Hallo Ik ben moeder van 4 prachtige kinderen. Ik heb er veel voor moeten doen. Via behandelingen ben ik zwager geraakt. En bij de eerste bevalling is alles wat mis kon gaan mis gegan. Lang verhaal zal ik jullie besparen. Ik kon 1,5 jaar lang niet voor mijn kindje zorgen. En een paar jaar later mocht ik weer zwanger worden. Meteen was het raak heel bijzonder en niet verwacht zo snel. Dit werd een geplande keizersnee, er ging een wereld voor me open na een week kon ik veel al weer zelf. Er kwam een 3de kindje en nummer 4 is net geboren. Ik heb een 3de keizersnee gehad wederom ging het niet zoals het zou moeten. Ruggeprik werkte niet werd algehele narcose. Later werd er verteld dat de baarmoeder erg dun was en ze het kindje er door heen konden zien. Gewoon bevallen mocht niet meer dat mocht ik zo ie zo al niet. Ik zou geluk hebben gehad deze keer. Maar waarom werd niet verteld. Een eventuele volgende zwangerschap zou ik goed over na moeten denken. mocht ik dit nog willen. Nu gaat het herstel zo goed lijkt steeds sneller te gaan na een keizersnee. De kleine is 1,5 week oud en toch kriebelt het weer. Mijn gevoel wil nog wel eens proberen een kindje te krijgen. Mijn verstand zegt misschien is het zo wel compleet. wie weet hou je dat gevoel ook wel na 5 of 6 kinderen. Hoe ga je hiermee om? Wie herkent dit gevoel?
Nuchter gezegd zou ik zeggen tel je zegeningen. Stel dat er wat met je gebeurd dan laat je 4 of 5 kids alleen achter... In het slechtste geval dan, maar wss kan je ook een hele tijd niet voor je kids zorgen als er complicaties zijn. Artsen zeggen niet snel doe maar niet Ik herken het wel een beetje, wij wilden eerst maar 1 kindje, toen toch wel graag een broertje of zusje en 2 dat was het echt. Maar met de komst van de 2e zien we erg uit naar een 3e, zucht
Als jullie de ruimte, liefde en financieën hebben en het voelt niet compleet, zou je het kunnen overwegen. Maar ik zou dan wel van tevoren in gesprek gaan met de gyneacoloog of het wel verantwoord is. Als ik je hoor over een dunne baarmoeder, betwijfel ik dat en helemaal na 4 kindjes zou ik het risico dat het met jou of een baby fout zou kunnen gaan, niet nemen. Ik heb nu 2 kindjes en zou best wel een 3e kindje willen maar als het medisch gezien niet verantwoord zou zijn, zou ik me er bij neerleggen en zou ons gezin compleet zijn met onze 2 kindjes. Mocht er een 3e komen, zal dat echt de laatste zijn en dan maar hopen dat de kriebels ook stoppen.
Bij mij was de kriebel al weg na mijn eerste kindje Vind ons gezin echt compleet zo. Misschien helpt het om voor jezelf wat duidelijker te maken waarnaar je dan zo verlangt nu? Is dat nog een kindje in jullie gezin, het zwanger zijn, of heb je meer last van het gevoel dat je (als dit de laatste zou zijn) allerlei laatste keren mee maakt (laatste zwangerschap, laatste kleine babietje etc). Verder kan het natuurlijk ook een reactie zijn op wat de gyn heeft gezegd dat het mogelijk niet verstandig is om zwanger te worden. Ik zou dat niet zo maar in de wind slaan en even goed navragen wat er nu precies achter die opmerkingen steekt. Overigens denk ik wel dat je je kinderwens ook kunt laten afhangen van praktische of medische zaken. Gevoelsmatig zou je wellicht nog een kindje willen, maar als dat niet verstandig is of te duur dan kun je het ook om die reden niet doen (snap je me nog ) Ik ben echt van mening dat hoewel een kinderwens allereerst een gevoelskwestie, je er ook praktisch over na moet denken op een moment dat je niet helemaal onder de hormonen zit! Zou een echte beslissing dus zeker nog 2 maanden uitstellen.
Die kriebel zal ik altijd wel houden, maar ik weet met mijn hart en mijn hoofd dat ons gezin compleet is. Ik zou wel tien keer een baby willen dragen en baren, maar weet dat dit lichamelijk buitengewoon onverstandig zou zijn (om niet te zeggen onmogelijk, ik ben al 41), en ik weet ook dat ik de zorg voor al die kinderen niet aan kan. Bovendien wil ik helemaal geen groot gezin. En tja, die baby's worden toch groot... Als ik jou was, zou ik genieten van de rijkdom die je hebt, en een heel goed en open gesprek hebben met de gynaecoloog. Vervolgens je lichaam minimaal een jaar de tijd geven om te ontzwangeren en herstellen. En dan, als je nog steeds kriebel voelt, nog een keer met de gyn praten. Geeft die groen licht dan kun je het proberen (als het financieel en praktisch ook kan, en je man het ook wil). Raadt die het je af, dan zou ik me laten steriliseren. Je kinderen hebben hun moeder nodig, meer dan jij nog een kind nodig hebt.
Die kriebel blijft naar mijn idee. Zwanger zijn is zoiets moois. Wij hadden besloten om het bij 2 te houden dit meer omdat ik zware bekkeninstabiliteit heb. Natuur heeft voor ons besloten dat we er 3 ook ook wel aankunnen en dat kunnen we ook Stiekem kijk ik er nu al tegen op om niet meer zwanger zijn
Ik weet het niet. Ik kijk wel eens naar die programma's van mensen met 15-19 kinderen. Daarin zeggen die vrouwen zelf dat het meespeelt dat zij verslaafd zijn aan baby's of aan de hormonen die bij zwangerschap een rol spelen. Ik wil niemand kwetsen, dat staat voorop. Maar ik denk dat dit wel degelijk kan, een soort van verslaafd zijn eraan. Maar goed... ik heb nu net mijn eerste kindje gekregen en ook een hoop gedoe. Echter niet zo erg als bij jou. Bij mij is het lange bevalling (35 uur), borstvoeding die niet op gang kwam en na 1 week moeten stoppen en nu is de kleine 4 weken en heb ik ontstekingen in mijn linker borst. Ik moet nu nog niet aan een tweede denken, hoewel we wel uiteindelijk een tweede willen. Maar wie weet hoe mijn gevoelens nog gaan lopen. Ik denk in jouw situatie met je dunne baarmoeder en het feit dat de artsen zeggen dat je geluk hebt gehad dat je die waarschuwing niet in de wind moet slaan. Ik denk dat die opmerking op jouw eigen veiligheid slaat (ik werk in het ziekenhuis als verpleegkundige dus ik ken die taal wel). Wat hebben je kinderen eraan als ze geen moeder meer hebben? Dus ook ik zeg: tel je zegeningen en geniet daarvan!
Hmz ik zou het niet doen, sterker nog ik doe het niet!!! Ik heb ong hetzelfde gehad als jou alleen bij mij zat er al een scheur in,kindje had ook ademnood zelfs,wel goed afgelopen !! ik heb datzelfde gevoel als jou hoor,maar het zou maar misgaan.......
Bedankt voor de reakties. Steeds meer hoor ik om me heen dat ik gelukb heb gehad. Dat komt hard aan en dringt langzaam door. Op nacontrole zal het ook wel duidelijk gemaakt worden. Hoe moeilijk het ook is dit is de laatste. En natuurlijk besef ik me hoe rijk ik me moet voelen met 4 gezonde kinderen. Heb ze niet voor niks gekregen en nooit verwacht dat er 4 zouden komen. Ik ben een heel gelukkig mens. Dat neemt niet weg dat er nog wel een plekje was voor nog een kindje. En toch heb ik het daar wel moeilijk mee. De beslissing wordt nu genomen en denk dat dat het meeste pijn doet. Dat we geen keus meer hebben het is definitief nu. Ik moet alles nu afsluiten. En daar was ik nog niet klaar voor geloof ik. Maar goed ik geniet nu wel extra van alles. En hoop dat ik het allemaal een plekje kan geven. Vooruit kijken en genieten van wat ik heb. Nogmaals bedankt voor de reakties.
Allereerst gefeliciteerd Ik ben bang dat er mensen zijn die dit gevoel blijven houden, waaronder ik ook. Alleen hier blijft dus echt bij 4 kinderen, want de vierde was al een cadeautje. Voor mijn man was 2 voldoende en omdat ik heel graag een derde wilde zijn we voor een vierde gegaan. Nu dacht ik precies te weten wanneer mijn eisprong was en deden we het tijdens de onveilige periode met condoom, maar mijn eisprong was eerder en hier bewijs dat zaad 5 dagen kan overleven, want dat ligt hier in de box. Ik had gehoopt dat de kriebel echt helemaal weg zou zijn daarna, maar hij komt regelmatig nog opzetten. Ondanks dat onze jongste geen makkelijke baby is en ik het soms niet trek en we nog een hele weg te gaan hebben in het medische gebeuren, blijft hij toch. Maar nou roep ik het een halt toe, want ik wel geen gezin met 5 kinderen zonder papa en dat zou het wel worden. De stap om een definitieve vorm van anti conceptie te kiezen die kan ik nog niet nemen, maar die komt er wel, maar eerst moet ik vrede krijgen met het feit dat het klaar is. Ik hoop dat jij het ook een plekje kan geven en als voor jullie een vijfde welkom is kun je de mogelijkheden bekijken, maar ik vraag me dan altijd af is het op een gegeven moment niet belangrkijk dat je met 4kinderen een gelukkig gezin vormt in een "gezond"lichaam of tot het uiterste moet gaan met mogelijke gevolgen.
Aan de ene kant heb ik zoiets van ja nu zijn we compleet. Heb altijd al twee kindjes het leukste 'idee' gevonden en het liefst beiden van hetzelfde geslacht. Nou heb ik 2 meiden, wat wil ik nog meer? De gedachte aan nog een zwangerschap en een pasgeboren baby doet me nu echt huiveren, moet er gewoon echtniet aan denken er nog een bij te krijgen. Het is gewoon goed zo. Toch merk ik dat achter in me hoofd ik nu al denk, tjah misschien over 5 jaar? Heel gek, ik denk dat dat gevoel nooit weggaat, al heb ik er 5. Denk dat dat toch een soort moeder gevoelens zijn die je er niet meer uitkrijgt misschien ofzo. Het zal ook wel verschillen per vrouw.
Ik ben zelf altijd compleet geweest, daar heb ik mijn kinderen niet voor nodig. (en mijn idee is ook dat als iemand zichzelf niet compleet voelt, geen elftal kinderen daar iets aan gaat veranderen) Maar waarschijnlijk bedoel je het niet zo letterlijk, meer dat je gezin compleet voelt, of niet. Voor mij hangt het compleet voelen wel sterk samen met het beeld dat ik vroeger had van het 'ideale gezin'. Voor mij is dat papa, mama en 2 kinderen. Nu ik twee kinderen heb, wordt dat ideaalplaatje bevestigd; ik heb geen seconde het gevoel dat ik iets of iemand mis in ons huis. Wel mis ik soms het gevoel van zwanger zijn, of de mogelijkheid dat nog eens mee te maken. Mijn zoon is niet alleen ons kind, hij is ook broer. En onze dochter is ook zusje. Dat maakt voor mij wel een wezenlijk verschil in ons gezin ten opzichte van toen we één kind hadden. Maar een ander kan heel andere gevoelens en gedachtes hebben t.a.v. wat wel of niet een compleet gezin is. Dat is uiteindelijk iets heel persoonlijks...