Ik weet het niet meer, zit bijna dagelijks met mijn handen in het haar door onze oudste dochter van ruim 2. Vanaf geboorte al een pittig meisje. Lief, heel eigenzinnig, doet alles op haar eigen tempo en manier, vlug in haar ontwikkeling, erg actief, opvallend opmerkzaam, inmiddels een bovengemiddelde woordenschat en we staan steeds weer versteld van dingen die ze zegt of doet. Ze is geweldig, maar met dit karakter gaat ook vrijwel álles net even anders bij haar dan bij andere kinderen. Eten is een fors probleem geweest (eten weigeren, groeiachterstand) wat nu gelukkig de goede kant op gaat. Slapen is vanaf vlak na geboorte problematisch en is dat nog steeds. Kortom: we hebben onze handen er vol aan en hoewel ik ontzettend blij ben om haar mama te mogen zijn vind ik het erg hard werken. Ik heb dat lang volgehouden, maar sinds er een klein meisje bij is gekomen gaat het voor mijn gevoel steeds slechter. Ik kán oudste niet altijd meer 1 op 1 aandacht geven zoals ik dat eerst wel kon en deed. Sterker nog; ze heeft (te) veel in moeten leveren aan tijd en aandacht, dit eerste half jaar vooral met mij. Ik zat/zit niet zover van een postnatale depressie en ook jongste is een pittig meisje dat veel van mijn aandacht vraagt rond voedingen / slapen. Naast het feit dat ze natuurlijk 2 is en 'nee' daarbij hoort, merk ik dit in haar gedrag. Ze kan heel erg lief en vrolijk zijn, vooral als ze alle aandacht krijgt. Maar regelmatig gaat het mis. Ze wordt vreselijk eigenzinnig en dwars, luistert vaak niet, gaat volledig haar eigen gang. Ze gooit, schreeuwt, gilt, huilt, alles wanneer ze haar zin niet krijgt. Bovendien zet ze dat ook in om jongste - vaak meermaals op de dag - wakker te krijsen waarna ik weer met twee overstuur huilende kindjes zit. En ik kan me daarbij langzamerhand niet meer inhouden. Ik word er boos van, denk (en roep soms ) 'zoek het maar uit jij, ik ben er zó klaar mee'. Schreeuwen, net even te hardhandig op de trap zetten, een tik terug gegeven toen ze expres haar babyzusje sloeg. Ik ben er niet trots op maar het is gebeurd en ik word er ontzettend verdrietig van. Ze is 2, hoe moeilijk kan het zijn...? Boos worden is dus niet de weg. Op de trap zetten helpt wel om haar weer tot rust te laten komen, maar op deze leeftijd leert ze er niets van. Verder probeer ik veel te complimenteren, positief gedrag daarmee te belonen, af en toe eens 1 op 1 met haar weg te gaan wanneer dat kan. En toch, is het genoeg? Wat kan ik nog meer doen?Bewaren
Met haar praten? Of zeg ik nu iets heel geks. Haar gedrag heeft misschien niet alleen met leeftijd te maken maar ook wel met een roep naar aandacht. In dit geval negatieve aandacht van jou. Dus tijd om om te buigen Ik weet hoe lastig het kan zijn. Mijn zoon is ook zo'n pittig ding, maar toch werkt het uiteindelijk bij hem wanneer hij positieve aandacht krijgt. Het negatieve ebt langzaam aan weg. Het is wel gelijk duidelijk wanneer hij (denkt of vindt) dat hij aandacht te kort krijgt. Dan begint het weer. Voor ons een soort van alarmbel om te kijken waar het mis is gegaan.
Het kan zwaar zijn in die periode idd. Toen dl 2 was, zijn we haar steeds meer gaan stimuleren om dingen zelf te gaan doen. Dat vond ze geweldig en hield haar ook goed bezig. Daar kwam wel bij kijken, dat we dus ook moesten accepteren dat ze regelmatig iets anders wilde dan wij op zo'n moment. Vooral mijn vriend moest dat echt leren los te laten. Maar nu hebben we nauwelijks driftbuien meer, en die paar dingen per dag die echt moeten en niet anders kunnen, die accepteert ze.
Het wakker schreeuwen van haar zusje kun je denk ik wel een eind aan maken door te benadrukken dat je tijd voor haar alleen hebt als de baby slaapt. En dus dat als ze haar wakker maakt ze de aandacht weer moet delen. Probeer tijdens dat slaapje ook echt iets met haar te gaan doen. En zorg ervoor dat de baby bijvoorbeeld boven slaapt en jij met je oudste in de woonkamer blijft, dan maakt ze haar ook niet zo gauw wakker als ze toch gaat schreeuwen. Verder geen tips voor je maar sterkte, het moet pittig voor je zijn.
Misschien wat meer rust voor jezelf? Dit soort problemen ontstaan meestal als je zelf geen tijd hebt om alles te laten bezinken of als je constant op je tenen loopt. Kan je haar mentaal meer uitdagen? Je kan natuurlijk focussen op haar tekortkomingen, maar het gaat waarschijnlijk makkelijker als je focust op haar talenten. Edit: niet dat ik nou ervaring heb met kinderen van 2, want die van mij is anderhalf Heel veel sterkte in elk geval!
Eigenlijk lees ik de beschrijving van een compleet normale 2-jarige...Op de eet en slaapproblemen na die je in het eerste deel schrijft, maar het tweede deel is volledig herkenbaar. Vooral het lastige gedrag na de komst van nr 2. Onze oudste was bijna 2,5 toen haar broertje geboren werd. Wat een vreselijke fase volgde daarop.... Echt heel negatief aandacht vragen, het bloed onder je nagels vandaan halen... Maar wel heel logisch gedrag voor een toch al ego gerichte peuter die nu ook nog aandacht moet delen. Dan haal je toch alles uit de kast qua dramacapaciteiten? Onze jongste is bijna 2 maar die spant de kroon wat buien betreft. Heb hem van de week zelfs 'achtergelaten' in huis omdat hij zn schoenen en jas niet aanwilde en de oudste toch echt naar school moest. We zijn vast naar de auto gegaan (staat direct bij de achterdeur) en toen was het krijsen. Nou dan denk je nu snapt hij hem wel. Ik terug en vragen wil je toch mee? "Jahahaaa". Oke schoenen aan dan? "nee!" Wat helpt is accepteren dat dit een lastige fase is. Begrijp het gedrag van je oudste, snap waar het vandaan komt en besef je dat ze hierin niet bijzonder of apart is. Het is een doodnormale peuter! Vermoeiend is het ja, om wanhopig van te worden....echt. Maar het gaat over!
Ik weet niet of het mogelijk is, maar heb je vrienden/familie die kunnen helpen? Ik ben het eens met Nacho die aangeeft dat het belangrijk is om tijd en aandacht voor jezelf te hebben. En bedenk je dat je dochter dit niet doet om vervelend te zijn, ze heeft behoefte aan duidelijkheid en peuters van 2 hebben zo hun manier om die duidelijkheid te zoeken. En dat is vermoeiend en heftig, vandaar dat hulp van bekenden zo veel kan betekenen.
Heel heel zware tijd he? Ik heb ook een pittig tweejarig meisje. Eigenlijk echt geen lastig kind maar weet precies wat ze wil. Dat is op zich een positieve eigenschap natuurlijk. Ik zie haar af en toe gewoon letterlijk vechten voor haar plekje in het gezin. Toen ik zwanger was en toen de derde er net was werd het een tijdje veel erger.. Ik ervaar zelf dat het echt in alle gevallen beter werkt om zelf rustig te blijven én om positief gedrag te belonen en negatief gedrag te negeren. Maar ja... Dat is wel erg 'tekstboek' en de praktijk is dat wij moeders ook soms net mensen zijn. Dus.. altijd maar rustig blijven en negatief gedrag te negeren.. dat lukt niet. Mij in elk geval niet. Maar ik heb ook inderdaad een paar keer gehad dat ik zó boos was op haar.. Dat ik er achteraf ook lang verdrietig van ben geweest. En dat vond ik ook écht niet goed voor haar, zoveel boosheid op n peuter. Dus ik probeer vaker tot tien te tellen, soms letterlijk meer afstand te nemen (tijd voor jezelf zonder kinderen!) en leuke dingen doen met haar alleen. Dat hoeft niks bijzonders te zijn. Zomaar even een boekje lezen op schoot, een dansje maken, zij mag bv een keer alleen mee naar de markt, etc. Ze heeft je hard nodig! En.. bij mij kwam er op een gegeven moment ook een inzicht, dat mijn zoon (de oudste) zeer waarschijnlijk net zo erg is geweest. Maar daar kan ik me niet eens zoveel van herinneren . dus die herinneringen zijn al best snel weggeëbd .. Hoe dan ook; ik hoop niet dat dit overkomt als een verhaal van iemand die 'wel even zal vertellen hoe het moet' . Ik wens je veel sterkte en het vermogen om a. Je rust te bewaren (ik oefen nog erg vaak..) en B. Te kunnen relativeren zo af en toe 🍀
Je bedoelt opvoeden? Ik vond 2 jaar echt een VRESELIJKE leeftijd, bij al mijn kinderen. En de combinatie van een bewerkelijke slecht slapende 2 jarige en behoeftige slecht slapende baby vond ik echt killing... Ik denk echt dat het een van de zwaarste jaren van mijn leven is geweest, dat eerste jaar met 2 kinderen. Het gevoel dat je het nooit goed kunt doen. Maar ik moet zeggen dat ik in je verhaal vooral idd een 'pittige, maar normale' 2-jarige lees, misschien ook wel erg pienter (meer willen dan ze fysiek kan?). Zelfs zonder baby zou je daar je handen vol aan kunnen hebben. De piek van peuterpuberteit van mijn pittige jongste was rond de 2,5 jaar, wat een drama, drift en dwarsliggerij ... En handenbinder ook , kon bijna geen seconde wegkijken of dan zat ze weer aan dingen waar ze niet aan mocht, deed iets gevaarlijks, etc. Ontdekken, impulsief en niet kunnen overzien. Wat mij geholpen heeft is veel lezen over die leeftijd, in welke fase van ontwikkeling ze zaten, waar gedrag vandaan kwam, wat je wel en niet van ze kunt verwachten. Pick your battles is ook een heel belangrijke. Bekijk kritisch wat écht niet kan/mag, grijp daar duidelijk en consequent op in, en laat dingen die 'onhandig-maar-echt-drama-is-het-niet' lopen. Er zijn veel dingen die de strijd niet waard zijn. Negeren (net doen alsof er niets aan de hand is, al staan ze krijsend naast je) helpt ook wel in bepaalde situaties. En uitleg en alternatieven geven. "Ik zie dat je geen zin meer hebt om te lopen, maar we moeten toch naar huis. Dus jij mag kiezen, wil je zelf lopen of pak ik je bij de arm?" (mijn kind koos in het begin nog niet voor zelf lopen en dus dan pakte ik haar stevig bij bovenarm en trok haar zonder plichtpleging, krijsend/spartelend etc mee en liet pas los als ik thuis was. Geloof me na een paar keer wist ze echt wel dat het menens was en dat ik doe wat ik zeg) Wat betreft 'niet leren', als jij telkens duidelijk (dezelfde) grens aangeeft en daar een duidelijke/passende consequentie aan verbindt, dan gaat ze het echt wel leren. Ze is alleen nog niet in staat om zichzelf tegen te houden als ze de 'impuls' voelt, ze vergeet dan weer even dat het niet mocht. En doet het dan toch. Voor de 50ste keer. Dat past ook bij leeftijd. Vreselijk vermoeiend , maar volhouden, want er komt een dag dat ze beter gaat luisteren. Daarnaast deel ik mening van voorgaande dames: vergeet niet om goed voor jezelf te zorgen, als je zelf uitgeput bent kom je al snel in een negatieve spiraal, waardoor ook gedrag van je kind weer kan verslechteren. Wat dat betreft is het toch een beetje 'you get what you give'. Veel sterkte! En hou vol, want het wordt echt beter!
goeie tips hier allemaal! Ik sluit me daar deels bij aan met nog een wat ander geluid als toevoeging. 1. ik meen tussen de regels door te lezen dat je haar altijd op een vrij zachte, begripvolle manier hebt benaderd tot nu toe. Als je er twee hebt, gaat dit soms gewoonweg niet meer. Als je bv moet gaan uit de speeltuin omdat je jongste echt een fles moet oid, kun je niet nog een kwartier mee gaan in 'gerek' wat eerder natuurlijk wel kon. Durf dan ook duidelijke grenzen aan te geven. Bv waarschuw twee minuten vantevoren dat je gaat vertrekken. Zeg daarna: laatste keer van de glijbaan en ga dan ook. Zeg nog even samen dagdag speeltuin (helpt bij mijn jongste altijd goed om driftbui te voorkomen ).Als ze toch een driftbui krijgt, begrijpelijk vanuit haar, maar even jammer dan. Ga er niet in mee, maar word er ook niet boos om. Laat het van je af glijden. Ik vul nu van alles in hoor want je hebt niets hier specifiek over gezegd, dus als ik de plank missla, dan vergeet het maar 2. Je vertelt dat je zelf tegen pnd aan zit. Het feit dat jij niet lekker in je vel zit zal ongetwijfeld ook zijn weerslag hebben op je kinderen. Dat is even niet anders. Maar zoals eerder beschreven, kijk even of je wel kan opladen af en toe. Ging je oudste nou naar opvang of psz? Zo niet, dan is dat laatste misschien wel leuk om eens te gaan bekijken succes!
Zucht twee jarigen! Soms zijn er van die dagen dat ik ze achter he behang plak. Wie niet Maar wat ik zo uit je verhaal op maak is dat bij jou de rek er even uit is. Doe je iets voor jezelf zoals even lezen, lang badderen, sport, wandelen? Wij hebben een orthopedagoog laten mee kijken van de zomer. Wat ons helpt is elke dag het zelfde ritme en volgorde en het liefst zo veel mogelijk op dezelfde tijd. Na een paar dagen weten ze precies wat er komt en waar ze aan toe zijn. Ik moet soms ook even afkoelen. En wat anderen zeggen: 2jarigen hebben zo hun eigen plan. Soms kan dat en soms niet. Jij bepaald. Kun je met je dochter ook afspreken? Hier kan ik zeggen dat mama eerst de afwas doet en zij zelf spelen. Daarna gaan we samen wat doen. Maar zoek zelf eerst ontspanning en desnoods hulp. Want als jij het niet redt is het nig veel zwaarder.