Hallo allemaal Inmiddels is mijn zoontje meer dan een maand geleden geboren. Ik had hem die dag weinig gevoelt en belde voor de zekerheid de verloskundige. Zij is geweest en kon geen bijzonderheden ontdekken. Die nacht moest ik ineens vreselijk huilen en heb hem gesmeekt bij me te blijven, maar ik wist dat hij weg was. De volgende ochtend kwam de verloskundige gelijk. Ze hoorde gewoon de hartslag, maar toch maar naar het ziekenhuis voor een CTG Hier heb ik nog net zijn laatste hartslagjes gehoord. Direct een ego gehad en ja die nacht was zijn afscheid. Hij was inderdaad overleden. Ondanks dat ik het al wist raakte ik compleet in paniek. Ik snapte niet waarom ze hem niet gingen redden en wist niet hoe ik dit allemaal aan moest gaan kunnen. Ik ben een alleenstaande moeder. Hoe moest ik dit gaan doen!! Mijn zoontje was een verassing maar zooo welkom. We hadden zo naar hem uitgekeken. Ik had een mooie zwangerschap en alles leek zo goed. Ondanks dat ik er meer dan bij mijn andere kinderen mee bezig was dat het ook verkeerd kon gaan. De arts heeft me tijd gegeven om tot rust te komen. Die middag moest ik weer naar hem toe om te overleggen over de bevalling, wel of niet abductie etc. Na twee dagen moest ik terug komen. Dan zouden ze de weeen op gaan wekken. Die twee dagen heb ik in een roes beleefd. Ik weet nog dat mijn zus mij praktisch verbood om de bevalling alleen te doen. (dat was mijn eerste plan) Achteraf heel erg blij dat ze dat niet toeliet en dat ze bij me was. Een vriendin heeft me die avond nog meegenomen naar een fotograaf om foto s te maken van mij met mijn nog dikke buik. Dat voelde heel erg raar en intens moeilijk. Ook daar heb ik nu absoluut geen spijt van. Van een van de foto s is het rouw/geboortekaartje gemaakt. En ze zijn heel erg mooi en vol emotie geworden. Het is compleet onvoorstelbaar om je kindje in je buik te hebben en te weten dat hij niet meer leeft. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik eerst een ruggeprik gehad. Vervolgens wee opwekkers en ze hebben een vruchtwaterpunctie gedaan. De bevalling zelf (na alle voorweeen etc) heeft maar een uurtje geduurd. Het deed veel pijn en ik wou dat de dokter daar wat aan deed, maar ze kon niks meer voor me doen zei ze. Vanaf dat moment heb ik mijn hoofd op mijn zus haar schoot gelegd en ben ik in een soort roes beland. Ik kreeg koorts van de wee opwekkers en had koortsrillingen. Mijn zoontje is vlot geboren. Ik heb hem daarna nog in doeken (daar had ik om gevraagd) bij me gehad. Helaas maar even want ik begon te bloeden Het stopte niet. Binnen een kwartier werd ik naar de ok gereden. Ik weet nog dat ik het verschrikkelijk koud had en die koorts rillingen werden steeds erger. Het zag er voor anderen heel eng uit want ik was helemaal verstijfd en rilde enorm. Zelf voelde ik me heel kalm. Helemaal klaar voor wat mijn lot dan ook maar was. Op de ok zijn ze eerst een half uur bezig geweest met me stabiliseren. Anders kon ik de narcose niet aan. Ik heb de artsen wel horen praten en dat het niet goed was dat begreep ik, maar nog steeds was ik helemaal niet bang. Ik was echt ver weg. Ik dacht alleen maar; o okay het is de bedoeling dat ik met je mee ga. Ik dacht echt dat ik ging sterven en met mijn zoontje mee. Uiteindelijk ben ik onder narcose gebracht. De eerste keer dat ik mijn ogen open deed zat mijn zus voor me en zei direct dat ze mijn baarmoeder hadden verwijderd. Achteraf heb ik gehoord dat toen ik naar de ok was gebracht ik al in levensgevaar was. Tijdens de operatie ging ik er weer "vandoor" waardoor ze geen keus meer hadden. Ze kregen mijn baarmoeder met geen mogelijkheid weer aan de praat. Ik had in totaal bijna 10 liter bloed verloren en heb dus meer dan volledige bloedtransfusies gehad. Ze zijn vier uur met me bezig geweest. Op intensive care hebben ze me nog een tijd in slaap gehouden omdat ik vocht achter mijn longen had door de transfusie en daardoor aan de beademing moest blijven. Toen ik weer een beetje bij was hebben ze mijn zoontje gelijk weer bij me gebracht. Dit heb ik ondanks alle morfine en wat ook nog maar meer goed onthouden en het was fijn om hem in mijn armen te hebben. Ik lig nog steeds op mijn ziekte bed. Elke dag herstel ik ietsje meer en krijg alleen nog in de avond verpleging. Ik zal niet zeggen dat het minder zwaar is omdat ik al kinderen heb. Wel kan ik zeggen dat als dit mijn eerste kindje was geweest dan had ik niet zo hard gevochten en had ik dit niet na kunnen vertellen.
Jeetje wat heftig. Gecondoleerd met je zoontje. Hoop dat je weer snel lichamelijk wat bent opgeknapt. Sterkte.
Wat heftig! Afscheid moeten nemen van je mooie zoon maar toch de kracht om op datzelfde moment te blijven vechten, heel sterk van je. Ik hoop voor je dat je lichamelijk snel hersteld en dat je kracht kan halen uit de herinneringen aan je zoontje en uit je andere kinderen. Sterkte
Jeetje wat een verhaal, de tranen staan in mijn ogen. Het spijt me dat je dit hebt mee moeten maken. Heel veel sterkte met dit grote verlies.
Jemig meid wat een verhaal!! Heel erg veel sterkte en kracht en neem alle tijd die nodig is om dit op een rijtje te krijgen pffff.. Dikke knuffel!
Jeetje meis wat een afschuwelijk verhaal... Rillingen en tranen, woorden schieten tekort. Een hele dikke knuffel voor jou. Naast het kaarsje van onze Sam zullen we vanavond een kaarsje voor jouw mooie mannetje branden. Liefs
Wat een lieve reacties Hartstikke bedankt Het is fijn geweest om het even van me af te typen. Sommige mensen om me heen kunnen slecht er mee omgaan. Ze reageren vooral met reacties als het komt wel goed en je voelt je vast nu alweer veel beter etc. Dat doet pijn Vooral omdat ik fysiek nog weinig kan. De ochtenden gaan goed, maar vanaf een uur of 12 is het weer op en lig ik weer op bed. De arts en de fysio zeggen dat dit nog wel twee maanden zo blijft, maar voor de mensen om me heen wordt het geïnterpreteerd alsof ik er te lang in blijf hangen Ik geniet van mijn energieke momenten en van mijn andere kinderen. Hun reacties geven mij het gevoel alsof ik moet doen alsof Dat is soms heel moeilijk Dan zijn zulke reacties van jullie heel fijn Bedankt!
Wat een lieve reacties Hartstikke bedankt Het is fijn geweest om het even van me af te typen. Sommige mensen om me heen kunnen slecht er mee omgaan. Ze reageren vooral met reacties als het komt wel goed en je voelt je vast nu alweer veel beter etc. Dat doet pijn Vooral omdat ik fysiek nog weinig kan. De ochtenden gaan goed, maar vanaf een uur of 12 is het weer op en lig ik weer op bed. De arts en de fysio zeggen dat dit nog wel twee maanden zo blijft, maar voor de mensen om me heen wordt het geïnterpreteerd alsof ik er te lang in blijf hangen Ik geniet van mijn energieke momenten en van mijn andere kinderen. Hun reacties geven mij het gevoel alsof ik moet doen alsof Dat is soms heel moeilijk Dan zijn zulke reacties van jullie heel fijn Bedankt!
Jeetje ik krijg echt enorme rillingen van je verhaal. Ik je wil je veel sterkte toewensen bij het verwerken van je verlies en ik hoop dat je er straks mee kan leven
Jeetje wat een verhaal! Gecondoleerd met het verlies van je zoontje Het klinkt alsof jullie al een onbeschrijfelijke sterkte band hadden met elkaar. Zielsverwanten. Jij voelde hem zo goed aan! Wat ontzettend fijn dat ze jouw zoontje weer bij je hebben gebracht nadat je wakker werd, dat is lief van ze en meedenkend. Hopelijk kun je met je kinderen goed praten over hun broertje....hoe gaan zij om met het verlies van hem? Hoe oud zijn ze? 10 liter...ongelovelijk zeg. Het klinkt nu misschien vreemd: maar wat een sterk lijf heb jij!!! Dat is me toch een gevecht geweest, en nog steeds! Luister er goed naar! Heb je rust nodig; pak die rust. En heel veel sterkte, met het herstel, het verlies van je zoontje en je baarmoeder.
Dit is echt een super heftig verhaal! Maar ik dacht dat volwassenen maar 6 a 7 liter bloed hebben? Of begrijp ik het verkeerd?