Wat een verhaal zeg! Ik vind het echt vreselijk voor je dat er zich zulke drama's afspelen zo vlak voor de bevalling. Natuurlijk moet je niet gaan toegeven aan de grillen waarmee je geconfronteerd wordt. Trek één lijn met je partner, wees duidelijk, sta op je strepen, neem afstand waar nodig en wees zelfs niet bang om haar desnoods de deur te wijzen. Jouw moeder klinkt als iemand met een behoorlijke en ingewikkelde psychische problematiek. Dat is sneu voor alle betrokkene, inclusief je moeder zelf, want die zit zichzelf waarschijnlijk danig in de weg. Waak ervoor dat je er zelf niet aan onderdoor gaat, en bescherm je kind tegen haar als dat nodig is. En heel veel sterkte gewenst!
Ik denk dat het tijd word dat de rollen eens omgedraaid moeten worden! Ze heeft nu lang genoeg "macht"over je uit willen oefenen door te bepalen hoe en wat jij je leven moet leiden. Echt, raap jezelf bij elkaar en ga er morgen heen. Want dit moet voor eens en altijd opgelost worden, nog VOOR de bevalling! Zeg haar hoe het er wat jou/jullie betreft voorstaat en dat ze daarmee moet dealen. Dat je je eigen leven leid nu. Het zal je opluchten...
Bedankt alvast voor al jullie reacties... Jullie hebben wel gelijk, als ik dat hier allemaal lees. Als je het louter rationeel bekijkt, is het inderdaad soms idioot dat ik nog contact met haar heb. Ik heb ook al meerdere malen op het punt gestaan voor eens en voor altijd met haar te breken. Waarom ik dat nu niet doe? Mijn vader... Ik heb enorm veel respect voor mijn vader, zeker omwille van het feit dat hij ondanks alles altijd bij haar gebleven is. Zou ik hetzelfde in zijn plaats gedaan hebben? Neen zeker niet. Mijn ouders zijn dus nog altijd samen, en heb je mijn vader, dan krijg je mijn moeder er dus altijd gratis bij... En mijn vader sil ik dus echt niet kwijt. Hij doet enorm veel voor mij en is er altijd als ik hem nodig heb. Hij luistert ook altijd naar mij en zal altijd met haar proberen onderhandelen, als ze weer haar kuren heeft. Maar ik ben gewoon bang dat wanneer ik met haar zou breken, ik mijn vader daarmee ook in een heel lastig parket ga plaatsen, want hij staat dan echt letterlijk tussen twee vuren. En mijn vader wil ik echt niet kwijt!
Natuurlijk wil jij je vader biet kwijt. En ondanks alles, blijft je moeder toch ook je moeder. Ik denk dat het op afstand heel makkelijk is om te roepen "Breek dan gewoon met haar." Maar in de praktijk is dat natuurlijk niet zo eenvoudig. En dat is ook geen echte oplossing. Op basis van de dingen die je schrijft, denk ik hetzelfde als raket. Namelijk dat jouw moeder bepaalde psychische problemen heeft. Nu ben ik gern expert op dat gebied, dus dat is maar een gok. Misschien kun je eens met je vader apart praten? Een gesprek waarin je duidelijk aangeeft dat je hem ontzettend respecteert en dat je een deel van het gedrag van je moeder accepteert, omdat je hem niet in een lastige positie wilt brengen. Maar dat het voor jou nu gewoon te ver gaat en dat je dit niet meer aankunt. Maak hem duidelijk dat het water je echt aan de lippen staat en dat als er niets verandert, dat de situatie dan mogelijk klapt met alle gevolgen van dien. Dat je dit wilt voorkomen en daarom nu bepaalde grenzen wilt stellen en dat je daar het liefst eerst samen met hem over praa en nadenkt. Je vader krijgt dan de kans om voor zijn vrouw op te komen. En tegelijk voor jou, zijn dochter. Misschien dat het samen lukt om tot een manier van omgaan te komen die voor alle partijen acceptabel is. Houd er ook rekening mee, dat je nu (denk ik) enorm allergisch bent voor je moeder. Dat snap ik en is denk ik ook terecht, na alles wat er gebeurd is. Maar het gevaar daarvan is wel dat je helemaal niets meer van een persoon kunt hebben. Ook dingen die op zich niet verschrikkelijk onredelijk zijn, komen dan gewoon heel naar over. Probeer dus af en toe ook zelf los van alle emotie te kijken wat echt te ver gaat en wat eventueel wel zal kunnen. Heel veel succes, het lijkt me een moeilijke situatie zeker op dit moment.
Moeders zullen altijd hun mening geven, maar jouw moeder vertoont heel erg manipulatief gedrag. Heel goed dat je dit inziet en dat je afstand hebt genomen ook al zou je nu graag een moeder dichtbij je willen hebben. Blijf bij je eigen standpunt betreft je kind en bevalling. Doe alles met je man samen. Hopelijk trekt je moeder bij als je kindje er eenmaal is en ze beseft wat ze anders gaat missen. Zou je je vader niet stiekem kunnen ontmoeten. Het is niet voor niks dat je moeder doet zoals ze doet vanwege haar opvoeding. Jij hebt nu ook zo'n opvoeding gehad, maar jij ziet alles zo goed in en weet nu heel goed hoe het niet moet. Ik denk dat jij een super moeder gaat worden! Heel veel sterkte meid!
Ik denk dat je gewoon een duidelijke grens moet aangeven. En nu tijd moet maken voor jullie twee, want voor je het weet, ben je met drie! Die laatste dagen zijn heel bijzonder, en je doet jezelf tekort als je er niet even van geniet. Als ik zo lees over je vader, denk ik wel dat hij begrijpt dat je even wat ruimte wil. Hij zal het je niet kwalijk nemen. Je moeder moet maar wachten tot jij klaar bent haar te ontvangen. En inderdaad, breng de kraamhulp en VK op de hoogte. Ze zullen er alles aan doen om jou bevalling en kraamweek op een voor jou goede manier te laten verlopen! Misschien kan je, na een pauze van je moeder, haar stapje voor stapje weer toelaten in het leven van jullie kindje...??? Ik hoop voor je dat er ergens een gulden middenweg te vinden is, waarin je moeder "oma" kan zijn, zonder dat het op jou zenuwen werkt! Heel veel succes meis! En probeer er toch van te genieten!
Ik zou dit hele verhaal wat je nu opgeschreven hebt uitprinten en in een envelop stoppen. Je verwoord prima hoe jij het ervaren hebt, en als je haar dat in een brief opstuurd heb je meer kans dat ze eindelijk een keer ademhaalt en naar jou kant van het hele verhaal luisterd. Leg in je brief ook uit dat je niet snapt waarom ze zich zo opstelt en dat je er niks mee kunt. Je bent een volwassen vrouw met een eigen gezin. Haar houding daarin is niet normaal. En eisen gaan stellen al helemaal niet. En waar is ze nou helemaal mee bezig? Straks heeft ze niet eens een band met haar kleinkind om dit soort hysterisch gedrag. Misschien dat je brief haar tot inkeer brengt over wat er op het spel staat. En in elk geval moet je vader nog maar ns keer met de vuist op tafel slaan. Want ze verpest het ook voor hem.
Wat rot zeg. Moeilijk om advies te geven in zo'n situatie, maar zou haar op afstand houden, in ieder geval in de kraamweek. Anders een brief schrijven? Zo mondt het niet uit op allemaal geschreeuw.
jullie worden de ouders van dit wondertje en daar heeft zei zich niet mee te bemoeien (sorrie dat ik het even bot zeg). Jullie gaan zelf dit kindje opvoeden enz.enz. dus als jou moeder het daar niet mee eens is is het haar probleem. ze moet wel begrijpen dat jij hoogzwanger bent en niet zei, Ik zou zelf als ik jou was mijn veronstschuldeging niet doen. Mijn exusses voor hoe ik het zeg maar dit is verre van normaal. sterkte met de laatste loodjes en denk voor nu maar even aan je zelf en het wondertje wat je in je draagt.
dit was ik ook aan er denken! schrijf het eens allemaal op wat je kwijt wilt en wat het met je doet.. misschien als ze rustig de tijd krijgt om het te lezen snapt ze wat ze jou aandoet.. veel sterkte en hoop dat je toch een beetje kan genieten van de laatste loodjes!
De kans is groot dat moeder zich hoe dan ook het slachtoffer voelt. Of je t nu rustig uitlegt, een brief schrijft of haar gewoon niet belt. Hoe onredelijk dat ook is, zij zal het onbegrijpelijk vinden dat jij haar gedrag onacceptabel vindt. Trek je daar niks van aan, weet dat dat háár probleem is en niet het jouwe. En laat je niet overhalen tot het verleggen van je grenzen. Zij moet leren dat het niet om haar draait. Alleen op die manier kun je wellicht ooit nog een beetje normaal contact hebben. Maar het kost tijd en verdriet. Ze is gewend dat ze wel altijd haar zin krijgt en dat gaat veranderen. Dat accepteert ze niet zonder slag of stoot. Blijf bij jezelf en wat jullie belangrijk vinden en hou voet bij stuk!
Dat je juist nu even flink boos bent vind ik heel vervelend voor je nu je bijna moet bevallen. Probeer wel rustig te blijven hoor. Hetzelfde stuk zou ik bijna kunnen schrijven. Haantje de voorste en mening doordrukken is ook wat mijn moeder graag wil. Vooral als je iets doet waar ze het niet mee eens is zul je dat duidelijk horen en respect voor een keuze ho maar. Ik heb al eens het contact verbroken met haar en gisteren heb ik het bijna weer gedaan. Probeer met je vader te praten of schrijf je moeder een brief. Iets meer als een jaar geleden heb ik dat ook gedaan. Luchte enorm op, maar kreeg een brief met verwijten terug. Ik hoop dat je er nog uitkomt en haar op afstand kunt houden waarbij jij je prettig voelt. Denk aan je ukkie.
Ik denk persoonlijk echt dat je daarmee de nagel op de kop slaat... Ik heb van in het begin heel bewust en duidelijk nagedacht over hoe ik het zag en waar men grenzen lagen. Heb haar dit ook meteen duidelijk gemaakt. En net hier denk ik dat ze niet mee kan omgaan. Ze is zoooo gewoon dat iedereen doet wat ZIJ wil en zij altijd in de belangstelling staat. Maar deze keer was er iets verandert, ik had deze keer echt iets om voor te vechten, het ging niet alleen meer om mij, ik draag nu ook de verantwoordelijkheid over mijn kindje. Hier kan ze volgens mij niet mee omgaan, en nu probeert ze allerlei truukjes uit om toch weer haar zin te krijgen. Ik maak me sterk dat het de laatste stuiptrekkingen zijn. Nu is het de tijd om aan mezelf EN mijn gezin te denken, ze heeft lang genoeg in de belangstelling gestaan. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie reacties, ik heb er enorm veel aan gehad en het heeft me de broodnodige spiegel voorgehouden. Ik weet nu echt wat belangrijk is, en dat neemt niemand mij nog af!
Wat verdrietig dat het zo is...maar wat fijn dat je hier je hart kan luchten. De mening en verhalen van andere mensen kunnen je soms helpen om voor jouw gezin de juiste keuze te maken. Hoop dat je toch een mooie tijd tegemoet gaat en samen met je gezin jullie grenzen bewaakt! Veel sterkte en wijsheid
Pfff lastige situatie. Ik weet niet wat ik zou doen in jouw situatie. Je geeft duidelijk je grenzen aan en nog gaat ze te keer als een kind. Zeker nu het zo kort dag is voor je bevalling zit je hier niet op te wachten. Ik zou sowieso de kraamzorg maandag even bellen en de situatie aangeven en vragen om een pittige tante die je beschermt als je moeder er toch is. Excuses aanbieden is natuurlijk onzin, als je al iets in die richting wilt doen kan je wel zeggen dat het je spijt dat twee volwassen mensen op deze manier met elkaar om gaan. Want dat is het wel natuurlijk.
Moeilijke situatie, maar jij moet om jezelf, partner en je kindje denken. Het gaat nu om jullie. De vk en kraamzorg inlichten en wat je ook zou kunnen doen is de geboortekaartjes pas versturen als de baby een dag of 5 is, zodat jullie tijd voor elkaar hebben en jij en beeb de bv onder de knie hebben. Jullie kunnen wennen aan het ouderschap en het nieuwe ritme en alle veranderingen. De kraamweek kan erg heftig zijn en die eerste paar dagen zijn mede zo belangrijk om een band op te bouwen voor jou en beeb als zowel je partner en beeb. Sterkte en van harte met jullie baby.
Wat benader je dit wijs en verstandig! Ik heb zo'n idee dat je moeder flink in de knoop zit, krijgt ze hulp of therapie? Grote kans dat zij nu pas echt voelt hoeveel ze destijds met jou gemist heeft door haar alcoholgebruik en dingen wil inhalen. Maar dat gaat op deze manier niet lukken. Ik hoop dat je samen met je vader dingen kunt regelen zodat je moeder zich kan ontwikkelen in een leuke en gezellige oma. Maar dat zal niet vanzelf gaan! Dus concentreer e nu vooral op jezelf en je kind. Zorg dat ziekenhuis, arts, kraamzorg, ed op de hoogte is en laat je man even al het praatwerk en belwerk doen.
Hey dames, Voor diegenen onder jullie die mijn verhaal hier gelezen hebben, even een update. Ik ben ondertussen bevallen van een prachtige zoon... Spijtig genoeg is het niet de bevalling geworden die ik gehoopt had. Ik ben ingeleid omdat het kindje problemen hadmet zijn hartje. Meteen na het inleiden begon het al mis te lopen, ben in een weeënstorm terecht gekomen, en na 2 uur constante weeën, was ik compleet op en heb een epidurale gevraagd. Nadat die gezet was, kon ik 5 minuten op adem komen, maar daarna is het pas echt misgelopen. Mijn bloeddruk was enorm gedaald alsook het hartritme van de bay, het moest dus een spoedkeizersnede worden. Maar ze hadden geen tijd meer om e deftig te verdoven en had dus enkel de epi gehad. Jullie kunnen het wel al raden... Heb alles gevoeld, liggen huilen van de pijn en ze hebben me uiteindelijk volledig verdoofd. Met enorm veel pijn in het hart, moet ik dus toegeven dat ik de geboorte van mijn zoon compleet gemist heb, alsook de eerste uren na de geboorte. De weging en meting gemist, niet kunnen skinnen, niet kunnen aanleggen, niks... :x Heb ook de eerste dagen na de bevalling mijn kindje ook bijna niet kunnen vasthouden en was genoodzaakt hem altijd vanop een afstand te moeten bekijken. Ik ben ook 7 dagen in het ZH moeten blijven. Ik heb het er tot op vandaag heel moeilijk mee en heb het nog niet echt een plaatsje kunnen geven. Maar hoe zit het nu met mijn moeder? Na de bevalling zijn ze dus naar het ZH gekomen, en was er ineens geen vuiltje meer aan de lucht. Ze was plots enorm begaan met me (waar was die bezorgdheid de laatste weken van mijn zwangerschap?) en was meteen weer haar liefste dochter... maar meteen daarna is het circus wel volledig terug begonnen. Ze zijn bijna dagelijks naar het ZH gekomen en bleven daar dan uuuuuuren plakken, ook al hadden we heel duidelijk aangegeven dat ik moest rusten. Meteen eisen beginnen stellen over de kaartjes die verstuurd gingen worden. Ze wilde een digitale versie om naar haar vriendinnen te versturen, en eiste dat mijn man dat meteen in orde bracht. Elke dag, nog voor ik amper wakker was, kreeg ik al telefoons en sms'n omdat ze een verslag wou hoe de nacht geweest was. Toen mijn man voor de eerste keer mijn zoon zijn pamper ververste, stond ze er met haar neus gewoon OP, en wou het meteen overnemen, want 'hij deed het niet goed'. En ga zo maar verder... Een leuke kraamperiode is het dus niet geworden. Toen mocht ik na een week eindelijk (!) naar huis, eindelijk eens wat rust en eens samen kunnen zijn met man en kind. Wilde ze die eerste dag al meteen OOK weer afkomen. Zowel ik als mijn vader aangegeven dat dit absoluut geen goed idee was, maar neen, zij wilde haar kleinkind zien en ik moest dat maar aanvaarden. Gelukkig heeft de vroedvrouw die ons thuis helpt, hier een stokje voor gestoken en duidelijk gemaakt dat de eerste dag geen dag voor bezoek is. Sindsdien hoor ik ze weer constant, ze belt minstens één keer per dag, wil ALLES weten. Als ze hem even niet gezien heeft, zou ik al meteen een foto moeten doorsturen, want er zou maar eens een haartje op zijn hoofd moeten gegroeid zijn, zonder dat ze het gezien heeft... Dus ja dames, het is hier weer als vanouds bezig, ze doet haar zin, luistert niet naar wat ik wil en vraag. Het is dus weer kwestie van tijd voor de bom hier weer eens barst. Het is alweer een heel epistel geworden, realiseer ik me nu, maar het van me afschrijven heeft alweer deugd gedaan.
Allereerst van harte gefeliciteerd met je prachtige zoon! Maar meid, wat heb jij een hoop moeten doorstaan... Een megazware, ellendige bevalling en een nare kraamtijd . Waar je je nu 100% mee bezig moet houden is een band opbouwen met je zoontje en intens van hem en je gezinnetje genieten, en je bevalling verwerken en een plaatsje proberen te geven. Waar je je NIET mee bezig zou moeten houden, is het belachelijke gedrag van je moeder!! Dat kost zoveel negatieve energie... en het wordt er niet beter op. Praten heeft geen zin want zo te horen luistert ze toch niet. Ik zou er gewoon even helemaal mee kappen. Paar weken radiostilte. Misschien komt ze dan tot inkeer. Hoe verdrietig het ook is voor je vader, maar jij en je zoon komen nu op de eerste plaats! Heel veel sterkte!