Arme man, arme kindjes, arme omgeving. Ik ben veranderd in een hormonster en ik kan het niet tegenhouden. Ik word razend kwaad over de kleinste dingen. Gisteren vloog ik mijn baas zowat aan. Mijn kinderen lopen op hun tippen door mijn gebrul, ruzie met mijn man heb ik dagelijks -een paar keer- en dat allemaal door dat gekke lijf van mij. Zoals dit heb ik het nog bij geen andere zwangerschap gehad en ik word er best verdrietig van. Bestaan er trucjes om dit onder controle te krijgen?
Probeer elk slaapje mee te pakken dat je kan. Ik merk dat ik vooral chagrijnig word als ik slecht/weinig geslapen heb - of als ik gewoon netjes acht uur geslapen heb, maar alsnog extreem moe ben. Ik ben nu 11 weken zwanger en ik krijg weer wat van mijn energie terug. En: ja, je bent zwanger en soms mag je je hormonen de schuld geven, maar probeer zelf ook nog 'verantwoordelijk' te blijven en eerder tot tien te tellen en redelijk te blijven, en je niet altijd achter je hormonen te verschuilen. Dat klinkt misschien gemener dan ik het bedoel hoor, want ik weet dat hormonen heel wat kunnen doen!
Begrijp dat dit inderdaad voor niemand leuk is. Zelf heb ik nog maar een paar keer moeten huilen, maar merk vooral dat ik pittiger geworden ben. Durf sneller reactie te geven en voor mezelf op te komen.
Hoi, hier precies hetzelfde probleem. Ik probeer me steeds te realiseren dat het niet mijn echte gevoelens zijn die ik ervaar en dat me opwinden ook nog eens slecht is voor het murmeltje dat probeert te groeien. Naast dat ik permanent kwaad ben moet ik ook nog eens continu huilen, ik kan het nieuws niet eens meer kijken 🙈. Een tip die ik gekregen heb, maar daar moet je wel voor openstaan, is mediteren. Ik heb het nog niet geprobeerd, omdat ik niet zo goed weet of het iets voor mij is, maar de tip heb ik nu van meerdere mensen gehad die er baat bij hadden. Je kunt het eigenlijk vrij simpel houden door gewoon stil te gaan zitten met je ogen dicht, stilte om je heen en nergens aan proberen te denken. Als ik weer zo'n aanval krijg ga ik het in ieder geval eens proberen. Sterkte!
Vervelend is dat hè. Ik heb dat ook gehad. Het is nu wel minder gelukkig. Wat ik heb gedaan: - Aan mijn man preventief excuus aangeboden voor alle keren dat ik onredelijk zou doen. Heb hem uitgelegd dat ik er op zo'n moment gewoon echt niks aan kan doen. Ik gedroeg me nog wel idioot maar hij raakte er niet meer geïrriteerd door. Resultaat = veel minder ruzie. - Inderdaad goed slapen want als je moe bent is het nog 10 keer zo erg. - Jezelf even afzonderen (boek lezen bijv. of even alleen wat boodschappen doen) als je merkt dat je weer 'een bui' hebt. - Voor de spiegel gaan staan en even relativeren. Succes!!
Oh man herkenbaar. Ik kan zo kriegel reageren op het moment. Mijn man vindt dit grappig en gaat dat prikkelen totdat ik of echt ontplof of ga huilen (gaat ook erg snel op het moment). Ik ga nu maar even wat voor mezelf doen als het even kan, dan word ik wat rustiger en kan ik het beter relativeren. Of even diep ademhalen voor je reageert, helpt heeeeel soms ook xD
Oh ik ben nog maar zo pril zwanger en gisteren en vandaag ontplofte ik zowat. Gisteren moest ik me echt inhouden naar mn zoontje toe. paar x tot 10 tellen. En vanmiddag mn man kwam binnen en ik kreeg me toch opeens agressieve gevoelens. ik moest me zo weer inhouden om niet even flink tegen hem te keer te gaan. Om niets.... Want hij deed niets en er was niets. Ik vind het zo erg dat ik dit nu al heb... Ik hoop dat het niet mn hele zwangerschap zal blijven. Ik wil geen kriegel voelen.
Hihi, zeer herkenbaar Ik leefde me al uit op een collega aan wie ik vervolgens 1000x m'n excuses ging aanbieden (vertellen dat ik zwanger was wil ik ook nog niet, nu 8 weken zwanger, hoewel dat geen volledig excuus is). Daarnaast moet mijn vriend het ook ontgelden, zolang ik daarna sorry zeg leidt het gelukkig nog niet tot grote ruzies
Wat herkenbaar allemaal!! Ik heb het ook, kan me echt om 'niks' opwinden! Hopelijk gaat dat wel wat minder worden naarmate de zwangerschap vordert