindjes vond ik het helemaal niet zo leuk om op te passen.. De kleinste was heel de tijd in haar eentje aan het spelen en kon nog niet praten, dus ik zat daar een beetje te niksen. De oudste wou alleen maar op de iPad en was aan het schreeuwen als hij iets niet kreeg.. Pfff dat lucht al een beetje op. Ik hoor altijd dat zwangere vrouwen er vooral 'heel erg veel zin' in hebben. Is dit ook echt altijd zo? Kijkt niemand er een beetje tegen op? Vind ik dit wel leuk?
Je eigen kind is altijd anders.. het is van jou jou kleintje.. tuurlijk hebben meerdere zwangere vrouwen zoiets van ga dit mij wel lukken zal ik genoeg voor mijn kleintje over hebben.. en zijn ook hormonen die meespelen die jou zo laten denken. Geloof me meis eenmaal als je je kleintje voelt bewegen in je buik zal je al een heel ander gevoel hebben. En als je toch zoveel steun heb van iedereen waarom zou je geen tijd meer hebben voorjezelf? Een keertje weg kan altijd wel.. ik heb ook een vriendin die had in het begin een postonale depressie maar die kan echt niet meer zonder haar kleine meid nu! Tuurlijk komt het goed !! Geen zorgen
Ik denk dat je twijfels heel natuurlijk zijn en heel veel vrouwen dit ervaren, maar misschien niet eens aan zichzelf durven toe te geven. Toen ik zwanger was van de eerste had ik soms ook enorme zorgen over hoe het moederschap mij zou bevallen. Ik leidde tot die tijd een heerlijk vrij leven en was me er erg van bewust hoe anders alles zou gaan worden. Ik moet ook eerlijk zeggen dat de aanpassingen na de geboorte de eerste maanden niet van een leien dakje gingen. Ik moest heel erg wennen en er waren veel momenten dat ik mn nieuwe leven eigenlijk helemaal niet zo leuk vond. Gelukkig werd dit geleidelijk aan minder, zowel omdat ik meer gewend raakte als omdat ik weer wat meer vrijheid kreeg naarmate mn baby wat groter werd. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik intens geniet van het moederschap, hoewel er nog steeds wel momenten zijn dat ik snak naar wat tijd voor mezelf, maar dat heeft volgens mij vrijwel iedere moeder . Ik denk dat het allemaal wel goed komt en je je vooral niet schuldig moet voelen over je twijfels.
Zoals de dames al zeggen twijfelen is heel normaal en je eigen kind is anders..Maar kijk is of er bij jou een clubje is voor jonge mama's ik heb dat bij mijn oudste gedaan was toen wel alleenstaande maar er kwamen ook dames die thuis wel een man hadden en dan ging je samen of in buurt huis wat drinken kids spelen of op pad met zijn alle naar de kinderboederij zo ben je onder de andere mama's maak je ook nieuwe contacten en is het niet alleen maar jij en de baby en de omgeving die je al kent..Je hebt ook mama en baby zwemmen zulke dingen is toch best iets leuks om op te verheugen samen met je kleine toch lekker op pad.
Ik vind het hele normale gevoelens hoor. Ook ik ben bewust zwanger geraakt en heb er erg zin in. Ik vind het leuk om alles voor te bereiden, het getrappel in mijn buik, een gezinnetje zijn MAAR ik ben (zeker nu de laatste weken) ook best wel angstig. Kan ik dat wel? Hoe weet ik nou wat mijn baby nodig heeft?Maak ik mij niet altijd zorgen? Is opvoeden niet lastig? Heb ik wel voldoende geduld hiervoor? Welk ritme krijgen we straks? Kan ik nog wel op stap? weekenden weg? afspreken met vriendinnen? een boek lezen? Serie kijken? Wat voor invloed heeft het op onze relatie?.....je ziet het: heel wat twijfels! Maar ik denk en geloof en hoor van anderen om mij heen dat je het over je heen moet laten komen. Ja het zal (eerst) zwaar zijn en ja je alles zal om je kindje draaien. Maar gaandeweg krijg je vanzelf een ritme en komt er vast ook meer tijd en ruimte om tijd voor jezelf de némen (want ik denk dat je dat moet doen) Dus in mijn geval denk ik nu: go with the flow en niet teveel over nadenken. Bewust plan ik nog niet teveel na de bevalling qua afspraken, weekenden weg, uitjes. Niet omdat ik dat niet wil (graag zelfs weer maar omdat ik mezelf geen druk wil opleggen. Kijken hoe het gaat, hoe wij dit gaan doen en dan komt het vast vanzelf!
Volgens mij geen gekke gedachte hoor! Ik word soms ook ineens zwetend wakker met het verantwoordelijkheidsgevoel dat zwáár drukt! Volgens mij hoort het er helemaal bij... Wat ik doe als ik de "paniek" voel opkomen is even glas water drinken, rondje buiten lopen en gevoelens bespreken met vriend of als hij er niet is dan opschrijven in een dagboekje. Helpt heel vaak goed.
Heel herkenbaar. Zelf word ik ook huismoeder, man heeft ook een drukke baan en gaat zelfs nog erbij studeren volgend jaar. Ik was ook een beetje bang dat ik mezelf helemaal verloeder en zon 'moeke' word haha. Het ligt ook een beetje aan je karakter. Ben je altijd gewend om tijd voor jezelf te nemen, dan zal de komst van de baby dat niet snel veranderen. Als je zelf lekker in je vel zit dan zal je dat ook uitstralen naar je kindje!
Herkenbaar hoor! En echt helemaal niks raars aan, zoals alle andere dames hier ook zeggen. Ik denk dat het heel goed is om dit te uiten, je mag ook je zorgen hebben! Ik hou mezelf overigens altijd voor dat als ik me ergens zorgen om maak (bijvoorbeeld over dat je altijd chagrijnig naar je kinderen zou zijn) ik daar zo gefocust op ben, dat het heel onwaarschijnlijk is dat dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren. Snap je die redenatie een beetje? En verder kan ik je vanuit mezelf alleen maar positieve ervaringen vertellen. Als ik naar mijn kleine kijk dan word ik - heel cliche maar waar - overspoeld door een gevoel van liefde en trots en ik kan mezelf eigenlijk op weinig chago momenten betrappen... Natuurlijk ben ik wel eens moe, maar inmiddels niet meer dóór de kleine.. dat is dan meer omdat ik mezelf te druk maak... Maar goed, al die opbeurende woorden ten spijt, heb ik nu soms ook mijn twijfels over deze tweede zwangerschap. Dan denk ik ineens dat eentje wel zo handzaam en makkelijk is, denk ik weer aan de gebroken nachten, luiers, spugen, het ziek zijn etc... Dus ook nu twijfel ik soms weer. Alleen heb ik nu de luxe dat ik ervaren heb dat het echt, echt, echt allemaal wel goed komt
Dank voor de reacties. Sprak gister een vriendin die een kindje van 18 maanden heeft. Zij vertelde me dat ze tijdens haar zwangerschap en daarvoor ook niet echt van kinderen hield, ze had er niks mee. Nu haar kindje is geboren gaat ze elke dag meer van hem houden, ze wist niet dat je zo erg van iets kon houden. Hmm, geeft hoop, haha.
Ik vond en vind de meeste andere kinderen nog steeds niet leuk hoor, vind ze vaak een last. Bij mijn eigen kind heb ik dat totaal niet. En dat je een soort van twijfels hebt is heel normaal. Dat heb ik deze zwangerschap ook weer. Vraag mij af of ik het allemaal nog wel weet met een baby, en of het allemaal wel goed zal gaan..
Ik zou deze gevoelens denk ik ook hebben als ik het vooruitzicht had om thuis te blijven en niet te werken, waarom is dat je keuze? Ik vond het een enorme overgang, van geen naar 1 kind, maar je krijgt ook weer eigen bewegingsruimte terug. Ik vind die vooral in mijn werk, ik zou ook geen thuisblijfmoeder kunnen of willen zijn, dat lijkt me voor niemand in ons gezin de beste optie (ik zou wél voor een langer verlof zijn, want een baby van amper 3 maanden naar een kdv brengen vond ik vreselijk moeilijk). Ik moet nog steeds wel eens denken: ik ben niet van nature een echt moederlijk persoon. Dat betekent niet dat ik geen goede moeder ben, maar wel dat het omgaan met kinderen best wat inspanning eist waarvan ik vermoed dat anderen er minder moeite mee hebben. Omgaan met de Vele Vragen van een Kleuter bijvoorbeeld. Maar het zorgen voor de kinderen primair gaat me 'als vanzelf' af, ik sta er soms zelf versteld van hoe goed je intuitie is over het welzijn van een kind (of specifiek een baby, die het niet kan zeggen). Het zorgen voor een jonge baby die compleet afhankelijk was ging meteen vanzelf, eigenlijk. Ook vind ik het - nu ik dus 4,5 jaar moeder ben - makkelijker worden om niet meer in 'beperkingen' te denken, maar juist veel meer oog te hebben voor de dingen die ik niet gehad had als ik geen kinderen had. De kinderen zijn ontzettend leerzaam en interessant als personen, en juist in hun jonge denken en redeneren zo fascinerend om mee om te gaan. Ik heb ook maar heel kort een kinderwens gehad, maar wel een oprechte (hij ging gewoon al heel snel in vervulling, wat een zegen is natuurlijk). Nu met 2 kinderen vind ik het gezellig om er meerdere te hebben, ze gaan leuk om met elkaar en het geeft een leuke dimensie aan een verder nogal serieus leven (met zware eisen in de loopbaan enzo). Ik ben zorgen over werk, zoals zware kritiek op artikelen die ik dan krijg, toch vrij snel vergeten als mijn peuter met gestrekte armen op me afrent op het kdv, en mijn kleuter me betrekt in haar fantasievolle binnenwereld. Je wordt er zelf weer een beetje kind van, cliche he? Ik vind het heel goed dat je dit topic opent, en dit zo eerlijk aankaart trouwens. Je bent geen minder goede moeder door deze gevoelens, ik denk dat deze bedenkingen heel normaal zijn als je vlak voor deze grote verandering in je leven staat.
Volgens mij zijn je gevoelens echt niet zo raar hoor! Een kindje is niet zomaar iets, ookal is het gepland. Als het dan eenmaal zo is schieten er allerlei vragen door je hoofd, omdat het kindje ineens heel dichtbij komt! Je eigen kindje is altijd anders dan dat van een ander. Ik hoor ook vaak dat moeders van niks anders zoveel kunnen houden als van hun eigen kindje. Als je je kindje straks voelt bewegen in je buik dan denk ik dat je gevoel al snel anders zal zijn, want daar wordt je al verliefd op. Je leven stopt echt niet ineens als je een kindje krijgt en zo te horen kan jij makkelijk een oppas regelen als je eens een keer iets leuks wilt doen samen met je partner of vriendinnen! Gaat helemaal goedkomen! De hormonen zullen misschien ook wel wat mee spelen aan je gevoel. Trouwens, jij moet wel afentoe wat tijd voor jezelf maken als huismoeder!
Gek genoeg heb ik die twijfels niet gehad tijdens de zwangerschap, toen dacht ik er niet echt bij na ofzo, maar zijn die juist gekomen na de geboorte van mijn dochter (ze is nu 6 weken oud). Ineens was ze er natuurlijk en toen pas bedacht ik me, ze is er nu voor altijd. Voorheen vaak opgepast op neefjes en nichtjes, maar die gingen natuurlijk altijd weer terug naar hun moeder. En mijn dochter zal natuurlijk het meest van de tijd bij mij zijn. Heb het er ook echt wel even moeilijk mee gehad om alles een plekje te geven en dat speelt nu natuurlijk ook nog. Bij mij zijn deze twijfels ook gekomen omdat ik vanwege een hoge bloeddruk aan het eind van de zwangerschap en een keizersnede bijna 10 weken niets veel heb kunnen doen en de muren echt letterlijk op me afkwamen. Tel daarbij de gebroken nachten, waardoor deze gevoelens bij me zijn gekomen. Maar tegelijkertijd is het een schat en zou ik ook niet meer zonder haar willen en kunnen. Elke dag wordt het een stukje vertrouwder en makkelijker, maar het is ook gewoon heftig om na 9 maanden ineens een baby te hebben, ook al is het gepland. En zoals je uit de reacties leest ben je niet de enige met twijfels, hoop dat dat je iets sterkt. En mijn advies, blijf over je gevoelens praten en krop het niet op. Als je het opkropt heb je het risico dat je ineens een paniekaanval krijgt, zoals mij is gebeurd, terwijl als je erover praat is het waarschijnlijk makkelijker te verwerken. En idd, zorg dat je ook tijd voor jezelf maakt als de kleine straks geboren is.
ik zou ook wel willen weten waarom je er dan voor kiest om huismoeder te worden? Want juist dan denk ik dat je leven alleen maar om je kind draait. Als je daarnaast ook nog werkt (ook al is het maar 2 of 3 dagen) Dan krijg je daar ook nog voldoening uit. Verder denk ik dat het wel goed komt hoor, volgensm ij heeft iedereen die twijfels! ik hou ook totaal niet van andermans kids maar geloof wel dat dat anders is bij mn eigen kind(eren)