Idd. Ik had de grootste bek ter wereld toen het mij overkwam en kon heel goed van me afbijten.. Meer dan een ik wil dit niet kon ik er echt niet uit piepen. Ik wil er niet eens over nadenken wat er had kunnen gebeuren als zijn vrouw de kamer niet was binnen gelopen.
Bij mij is dat om verschillende redenen; In eerste instantie omdat ik te jong was, later toen ik begon te snappen wat er gebeurde durfde ik niet vanwege de familiebanden. Ik kom uit een heel grote en heel close familie. Al mijn ooms en tantes, neven en nichten en ook aangetrouwde opa's en oma's (de ouders van aangetrouwde ooms en tantes waren bij ons óók onze opa's en oma's terwijl dat dus de opa's en oma's van mijn neven en nichten waren om maar wat te noemen) zag ik heel regelmatig, de meesten minimaal 1x pw, maar meestal veel vaker. Ik was heel bang dat als mijn vader of mijn broers zouden horen van mijn misbruik, mijn misbruiker dood zouden slaan (wat echt geen overdreven scenario zou zijn) Wat in dat geval weer voor vreselijke toestanden binnen de familie zou zorgen. Daarnaast, en ik begrijp dat dit iets is wat veel mensen niet zullen kunnen/willen begrijpen. Ik had ook een band met mijn misbruiker. Hij was niet alleen maar slecht. Ik heb behalve nare herinneringen, ook goede herinneringen aan hem. En ook om die reden wilde ik niets vertellen. Want wat hij ook gedaan had, hij bleef mijn familielid en (dat zal zeker meespelen, al is dat niet iets waar ik toen bewust mee bezig was) Familie blijft familie, wat ze ook gedaan hebben. Dat is niet iets waar ik perse achter sta nu, maar is wel de manier waarop ik ben opgevoed. Wat natuurlijk in dit geval niet op zou zijn gegaan, want nogmaals, als mijn vader het geweten zou hebben, zou de wereld te klein geweest zijn voor hem.
Is het ook, maar dat is moeilijk uit te leggen natuurlijk. Ik begrijp dat wanneer je verkracht of aangerand bent door een vreemde, die je niet kent en dus ook niks mee hebt dat je daar alleen maar boosheid over voelt. Maar bij iemand die je vanaf je geboorte meerdere keren per week ziet, een deel uitmaakt van je leven, is dat gewoon heel anders. Wat overigens niet wil zeggen dat ik het goed wil praten of wil zeggen dat er geen boosheid is geweest. Dat is er echt wel geweest: ik ben jarenlang heel boos geweest, wilde niet met hem praten en vermeed hem zoveel als ik kon.
Heel herkenbaar. Zeker als kind kon ik het nog niet goed plaatsen en de consequenties inzien denk ik, en als die persoon dan actief in je leven is... Als je ook goede herinneringen en leuke momenten hebt met die persoon, dan is het moeilijk om een knopje om te zetten, boos te worden en het aan iedereen te vertellen. Op mijn elfde/twaalfde veranderde dat. Ik werd veel meer bewust van mezelf. Als kind zag ik het meer als experimenteren, vond ik het onschuldiger. Maar op het moment dat ik ongesteld werd etc, oftewel: ik een vrouw ging worden; ging het veel verder voor mij. Ik besefte me wat er gebeurde en hoe bizar dat eigenlijk was, ik kreeg veel meer mee. Toen ben ik echt boos geworden. Maar haten... Dat doe ik denk ik nog steeds niet.
Ik heb hem wel een poos echt gehaat, in elk geval was dat wel intenser dan gewone boosheid. Maar dat stadium ben ik inmiddels wel voorbij. wanneer ik me er echt bewust van werd weet ik niet meer. Ik wist wel dat wat hij deed fout was, en ik was toen ook wel jong toen dat besef kwam. Toen ik 16 was heb ik er zelf min of meer een einde aan kunnen maken omdat ik zo'n verschrikkelijke ruzie met hem heb gemaakt, wat uitliep in fysiek geweld (van beide kanten, ik begon overigens ) Ik pikte het niet meer, speelde hoog op en hij accepteerde dat. Daarna heeft hij nooit meer wat geprobeerd. Wel heeft hij meerdere keren geprobeerd om erover te praten met me, maar dan liep ik gewoon weg.
Het stukje over dat hij niet alleen slecht was... Kinderen willen ook ‘altijd’ dat het misbruik stopt
Te snel gedrukt... sorry...ik type ff verder waar ik gebleven was.... Maar ze willen de band en het contact met diegen niet kwijt. Ze willen gewoon hun vader, oom, neef, vriend, etc behouden maar dan op een leuke en goede manier. In hulpverlening kan hier echt goed mee gewerkt worden. Vooral natuurlijk als de dader het erkent en het kind kan ontschdigen. Dus dat het niet zijn of haar schuld is. Wat dan ook belangrijk is dat juist de familie, moeder, brussen, er rustig op reageren en vooral kijken naar wat het slachtoffer aangeeft. Dat ze steunend zijn naar slachtoffer. Daarnaast ook duidelijk naar de dader. Maar, als het lukt, rustig blijven en de dader niet kapot maken want dan voelt het slachtoffer zich nog rotter en meer schuldig.
Herkenbaar. Het is inderdaad wel dat ik wilde dat het misbruik stopte, maar tegelijkertijd wil je het contact met de persoon niet kwijt. Raar eigenlijk als je er zo over nadenkt..... Ik weet niet of hulpverlening hier goed mee kan werken, ik ben nooit naar de hulpverlening geweest, dus daar heb ik geen ervaring mee. Ik denk dat in mijn geval mijn dader het wel had willen erkennen, hij heeft echt geprobeerd om met me te praten, maar ik wilde zelf niet. Uit zowel angst als boosheid. En ik begrijp rationeel wel dat familie rustig moeten reageren wanneer ze zoiets zouden horen, maar mijn familie had dat echt niet gedaan. Noch mijn vader en mijn broers, maar ik denk dat ook zijn eigen moeder en vele andere familieleden niet rustig waren gebleven. Volgens mij was zo ongeveer de hel dan losgebarsten.
Ja, het kan gek lopen... Ik ben door twee personen misbruikt. Met de ene heb ik goed contact en ik kom er vaak over de vloer. De andere daarentegen... Die wil ik echt niet spreken of zien. Maar die is ook echt gestoord. Gek wel, als ik er bij stil sta. Maar dat is denk ik net zo'n soort vraagstuk als het aangeven van je eigen kind. Misschien roep je wel keihard dat je je eigen kind zal aangeven wanneer hij zoiets heeft gedaan. Maar wanneer puntje bij paaltje komt, zal je hem misschien wel altijd blijven beschermen. Moeilijk vind ik het.
Mag ik je vragen waar dan voor jou het verschil in zit? En hoe het komt dat je met de ene zelfs goed contact hebt? Dat had ik geloof ik dan weer niet gekund. Ik ben niet meer boos, maar contact geloof ik ook niet dat dat ooit weer hersteld zou zijn.... Mag uiteraard ook via pb als je niet in het openbaar antwoord wilt geven.
het voelt idd allemaal heel erg dubbel. ik voel me ook best vaak schuldig. ik denk nu ik had gewoon na de eerste keer daar niet meer heen moeten gaan. wat bezielde mij, maar aan de andere kant, hij was mijn beste `vriend` een soort grote broer. die ik kende vanaf mijn 2e. als ik op school werd gepest of mijn ouders hadden weer eens ruzie dan ging ik naar hem toe. hij was er altijd voor mij. ik wilde hem niet kwijt. pas na 2 jaar toen hij steeds extremere dingen ging bedenken toen kon ik echt niet meer. en ben ermee gestopt. maar als gewone vriend mis ik hem zelfs nu nog wel eens. echt heel raar. ik heb nu sindskort hulp voor andere dingen die er vroeger gebeurt zijn. maar hierover heb ik ze nog nooit verteld. misschien als ik ooit de moed heb begin ik er eens over. maar ik durf nog niet zo goed. maar mijn fam mag dit nooit weten, ik wil hem ook niet zwart maken. en soms denk ik gewoon dat het mijn eigen schuld was. we hadden gewoon een soort stiekeme relatie leek het wel, al was ik veel te jong en hij 20 jaar ouder.