Wat vreselijk dat je dit mee moet maken. Je kindje verliezen en daar bovenop nog de fysieke nasleep die zo heftig is. Goed van je dat je het van je afschrijft. Wens je ontzettend veel sterkte meis. Neem alle tijd die jij nodig hebt voor je herstel. Zowel lichamelijk als geestelijk. Daar zijn geen vaste regels en richtlijnen voor.
Heel heftig! Veel van wat je beschrijft herken ik. Bijvoorbeeld over dat het bizar is om met een overleden kindje in je buik rond te lopen. Ik heb dat drie dagen gemoeten en het was echt rot, overal babyspullen, etc. Ik wil je nog erg veel sterkte wensen, met het verlies van je mannete, maar ook medisch uiteraard.
Gecondoleerd met je zoontje Ik kan me je immense verdriet en je rouw niet voorstellen... Je bent regelrecht door een hel gegaan. Ik hoop dat je deze heftige en vooral vreselijke gebeurtenis een plekje kunt geven. Wat goed dat je zus er voor je was. Sterkte meis
Nee dat klopt, dat kan je niet allemaal verliezen zonder dat het aangevuld word. Gelukkig hebben ze dat wel gedaan Ik ben zeg maar ... tja ik weet niet hoe ik dat moet noemen dus het klinkt nu wat plat en oppervlakkiger dan ik bedoel Maar ik ben een paar keer doorgespoeld als het ware...
Dat vind ik nog best lastig. Als je precies weet wanneer je herstelt bent of weet wanneer je er mee kan leven dat zou ik fijn vinden. Maar gelukkig merk ik wel dat er een stijgende lijn in zit. Ik sta dagen stil en dan ineens kan ik weer wat meer als daarvoor. Ook merk ik dat het weer haalbaar is voor me om momenten van geluk te ervaren met mijn andere kinderen. In het begin heb ik heel vaak gedacht dat het nooit meer goed zou komen zowel fysiek als mentaal. Langzaam maar zeker begin ik weer wat vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en dat verdriet niet minder word maar wel meer een plek gaat krijgen uiteindelijk
Ik denk dat mijn sport achtergrond mij heeft gered. Mijn fysieke gestel was daarvoor heel erg sterk, dat heeft gemaakt dat ik de operatie en het bloedverlies heb aangekund. Ik heb mijn trainer er ook letterlijk voor bedankt Mijn andere kinderen zitten allemaal al in de puberteit en gelukkig kunnen we hele avonden praten over hun broertje Over wat we gaan doen met zijn urn Over wat er gebeurt is. Dat is echt heel fijn. Ze zijn heel open en durven heel goed vragen te stellen
Ja mensen vragen er wel eens naar, maar uitleggen hoe dat voelt is niet haalbaar Ook bevallen van je kindje als je weet dat hij niet meer leeft is ...... Ik had voor de bevalling toch nog iets van stille hoop. Na de vruchtwaterpunctie was dat over en daar ben ik eigenlijk wel blij mee Het vruchtwater was troebel en de arts legde uit dat dat kwam omdat hij al twee dagen was overleden. Zelf heb ik alles in een behoorlijke roes meegemaakt Natuurlijke zelfbescherming denk ik.
Herstel kent vele vormen. Ik denk dat bij het verlies van een kind het verdriet van het gemis altijd zal blijven. Maar dat het inderdaad meer te maken heeft met het ermee om kunnen gaan, het een plekje kunnen geven en ook weer geluk kunnen ervaren naast het gemis en verdriet. Ik spreek niet uit ervaring hoor. Wel een miskraam gehad maar niet te vergelijken met een bijna voldragen kind verliezen. Misschien kunnen andere ervaingsdeskundigen hier jou meer vertellen hoe hun rouwproces en verwerking is verlopen.
Jeetje Lena; wat een onwijs heftig verhaal zeg. En net wat iemand anders al schreef: wat een sterk lichaam heb je! Ik weet hoe rouwen voelt; alleen dan in een andere vorm. Maar ik zeg altijd: rouwen is rauw. Is er bekend waaraan je zoontje is overleden, od heb ik eroverheen gelezen? Misschien een beetje onbeleefd dat ik dat vraag, anders m'n oprechte excuses!