Bijna een jaar later

Ondanks dat ik nu weer zwanger ben en alles goed lijkt te gaan, gaan mijn gedachten op dit moment regelmatig terug naar vorig jaar en voel ik me weer verdrietig.

Vorig jaar op 6 juni hadden we (na bijna 2 jaar wachten) eindelijk een positieve zwangerschaps test.
Ach we waren erg gelukkig maar ook heel voorzichtig en dus heel duidelijk met elkaar afgesproken dat we niets zouden zeggen tot na de echo.

Op 11 juli (de verjaardag van mijn overleden schoonvader) hadden we dan eindelijk de echo, wat we daarop te zien kregen (of eigenlijk niet te zien) was vreselijk. Ons kindje was gestopt met groeien zo tussen de 4 en 5 weken en dus moest de vk heel wat moeite doen om wat te zien maar toch kon hij ons een heel klein stipje (1 mm) laten zien.
Eigenlijk meteen daarna moest ik werken, ik ben gegaan maar op het werk compleet in elkaar gestort en dus weer weg gegaan.
Eerst naar mijn schoonmoeder, haar vriend vond het vreselijk, deze pijn had hij eerder gezien bij zijn moeder toen hij haar moest vertellen dat zijn zus dood was.

Later op de avond mijn ouders gebeld, die waren op vakantie en juist nu hadden we een slechte verbinding.
Ze verstonden dus alleen dat ik zwanger was en begonnen al een feestje te bouwen terwijl ik door de telefoon aan het krijsen was dat mijn kindje al dood was.
De volgende dag waren ze al thuis(de schatten).

Na 2 dagen belde mijn leidinggevende waarom ik niet was komen werken? (slechte communicatie tussen manager en mijn leidinggevende)

Precies een week na de echo begon het eerste bloedverlies en dit werd steeds erger. Aangezien ik een afspraak had staan op mijn werk met mijn leidinggevende ivm mijn ziekte melding heb ik gebeld om die af te bellen.
Toen er mij gevraagd werd of ik nog boodschappen in huis kon krijgen dacht ik nog wat aardig dat ze daaraan denken. Helaas het was een strikvraag want toen ik antwoorde dat dit dan nog wel ging lukken (tenslotte heeft mijn man ook een paar handen) kreeg ik tot mijn stomme verbazing te horen dat als ik nog boodschappen kon doen ik ook wel kon komen werken

Weer 2 dagen later kreeg ik weeën en is alles geboren, omdat mijn leidinggevende die dag langs zou komen heeft mijn schoonmoeder (die was bij mij totdat mijn man thuis zou zijn) opgebeld om het (wederom) af te zeggen.
Mijn leidinggevende gaf hier geen gehoor aan en kwam toch, zo zat zij dus op mijn bed terwijl ik erin kronkelde van de pijn (het krimpen van de baarmoeder heeft mij toen erg veel pijn gedaan) en ze was er dus nog eerder dan mijn man.
Ik werk nog steeds met haar en probeer de werksfeer leuk te houden en na een gesprek heb ik haar ook gezegd dat ik dit dus gewoon niet kan vergeten.
Na 2 weken was ik alweer aan het werk (toch de druk van de leidinggevende).

Pas toen ik weer zwanger was hoorde ik van collega's hoe erg ze het vonden om mij, met mijn ziel onder mijn arm, zagen mijn werk te doen.

Maar ach de buiten wereld vergeet deze dingen toch snel, wij echter niet.
1 februari kwam voorbij, de dag dat ik uitgeteld zou zijn, het feit dat ik toen zwanger was heeft het wel verzacht.
Maar nu bijna een jaar later merk ik toch dat ik er veel aan terug denk en als ik alleen ben er toch nog wel tranen om laat.

Groetjes