Ik ben heel benieuwd naar jullie mening of wat jullie zouden doen in deze situatie.. Adviezen zijn welkom! Ik ben er een paar dagen geleden achter gekomen dat ik zwanger ben. Super blij! De ouders van vl weten het al. Nu heb ik denk ik een maand of 3 het contact met mijn moeder verbroken. Moet ik het haar ook nu laten weten? Kan ik daar nog even mee wachten aangezien vl z'n ouders het wel al weten. Ik voel helemaal geen behoefte om ook maar iets met mijn moeder te delen.. Het liefste zou ik haar alleen een kaartje sturen als het zover is. Maar ik vind ergens dat ik het recht om de zwangerschap van haar eerste kleinkind mee te maken niet kan ontnemen. Wat vinden jullie? Ik weet dat het erg vroeg is, de meeste vertellen het sowieso pas na de 12wkn maar het gaat niet alleen over korte termijn.
Alleen vertellen als je denkt dat het op een korte termijn weer goed gaat komen. Je zal niet voor niets geen contact meer hebben. Dus hoezo ontneem jij haar iets? Waarschijnlijk heeft ze alleen zichzelf wat ontnomen. Voel je de behoefte om het wel met je moeder te delen dan ook vooral wel doen. Conclusie: Doe waar jij je zelf goed bij voelt en denk even niet aan een ander. Edit: Quoten was serieus overbodig
Als je het niet wilt delen, dan doe je het niet. Het moet voor jou ook goed voelen, hè? Hoe zou jij het vinden als zij ineens zomaar te pas en te onpas op de stoep staat om een band op te bouwen met jouw kind? Mijn kind zal zijn oma hopelijk nooit ontmoeten... Binnenkort is de rechtszaak en hoop ik een contactverbod voor haar tegen mijn hele gezin te krijgen. Een verschrikkelijk mens, dat is ze. Tijdens een zwangerschap is stress gewoon niet goed voor de aanstaande moeder - wanneer jouw moeder je stress bezorgd, raad ik je aan om het gewoon niet te doen. Je mist een moederpersoon voor vragen en zaken om te delen, die intieme band, je mist niet je moeder zelf. Dat zijn hormonen!
Allereerst gefeliciteerd Ik zou even wachten tot je een paar goede echo's hebt gehad, maar dat vind ik sowieso met vertellen tegen anderen. De vraag is; wat verwacht je van je moeder? Als je haar tijdens je zwangerschap op de hoogte houd, kan je verwachten dat zij zich ermee gaat bemoeien. Dat kan variëren tot af en toe vragen hoe het gaat, of je wekelijks gestoken met vragenlijsten en cadeautjes kopen. Er bestaat ook een kans dat ze helemaal niet reageert, hoe zou je dat vinden? Kun je met beide opties leven? Denk dat je keuze daarvan af hangt. En van de reden dat er geen contact is uiteraard... Ik zou haar sowieso laten weten dat je kindje is geboren tegen die tijd. Lijkt mij een lastige situatie!
Mijn vriend heeft 12jr geleden het contact met zijn moeder verbroken. Toen ik zwanger werd heeft hij na een paar weken per sms laten weten dat ze oma wordt (eerste kleinkind). Hij vond dat ze het als moeder verbruid heeft, maar hij wil haar wel een kans geven om oma te zijn. Ze vond het wel heel leuk dat hij het haar liet weten. Hoewel hij er wel meteen bij schreef dat hijzelf geen behoefte of verwachtingen naar haar toe had. Er is teveel gebeurd vroeger. Zijn moeder heeft haar kinderen op een heel verdrietige manier in de steek gelaten door er vandoor te gaan zonder te zeggen waarom. Vriend was 13 toen. Toen ik 26wk was is ze samen met haar eigen moeder, met wie mijn vriend af en toe nog contact heeft, op bezoek gekomen. Ik wilde haar ook eerst leren kennen voordat ze zich oma noemt van onze zoon. Het viel 100% mee, was best gezellig. We kregen daarna nog een bedankkaartje. Het is nu in ieder geval niet meer zo beladen als ervoor. Het is nu aan haar om oma te zijn. Ik hoop dat ze dat beter doet dan de moederrol. En anders heeft onze zoon nog een hele lieve oma aan mijn moeder, plus twee leuke opa's!
Ik herken je dilemma. Zelf heb ik niet al te lang voor ik zwanger raakte het contact met mijn vader verbroken. Ik heb zitten dubben, maar weet je..? Ik heb het contact niet voor niets verbroken. Er is teveel gebeurd, teveel gezegd, teveel vooral ook totaal niet gedaan. Mijn besluit om het contact te verbreken was weloverwogen en 'echt' (je hebt ook mensen die wel vaker het contact 'verbreken' met familie, en die dan ineens 3 maanden verder weer dikke maatjes zijn). Hierdoor heb ik besloten om mijn vader niet op de hoogte te stellen van mijn zwangerschap. Ik twijfel nog ergens over het sturen van een kaartje, maar ben ook bang dat ik toch weer (voor mijzelf) verwachtingen schep over een mogelijke reactie (het blijft mijn vader en ondanks alles 'hoop' ik nog altijd, diep van binnen, op de goedkeuring die ik als kind nooit heb gekregen ). Anyway, mijn punt is: als je het besluit vol overtuiging hebt genomen, is dit niet voor niets geweest. Je moeder toch op de hoogte brengen van je zwangerschap zal eerder voor verwarring zorgen tussen jullie dan helderheid scheppen over jullie (afgebroken) contact.
Mijn man heeft geen contact met zijn moeder sinds 4 jaar. Toen ik 3 jaar geleden zwanger werd heeft hij niks laten weten (we zijn haar op vakantie nog tegen gekomen (niet gepraat ofzo en ik was pas 12 weken)) ook aan het versturen van een geboortekaartje had hij geen behoefte. Nu weer zwanger en weer niks laten horen. Zij laat ook nooit wat horen, dus ja man ziet het nut er niet van! (Ze weet van het bestaan van onze dochter en ze heeft NOOIT iets laten horen hierover, dus ja...... Voel je niet verplicht!)
Wij hebben een paar jaar geleden het contact met de moeder van mijn vriend verbroken, aangezien ze in de zelfde stad woonde en nog mensen sprak die wij ook kennen wist ze het van mijn zoontje en snel vast ook wel van deze zwangerschap. Wij hebben besloten zelf niks te vertellen en ze krijgt ze ook niet te zien. Het contact is niet voor niks gebroken. Met mijn eigen vader heb ik in het zelfde dilemma gezeten. Hij is voormalig verslaafde aan alcohol en drugs en ik wilde niet zo'n opa voor mijn kind, na een paar acties tijdens mijn zwangerschap toen is het contact verbroken. Toen mijn zoontje geboren was heb ik hem toch langs laten komen en zijn we er ook achter gekomen dat mensen blijkbaar woorden hebben verdraaid enz. Ik heb hem een kans gegeven en hij is nu clean en een geweldige opa en vader voor mij. Al blijft hij zichzelf ik heb me er bij neer gelegd, het zijn geen drama gevallen meer. Het kan dus altijd verschillende kanten op wat hier boven ook al benoemd is. Doe wat voor jullie goed voelt, en het ligt natuurlijk ook helemaal aan de situatie.
Ik zou het wel vertellen. Ik vind namelijk dat buiten het moeder worden het oma worden (zeker voor de eerste keer) heel speciaal is. Dit zou ik niemand willen ontnemen. Ik heb een beetje vergelijkbare situatie gehad met mijn oom/tante, geen band met ze en zie ze ook liever niet dan wel! Toch heb ik ze een geboortekaartje gestuurd en zijn ze (op hun verzoek) op kraamvisite geweest. Kraamvisite was erg gezellig en wat waren ze trots, daarna niet meer gezien en zijn een jaar verder. Ik vind het prima, ik vind dat ik het netjes heb opgelost.
Helemaal mee eens. Met extra nadruk op de laatste zin ook. Sterkte meid, het is niet makkelijk maar geniet van je zwangerschap!
Wouw wat een hele mooie uitspraak. Ik heb wel contact met mijn ouders/ moeder, maar er is wel veel gebeurd. (narsichtische mishandeling) Deze zin is zo helder moet ik echt onthouden.
En Lovieyou, sterkte. Zelf ga ik op dit moment bij iets wat ik wil doen na: Doe ik het echt omdat ik het zelf wil? Of omdat ik bang ben dat ze mij het kwalijk neemt als ik het niet doe. Het is zo wie zo moeilijk om eens niet naar anderen te kijken hoe die het doen en welke beslissingen die nemen. Natuurlijk kun je er over nadenken hoe zij het doen maar blijf dicht bij je zelf... Succes met je keuze... Misschien... via een brief/kaartje? en gelijk duidelijk maken tot hoever zij mag gaan? Wat jij verder wil? Nou ja... ik weet het ook niet maar hopelijk kom je er met de meningen hier op het forum wel uit voor jezelf...
Het is heel persoonlijk..ik heb het toen zelf niet gedaan..ze hoorde het via via en stuurde een kaartje..en die heb ik weggegooid. Dat is nu zes jaar geleden. Succes met de beslissing..en gefeliciteerd met je zwangerschap.
Ik zou het niet vertellen en ook geen kaartje sturen als de kleine geboren is, het kaartje kan ze ook als uitnodiging aanvaarden en straks staat ze op de stoep en heb je allerlei verwijten naar je hoofd. Je zult zo wel je redenen hebben om het contact te verbreken hou je dan ook sterk bij je beslissing. Wij hebben 2 jaar geen contact gehad met so, en toen ik zwanger was vroeg ik aan mijn man of hij wilde dat zijn ouders het wisten en weer contact te zoeken en dat wilde hij niet, toen onze dochter geboren was heeft hij een kaart gericht aan mijn sv (het probleem was sm). Uiteindelijk heeft hij wel weer contact met ze opgenomen en komen ze ook hier en wij daar, maar ik heb niet meer hetzelfde gevoel als voorheen het had voor mij niet gehoeven. Oudere mensen veranderen niet meer.
@chocolat: ik heb juist een andere ervaring. Bij mij gaat het om sm. Daar hebben we jaren geen contact mee gehad. Toen ik zwanger was van de oudste, toch weer contact gezocht en verteld. Voor mij is het contact nog steeds heel erg oppervlakkig, maar dat is goed. Ik merk dat de kinderen juist het ijs breken. Voorheen ergerde ik me groen en geel en werd ik in gesprekken continu impliciet afgezeken. Nu gaat het over de kinderen, of zijn de kinderen de bliksemafleiders. Ook is er bij ons veel veranderd doordat ik ouder ben geworden, en zekerder van mijn zaak en duidelijker mijn grenzen aangeef. En zij is toch ook wel milder geworden. Maar goed, bij ts is het contact pas recent verbroken dus dat is anders. Als je weloverwogen het contact hebt verbroken, zou ik nu vooralsnog niets zeggen. Stress is gewoon niet goed. Misschien wel een geboortekaartje sturen, en dan inderdaad niet te veel verwachtingen hebben. Maar dat is moeilijk natuurlijk...
Zoals iemand zei, contact is niet voor niks verbroken. Wat verwacht jij in de toekomst? Hoe zal je moeder hier op reageren. Denkt ze meteen dat het dan weer koek en ei is dan heb jij komende 8 maanden veel stress. Mis je je moeder? Dan eerst een gesprek met haar hoe jullie een beetje normaal contact kunnen toepassen in jullie leven. Vertel in dit gesprek nog niet dat je zwanger bent maar peil een beetje hoe het voor jou voelt.... Gefeliciteerd met jullie zwangerschap.
ik zit op dit moment met hetzelfde probleem ik heb geen contact meer met mijn ouders en zusje ze weten niet eens dat ik zwanger ben van de 3e .. ze zullen me wel voor gek verklaren . aangezien dat al bij de eerste deden
hier ook geen contact met de eerste nog wel maar dat is sporadisch geweest. weet ook niet of ze het weet moet eerlijk zeggen zoals er zovele zeggen heb het contact niet voor niks verbroken dus moet ook eerlijk zeggen het zal me ook een rotzorg zijn of ze het weet. ik merk wel dat ik een moederfiguur mis hiermee maar heb wel het voordeel dat het de 2de is dus merk dat ik er een stuk minder last van heb.